★ Imię i Nazwisko: Kyuuri Fumei
★ Team: Instinct
★ Pochodzenie: Nie wiadomo skąd konkretnie pochodzi jeśli idzie o miejsce urodzenia. Jednak wychowała się Aloli choć swoją przygodę zaczyna w Kanto.
★ Wiek: 19
★ Wygląd: Dość niewielka bo mierząca zaledwie 10cm(+ sterczące włosy) i ważąca jakieś 45kg (nie wliczając w to ubrań obciążających, które zwykle nosi) osóbka. Zarówno włosy jak i oczy są tak w głębokiej czerni, że nie sposób odróżnić źrenic i tęczówek. Nie żeby włosy miały źrenice i tęczówki ale chyba wiadomo o czym mowa. Jeśli zaś chodzi o jej czuprynę to jest ona wiecznie rozczochrana. Gęste kosmyki sterczą na wszystkie strony nie zważając na żadne prawa fizyki. Już nie jeden fryzjer próbował coś z nią zrobić ale na próżno. Włosy zawsze wracały do ich oryginalnego ułożenia. Nie pomagało też ich skrócenie bo te niczym łby chimerze natychmiast odrastały. Raz doprowadziło to do załamania nerwowego jednego Scytera, Wojowniczy robak doznał ciężkiego szoku po tym jak jego popisowa gilotyna kazała się nieskuteczna. Jeśli chodzi o skórę to jest ona bardzo blada. Może nie tak by sprawiać wrażenie niezdrowej ale nigdy nie udało jej się opalić. Co jest dziwne skoro swoje życie spędziła na tropikalnej Aloli. Mimo to linie jej mięśni są bardzo dobrze zarysowane, a ma ich niemało. Ubiera się w luźne ubranie nie krępujące jej ruchów. Wszelkie dżinsy czy szykowne suknie w których trzeba umieć chodzić odpadają na stracie. Jej buty to również najzwyklejsze płaskie czeszki. Na obcasie chodzić nie umie. Najdziwniejszą jednak rzeczą jest fakt, że ta osoba posiada ogon podobny nieco do małpiego. Mimo to ciężko go dostrzec bo zazwyczaj robi za pasek. Z jakiegoś powodu potrafi również zmienić woje włosy na blond, a oczy na niebieskie. Jednak rzadko z tego korzysta.
★ Charakter: Kyuuri to dość specyficzna osóbka. Na co dzień tryska entuzjazmem i dobrym humorem. Jest miła dla każdego i pomaga tym, którzy tej pomocy potrzebują. Co w tym dziwnego? Bo dotyczy to naprawdę
wszystkich. Wychodzi z założenia, że fakty bycia śmiertelnymi wrogami nie oznacza, że nie mogą się przyjaźnić. Nie jest jednak naiwna. Jeśli ktoś zagrozi jej przyjaciołom bez wahania zmierzy się z nim nie ważne czy chodzi o walkę pokemonów, czy osobisty oklep. Jeśli zaś chodzi o pokemony to jest w stosunku do nich cierpliwa i opiekuńcza. Stara się jak najlepiej wykorzystać drzemiący w nich potencjał ale nie zamierza też ich do niczego zmuszać. Z tego powodu jest gotowa zaakceptować decyzje stworka jeśli ten nie zechce ewoluować lub zapragnie przerwać ich wspólną podróż by zostać w innym miejscu. Jest też trochę dzika. Skakanie po drzewach, czy przebywanie na stromych urwiskach jest dla niej całkowicie normalne. Być to może przez jej specyficzne umiejętności nie odczuwa strachu przed rzeczami, które innych wręcz odstraszają. Nie ruszy jej spotkanie z przerażającym potworem czy perspektywa spędzania kilku dni w jakiejś odizolowanej od świata jaskini. Bez problemu podejdzie do rozszalałego pokemona czy stanie samotnie przeciwko jakiemuś psychopatycznemu