★ Imię i Nazwisko: Garret Bradford
★ Team: Instinct
★ Pochodzenie: Nimbasa City, Unova
★ Wiek: 26 lat
★ Wygląd: Garret jest wysokim, atrakcyjnym facetem o atletycznej budowie ciała. Mierzy sobie równo 197 cm wzrostu, co w znacznym stopniu zaważyło na jego karierze zawodowej. Ma 26 lat, choć wygląda na nieco mniej. Nie ma jednak niewinnej, dziecięcej buźki. Dosyć często chodzi w czapce, pod którą znajdują się proste blond włosy, średniej długości. No warkocza z tego nie zrobisz, ale jest za co pociągnąć. Zazwyczaj stara się regularnie golić, jednak wszelki zarost i tak jest słabo widoczny. Uwagę ludzi często przyciągają skyte za okularami oczy mężczyzny. Nic dziwnego, ponieważ mają dość... osobliwy, złotawy odcień. Pytanie "Nosisz soczewki?" słyszał chyba częściej niż "Z takim wzrostem musisz być świetny w koszykówkę". W lewym uchu dostrzec można niewielki, jasny kolczyk, który zrobił sobie jeszcze w liceum.
Garret od dzieciństwa nie stronił od sportów i ćwiczeń, czego dowodem jest jego ciało. Szerokie barki, dość wąskie biodra, wyraźnie podkreślone mięśnie sprawiają, że wydaje się być jeszcze większym, niż w rzeczywistości jest. Popularność, którą zdobył dzięki sportowej karierze, nieco wymusza na nim podążanie za wszelkimi modowymi trendami. Zna jednak umiar i wie, co wygląda na nim dobrze. Zazwyczaj można go zobaczyć w ciemnej czapce, białym t-shircie, ciemnej, materiałowej kurtce, luźnych, zwężanych jeansach i czerwonych Jordanach. Swój dobytek trzyma w czerwono-czarnej torbie, przewieszonej przez prawe ramię.
Są jednak pewne rzeczy, które dostrzec można dopiero wtedy, gdy spotka się Garreta nie na ulicy, a w domu, prywatnie. Jest to brak prawej nogi, którą stracił pod kolanem. Tam gdzie powinna zaczynać się piszczel, jest jedynie pobliźniony kikut. I choć na codzień porusza się za pomocą profesjonalej protezy, dzięki której nie widać praktycznie żadnej różnicy i która w żaden sposób go nie ogranicza, to czasami musi od niej odpocząć.
★ Charakter: Jeszcze kilka lat temu Garret był irytującym, aroganckim dzieciakiem, który myślał, że cały świat leży u jego stóp. Nie przejmował się ludźmi, przyszłością. Żył tu i teraz, korzystając z pieniędzy, sławy i niezaleźności, jaką dawała mu kariera koszykarza. Szybkie auta, drogie alkohole, szalone imprezy, kobiety, mężczyźni. To były jego główne wartości w tamtym okresie. Nie kontaktował się z rodziną, nie lubiła go drużyna, on jednak miał to wszystko gdzieś.
Wtedy doszło do wypadku, który całkowicie go odmienił. Stan zdrowia, zarówno fizyczny, jak i psychiczny, odcisnął na nim piętno i zmusił do przewartościowania własnego życia. Z aroganckiego, zadufanego w sobie dupka, zmienił się w spokojne, zrównoważonego mężczyznę, który docenia wszystko, co ma. A raczej co mu zostało. Nie daje się ponieść emocjom i stara się do wszystkiego podchodzić na chłodno. Docenia wartość pieniądza, stara się jak najlepiej zrozumieć ludzi, którzy stają na jego drodze. Często zarzuca się mu brak poczucia humoru i bycie niesamowitym smętem, jednak przy bliższym poznaniu okazuje się, że to jedynie pozory. Jest delikatnym hipokrytą, gdyż teraz nie znosi osób z takimi cechami, które kiedyś były jego domeną. Za bardzo przypominają mu, jak nieznośny był. Stara się patrzeć na życie z optymizmem, jednak, jak każdemu, zdarzają mu się gorsze okresy, zwłaszcza przy nasilonych bólach fantomowych. Ma kompleksy z powodu swojej nogi, stara się jak najrzadziej pokazywać bez protezy, gdyż jest to dla niego niezwykle krępujące.
