The beautiful thing is to die your own death

Siedząc na miękkiej kanapie w Centrum Pokemon, zawiesiwszy wzrok na nieznanych, opustoszałych przecznicach miasta, ledwie widocznych zza pokrytej kroplami szyby, zastanawiałem się, czy to, co właśnie robię, ma jakikolwiek sens. Zastanawiałem się, czy naprawdę wierzę, czy po prostu chcę wierzyć, że to, czego doświadczyłem nad jeziorem, było wizją, a nie snem. Niegdyś byłem sceptycznie nastawiony do tego typu zjawisk, wręcz śmiałem się z ludzi, którzy mówili, że doświadczyli czegoś paranormalnego, by później, za sprawą właśnie tego typu zjawiska, nie przemyślawszy tego dokładnie, zrezygnować z wygodnego, ustabilizowanego życia, na rzecz samotnej tułaczki prowadzącej donikąd. I choć wielokrotnie wmawiałem sobie, że przecież nie wyruszam w podróż tylko ze względu na zaginionego przyjaciela, ale też z chęci realizacji dziecięcego marzenia, a także zaznania przygody, to w takich chwilach jak ta, kiedy deszcz miarowo uderzał o szyby, wprawiając mnie w melancholijny nastrój, sam nie do końca w to wierzyłem.
Westchnąłem. Zbliżyłem się do okna i wypuściłem z ust powietrze, które osiadło parą na szybie. Przesunąłem po niej palcem, rysując coś, co przypominało góry. A może literę M? Co, do cholery, oznacza ten znak? Nagle z zamyślenia wyrwała mnie siostra Joy, która przyniosła mi herbatę. Prosiłem o kawę, ale nie powiedziałem o pomyłce, gdyż nie chciałem zawracać jej głowy - i tak miała dużo roboty, zresztą herbatę też lubiłem.
- Wielkie dzięki - powiedziałem i uśmiechnąłem się łagodnie. Postawiłem kubek na stoliku, by herbata zdążyła przestygnąć i spróbowałem wrócić do zajęcia, którym było bezsensowne zadręczanie się myślami i bezmyślne wpatrywanie się w rozmyte widoki za szybą. Na szczęście mi się to nie udało, gdyż nagle, obok mnie, jakby znikąd, pojawiła się mała panda, która nieomal przykleiła się do szyby, za którą najwidoczniej dostrzegła coś ciekawego. Coś, czego ja nie byłem w stanie zauważyć. - Cześć, koleżko - zwróciłem się do pokemona. - Albo koleżanko.
Przysunąłem dłoń bliżej pokemona, gdyż coś - chyba ta jego dziecinna ciekawość - sprawiła, że poczułem doń napływ sympatii i miałem ochotę pogłaskać go po głowie. Zmieniłem zdanie i, delikatnie zbity z tropu, cofnąłem rękę, gdy niespodziewanie za moimi plecami rozległ się chłopięcy głos. Nim zdążyłem obejrzeć się i zobaczyć, do kogo należy, jego właściciel, którym okazał się młody, czarnowłosy chłopiec z podkrążonymi oczami, nachylił się nad kanapą, chwycił spindę pod pachy i przeprosił mnie za swojego pokemona. - Nic się nie stało, naprawdę. Twój spinda ani trochę mi nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie, przynajmniej mam towarzystwo - powiedziałem i uśmiechnąłem się, chcąc nieco ośmielić wyraźne zakłopotanego i zmartwionego chłopca. Miałem ochotę zaproponować mu, by przysiadł się na kanapie obok mnie, lecz w tym momencie spinda wyrwał się z uścisku, wskoczył na głowę swojego trenera i odbiwszy się od niej, lekko zeskoczył na ziemię i pognał slalomem wgłąb Centrum. Natychmiast podniosłem się z fotela i, wyprzedziwszy chłopca, zacząłem biec za pokemonem, wymijając przeszkody, w postaci ludzi, kilkukrotnie rzucając w ich stronę krótkie "przepraszam!". W końcu przyda mi się na coś kariera koszykarska - przeszło mi przez myśl, gdy zgrabnie i szybko przemieszczałem się między tłumem. Ku mojemu zaskoczeniu, Spinda okazał się niezłym przeciwnikiem i w pewnym momencie straciłem go z oczu. Zakląłem pod nosem.
