Nie mam czasu, ale coś wymyślę

Liczba postów : 20 Dołączył : 05/01/2020

___Droga do szpitala nie była wcale długa, ale to też w żaden sposób nie pomogło, a wręcz przeciwnie - ograniczyło mi to czas na myślenie, co mogę powiedzieć, jak ktoś mnie zapyta, po co przyszedłem do szpitala. No i tak się stało.
___ - Uhm... czy jest mi w pani w stanie powiedzieć, na jakim oddziale leży Cynthia Mackenzie i kto jest jej lekarzem prowadzącym? - Inaczej nie potrafię tego sformułować, ale chyba wystarczy, żeby dowiedzieć się czegokolwiek. W sumie nie chcę też nic więcej jak uspokoić się i upewnić się, że na razie wszystko jest w porządku i stabilnie - o ile oczywiście można tak nazwać obecną sytuację, a nie jest ona zachęcająca. Te wszystkie teorie spiskowe serio mącą w głowie, ale może jednak rzeczywiście coś w nich jest...

Liczba postów : 665 Dołączył : 04/02/2019

___ - Ach! Pan zapewne jest synem naszej mistrzyni? Wydaje mi się, że widziałam Pana, gdy ją przyjmowaliśmy. Przykro mi z powodu tego, co się stało. - recepcjonistka od razu się zreflektowała, podnosząc się ze swojego miejsca. Jej wzrok zmienił się z badawczego na współczujący. Nic dziwnego, że Cię znała, w końcu o zamachu na byłą mistrzynie wiedział już cały region. I wszyscy byli tym wydarzeniem dogłębnie zszokowani.
___ - Pana mamą zajmuje się doktor Decker. Póki co wciąż leży na intensywnej terapii, jednak jej stan jest stabilny. Jeśli chce Pan znaleźć doktora, proszę udać się na drugie piętro. Lewe skrzydło, pierwsze drzwi po prawej. - kobieta udzieliła Ci zdecydowanie więcej informacji niż prawdopodobnie powinna, jednak sama raczej nie znała wszelkich szczegółów. Zerknęła ponad ladą na towarzyszącego Ci Pokemona i cmoknęła cicho. - Niestety, ale ta mała piękność musi wrócić do Pokeballa. Kwestie bezpieczeństwa.

Liczba postów : 20 Dołączył : 05/01/2020

___"Syn mistrzyni", huh...? Dlaczego kobieta z recepcji musiała zmienić ton po tym, jak dowiedziała się, czyim jestem synem...? Jakby to teraz miało w ogóle jakiekolwiek znaczenie.
- Uhm, pewnie, dziękuję za informacje. - Na mojej twarzy pojawia się słaby uśmiech, aczkolwiek nie jest on naturalny. Nie chcę współczucia i nagłego zainteresowania swoją osobą tylko z tego powodu, że moja matka jest tą osobą, którą jest. No ale mimo wszystko trzeba przyznać tej kobiecie, że ma rację z tym, że powinienem schować Foxy z powrotem do jej balla. Spoglądam przepraszająco na samiczkę i czynię to, co powinienem. - Wybacz, ale to na razie, póki stąd nie wyjdziemy. Jak tylko stąd wyjdę, wypuszczę cię z powrotem.
___Gdy zaś skończę zawracać Fennekin z powrotem do balla, udaję się na wskazane przez recepcjonistkę piętro. Chcę się po prostu upewnić, że wszystko będzie okej. No i że mam o kogo jeszcze walczyć, nawet jeśli kobieta zapewniała mnie, że mama jest w stabilnym stanie.

Liczba postów : 665 Dołączył : 04/02/2019

___Foxy nie wyglądała na zadowoloną z faktu, że musi wrócić do Pokeballa. Wiedziała jednak, że nie ma wyjścia, dlatego pokornie pozwoliła Ci na wycofanie jej do kulki. Ty za to ruszyłeś w skazanym przez recepcjonistkę kierunku, czując, jak odprowadza Cię wzrokiem, siadając z powrotem na swoim fotelu.
___Szpital okazał się być istnym labiryntem, nawet pomimo całkiem bezpośrednich instrukcji, które dostałeś. Po jakiś 10 minutach udało Ci się w końcu odnaleźć odpowiednie drzwi. Jeśli chciałeś się upewnić, dostrzegłeś plakietkę na drzwiach. Leon Decker. Czyli dobrze trafiłeś. Zanim jednak zdążyłeś zapukać, gabinet otworzył się, a przed Tobą stanął młody, wysoki mężczyzna w białym kitlu i okularach. Na jego szyi wisiał stetoskop, tuż obok eleganckiego, ciemnego krawatu.
___ - Huh? Mogę w czymś pomóc? - zapytał profesjonalnym, niskim tonem, wbijając w Ciebie zaciekawione spojrzeniem.

Wygląd lekarza: