Upadły świat

No to pięknie. Nie chcąc skrzywdzić fizycznie pokemona, ani przestraszyć go zmianą w człowieka wylądowała na zewnątrz. Samo w sobie to nie było jakieś poważne bo doskonale umiała spać pod gołym niebem ale były dwa problemy. Dziki Vulpix nie dawał jej spokoju, a do tego przypałętał się policjant. teraz to już definitywnie się nie zmieni znów w człowieka. Tak, profesor, Blue, pani Sabrina i kilku naukowców doskonale wiedziało, że może robić takie rzeczy ale nie powinna tej wiedzy rozpowszechniać przy randomowych osobach, nawet jeśli są po stronie prawa. Nie obawiała się złapania. To było raczej niemożliwe ale nie chciała też walki. Jeszcze niezbyt sobie radziła z opanowaniem posunięć typowych dla przemienionego gatunku... nie chciała robić jeszcze większej sensacji przypadkowo zamiast miotacza płomieni używając hydropompy. Od takiego Vulpixa nikt nikt się już nie odczepił.
- I widzisz w co nas wpakowałeś - fuknęła do towarzyszącego jej samca Vulpixa - Skoro jesteś taką świetną partią to pewnie sam potrafisz się zająć tym panem? - spytała.
Niezbyt lubiła wysługiwać się podstępnie pokemonami ale teraz nie miała większego wyboru. Z drugiej strony jeśli ten napaleniec się złapie to może wyjść na dobre nawet dla niego.

- Kochaniutka pacz i ucz się.
Pokemon nastroszył futerko i użył Ember, a następnie Smokescreen. Ognisty atak miał odstraszyć funkcjonariusz na służbie, a zasłona dymna była dla ucieczki.
- Zwiewamy!
Oboje wskoczyliście w pobliskie zarośla, byleby zgubić policjanta.
- Widzisz wszystko wszyło perfekcyjnie. No to pewnie zasłużyłem na małego całuska.
Vulpix wystawił usta do pocałunku, jakby oczekiwał od Ciebie zapłaty. Musieliście też pamiętać, że ten dość słaby łowca pokemonów może was jeszcze znaleźć.

Chociaż nigdy wcześniej nie zwracała na to większej uwagi teraz ucieszyła się, że Haruka jest samiczką. Jeśli wszystkie marcujące Vulpixy są tak nachalne musiałaby raczej trzymać swą towarzyszkę w pokeballu czego obie nie lubiły.
- Jeszcze go nie zgubiliśmy - odpowiedziała uciekając za drzewo - Widział gdzie pobiegliśmy i może w każdej chwili nas dogonić.
Czy mogła znowu zmienić się w człowieka? Raczej nie. Jakkolwiek szok dla nachalnego liska był jej obojętny to nie mogła tego samego powiedzieć o policjancie. Ten człowiek nie robił nic złego. Najpewniej chciał ich złapać by potem pomogli mu w ochronie miasta. Oczywiście dla niej oznaczało to raczej dość bezsenną noc. Westchnęła poirytowana. Dlaczego los jest taki okrutny i już na starcie pokazuje jej jak mało może sama zdziałać bez Blue w pobliżu. Gdyby chłopak tu był mogliby z łatwością wytłumaczyć, ze należy do niego i załatwić sprawę od razu.

- Ach taka niedostępna, ale ja lubię wyzwania.
Vulpix słysząc zbliżające się kroki też czmychnął za drzewo. Wasze futrzaste ciałka się stykały, ale nie były to intymne doznania. Policjant przeszukał miejsce waszej poprzedniej kryjówki i zaczął mówić do siebie.
- Kurcze, taka okazja!
Wyglądało na to, że funkcjonariusz dał za wygraną dość szybko. Ale nie twój nowy znajomy.
- O jej teraz to Ty mnie uratowałaś, pozwól że Ci podziękuję.
Pokemon znów wystawił usta do pocałunku. Nie wyglądało to zbyt pokemonowo, a bardziej ludzko. Możliwe, że ten Vulpix podglądał zachowania ludzkie i je imitował.
- Kochanie nie bądź taka, nie daj moim ustom wyschnąć.