- W którą stronę pobiegł? - zapytałem czarnowłosego dzieciaka, który wyglądał, jakby miał się za chwilę rozpłakać. To samo pytanie powtórzyłem do ogółu ludzi, zgromadzonego wokół nas. - Daj mi jego pokeball, szybko! Postaram się go dogonić.

- Stary, ochłoń trochę, uspokój się - powiedziałem z westchnięciem do poczerwieniałego ze złości chłopca i delikatnie poklepałem go po ramieniu - Nie ma sensu się teraz załamywać. Spinda to twój pokemon i musisz go akceptować takim, jakim jest. Myślę, że on nie chce ci robić na złość, po prostu ma... ma taką naturę! Wiesz, z pokemonami jest czasem jak z dziećmi. Trzeba do nich dużo cierpliwości i... w ogóle!
Kiedy wypowiedziałem ostatnie zdanie, nagle do mnie dotarło, jakim musiałem być denerwującym dzieciakiem. Może moi rodzice też myśleli, że chcę im zrobić na złość i stąd wzięła się ich frustracja i niechęć wobec mnie? Może moje zrozumienie wobec niesfornego zachowania małej pandy wzięło się stąd, że zauważyłem w nim małego siebie?
- Finn - powiedziałem krótko, gdy chłopiec się przedstawił, wciąż będąc myślami w czasach dzieciństwa, kiedy to całe dnie rozmyślałem, jaki numer mogę odstawić, by rozśmieszyć całą klasę i przy okazji zdenerwować nielubianych nauczycieli. Uścisnąłem jego drobną dłoń i uśmiechnąłem się lekko. - Nie ma problemu. Trzeba sobie pomagać - wypaliłem z westchnieniem. Wiedziałem, że mimo szczerych dobrych zamiarów, tak naprawdę wcale mu nie pomogłem. Prawdę mówiąc czułem się zawiedziony, a nawet trochę urażony faktem, że nie udało mi się dogonić małej spindy. Zdecydowałem, że jeśli będzie trzeba, to kierowany, w głównej mierze chęcią pomocy, w mniejszej potrzebą odbudowania zszarganej przez spindę ambicji, będę go szukał, aż do skutku. I tak nigdzie mi się nie spieszyło. A nawet jeśli powinno, to i tak nie wiedziałem gdzie i dlaczego.
W pewnym momencie cała sala umilkła. Wszyscy zgodnie, jak jeden mąż, przenieśli swe spojrzenia w kierunku, z którego rozległ się hałas. Zauważyłem, że za przeszklonymi ścianami Centrum czai się podejrzanie duża ilość ludzkich i pokemonowych sylwetek, która powoli zbliża się w kierunku drzwi wejściowych. Każdy zawiesił na nich wzrok, spodziewając się, że tajemnicza zgraja zaraz przez nie przekroczy, lecz ku naszemu zdziwieniu, ich wejście miało okazać się bardziej widowiskowe.
Huk. Drobinki szkła zawirowały w powietrzu i doleciały aż do moich stóp. Odruchowo zamknąłem oczy, skuliłem się i zasłoniłem twarz przedramionami. Wśród okrzyków przerażenia, westchnięć i słów, które wypowiadali do siebie sprawcy zdarzenia, odważyłem się delikatnie rozchylić powieki. Zobaczyłem czwórkę ludzi ubranych w dziwne czerwone stroje.

Znak na ich uniformach. Zaraz... Czy to...?

"Wszystko w porządku? Powinniśmy się ukryć" - usłyszałem z boku. Wyrwałem się z zamyślenia, kątem oka spojrzałem na Damiena, który wskazał miejsce, w jakim moglibyśmy się ukryć i energicznie pokiwałem głową. Ruszyłem przodem pozostając w lekko pochylonej pozycji. I wtedy usłyszałem głos siostry Joy. Zatrzymałem się, odwróciłem i zacząłem obserwować przebieg sytuacji. Nerwowo zacisnąłem pięści, gdy mężczyzna złapał kobietę za nadgarstek. Nie wiedziałem, co robić. Czemu nikt nie reaguje? Rozejrzałem się po zagubionych i przerażonych twarzach. Nagle zauważyłem, że spinda zakrada się za zaplecze. Ty mały draniu.
