Dum spiro, spero

Motyw: Tokyo Ghoul √A - Unravel (Acoustic)

Co wam się przytrafiło?
Rozprzestrzenia się Nicość, Zniszczenie i Ciemność. Rośnie i rośnie, z każdym dniem staje się większe, jeśli o Nicości można w ogóle powiedzieć, że się powiększa.
Jak to wygląda?
Czy widzisz tamten las, w dole? Korony tych drzew są zielone, natomiast listowie tych, które rosną dalej, zatraciło jakby wszelką barwę, jest szare. A jeszcze trochę dalej wydaje się w osobliwy sposób rozrzedzone, mgliste, a ściślej mówiąc, po prostu coraz bardziej nierzeczywiste. A dalej nie ma już nic, absolutnie nic. Nie jest to miejsce ogołocone, nie jest to ciemność, nie jest to też jasność, jest to coś nieznośnego dla oczu, sprawiającego wrażenie, że człowiek oślepł. Bo żadne oko nie może wytrzymać patrzenia w zupełną Nicość.
Czy bardzo to boli?
Nie. Nic się nie czuje. Tylko coś tracisz. I to z każdym dniem więcej, jak już cię dopadnie. Niedługo w ogóle przestaniemy istnieć. Niedługo w ogóle przestanie istnieć cokolwiek.
Dlaczego?
Bo nikt już nie pragnie posuwać się naprzód. Przestaliśmy pragnąć czegokolwiek. Przestaliśmy marzyć. Przestaliśmy podążać ku szczęściu. Zatraciliśmy w sobie dziecko, przed którym świat stoi otworem. Bo gdy jego obraz zniknie w Tobie, to wraz z nim zniknie świat wyobraźni, marzeń i głębokich pragnień. A gdy do tego dopuścisz, ogarnie Cię Nicość.
Czym jest Nicość?
Jest Brakiem Pragnień, Brakiem Marzeń. Zniekształceniem, które stworzyliśmy my sami. Kiedy wpada się w Nicość, to ta Nicość już do nas przylega. Jest jak zaraźliwa choroba, przez którą ludzie ślepną, tak że nie potrafią już odróżnić pozoru od rzeczywistości. Jest Wypaczeniem, które niszczy nasze Źródło Życia.
Czy da się coś z tym zrobić?
*śmiech* Musisz po prostu zacząć marzyć. A nie ma nic trudniejszego. Ze wszystkich dróg ta jest najniebezpieczniejsza.

~ * ~

Obudziłeś się, wstyd to przyznać, z krzykiem. Oblany zimnym potem, w swoim niewielkim, wynajmowanym mieszkaniu w mieście Eterna. Zegarek z elektronicznym wyświetlaczem wskazywał 6:33 nad ranem, swym czerwonym światłem odcinając się od szarości pomieszczenia niczym nożem.
Znów śniłeś ten sen. Znów śniłeś sen, którego nie chciałeś pamiętać, a do którego pamiętania się zmuszałeś. Bo nie mogłeś zapomnieć. Bo jeśli ty zapomnisz - nie pozostanie już nic z Josha jakiego znałeś. Bo czy ktokolwiek jeszcze przejmował się tym, że z dnia na dzień rozpłynął się w powietrzu? Czy ktokolwiek zaszczycił wspomnieniem czy myślą wspaniałego chłopaka i cudowną dziewczynę, przed którymi leżała tak wspaniała przyszłość, przerwana przez tę jedną, straszliwą decyzję?
Wciąż śniłeś ten sen. Wciąż czułeś się winny. Nawet jeśli ktoś mógłby powiedzieć, że przecież nikogo nie zmusiłeś do pójścia tam z tobą, że podjęliście tę tragiczną w skutkach decyzję razem, że nic nie mogłeś zrobić - to wewnętrzne poczucie pozostawało. Być może dlatego, że to ty byłeś jedynym ocalałym z tamtych wydarzeń... Jednak czy w takiej sytuacji można było w ogóle mówić o ocaleniu? Tamtego dnia każde z was zginęło na różny sposób i niczyje słowa nie mogłyby sprawić, żebyś czuł inaczej.
Tym bardziej, że nie było nikogo, kto mógłby to zrobić. Byłeś sam. Zamknąłeś się w tej samotności i pozwoliłeś sobie w niej trwać przez ponad rok.
Co zmieniło się wczorajszego wieczoru, gdy jak codziennie odwiedziłeś Rosę w małym szpitaliku na obrzeżach miasta? Czy zmieniło się cokolwiek, co wyrwało cię z apatii, w jakiej pogrążałeś się przez ostatnie ponad czterysta dni? Mogłoby się wydawać, że nie zmieniło się nic. A może właśnie zmieniło się wszystko. Słońce powoli wstawało za oknem twojego pokoju; rodził się nowy dzień, który miał stanowić całkowicie nowy początek. Żeby coś zmienić, nie mogłeś dłużej pozostać w miejscu, w którym skryłeś się na tyle czasu. Musiałeś po raz kolejny wyruszyć w drogę. Musiałeś po raz kolejny zaufać.
Zebrać rzeczy i oszczędności. Odnaleźć w zapomnianym kącie szafki swój stary Pokedex i Pokeballe. Zapełnić, jak najszybciej się dało, przynajmniej jeden z nich. W tej wędrówce nie mogłeś być przecież całkiem sam. Trzeba było zacząć jeszcze raz, z nowym towarzyszem, którego mogłeś obdarzyć swoim poprzednim słodko-gorzkim doświadczeniem trenera. Przychodziło ci do głowy z pewnością kilka rozwiązań, najtrudniej było jednak się zdecydować.
Opuścić mieszkanie. Opuścić Eternę. Pozostawić Rosę, przynajmniej na razie.