mordercy. Ogólnie ciężko ją czymś zaskoczyć lub zdziwić bo w różnych sytułacjach nie zwraca uwagi na to, co inni ludzi uznają za nienormalne. Tym czego się boi są małpy. Wszelkiego rodzaju stworki takie jak Chimchary, Aimop'y czy pansage powinny trzymać się jak najdalej jeśli nie chcą doświadczyć tego co robi spanikowana Kyuuri. Dziewczyna oczywiście może od nich najnormalniej w świecie uciec ale zdarzały się już przypadki gdy ta reagowała w bardziej ofensywny sposób. Przykładem tego może być Infernape, który został przez nią znokautowany jednym ciosem. Oczywiście robiła to w samoobronie choć jedyną zbrodnią ognistego stworka było dostarczenie przesyłki. Oberwało się też Passimian, który biegnąc za piłką swego trenera przeszedł zbyt blisko niej. Drugą sprawą jest to, że choć trudno naprawdę zaleźć jej za skórę to jeśli ktoś przekrocz granicę gorzko tego pożałuje. Wtedy bowiem idą w ruch specjalne umiejętności dziewczyny i taka osoba może naprawdę marnie skończyć. Oprócz tego jest bardzo głodną wiedzy osóbką. Uwielbia coś badać i uczyć się nowe rzeczy.
★ Biografia: Początek
Stary profesor Son Gohan wszedł do lasu w pobliżu miejsca, gdzie odbywał się Grass Trial z zamiarem znalezienia kilku rzadkich ziół do stworzenia przydatnych mikstur. Uszedł kilka kilometrów od najbliższego miasteczka kiedy usłyszał dziecięcy śmiech. To zwróciło jego uwagę. W te okolice zapuszczali się nieliczni. Była to jedna z bardziej dzikich części wysp i zamieszkana przez wiele pokemonów, które nigdy nie widziały człowieka. Owszem wstęp tutaj nie był zakazany ale przedzieranie się wymagało sporej wprawy i nie każdy byłby do tego zdolny. Tym bardziej był zaskoczony, gdy po odwróceniu się ujrzał małą, może dwuletnią dziewczynkę. Dwuletnią dziewczynkę z ogonem. Po stanie w którym były jej ubrania można by przepuszczać, że jest tu od dłuższego czasu.
- Witaj, czy twoi rodzice są tutaj? - spytał, gdy udało mu się otrząsnąć z szoku.
Kucnął i wyciągnął do niej rękę ale to wtedy uciekła niczym spłoszone zwierzątko. Następne dwie pięciogodzinny na szukani jej lub kogo kto mógłby być jej opiekunem. Kiedy w końcu ją od znalazł ta jadła jagody zupełnie nie zrażona towarzystwem takich pokemonów jak Nidokingi, czy Sevipery. Mimo, że do zmroku wysyłał na zwiady Pikipeki te nie odnalazły jej opiekunów. Nie mając innego wyboru zabrał ją ze sobą.
Zmiana otoczenia
Szybko się okazało, że zabranie jej do miasta nie było tak proste jak się wydawało. Dziewczynka źle reagowała na wszystko co było choć trochę było odległe od natury do której przywykła. Elektryczność, telewizory to wszystko tak ją przerażało, że od razu uciekała na zewnątrz. Wraz z kilkoma znajomymi profesor postanowił, że pozwolą jej przez kilka dni spać na zewnątrz na zmianę jej doglądając. Część lokalnych naukowców wyrażała szczególne zainteresowanie jej ogonem ale nikt nie wiedział jak to zbadać nie strasząc dziewczynki, więc póki co wszyscy się zgodzili traktować to jako coś normalnego. Na szczęście mieszkańcy Aloli są tolerancyjni i praktycznie nikt nie robił z tego większego problemu.
