23 (03.05.XXX3)Team: Instinct
Wygląd: W miarę wysoka dziewczyna o długich niebieskawych włosach. Chuda i wysportowana, całkiem atrakcyjna. Nosi czerwoną bluzę i niebieskie jeansy. Na co dzień ma na sobie białą koszulkę, ale podczas walk ściąga ją, zostając w samym staniku.
Charakter: Raczej zimna i rozsądna, zawsze gotowa do wyrzeczeń i poświęceń. Nie jest fanem zabijania i stara się raczej tego nie robić, przynajmniej tak długo, jak jest to możliwe. Dziewczyna jest ostrożna i zawsze stara się mieć jakiś plan awaryjnym.
Nie ufa obcym ani do końca swoim sojusznikom, no ale wie, że sama nie wygra. Nie ma jakiejś specjalnej więzi z pokemonami. Widzi je jako partnerów w walce. Nie ma także jakiś większych wyrzutów sumienia, do tego, co im robi, ale stara się, chociaż jako tako im to wynagrodzić. Podczas walk robi wszystko, aby jej podopieczni nie zostali zbytnio ranni, ale jest w stanie poświęcić ich dobrobyt, jeśli oznacza to wygranie walki.
Liczy się dla niej wyłącznie młodsza siostra. Zrobi dla niej wszystko, chce zapewnić jej dobre i szczęśliwe życie, nie przejmując się tym, jak ona sama przy tym skończy.
BIO:Część AArena Walk
“A teraz proszę się przygotować! Nadchodzi walka wieczoru, a może i stulecia! Na czerwonej stronie mamy niepokonaną do tej pory Elizę i jej Charizarda! Czy uda się jej dokonać niemożliwego?! Czy jako pierwsza i jedyna wygra sto walk z rzędu?! Jedno wiemy na pewno, jej przeciwnik łatwo jej na to nie pozwoli! Bo na niebieskiej stronie mamy RockHarda i jego Rhydona!”
Publika dosłownie oszalała w owacjach, w końcu, jak powiedział to sam prowadzący, zapowiadała się nie lada bitwa.
Na krawędzie głębokiej areny w zamkniętym, podziemnym budynku, stała młoda i atrakcyjna dziewczyna oraz jej technik.
Natomiast na przeciwnej stronie znajdował się potężny i umięśniony czarnoskóry mężczyzna oraz jego liczny sztab techników.
Eliza zdjęła bluzę, zostając jedynie w staniku, ale to jej nie przeszkadzało, zresztą jej przeciwnik również był topless.
Usiadła na ziemi po turecku i sięgnęła do boku głowy, tam, ukryte we włosach, tkwiło urządzenie bezpośrednio podłączone do jej mózgu, łącze. Uruchomiła je.
- Gotowa? - Zadał oczywiste pytanie Lucas, jej technik.
- Tak. - Odparła mu krótko.
- No, to zaczynamy. - Rzekł, chyba bardziej do siebie niż do niej, chłopak i nacisnął przycisk “rozpocznij łącze” na swoim tablecie.
To było uczucie, jak zanurzenie w lodowatej wodzie, nieprzyjemne i odbierające dech, ale szło się do tego przyzwyczaić.
Otworzyła oczy, znalazła się w ciele swojego Charizarda.
Walka, a raczej batalia, była długa i ciężka. Choć Elize nieraz znalazła się na straconej pozycji, zawsze jakoś udawało się jej odzyskać przewagę. Po prostu musiała to wygrać, nie dla siebie, ale dla Rin. Jeśli to zrobi i wygra setną walkę z rzędu, spłaci wszystkie długi i w końcu będą wolne.
To już był koniec, już czuła smak wolności, jeden cios i przeciwnik padnie nieprzytomny na ziemię. Jednak z jakiegoś powodu spojrzała na trybuny. Wśród tłumu domagającego się krwi, dostrzegła starca. Mężczyzna był staromodnie ubrany, miał czarny frak, cylinder i monokl. W jednej ręce trzymał wiekowy pistolet, a drugą przytrzymywał młodą dziewczynę.
Elize kompletnie zamurowało i stanęła w miejscu na zbyt długo. Z transu obudził ją dźwięk wiertła, okropny ryk i czerwień, która pokryła całą jej wizję.
Wróciła do swojego ciała. Na arenie triumfował Rhydon, który urwał łeb już nieżyjącemu Charizardowi, zapewne by jego trener mógł zrobić sobie z niego pamiątkę.
Elize wyłączyła łącze na głowie, nie to, że miała do czego się połączyć, to był jej ostatni pokemon, który nadawał się do walk.
Wstała i bez słowa wzięła swoją i ręcznik, gdyż, jak zwykle, po walce była cała mokra od potu, po czym udała się do swojej kabiny.
- Kurwa! Jak mogłam być taka głupia?! - Eliza była wściekła, choć sama nie wiedziała na kogo bardziej. - Ten jebany sukinsyn! Oczywiście, że nie da mi odejść. Chory jebaniec!
Rozwścieczona dziewczyna zaczęła rzucać narzędziami po całym pokoju.