Mimo że facet odpuścił jej sytuacja niezbyt się poprawiła. Glina nie był zagrożeniem. Od biedy widział ją w obecności Haruki i w sumie mogłaby zagrać swoją podopieczną, która przez przypadek wypadła z okna i teraz nie może wrócić. Jednak pozbycie się nachalnego samca było większym wyzwaniem. Zaczynała myśleć, że Paul był mniejszym zagrożeniem.
- A niej sobie schnął - powiedziała odwracając się do niego ogonem - Ja czekam na mojego towarzysza. Musiał na chwilę wrócić w rodzinne strony ale powinien pojawić się tu przed kolejnym południem.
Tak właściwie nie chodziło jej o postawienie Blue w roli jej partnera życiowego ale nie potrafiąc zbyt niemiłą osobą postanowiła mu powiedzieć część prawdy. To jak ją zinterpretuje zależy od niego.

- Twojego towarzysza? Więc jesteś zajęta?
Pokemon wyglądał na zamyślonego i strapionego.
- Po słuchaj nie trafi Ci się nic lepszego do jutra. Okno jest za wysoko, a drzwi zamknięte na trzy spusty. Proponuję Ci nocleg. Słowo....... Vulpixa, że nie dotknę Cię tej nocy.
Oferta pomocy brzmiała kusząco, a w postaci ludzkiej mogłabyś mieć spore problemy, gdyby znalazła Cię policja. Fakt że Blue wracał dopiero jutro też nie był zbyt optymistyczny.
- Nie daj się prosić laleczko. Teraz oferuję tylko pomoc.
Vulpix usiadł na swojej pupie, jak to miał w zwyczaju ten gatunek i zaczął merdać ogonami.

No proszę Vulpix jednak okazał się w porządku. Może po prostu zbyt pragnął czyjegoś towarzystwa i niezbyt wiedział jak się do tych spraw zabrać. Ona sama niezbyt obawiała się zagrożenie z jego strony. W ostateczności może w każdej chwili zmienić się znów w człowieka i będzie wszystko jasne. Oczywiście ten krok był raczej ostatecznością. Nie tylko nie chciała niepotrzebnie traumatyzować stworka ale też nie miała pewności jak daleko jest policjant. No i o wiele przyjemniej było spać na ziemi jako Vulpix niż człowiek, a kto wie w jakiego pokemona znów przyjdzie jej się zmienić przy kichaniu.
- Jasne czemu nie - odpowiedziała z uśmiechem - Zawsze chętnie poznaje nowych przyjaciół.

Vulpix zaprowadził Cię więc w głąb lasu. Było dość ciemna i chłodno, co nie było zbyt przyjazne dla twojego ognistego futerka. Wyglądało na to, że dzięki przemianą miałaś możliwość dowiedzenia się czegoś więcej na temat każdego z gatunków. Co ciekawe twój adorator nie wyglądał na zmarzniętego.
- No to tutaj.
Norka nie wyglądała na zbyt okazałą. Jednak mogła spokojnie pomieścić dwa pokemony.
- Proszę połóż się w tym kącie, a ja położę się w drugim.
Jeśli można było mówić tutaj o kątach, to właściwie spaliście razem. Po ułożeniu się do snu wasze ogony stykały się dość mocno, ale musiałaś to jakoś przeżyć.
- Powiedz mi tylko, dlaczego wybrałaś bycie z człowiekiem? Zawsze się zastanawiałem nad dołączeniem do któregoś, ale boję się, że będę dla nich zbyt dziwny.