Minęły cztery tygodnie i stało się jasne, że jeśli ktokolwiek zostawił dziewczynkę samą w lesie z całą pewnością nie jest już w Aloli. Jako, że polubili małą postanowili, że póki co z nimi zostanie. Ta z czasem się uspokoiła i choć zaprzestała ucieczek przy każdej próbie włączenia oświetlenia nie odezwała się dotąd słowem co uznano za pozostałość po szoku, który musiała przejść. Stało się eż jasne, że potrzebuje imienia kiedy Samuel Oak zauważył, że potrzebne przecież jakieś imię bo to dziwne wciąż mówić na nią „mała, skarbie, kochanie itp.” dziewczynka wskazała na siebie po raz pierwszy się odzywając.
- Kyuuri, jestem Kyuuri.
Dziwne zdarzenia
Czas mijał i Kyuuri miała już coraz bardziej osowiała się z nowym miejscem lat. Nadal mało mówiła ale można było już się z nią porozumieć. Pomijając ogon rozwijała się jak każde inne dziecko. Jednak kilka zdarzeń utwierdziło profesora w przekonaniu, że nie jest normalnym dzieckiem. Pierwsze dziwne zdarzenie miało miejsce około pół roku po jej odnalezieniu. Gohan zabrał ją do z powrotem lasu mając nadziej, że znajome miejsce sprawi, że odruchowo znajdzie tam coś co pozwoli wyjaśnić skąd się tam wzięła. By nie straszyć niepotrzebnie dziewczynki powiedział jej, że pomoże mu znaleźć Slaking'a, który zgubił się jednemu z turystów. Kyuuri chętnie ruszyła z nim. Powrót w miejsce w którym do niedawna żyła bardzo jej się podobał. Była tak zafascynowana, że stary Gohan musiał ją kilka razy ściągać z drzew.
- Spokojnie na pewno nie przeoczymy tego pokemona. Jest bardzo duży. Gruby i prawie cały czas śpi.- zapewnił, gdy uparła się, że z wysoka lepiej go dostrzeże.
Pięć minut później, gdy przeczesywał okoliczne krzaki usłyszał za sobą radosne nawoływanie dziewczynki.
- Czy to ten?
Mało brakowało a dostałby zawału. Na wyciągniętych w górę rączkach dziewczynki spoczywał gigantyczny pokemon, który sprawiał wrażenie nie mniej wstrząśniętego od niego. Jedyne co zdołał powiedzieć profesor to:
- Nie kochanie, to Snorlax.
Widząc jej ponadprzeciętną siłę szybko postanowiono, że trzeba będzie ją dobrze ukierunkować. Raczej wątpliwe było by sama z siebie zapomniała o swojej sile bo skoro mogła bez trudu podnieść pokemona o wadze bliskiej połowie tony mogła praktycznie to zrobić z znaczną większością stworków w regionie. Po naradzie z kilkoma znajomymi Gohan postanowił, że póki co nie będzie jej wystawiał w miejscach publicznych na bodźce, które mogą ujawnić jej zdolności.
Na szczęście to wystarczyło by przez kilka miesięcy obeszło się bez dziwnych zdarzeń. Kyuuri omijając fakt, że czasem w laboratoriach pomagała przesuwać większe maszyny była zupełnie jak każde inne dziecko. Ogon z początku faktycznie dziwił okolicznych mieszkańców ale z uwagi na to, że region jest bardzo tolerancyjny szybko zaczęto traktować to jak coś normalnego.
Groźba uśpionej mocy
Jednak nic nie mogło wyjaśnić tego co stało się, gdy miała cztery lata. Gohan zabrał ją na festiwal słońca i księżyca. Po kilku pojedynkach początkujących trenerów ku czci Tapu Koko. Kahuna Hala oświadczył, że jeśli ktoś ma w sobie dość odwagi może stanąć do walki jeden na jednego z nim samym. Po kilku pierwszych śmiałkach, którzy zostali odesłani za ring Kyuuri podniosła rączkę do góry i pełna zapału spytała, czy też może spróbować. Po tym jak tłum gapiów zaczął dopingować dziewczynkę Kahuna nie miał innego wyjścia jak przyjąć wyzwanie.