Dopóki oddycham, nie tracę nadziei.
@Chmurek

Z parującą, czarną kawą w ręce, po raz kolejny przeglądam zawartość plecaka. Chcę być pewny, że spakowałem wszystko, czego będę potrzebował w podróży. Pokedex, któremu być może przydałaby się aktualizacja, sześć pustych pokeballi. Ubrania, podstawowe środki czystości. Musiałbym zabrać choć trochę jedzenia na wypadek, gdybym musiał nocować poza miastem i nie miał dostępu do sklepu czy restauracji. Zapisuję w myślach, żeby przed podróżą odwiedzić spożywczy. Portfel z resztką zaoszczędzonych pieniędzy i wspomnienia. Przez moment żałuję, że nie kupiłem nowego plecaka.
Rozglądam się mieszkaniu szukając śladów samego siebie. Nie było tutaj niczego, co by mnie określało. Zdjęć, pamiątek, ozdób. Nie chciałem się przywiązywać albo raczej chciałem uciec od tego kim byłem. Podejrzewam, że prędko tutaj nie wrócę. Czynsz będę wysyłał w podróży, abym nie stracił tego małego kąta, do którego mógłbym wrócić. Wzdycham, odkładając kubek na stolik i wyjmując z plecaka puste, lekko zakurzone, czerwono-białe kulki.
Jedna za drugą przypinam je do paska spodni. Poza ostatnią. Wpatruję się w nią pustym wzrokiem, walcząc z obrazami, które usilnie starają się mnie zalać. Wspomnienia pokemonów, które straciłem. Które oddały życie, żebym zdołał uciec. A ja odwdzięczyłem im się tchórzostwem. Zaszyłem się tutaj, wypierając wszystko co się wydarzyło, co przeżyłem ... co przeżyliśmy. Zbiera mi się płacz. Gardzę sobą jeszcze bardziej. Mam 26 lat, a płaczę jak dziecko. Co mnie w ogóle naszło? Na co się porywam? Przecież nawet nie wiem, gdzie szukać wejścia do tamtego świata. Nie mam wskazówek, jestem sam. Nie mam nawet pokemona, a to od siły pokemonów zależeć będzie czy uda mi się cokolwiek zdziałać.
Czuję jak opuszczają mnie siły. Jak początkowy zapał znika zupełnie. Siadam na łóżku i opadam w miękką pościel. Co ja sobie myślałem. Skąd ten głupi pomysł. Przecież nie mam planu .... niczego. Co mnie naszło? Skąd ta potrzeba, by wreszcie wyjść z ukrycia i zrobić to co powinien zrobić rok temu. Skąd ta nagła wola walki? I wtedy to czuję. To dziwne, ciepłe uczucie i ten głos w mojej głowie.
"Dopóki oddycham, nie tracę nadziei".
Wstaję, strząsając z siebie koszmary nocne, wątpliwości i odpycham rozczulanie się nad sobą. Już wiem co zmieniło się wczorajszego wieczora - przypomniałem sobie, że nie jestem sam. Że nadal mam przyjaciół, którzy na mnie czekali i to oni mnie potrzebowali. Beze mnie nie są w stanie się wydostać. A ja nie jestem w stanie być bez nich. Dopijam kawę, myję kubek i układam w głowie plan, pełen nowej nadziei w sercu.
Pierwszy pokemon. Najprościej byłoby wybrać się do Rowana, ale to byłaby daleka wyprawa, a nie wiem jak daleko zaszedłbym bez pokemona do ochrony. Odpada, ale zostaje jako plan awaryjny. Mógłbym spróbować złapać dzikiego pokemona w Eterna Forest, ale bez walki może być ciężko. Gdybym chociaż miał lepsze poke kulki. Także ten pomysł też jest średni. Być może Gardenia pożyczyłaby mi którego pokemona z sali, jednak nie jestem pewien czy by mnie słuchały. Co innego mi pozostało? Mógłbym spróbować u Joy. Do Centrum Pokemon czasem znoszone są ranne dzikie pokemony, które potem albo wracają na wolność albo dołączają do trenerów, którzy ich przynieśli. Warto spróbować!
Podnoszę plecak i zarzucając go na plecy, omiatam wzrokiem po raz ostatni moje mieszkanie. Na jakiś czas pozostanie puste,  ale kiedy wrócę ... być może będę mógł postawić jakieś zdjęcie na komodzie, kwiaty na stoliku, dodać dodatkowy talerz do zastawy. Postanawiam, że choć cel mojej podróży  jest wyraźny i jasny, będę zmierzał tam małymi kroczkami - z dnia na dzień. Krok pierwszy Centrum Pokemon i pierwszy pokemon - starter. Najważniejszy członek teamu. To wokół niego formułuje się reszta zespołu.
Delikatnie zamykam za sobą drzwi, kierując swe kroki ku lecznicy. Po nosem nucę sobie piosenkę, a w głowie powtarzam niczym motto "dopóki oddycham, nie tracę nadziei".