- Cholera, musimy coś zrobić - wyszeptałem, sięgając po pokeball przypięty do paska. Westchnąłem. Jestem idiotą.
- Ludzie! - krzyknąłem, powstając. - Nie widzicie, że mamy przewagę liczebną? Co to są cztery zubaty na nas wszystkich? Niech każdy z nas wypuści swojego pokemona! Pokażmy tym draniom, gdzie ich miejsce! - Pokeball zawirował w powietrzu i, otworzywszy się, wypuścił na świat małą owieczkę. - Mareep, szybko, thunder wave! Celuj w tych przebierańców!

Tak, zdecydowanie jestem idiotą - pomyślałem, kiedy zdenerwowany napastnik kazał zubatom użyć ataku, za sprawą którego wszyscy ludzie zaczęli się zachowywać, jak pod wpływem hipnozy. Nie przewidziałem tego. Wiedziałem już, że to co zrobiłem, było złym pomysłem.
Nagle spotkało mnie kolejne zaskoczenie. Zobaczyłem, że zubat szarżuje w moim kierunku. Trwało to zaledwie kilka sekund - za mało, bym zdążył odskoczyć albo chociaż zasłonić głowę przedramionami. W dodatku sparaliżował mnie strach. Zamknąłem oczy, podświadomie szykując się na niechybną śmierć.
I wtedy usłyszałem krzyk Damiena. Poczułem siłę, która zepchnęła mnie na bok. Ostrożnie otworzyłem oczy i zobaczyłem, że przede mną stoi poochyena, tworząc tarczę, od której zubat musiał odbić się i upaść na ziemię.
- D-dzięki - powiedziałem, drżącym od nadmiaru emocji głosem, patrząc raz na poochyenę, raz na Damiena. Moje oczy były wielkości pięciozłotówek.
Ale to nie był koniec. Musiałem jak najszybciej wziąć się w garść, choć drżenie nóg i serce, walące z taką siłą, że miałem wrażenie, że zaraz wyskoczy z klatki piersiowej, zdecydowanie mi to utrudniały.
Nagle zobaczyłem, że pozostała trójka zbirów wybiega z pomieszczenia, do którego weszli wcześniej. Nie wiedziałem, co robić. Stałem jak słup i patrzyłem, jak podnoszą z ziemi swojego towarzysza, zawracają zubata i uciekają z tym, po co tu przyszli. Nie mieliśmy przeciwko nim żadnych szans. Poczułem, że ogarnia mnie złość. Złość i bezradność. Uderzyłem pięścią w stół.
- Pierdoleni dranie - wyrzuciłem z siebie. Nagle zobaczyłem, że obok moich nóg stoi mareep i unosi łepek, obrzucając mnie spokojnym, pytającym spojrzeniem. Ten wzrok zawsze potrafił mnie uspokoić - tak też było w tym przypadku. Westchnąłem głęboko i nachyliłem się, by pogładzić ją po główce. - Wiem, że uciekli... W tym problem - powiedziałem do Damiena smutnym głosem. - Tak przy okazji... Spinda zwiał na dwór - dodałem beznamiętnie, wskazując palcem kierunek, w którym pobiegł. Miałem wrażenie, że w obliczu całej tej sytuacji, nasz mały uciekinier jest najmniejszym problemem.
Podniosłem się i ruszyłem przed siebie, ze smutkiem lustrując wzrokiem pomieszczenie, które jeszcze kilka minut temu lśniło czystością i emanowało spokojną atmosferą; teraz wyglądało tragicznie, jakby przeszedł przez nie huragan. Podszedłem do siostry Joy i pomogłem jej wstać.