- Dobrze mała możesz atakować kiedy tylko będziesz gotowa – oświadczył.
Kyuuri nie trzeba było dwa razy powtarzać. Od razu pzystąpiła do uderzenia. Te choć z boku wyglądała na nieszkodliwe, delikatne pchnięcie wystarczyło by starszy pan przeleciał kilka metrów i uderzył w drzewo. Reakcją na to był śmiech, gdyż wszyscy myśleli, że specjalnie się podłożył i tylko odegrał tą scenę z upadkiem. Sam Kahuna nie zdołał nawet zaprotestować bo chwilę potem nastąpiło coś co nawet w świecie pełnym pokemonów było wręcz nienormalne. Kyuuri stała na środku ringu, a jej oczy były skupione na księżycu w pełni. Nigdy wcześniej go nie widziała bo albo zwykle wtedy spała albo była czymś zajęta by wyglądnąć przez okno. Teraz wpatrywała się uważnie w świecącą na niebie srebrzysta kulę, a jej klatka piersiowa z każdą chwilą drgała coraz szybciej. Minutę albo kilka długich sekund później nie była już małą dziewczynką, a wielką małpą niszczącą wszystko na swojej drodze. Groza i zamieszanie trwały kwadrans, który został przerwany dopiero przez pojawienie się najmniej spodziewanego gościa. Mew zleciał z nieba i za pomocą swych psychicznych mocy nawiązał kontakt z dziewczynką Został z nimi aż zaświeciło słońce, a księżyc znikł. Wtedy to Kyuuri powróciła do swojej prawdziwej postaci. Na prośbę Gohana i Kahuli stworek wymazal z głów mieszkańców wysp wspomnienia o dziewczynce, jak o potworze pozostawiając je jedynie je jedynie im. Kiedy podczas posiłku jak gdyby nic spytali Kyuuri czy kojarzy małego, latającego stworka, który jest nieco podobny do kota ta radośnie stwierdziła, że owszem zna Mew bo często bawiła się z nim zanim została znaleziona przez dziadka Gohana. Nie chcąc jej straszyć mężczyźni poprosili tylko by nigdy więcej nie patrzyła na księżyc w pełni.
Inna ścieżka
Mew musiała ingerować jeszcze kilka razy. Kiedy Kyuuri prześcignęła w wyścigu wszystkie Rapidashe. Kiedy naśladując jakiegoś Santreta sama wykonała duble team. A już szczególnie, gdy przyjęła na siebie bez szwanku hiperpromień dzikiego, rozwścieczonego Stelixa po czym radośnie wyciągając rączki i wołając „Ja też tak umiem” sama wystrzeliła promień o wielkiej sile. By pokepeta była spokojna można od razu poinformować, ze kamienny wąż został jedynie znokautowany a dzięki zdolności Sturdy nie ucierpiał zbyt mocno. W końcu kiedy zdenerwowana widokiem całego stada Chimcharów dziewczynka z czarnowłosej stała się blondynką Profesor Burnet zasugerowała, że może by warto zainteresować dziewczynkę czymś innym. Czymś co nie wymaga ciągłej rozruby. W ten sposób Kyuuri została popchnięta w świat nauki, który od razu pokochała. Mogła godzinami patrzeć na wyniki zaawansowanych badań czy obserwować pokemony w ich naturalnym środowisku. Jej największym zainteresowaniem cieszyły się pokemony shiny. Chciała zrozumieć co konkretnie wpływa na ich ubarwienie i fakt posiadania nieco większej siły niż normalne jednostki, Myślała, że znalazła powołanie ale jej droga miała się w przyszłości gwałtownie skręcić.