Drzwi zamknęły się za tobą z delikatnym, charakterystycznym skrzypnięciem, do którego zdążyłeś już przywyknąć. Teraz dźwięk ten brzmiał niczym pożegnanie, jedyne, które miałeś otrzymać, bo przecież nie było nikogo, kto mógłby przytulić cię albo życzyć powodzenia. Skrzypnięcie to brzmiało więc jak ciche i nieśmiałe "do widzenia", odprowadzające cię swym echem roznoszącym się po wąskiej klatce schodowej.
Stary lecak zsuwał ci się nieco z ramienia, gdy stawiałeś kroki do rytmu nuconej przez siebie melodii. Miałeś do przejścia trochę uliczek, ale, pogrążony w myślach, ledwie zwracałeś uwagę na mijane budynki. Tylko na chwilę wyrwało cię z nich nieduże stworzenie, które z sykiem wyskoczyło ci pod nogi, nastroszyło się, po czym pobiegło dalej. Wszystko jednak wydarzyło się zbyt szybko, żebyś mógł dostrzec, jaki to był Pokemon.
Wkrótce wyłoniłeś się z jednej z bocznych uliczek, by dostrzec przed sobą charakterystyczny budynek z czerwonym dachem, którego okna świeciły się jasno białym, zimnym światłem. Zwykle takie światło kojarzyło się ze szpitalami, ale gdy tylko wszedłeś do Centrum, uderzyła cię ta charakterystyczna atmosfera, która takim miejscom towarzyszyła. Nie zaglądałeś tu od ponad roku, ale mogłeś się czuć, jakby to było wczoraj, gdy w trakcie podróży odwiedzałeś takie miejsca, a siostra Joy witała cię zawsze z tym samym miłym uśmiechem na ustach.
Szeroka, drewniana lada na wprost od wejścia, czerwone, wygodne kanapy po obu stronach hali wejściowej i barwne obrazki na ścianach - wnętrze Centrum wyglądało tak samo jak zawsze. O tej porze kręciło się tu niewiele osób; były dopiero okolice dziesiątej rano, więc przebywający tu trenerzy zapewne jeszcze spali, a nowi zwykli pojawiać się dopiero wieczorem. Centrum w Eternie, jak każde inne zresztą, dawało podrózującym możliwość noclegu i posiłku. Wspierało trenerów, oferowało możliwość darmowego leczenia podopiecznych, a także zapewniało pomoc Pokemonom dzikim, które zostały ranne albo na coś chorowały. Na tę ostatnią okoliczność liczyłeś, stawiając się tutaj.
- Dzień dobry, witam w Centrum Pokemonów w Eternie! - przywitała cię radośnie różowowłosa kobieta za ladą. Wyglądała na nieco zmęczoną, jej oczy jednak uśmiechały się do ciebie. - W czym mogę pomóc?