W gruncie rzezy nie było najgorzej. Namida była specyficzną osobą i zamiast spać w łóżku o wiele bardziej lubiła nocowanie pod gołym niebem. Oczywiście kwestie bezpieczeństwa niezbyt jej to umożliwiały do tego jeśli by śpiąc kichneła... no wolała nie myśleć. W normalnym łóżku ryzyko przeziębienia było znacznie niższe. Pytanie dzikiego Vulpixa nieco ją zaskoczyło ale zdecydowała się odpowiedzieć na tyle szczerze na ile pozwalała jej sytuacja.
- Będąc z kimś możesz rozwinąć się w wiele bardziej niż samodzielnie. W dodatku czasem dobrze mieć przy sobie kogoś na kim możesz polegać w każdej sytuacji. Kogoś kto może cię pokochać takiego jakim jesteś i pomóc ci rozwinąć twoje najmocniejsze strony - były to mniej więcej te słowa, które powiedziała jej Haruka kiedy proponowała jej wypuszczenie na wolność po tym jak już dorosła na tyle by radzić sobie sama - Nie musisz się bać na zapas. Każdy z nas jej inny i dobrze. Byłoby niesamowicie nudno, gdyby każdy miał identyczny charakter. Grunt to trafić na właściwego partnera - powiedziała uspokajająco - Nie znam tutejszych ludzi zbyt dobrze ale powiedz co myślisz o tym policjancie? Wyglądał na kogoś kto bardzo potrzebuje partnera.
W sumie jak teraz o tym myślała to ów glina. Jeśli dobrze pamiętała nie widziała przy nim żadnego pokemona. Czy to był powód dla którego nie zaryzykował wejścia nawet na pobliskie części lasu?

Twoja wypowiedź wywarła ogromne wrażenie na dzikim pokemonie. Nie spodziewał się, że pokemon może nawiązać taką więź z człowiekiem. Twoje zapytanie o policjanta najwyraźniej go skonfundowało.
- Cóż co do tego policjanta, od wielu dniu poluje na mnie i moich pobratymców, ale uznałbym go raczej za łowcę, a nie partnera.
Wasze powieki robiły się coraz cięższe, jakby ktoś zaczął przywiązywać coraz cięższe odważniki. Tak o to przespałaś pierwszą noc sama. No nie do końca, ale zawsze była to noc bez Blue. Nazajutrz musiałaś szybko wrócić po swoją Harukę i spotkać się z Blue. Gdy otworzyłaś oczy, spostrzegłaś brak twojego towarzysza. W norce leżało raptem parę małych kamienic nie różniących się od siebie.

Pokiwała tylko głową za zrozumieniem. Dla niej policjant był jak każdy inny. Nie żeby poznała ich wielu. Jednak po słowach Vulpixa raczej nie urobi sobie o nim dobrego zdania. Chęć trenowania pokemonów to jedno ale dobry trener chce trenować tylko te pokemony które tego chcą, a nie regularnie je do tego zmuszać. Nie mając sił na dalszą rozmowę zasnęła. Rankiem od razu zobaczyła brak gospodarza norki. Chociaż wiedziała, że powinna teraz wrócić by nie sprawić niepotrzebnych nerwów Blue i Haruce ale coś czuła, że najpierw powinna sprawdzić czy jej nowy kolega nie wpakował się przypadkiem w tarapaty. Dlatego pierwsze co zrobiła to rozglądnięcia się za jakimś tropem który mógłby ją do niego zaprowadzić. Jako lisi pokemon miała lepszy węch.

Świetnie wykorzystałaś swoje umiejętności jako pokemon. Wszak Vulpix miał jeden z najczulszych nosów w Kanto. Od razu wpadłaś na trop swojego towarzysza. Po parunastu metrach zauważyłaś również ślady. Były jednak nieco dziwne. Policzyłaś może z dwadzieścia kroków Vulpixa, a następnie ukazały się łapy czegoś większego. Czyżby coś porwało ognistego stworka?
- Tu jesteś! Martwiłam się!
Z twojej lewej strony wybiegła Haruka! Wyglądało na to, że po całej nocy nie mogła znaleźć Cię i ruszyła za twoim zapachem.
- Chciałaś mnie zostawić? I czemu jesteś mną?
Usłyszałyście niezły huk i krzyki. Był to zdecydowanie okrzyk wczorajszego funkcjonariusz, który próbował Cię złapać.
- Growlithe Ember!