Temu wszystkiemu przyglądał się w milczeniu Lucas. Po dłuższej chwili postanowił się odezwać.
- I… I co teraz robimy?
Usłyszawszy pytanie, Elize wzięła głęboki oddech i wyraźnie się tym uspokoiła.
Ruszyła do małego inkubatora i wyciągnęła z niego pokeball.
- Zaczniemy wszystko od początku, ale tym razem upewnię się, że nie będzie miał, jak mi przeszkodzić.
Część BPodziemny Krąg 
Nielegalne walki na śmierć i życie nie są niczym nowym, jak każda inna dziedzina, musi się rozwijać.
Powstał nowy wynalazek, który został od razu zakazany na “powierzchni”, gdyż uważano, że odbiera on podstawowe prawa pokemonom, ale za to wynalazek znalazł ciepły dom w podziemiu.
Ów wynalazek to było “Łącze”, małe urządzenie wszczepiane prosto w mózg trenera i pokemona, dzięki czemu ten pierwszy mógł kierować bezpośrednio ciałem tego drugiego.
Od jakiegoś czasu nielegalne walki miały kryzys. Wiele pokemonów nie chciało walczyć tam lub robiło to zbyt pasywnie, bojąc się o własne życie.
Próbowano używać kompletnie zdziczałych stworów lub jakoś je ogłupić. Efektem były widowiskowe walki, ale za to krótkie i przeważnie kończyło się zgonem obu stron.
Łącze natomiast łączyło bezwzględną brutalność ludzi i nieporównywalną potęgę pokemonów.
Technologia ta bardzo szybko znalazła tutaj dom i stała się ogólnym standardem, jeśli w ogóle można użyć takiego słowa w takim miejscu.
Łącze nie było urządzeniem doskonałym i miało sporo problemów, z drugiej strony nikomu nie zależało, aby je naprawić.
Pierwsze z nich dotyczyły bezpośrednio trenerów. Trener musiał być zdrowy i w bardzo dobrym stanie fizycznym i psychicznym, aby móc utrzymać łącze.
Podczas trwania łącza skutkiem ubocznym było to, że ciało trenera wytwarzało duże ilości ciepła i ten się mocno pocił, dlatego większość z nich podczas walk chodziła prawie nago. Do tego, jeśli walka trwała zbyt długo, trener mógł ugotować się żywcem.
Dodatkowo trenerzy nie mogą połączyć się z bardzo silnymi pokemonami, a już zwłaszcza z tymi, które mają typ psychiczny, gdyż w najlepszym wypadku po prostu nie będą w stanie ich kontrolować, a w najgorszym stracą zmysły lub życie.
Zaś co do traktowania pokemonów, istniały dwie różne szkoły. Obie miały swoich zwolenników, jak i przeciwników, choć normą były także mieszane.
Pierwsza i bardziej popularna, bo prostsza, polegała na trzymaniu stworków w odpowiednio do tego przygotowanych inkubatorach.
Pokemony te wychodziły z nich wyłącznie podczas walk, a pierdoły typu pożywienie i treningi, podawano im w postaci mieszanek i proszków wrzucanych prosto do inkubatora. Takie stwory nie miały własnych myśli czy instynktów, to były tylko puste skorupy, które zakładali trenerzy podczas walk. Wiele trenerów lubiło to, bo nie chcieli, aby w czasie stracia instynkt pokemona się włączył i by ten zrobił sam coś głupiego i potencjalnie przegrał im przez to pojedynek.
Druga szkoła polegała na normalnym trenowaniu pokemonów. Trenerzy tworzyli z nimi więź. Stwory bezgranicznie im ufały i dawały im sobą kierować. Tacy trenerzy wykorzystywali instynkty swoich pokemonów, aby zyskać przewagę w walce. Trzeba jednak do tego dużo czasu i poświęcenia, a śmierć takiego pokemona boli jeszcze bardziej.
Kolejnym istotnym elementem w łączu byli technicy. Każdy trener miał od jednego do kilkunastu, choć niektórzy nie mieli żadnego.
Podczas łącza dochodziło do wielu różnych i skomplikowanych procesów, a technik musiał je wszystkie kontrolować i analizować na bieżąco. Dbał o siłę samego łącza, jak i stan fizyczny oraz psychiczny trenera i jego pokemona.
Niektórzy technicy skupiali się wyłącznie na przeciwnikach. Szukając ich słabych punktów lub okienek do ataku i donosili to wszystko trenerowi.
Część CPreHistoria
Elize McClane nie pamiętała swoich rodziców, a raczej nie chciała ich pamiętać. Nic dziwnego, w końcu popadli w takie długi, że bez zastanowienia sprzedali do niewoli swoje córki.
Trafiły pod jakby to ładnie nazwać, opiekę niejakiego Richarda Sinserveda.
Elize, jako starsza siostra, stwierdziła, że to jej obowiązek, aby wykupić siebie i Rin z niewoli. Zaproponowała więc mężczyźnie swoje usługi, a ten zaprowadził ją do podziemnego kręgu, gdzie toczyły się nielegalne walki. Okazała się w tym całkiem niezła i szybko wszczepiono jej łącze.