Kobiecie z ust nie schodził uśmiech i chociaż ktoś mógłby nazwać go wyuczonym, to przecież raczej był to zawsze uśmiech pełen zrozumienia, radości, współczucia i empatii. Nawet gdy przedstawiałeś jej tę sprawę, wygięcie ust nie umniejszało się, a jedynie nabierało innej, nieco smutniejszej, barwy. Wyglądało na to, że przejęła się twoją sytuacją, gdyż gdy skończyłeś mówić, zagryzła wargę, po czym uniosła dłoń do ust.
- Och, ojej, to rzeczywiście trudna sytuacja - przyznała, spoglądając na ciebie wielkimi, różowymi oczami. - Oczywiście doskonale rozumiem wszystko... Podróżowanie pieszo jest wciąż tak samo niebezpieczne, szczególnie, że, jak się wydaje, ostatnio pojawia się coraz więcej dzikich Pokemonów, broniących swoich terytoriów...
Pokręciła głową i rzuciła okiem na panel znajdujący się za jej plecami, na którym umieszczony był ciąg lampeczek. Na ten moment żadna z nich się nie paliła. Podobno były połączone ze szpitalnymi salami, zapalając się, kiedy coś działo się z którymś pacjentem. Technologia potrafiła naprawdę zaskakiwać.
- Obawiam się jednak, że nie mogę tak po prostu podarować ci Pokemona. Po pierwsze dlatego, że nie mam takiego prawa. Placówki Centrów nie są do tego w żaden sposób upoważnione i oficjalne przekazywanie Pokemonów może się odbywać wyłącznie poprzez laboratorium profesora Rowana... Nieoficjalnie zresztą też mam związane ręce, bo jedyne Pokemony, jakie na ten moment znajdują się pod moją opieką, należą do dwóch trenerów...
Westchnęła przeciągle, opierając policzek na dłoni i przechylając lekko głowę.
- Kiedyś wszystko było o wiele łatwiejsze, bez tej całej biurokracji i...
Jej słowa zostały jednak przerwane przez gwałtowny hałas, dobiegający z części budynku, znajdującej się po twojej prawej stronie. Brzmiało to tak, jakby jakieś rzeczy, zarówno małe, jak i większe, zostały niespodziewanie zrzucone na podłogę, po której się potoczyły. Siostra Joy zamarła, a potem westchnęła przeciągle i wyszła prędko zza kontuaru, prędkim krokiem mijając cię i kierując w stronę drzwi, prowadzących do epicentrum hałasu.
- To już trzeci raz w tym tygodniu... - Zatrzymała się na chwilę, żeby ci to powiedzieć. - Przepraszam, ale czy mogę cię poprosić o pomoc?

