~But survival is a must so will you stand with us?~

Był chłodny, wiosenny poranek. Siedziałeś na łóżku, trzymając w ręce kartkę, która w jakiś dziwny sposób znalazła się w plecaku, który przygotowałeś sobie poprzedniego wieczora. Był to bardzo tajemniczy liścik od Twojego mentora, Svena. Nie potrafiłeś zrozumieć, dlaczego ten mężczyzna, człowiek bez skazy, wzór dla wszystkich, którzy go znają, wspomina o organizacji z tak złą reputacją, jak Zespół R.
W końcu każdy ich znał i wiedział, do czego byli zdolni. Kradzieże, napady, rabunki. Przypominały Ci się wszystkie sprawy, o których czytałeś zarówno w gazetach, jak i w internecie. Czy to znaczyło, że Sven był ich członkiem? Czy chciał wcielić Cię w szeregi organizacji, którą interesowałeś się przez większą część swojego życia?
Póki co te pytania pozostawały bez odpowiedzi. Zresztą, na razie musiałeś załatwić trochę formalności. Twoi rodzice zapewne czekali już na Ciebie ze śniadaniem, a Ty wciąż musiałeś się zarejestrować w spisie trenerów w tutejszym Centrum Pokemon.

@Astam

- Ten czarny, piękny, muskularny, wzór dla wszystkich mężczyzn... - Powtórzyłem sobie w głowie. Mimo to, że większość czasu poświęcałem na badanie działań zespołu R i ich motywacji, nigdy w życiu nie spodziewałem się że mój przewodnik mógłby do nich dołączyć. Przecież to hipokryzja, przecież Sven zaprzeczałby samemu sobie.
- Mamo, zapakuj mi śniadanie, zjem po drodze. Nie mam czasu teraz na pierdoły, śpieszę się. Uwierz mi że odwiedzę cię przy najbliższej okazji - jak tylko będę pobliżu - krzyknąłem z pomieszczenia w którym się znajdowałem. Następnie założyłem prężnie plecak na swoje barki i zszedłem na dół, muszę się zarejestrować w tutejszym centrum pokemon, następnie stać się nieco silniejszym. To nie takie proste, cholerka.
Jeśli matka przygotuje mi śniadanie na drogę, szybko wyjdę i udam się do CP, przecież muszę się zarejestrować. Łapanie pokemonów bez rejestracji to pewnie przestępstwo jak łowienie Magikarpi bez karty wędkarskiej.

Twoja matka nie odpowiedziała, usłyszałeś jednak ciche westchnięcie i szurnięcie krzesła przesuwanego po podłodze, dzięki czemu wiedziałeś, że Twoja prośba zostanie spełniona. Przed wyjściem jeszcze raz sprawdziłeś, czy aby na pewno wszystko masz. Niczego nie brakowało. Pokeball z Gastlym przypięty był do Twojego pasa, więc zdecydowałeś się zejść na parter.
Tam czekały już na Ciebie zapakowane kanapki i niezwykle zadowolona z siebie mama. Wpatrywała się w Ciebie wzrokiem przepełnionym dumą i zadowoleniem. Nie wiedziałeś, czy to dlatego, że zostajesz trenerem, czy dlatego, że w końcu będzie miała spokój w domu.
- Proszę, Twoje ulubione. Mam nadzieję, że przeżyjesz niesamowite przygody. Odwiedzaj mnie raz na jakiś czas. - poprosiła, wręczając Ci pudełko śniadaniowe z dwoma kanapkami w środku. Następnie uśmiechnęła się do Ciebie i pomachała na pożegnanie. - Pozdrów ode mnie Svena!

- Jeśli gdziekolwiek go znajdę, z pewnością go pozdrowię - Parsknąłem w swoich myślach, dźgany różnorakimi refleksjami dotyczących jego pobytu oraz powodu nagłego opuszczenia. Dziwnie się czuję, że wreszcie opuszczam swój rodzinny dom. Taka fajna niezależność, oby tak dalej. Może do czegoś uda mi się w końcu dojść.
- W sumie nie będę męczyć Cię w swoim pokeballu - Mówiąc owe słowa wypuściłem swojego stworka, oraz kazałem mu za mną chodzić. Może znajdzie jakiś fajny przedmiot po drodze, zaraz, gdy zamknąłem drzwi swojego domu i udałem się przed siebie.
- No to trzeba iść do CP, muszę się tam zarejestrować. Przy okazji może znajdę jakieś dzikie stworki po drodze? - Z miną pełną nadziei udałem się wprost przed siebie, do domniemanego centrum. Oraz skupiłem się na rozglądaniu za dzikimi stworkami.