Dużym plusem był dla niej fakt, że nie musiała zabijać, co prawda za zabójstwa płacono i obstawiano więcej, ale do tego nie zmuszano. Do tego wcześniej pokonany i oszczędzony przeciwnik nie będzie miał dla ciebie żadnej litości podczas rewanżu.
Elize jakoś odnalazła się w tym dziwnym i brutalnym świecie, choć nigdy nie zapomniała, dlaczego się tutaj znalazła.
Część DKsiężniczka
Rin miała niezwykle dobre i dostatnie życie, oczywiście nie licząc faktu, że żyła zamknięta w niewoli. Była sprzedana jako małe dziecko, więc nie pamiętała zbytnio swoich rodziców.
Rin całkowicie zdawała sobie sprawę z sytuacji, w której znajduje się ona i jej starsza siostra. Wie też, że Richard kompletnie je wykorzystuje. Rin cały czas dostaje najdroższe sukienki i zabawki, do tego różnego rodzaju kursy i atrakcję, a Sinserved dolicza to wszystko im do długu, jako koszty utrzymania i przechowania dziewczynki.
Rin oczywiście nie chce nic z tych rzeczy i próbowała się temu buntować, ale Elize kazała jej, aby słuchała się Richarda i przyjmowała jego prezenty, chybachyba że ten będzie chciał zrobić jej jakąś krzywdę.
Elize mówiła jej, że gdy ona wygra setną walkę z rzędu, zarobi tyle pieniędzy, że spłaci należność Richardowi i im jeszcze zostanie, więc dziewczynka nie musi się przejmować ciągle rosnącym długiem.
Taki układ ją uspokoił, ale się jej nie podobał. Rin miała dość bezczynnego siedzenia w zamknięciu i bardzo chciała pomóc siostrze w spłaceniu pieniędzy. Była nawet gotowa walczyć w podziemnym kręgu, czego Elize nawet nie chciała słuchać.
Nie mogła pozwolić, by jej młodsza siostra skończyła tak samo źle, jak ona. Musiała chociaż ją uchować.
- Spoiler:
Część EStudent 
Lucas Ripley był inteligentnym i ambitnym młodzieńcem z małej wioski. Myśląc o studiach, zdecydował się na BioTechnologię w wielkim mieście.
Studia okazały się trudne, a on sam nie znał tutaj nikogo. W końcu presja w nim tak narosła, że popadł w złe towarzystwo, a następnie w złe nałogi.
Używki nie tylko go szybko zniewoliły, ale także były zbyt drogie na jego kieszeń. Popadł w ogromne długi i w końcu naraził się pewnemu gankowi. Praktycznie siłą zmusili go, aby został technikiem w podziemnym kręgu, zważywszy na jego kierunek studiów.
W miarę szybko się tam odnalazł, nawet świadomie rzucił uczelnie.
Był w tym dobry, a do jego kieszeni, mimo druzgoczących długów, trafiało tyle monet, że stać go było na życie i używki.
Szczęście jednak nie trwało długo, gdyż Lucas okazał się jednak za miękki na krzywdzenie i zabijanie. Początkowo mu to nie przeszkadzało i robił w zespole swoje, ale z czasem awansował i to on musiał podejmować decyzje, po czym przekazywać je trenerowi.
Nie chcąc krzywdzić pokemonów, często źle podpowiadał i coraz częściej kończyło się to porażką. Gdy zrozumiano czyja to wina, Lucas wyleciał z hukiem, a jego dług tylko rósł.
Zlitowała się nad nim Elize i wzięła go na technika. Wiedziała, co chłopaka potrafi, a sama starała się nie krzywdzić pokemonów. Do tego oboje męczyli się z długami, więc płynęli na tej samej łodzi. Między nimi nawiązała się nić porozumienia, która rozwinęła się w coś na kształt przyjaźni.
Niestety życie z Lucasem nie było takie kolorowe. Chłopak był słaby i dalej nadużywał, przez co Elize stoczyła sama nie jedną walką, podczas gdy jej technik leżał gdzieś w rowie.
Część FMonokl
Richard Sinserved jest starym, ekscentrycznym milionerem, który podobno cały swój majątek zdobył w nielegalny sposób.
Tylko tyle o nim wiadomo. Dosłownie nic więcej. Nikt nie wie, skąd pochodzi on lub jego majątek.
Mimo wielu plotek i dowodów o jego nielegalnej aktywności jest on nie do ruszenia nawet przez władze. Daje to do myślenia, jak potężnym musi on być człowiekiem.
Nie jest to przypadek, gdzie bogaty starzec pojawił się znikąd, ale raczej bogaty starzec, który od zawsze po prostu był.
To tylko głupie plotki, ale niektórzy mówią, że jego wygląd i manieryzm wskazują, że ma on setki lat, a żyje tylko dlatego, że sam spożywa to, co wciskają w inkubatorze pokemonom w podziemnym kręgu.
Ale, to tylko plotki.
Charmander 