Trzask energicznie otwieranych przez nią drzwi poprzedził odpowiedź, jakiej ci udzieliła.
- Mamy tu przypadek... - Zatrzymała się na ułamek sekundy, jakby szukała odpowiedniego słowa, a potem ruszyła dalej wąskim, jasnym korytarzem, oświetlonym płaskimi lampami oblewającymi przestrzeń jasnym światłem. - Tak, chyba powinnam to nazwać Pokemonowym gangiem...
Westchnęła, gdy mijaliście szereg białych drzwi oznaczonych kolejnymi numerkami. Korytarz stanowił średniej długości, niewiele zmieniający się jasny widok, zakończony podwójnymi drzwiami, przypominającymi te prowadzące do kuchni. I faktycznie to skojarzenie okazało się być bliskie, gdyż sala za nimi była stołówką o dość klasycznym wyglądzie. Rząd podobnych, drewnianych stolików i krzeseł, z których ani jedno nie było zajęte, wyznaczał środek sali o przyjemnych dla oka ścianach w kolorze ecru. Wy jednak ruszyliście jeszcze dalej, kierując się do bocznych drzwi.
- Ze względu na coraz częstsze opady kwaśnych deszczy zbiory są o wiele procent mniejsze w porównaniu do ostatnich kilkunastu lat... - wyjaśniła po chwili, wyciągając z fartuszka pęk kluczy i przeglądając je. - W związku z tym Pokemonom coraz trudniej zdobyć pożywienie, nawet tym w miastach, które bardzo często żywiły się po prostu resztkami, gdyż nawet tych jest mniej. - Przerwała na chwilę, spoglądając w twoją stronę. - Już jakiś czas temu Pokemony próbowały dostać się do naszej spiżarni, ale cóż, dopiero, gdy pojawił się nasz książę, te "napady" stały się tak śmiałe.
Z jakiegoś powodu kącik jej ust zadrżał, gdy wspomniała owego księcia, kimkolwiek był.
- No gdzie ten klucz...
Przerwał jej niespodziewany krzyk żywego stworzenia, dobiegający ze środka.
Siostra sekundę później otwierała już drzwi, a waszym oczom ukazał się chaos rozsypanych pojemników i pudełek, puszek i kawałków karmy, które wszystkie wcześniej musiały znajdować się, zapewne skrzętnie poukładane, na półkach równiutko ustawionych regałów lub w skrzyniach pod ścianami. Pomieszczenie było niewielkie i chłodne, nieco zacienione, przez co w oczy od razu rzucał się bałagan, wypchnięta, nieco pogięta, przewrócona na ziemię kratka od wylotu wentylacyjnego... oraz kilkoro sprawców całego zamieszania, którzy wpadli w popłoch, gdy tylko drzwi się otworzyły. Po raz kolejny do waszych uszu doleciał krzyk, w których więcej było zdenerwowania niż bólu. Wtedy też mogłeś dostrzec, co go wydawało - niewielkie, kocie stworzenie, częściowo przygniecione drewnianymi skrzynkami, spod których gwałtownie próbowało się wydostać, co powodowało tylko, że grzązł jeszcze bardziej. Stojąca obok ciebie siostra Joy na ten widok zareagowała bez namysłu, starając się poruszyć skrzynki, aby go uwolnić. Pokemon na ten widok zasyczał tylko.

Gdy tylko zbliżyliście się do niego, Glameow przestał się szarpać i zamarł, wbijając w was swoje chłodne, niebieskie spojrzenie. Jedynie końcówka jego ogona poruszała się delikatnie z boku na bok, gdy leżał wciąż przyciśnięty stosem pojemników. Pozostałe Pokemony znajdujące się w pomieszczeniu, wśród których rozpoznałeś Bidoofa, Shinxa i Stunky'ego, próbowały za to natychmiastowo rzucić się do ucieczki, ale na krótkie, ostre syknięcie szarego kota zatrzymały się przy kratce, spoglądając w waszą stronę, wciąż gotowe do zerwania się lub walki, gdybyście tylko zagrozili im lub... cóż, ich przywódcy.
Siostra na twoją prośbę cofnęła się, a ty jedyny stałeś się celem tego dumnego spojrzenia. Energetyzującego, ale jednocześnie zimnego jak lód. Zadziornego, ale jednocześnie żądającego posłuchu. Mogłeś być pewien, że słucha cię tak uważnie jak nikt. Słucha i obserwuje. Nie tyle samych słów, co tonu twojego głosu i gestów. Nie zwrócił nawet uwagi na to, że Joy przytaknęła cicho twoim słowom. A przecież musieli się spotkać już wcześniej.
Przez kilka długich sekund, gdy skończyłeś mówić, w pomieszczeniu słyszałeś wyłącznie własny oddech i bicie serca.
Glameow obserwował cię, nawet nie mrugając, przez cały ten czas, gdy ściągałeś z niego te pudełka. Potem wyprostował się powoli, a jego sierść nastroszyła się i wygładziła. Krótkie warknięcie, które wydobyło się z jego gardła, sprawiło, że trzy Pokemony stojące przy kratce poruszyły się prędko, wydostając na zewnątrz.
- Wiem, że wszyscy jesteście głodni, ale kradzież to nie jest rozwiązanie - usłyszałeś niespodziewanie cichy głos Joy, która podeszła bliżej. Glameow przeniósł na nią spojrzenie, ale nie cofnął się, nawet gdy ukucnęła tuż przy nim, uśmiechając się ciepło. - Szczególnie, że może to się skończyć jak dzisiaj.
Poke kot cofnął się odrobinę, dzięki czemu zauważyłeś, że utyka. Musiał zdawać sobie sprawę, że w takim stanie nie uda mu się uciec, ale mimo wszystko nakazał to zrobić swoim towarzyszom.
- Wiesz, że będę musiała to zgłosić - Glameow w odpowiedzi syknął. - Dzisiejsze straty są zbyt duże. Ale zanim zgłosimy to oficer Jenny, zajmę się tobą. - Wyciągnęła ręce, chcąc go unieść, ale on zawarczał gardłowo. - Książę. - Jej głos, mimo swej naturalnej słodyczy, zabrzmiał teraz o wiele bardziej stanowczo.
Kot opuścił uszy, a potem spojrzał na ciebie, jak gdyby oczekiwał od ciebie jakiegoś działania.