- Wszystko w porządku? - zapytałem. - Czy... czy mogę jakoś pomóc? Przynieść coś? - dodałem nieśmiało, spoglądając na odłamki szkła, wbite w jej skórę. Nie wiedziałem, jak mogę jej pomóc. Gdyby tylko poradziła mi, w jaki sposób mogę opatrzyć te rany, z pewnością dałbym z siebie wszystko, by zrobić to jak najbardziej profesjonalnie. Bardzo współczułem lekarce. Musiała wkładać mnóstwo serca i czasu w prowadzenie kliniki. Nie zasłużyła na to, by jakaś banda zbirów ot tak zniszczyła to wszystko, nad czym ona tak ciężko pracowała.

- Już idę! - powiedziałem, starając się zachować zimną krew i opanować drżenie rąk. Wstałem i nerwowo rozejrzałem się po pomieszczeniu. Lada. Podszedłem do niej i schyliłem się. Zauważyłem to, czego szukałem, czyli wielką skórzaną torbę z różowym krzyżem. Podniosłem ją i przerzuciłem przez ramię.
W międzyczasie przed Centrum zdążyły zajechać radiowozy, z których błyskawicznie wybiegło sześciu funkcjonariuszy i momentalnie rozproszyło się po całym budynku. Na moment zawiesiłem wzrok na jednym z mundurowych, który w ostatnim momencie złapał Damiena, uniemożliwiając mu ruszenie w pogoń za pokemonem. Biedny Damien... Później do niego podejdę, pomyślałem. Jeszcze raz objąłem wzrokiem całą salę. Co za smutny obraz nędzy i rozpaczy. Westchnąłem i wróciłem do siostry Joy, przy której stał jeden z funkcjonariuszy, jej mąż. Pewnie pomyślał, że jestem pracownikiem Centrum, ponieważ polecił mi, bym zajął się chansey.
- Ale... - wydusiłem z siebie, drapiąc się po głowie, tępym wzrokiem patrząc na krzyż na torbie. Ja nie wiem jak... - chciałem dodać, lecz nie zdążyłem, ponieważ mężczyzna nawet na mnie nie spojrzał, po prostu wyminął mnie, dźwignął zemdlałą kobietę i wraz z nią momentalnie zniknął na zapleczu. Westchnąłem. Niezły początek podróży - przeszło mi przez myśl, kiedy zbliżyłem się do chansey. Myślałem, że miałem zostać trenerem, nie lekarzem. Ukucnąłem i położyłem dłoń na jej czole.
- Damien, chodź tu! - krzyknąłem, unosząc głowę. Zobaczyłem, że Damien nadal przepycha się z funkcjonariuszem, krzycząc coś o tym, że zabiją go, jeśli nie złapie spindy. - Potem go poszukamy, pomóż mi.
Nagle przypomniałem sobie o mareep. Podniosłem się i nerwowo rozejrzałem się po pomieszczeniu. Wtedy dostrzegłem małą owieczkę, która stała przed budynkiem, moknąc w deszczu. Podbiegłem do drzwi i już miałem wybiec na zewnątrz, by prędko ją stamtąd zabrać, kiedy zobaczyłem, że piorun trafił prosto w jej ogon i przeszył ciało energią, od której aż napęczniała wełna. Przez moment poczułem na ciele dreszcz przerażenia. Po prostu zapomniałem, że mareep jest pokemonem elektrycznym i że taki piorun nie wyrządzi krzywdy na jej zdrowiu. Odetchnąłem z ulgą, gdy to sobie uświadomiłem.
- Mareep, chodź! - zawołałem mimo to. Dziwnie się czułem, gdy nie było jej obok mnie. - Damien, ty też. Musimy pomóc chansey - dodałem, spoglądając na czarnowłosego wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu. To był moment, w którym ciężko mi było zapanować nad emocjami, byłem przytłoczony całym tym dniem, zirytowany, lada moment mogłem wybuchnąć i stać się niemiły. Chciałem po prostu jak najszybciej zrobić swoje i ulotnić się w jakieś spokojne miejsce, położyć się i pójść spać. Tylko o tym marzyłem.
Wróciłem do rannego pokemona, rozsunąłem skórzaną torbę i sprawdziłem jej zawartość.
- Chansey, wiesz co powinienem ci podać? - zapytałem, nieśmiało spoglądając na pomagierkę siostry Joy.