フェイト/ソリトゥード

seventeen||japan||dreamlike||ethereal||fugitive

Wychowanka domu dziecka, bez żadnej wiedzy o swojej przeszłości poza jedyną pamiątką, jaką jest stary, złoty wisiorek w kształcie pióra. Wraz z nim została podrzucona na próg sierocińca, w mieście, do którego nigdy nie odczuwała większego przywiązania.


Drobne ciało mieści w sobie jakby dwie osobowości, chociaż nie jest to żadna choroba psychiczna. Jej nastrój potrafi się zmieniać z minuty na minutę. Na co dzień jest spokojną, nieśmiałą i melancholijną osobą, która niewiele mówi. Jest samotniczką, niełatwo jej przywiązać się do kogokolwiek, przez co różni się od "typowych" mieszkańców sierocińca, pragnących przede wszystkim odszukania rodziny. Rei nigdy nie odczuwała szczególnych więzi z żadnym człowiekiem. Też nigdy takiej nie potrzebowała. Jej najbliższymi przyjaciółmi, choć odległymi, były kruki. To dla nich potrafiła przemienić się w pewną siebie, odważną, gdy trzeba, choć wciąż zamkniętą w sobie i milczącą osobę. To od nich nauczyła się bronić przed światem, tym, co w nim groźne. Gdy trzeba, stanie do walki nawet mimo własnego strachu. Nawet pomimo strachu przed samą sobą.


Od dziecka czuła niezwykły związek z ptakami. Wymykała się do pobliskiego lasu, żeby słuchać ich śpiewu i obserwować je bez ruchu. Najbardziej czuła się związana z krukami, z których zawsze jeden pojawiał się gdzieś w okolicy, gdy tylko znajdowała się na zewnątrz. To z ich powodu przebudziła się w niej ta dziwna, tajemnicza moc, której nie rozumie. Miała wtedy niecałe trzynaście lat. Podczas jednej ze swoich wędrówek napotkała w lesie ludzi strzelających do kruków. To, co się stało, pamięta jak przez mgłę. Na jej twarzy, pomiędzy włosami oraz na dłoniach niespodziewanie pojawiły się czarne pióra. Ich pęk uniósł się również w powietrze, układając w "linię" w pobliżu jej rąk, nieco przypominając tym układ skrzydeł. Pióra w powietrzu są niezwykle ostre. Reagują na ruchy jej rąk, więc może je wykorzystywać niczym ostrza. Może także ciskać nimi niczym ostrymi strzałkami oraz nakazać im ułożyć się ciasno przed sobą niczym tarcza. Nie pamięta dokładnie, co stało się z ludźmi, których wtedy spotkała. Uciekła i unikała wszelkich kontaktów z władzami sierocińca i jego mieszkańcami. Obawiała się swojej mocy i tego, że mogłaby kogoś z nich skrzywdzić. Mimo upływu kilku lat, wciąż nie ma nad tą mocą pełnej kontroli. Przemieszcza się z miejsca na miejsce, wybierając je poprzez wskazania naszyjnika, który czasem zdaje się żyć własnym życiem i samoistnie poruszać. W ten właśnie sposób trafiła do miejsca Wojny.
(c)corazon