Czy kiedykolwiek słyszałeś taką ciszę jak ta, która zapadła po twoich słowach? Ciszę nie przerażającą, ale taką, której jedyną barwę stanowiło chłodne i dumne spojrzenie Pokemona, nieodrywającego od ciebie wzroku. Nie znajdowałeś w tym dźwięku, w tym milczeniu nic poza oczekiwaniem i oceną. Czy się stresowałeś? Czy odczuwałeś niepokój i chęć ucieczki, a może spokojnie odpowiadałeś na to spojrzenie?
Od tego wszystkiego zależało, jaka będzie decyzja Glameowa... To wszystko spowodowało, że po paru chwilach, które zdawały się ciągnąć niczym wieczność, kot zbliżył się ponownie i przeniósł spojrzenie z ciebie na Joy, kiwając lekko łebkiem, jak gdyby wydawał przyzwolenie. Coś musiał znaleźć w twoim spojrzeniu, w twoim głosie i słowach, że on, dumny książę swych dzielnic, postanowił ci zaufać.
Siostra Joy delikatnie i fachowo podniosła go, a potem spojrzała na ciebie. W kącikach jej ust czaił się ciepły uśmiech, gdy wyciągnęła do ciebie jedną z dłoni, żeby pogłaskać cię po policzku.
- I tak muszę to zgłosić - powiedziała cicho. Glameow poruszył się niespokojnie, ale ona szybko kontynuowała: - Ale porozmawiam z Jenny, być może uda się to rozwiązać nieoficjalnie. To dobra kobieta.
Gestem wskazała ci, abyście wyszli ze spiżarni. Tym razem nie zamknęła drzwi na klucz, zapewne dlatego, że i tak nie miało to większego sensu. Poprosiła cię, żebyś poszedł za nią, a potem kazała zaczekać w głównej hali, gdy sama zniknęła z Pokemonem w części budynku, gdzie znajdowały się sale chorych. Glameow obserwował cię przez cały ten czas i trudno było zapomnieć o tym chłodnym spojrzeniu, nawet gdy już zniknęło za drzwiami.
Zawiasy zaskrzypiały po raz kolejny jakieś trzydzieści minut później, gdy Joy powitała cię kolejnym ciepłym uśmiechem. Przez chwilę przytrzymywała drzwi, a dlaczego tak zrobiła, dowiedziałeś się po chwili, gdy wyszła zza lady, a obok jej nogi pojawił się szary Pokemon. Jedna z jego tylnych łap była obandażowana, ale gdy siadał, machnąwszy raz ogonem i spoglądając na ciebie, nie widziałeś na jego pyszczku ani śladu bólu.
- Z łapką będzie wszystko w porządku, nasz książę powinien po prostu trochę odpocząć - powiedziała, splatając palce obu dłoni. - Odbyłam też rozmowę z oficer Jenny i chyba udało nam się znaleźć rozwiązanie tej całej sytuacji. Rozmawiałam z Glameowem i doszliśmy w tym do porozumienia.
Uśmiechnęła się, spoglądając w kierunku Pokemona, a potem wracając spojrzeniem do ciebie.
- Jeśli przyjmiemy, że Glameow nie będzie dzikim Pokemonem, a jego trener zobowiąże się pomóc w odpracowaniu szkód, nie zostaną z tego wyciągnięte żadne dalsze konsekwencje - dodała po chwili i pochyliła się lekko w twoją stronę. - Mówiłeś, że potrzebujesz towarzysza na rozpoczynającą się wędrówkę, prawda?