★ Biografia: Rodzina Bradfordów zamieszkuje niewielkie ranczo w okolicy Nimbasa City. Zostało ono wybudowane jeszcze przez pradziadków Garreta, przechodząc jako spadek z pokolenia na pokolenie. Miejsce to jest naprawdę znane w okolicy, a Bradfordowie są szanowanymi hodowcami Pokemonów, które dostarczają nawet do profesorów z różnych regionów. To właśnie w tym miejscu Garret przyszedł na świat i tam też się wychował. Ojciec, Andrew, spędzał dużo czasu na ranczu, doglądając Pokemonów, którymi się zajmował. To właśnie jego rodzina osiedliła się w tym miejscu, czuł się więc odpowiedzialny za przygotowanie syna do pełnienia tej samej roli. Matka Garreta, Sophie, zajmowała się domem i ewentualną pomocą mężowi. Nigdy nie bała się pobrudzić i czerpała, a wręcz nadal czerpie wielką przyjemność z życia, które wiedzie.
Garret nie mógł narzekać na brak uwagi ze strony rodziców. Spędzal z nimi całe dnie, a gdy poszedł do szkoły, sprowadzał na ranczo zafascyowanych Pokemonami kolegów i z dumą chwalił się tym, że tak często pomaga swojemu ojcu. Mniej więcej w tym okresie zainteresował się sportem – koszykówką. Już wtedy był najwyższy w klasie, więc gra sprawiała mu masę frajdy. Dostrzegli to jego nauczyciele, którzy szybko wcielili chłopaka do szkolnej drużyny. Dla niego jednak to nadal była jedynie zabawa.
Czas mijał, a Garret powoli wchodził w okres buntu. Znikał z domu na kilka dni, dochodziło do awantur. Zachowywał się jak typowy nastolatek i nikt się specjalnie tym nie przejmował. Owszem, rodzice starali sie go utemperować i wpoić mu pewne zasady, jednak, jak to bywa, kompletnie się tym nie przejmował. Nadal jednak trenował koszykówkę i powoli zaczynał wiązać z nią swoją przyszłość. Oczywiście na razie jedynie w swoich wyobrażeniach. Wszystko zmieniło się, gdy mniej więcej w połowie liceum wziął udział w pierwszych regionalnych mistrzostwach szkół średnich w koszykówkę. Cały turniej obserwowany był przez profesjonalnych trenerów, którzy walczyli na arenie międzyregionowej. I to właśnie na ich oczach 17-letni Garret doprowadził swoją szkołę do mistrzostwa. Jego gra wywołała ogromne wrażenie na wszystkich osobistościach i już po dwóch tygodniach dostał propozycję przeniesienia się do szkoły sponsorowanej przez najlepszą drużynę w Unovie. Szkołę, gdzie będzie mógł rozwijać swoje umiejętności pod okiem wyspecjalizowanej kadry. Jego ojciec był temu przeciwny. Pragnął, żeby syn zosał na ranczu i przejął rodzinny interes, jednak Sophie zdołała go przekonać i Garret przeniósł się do Castelia City, by tam kontynuować swoją naukę.