Tajemnicze jajo
Choć Kyuuri miała już piętnaście lat nie posiadała dotąd żadnego pokemona, który należałby oficjalnie do niej. Owszem mogła w każdej chwili poprosić o jednego ze starterów ale nie czuła takiej potrzeby. Nie narzekała na brak towarzystwa stworków, których pełno było zarówno w laboratorium jak i na samych wyspach. W swej karierze naukowca to właśnie ja wysyłano na badania w bardziej niebezpieczne miejsca bo wiadome stało się, że żadne ekstremalne warunki nie są w stanie jej powstrzymać. Dlatego kiedy przyszła wiadomość o śnieżnej lawinie, która zeszła w okolicach Mount Lanakila bez wachania ruszyła by samej ocenić szkody i w ewentualnosci pomóc poszkodowanym pokemonom. Na miejscu okazało się że zniszczenia się są tak duże jak wcześniej zakładano, a stworki same sobie jakoś radzą. Po dwugdzinnym patrolu miała już odejść, gdy dziki Ninetails pociagnął ją za nogawkę dając do zrozumienia, że chce by za nim poszła. Zrobiła to o co poprosił i odkryła zakopane w śniegu jajo. Niby nic nadzwyczajneego. Lodowe pokemony w przeciwieństwie do reszty chłodzą swoje ale to nie wyglądało na lodowe. Było czerwone. Wiedząc, że nie ma szans tu przetrwać zabrała je ze sobą Kukui nie krył zdziwnia na widok tego znaleźska. Oświadczył, że to jajo należy do Vulpixa ale takiego, który nie pochodzi z Aloli. Ognistego Vulpixa. Mimo obaw, że może być dla niego za późno po kilku tygodniach z jajeczka wykluła się mała, czerwona istotka. Kyuuri postanowiła nadać jej imię: “Haruka”.
Postanowienie
Lata mijały i życie toczyło się dalej. Haruka bardzo przywiązała się do Kyuuri i choć do obcych była nieufna to ze swoją właścicielką świetnie się dogadywała. Kyuuri zyskała całkiem dobrą renomę jako asystentka profesora ale w końcu zaczęło jej czegoś brakować. Pewnego dnia w telewizji pokazywano materiał o lokalnych pokemonach. Vulpix od razu się to spodobało, że istnieją osobniki jej gatunku, które wcale nie są lodowe. Wtedy też sama Kyuuri zrozumiała jak wiele ja omija, gdy siedzi tylko w jednym miejscu i postanowiła zwidzieć też inne regiony. Idee tę poparli zarówno Gohan jak i sam Kahuna Hala, więc kilka dni potem spakowała się i ruszyła w drogę. Jako pierwszy przystanek wybrała Kanto. Miała szczęście bo nawet profesor Oak zgodził się przyjąć ją na kilka dni by odpoczęła po podróży.
★ Ciekawostki: - Ma słabość do kotów.
- „Fumei”(jap. Nieznane) nie jest jej prawdziwym nazwiskiem. Podaje takie bo najzwyczajniej nie zna prawdziwego.
- Jej ulubione smakołyki to lody miętowe i gorzką czekoladę.
- Mimo drobnej budowy ciała potrafi zjeść więcej niż ustawa przewiduje i wcale nie czuć przy tym mdłości czy przejedzenia.
- Uwielbia spać pod gołym niebem.
- Nie toleruje alkoholu. Nawet niewielka ilość może spowodować, że jej odwali.
- Zapalona czytelniczka wszelkich kryminałów i horrorów.
- Jeszcze nigdy nie nawiązała z kimś romantycznej interakcji.
- Uważa, że pająki i węże są słodziutkie.
- Ma traumę przed wszelkimi występami scenicznymi.
- Zna wiele sztuk walki.
- Zamiast trzymać pokemony w pokeball'ach woli jak podróżują obok niej.
★ Cele/marzenia: - Spotkać wszystkie istniejące pokemony.
- Dowiedzieć się co tak naprawdę sprawia, że niektóre pokemony i dlaczego ta mutacja zwana shiny występuje tak rzadko.
- Stać się dobrym naukowcem.
Vulpix 
x 5
- TM24 - Thunderbolt x1
- TM29 Psychic x1