Gdy opuściłeś dom, otoczył Cię lekki chłód poranka. Dzień zapowiadał się jednak całkiem przyjemnie. Niebo usłane było chmurami, jednak żadna z nich nie zwiastowała ewentualnej wiosennej burzy. Na ulicach miasta było sporo ludzi i Pokemonów. Wszyscy spieszyli się do pracy, szkoły, na uczelnię. Ciebie jednak te obowiązki nie dotyczyły. Wybrałeś życie podróżnika. Czy była to słuszna decyzja? W tym momencie nie mogłeś odpowiedzieć na to pytanie.
Wypuszczony z Pokeballa Gastly rozejrzał się dookoła, rzucając nieufne spojrzenia obcym. Trzymał się blisko Ciebie i bacznie obserwował otoczenie, zupełnie jakby spodziewał się ataku.
Centrum Pokemon znajdowało się niemal w samym sercu miasta. Nim do niego dotarłeś, poranny chłód zanikł już całkiem i powoli robiło się coraz cieplej. Znajomy, czerwony dach wyróżniał się niczym drogowskaz. Przez szklane drzwi mogłeś dostrzec, że w środku panuje dość spory tłok. Formalności musiałeś jednak załatwić, więc nie było innego wyjścia.

No, wreszcie mogę zapisać się w rejestrze trenerów. To mały krok w sztuce bycia owym, ale z czasem będzie dobrze. Gdy ujrzałem przed sobą charakterystyczny dach postanowiłem z impetem wbić do środka niczym pewien agent, w pewnym starym filmie.
- Dry kusz! - Przywitałem się ze wszystkimi w środku, nie spuszczając z oka mojego duchowego pokemona, a przyjaciela.
- Przybyłem tutaj z moim pokemonem zapisać się do rejestru. Żeby mnie tam czasem gdzieś nie złapali jak nielegalnie łapie pokemony lub coś, ehe - mówiąc te słowa podszedłem do siostry Joy z zamiarem rejestracji.

Budynek, w którym się znalazłeś, nie odstawał od standardów innych Centrów Pokemon. Już na samym wejściu uderzył Cię sterylny zapach szpitala, przez który Gastly skrzywił się z nieskrywanym niezadowoleniem. Wewnątrz było kilkunastu trenerów, a każdy z nich stał w kolejce do siostry Joy, która biegała od lady na zaplecze i z powrotem. Gdy tak bezpardonowo wparowałeś do środka cześć trenerów, jak i sama pielęgniarka posłała Ci niepochlebne spojrzenia.
- Wybacz, ale będziesz musiał poczekać, aż zajmę się tymi wszystkimi biedakami. - oznajmiła ozięble nim po raz kolejny zniknęła na zapleczu. Nie pozostało Ci nic innego, jak odsunąć się na bok i poczekać. Dzięki temu mogłeś się również przyjrzeć obecnym tutaj trenerom. Każdy z nich był brudny i zmęczony. Najprawdopodniej dopiero wrócili z trasy i maja za sobą ciężkie pojedynki. Większość trzymała swoje Pokemony w Pokeballach, jednak dostrzegłeś między innymi Surskita czy Purrloina. Dzięki temu wiedziałeś, ze przynajmniej cześć z tych trenerów to początkujący.
- Nie wierze, że zespół R naprawdę zastawił na nas zasadzkę. Gdyby nie ta dziewczyna, byłoby po nas. - dobiegł Cię szept jednego z chłopaków stojącego w kolejce.
- A widziałeś ich dowódcę? Wyglądał jak czołg! Jestem pewien, ze pokonałby Machoke’a. - odpowiedział mu drugi, najwyraźniej kompletnie nie zdając sobie sprawy z tego, ze jesteś w stanie ich usłyszeć.

Przepraszam za tak długie opóźnienie w odpisach, ale w międzyczasie padł mi system w laptopie. Nie mówiąc już o tym, ze event wysysa ze mnie wszelkie pokłady motywacji. Wszystko powinno wrócić do normy, gdy tylko uda mi się go zakończyć.