Szybko okazało się, że jego umiejętności to coś więcej niż talent. To był dar. W ciągu dwóch lat dostał się do głównego składu drużyny, która grała na poziomie globalnym. Stał się najmłodszym koszykarzem w historii całych rozgrywek. Podróżował po całym świecie, przez co jego kontakty z rodziną bardzo osłabły. On się tym jednak nie przejmował. Zachłysnął się dorosłością, sławą, a także pieniędzmi, które płynęły z kolejnych kontraktów. Stał się twarzą jednej z najpopularniejszych marek odzieżowych, zdobywał kolejne sukcesy. I choć imprezował za dwóch, to zawsze dawał z siebie wszystko. Czy to na treningu, czy to na boisku. Mało który przeciwnik był w stanie mu dorównać, przez co Garret stał się bardzo arogancki. Czerpał wielką satysfakcję z psychicznego łamania drużyn, przeciwko którym grał. Trener miał coraz większe trudności z zapanowaniem nad krnąbrnym chłopakiem. Nie mógł sobie jednak pozwolić na wycofanie go z drużyny. Garret by jej siłą napędował i to dzięki Unova odnosiła tak wielkie, koszykarskie sukcesy.
Sława chłopaka rosła, obracał się w prawdziwej śmietance showbiznesu. Przeniósł się na stałe do Castelia City, uczęszczał na imprezy, brał, co chciał i nie zastanawiał się nad konsekwencjami. W końcu był najlepszy. Był nietykalny.
Bańka pękła jednak szybciej, niż mogłoby się wydawać. Arogancja Garreta doprowadziła jego karierę do zguby. Wracając z jednej z imprez, grubo zakrapianej alkoholem, siadł za kółko swojego sportowego auta. Skończyło się to tak, jak można się było spodziewać. Wypadł z drogi i rozbił się na drzewie. Cudem uniknął śmierci. Jego obrażenia były niezwykle rozgległe, a informacja o wypadku szybko obiegła regionalne media, docierając tym samym do rodziców chłopaka, którzy rzucili wszystko, by być przy swoim dziecku w tych ciężkich chwilach. Garret został przetransportowany do szpitala, gdzie poddany został wielogodzinnej opracji.
Przeżył, jednak za swoją brawurę zapłacił bardzo wysoką cenę. Lekarze byli zmuszeni amputować jego prawą nogę, tuż poniżej kolana, tym samym przekreślając dalszą sportową karierę młodego jeszcze mężczyzny. Bradford nie mógł pogodzić się z tym, co się stało. Nie pomagały leki, nie pomagały wizyty u psychologów i psychiatrów. Zamknął się w sobie, nie widząc najmniejszego sensu w dalszym życiu. Stan ten trwał niemal rok, w którym z niemałą niechęcią uczęszczał na rehabilitacje. Czynności, które do tej pory były kompletnie naturalne, teraz zdawały się być przeszkodami nie do pokonania. Musiał się od nowa nauczyć się chodzić. Musiał mierzyć się z bólami fanotomowymi, przez które potrafił budzić się w nocy z krzykiem.
Przez swój stan zmuszony był wrócic do rodzinnego domu, gdzie mógł być pod stałą opieką swoich rodziców, którzy zapomnieli o tym, co było w przeszłości i w całości poświęcili się próbom przywrócenia sensu życia swojemu dziecku. Ich działania w końcu przyniosły skutek, jednak nie stało się to na skinienie palca. Był to długotrwały proces, dzięki któremu Garret odzyskał siły. Dotarło do niego, że nie musi spędzić reszty swojego życia w łóżku lub na wózku. Wrócił do rehabilitacji z jeszcze większą determinacją. Gdy dowiedział się, że gdzieś na świecie jest osoba, która przygotuje mu specjalistyczną protezę, dzięki której będzie mógł poruszać się tak, jak dawniej, załatwił ją sobie w mgnieniu oka. Efekty były niesamowite. W ciągu pierwszych dwóch miesięcy Garret był w stanie normalnie chodzić. Po czterech pomagał ojcu przy hodowli. Po pół roku mógł znów zacząć ćwiczyć, co też od razu uczynił, chcąc wrócić do swojej normalnej, zadbanej sylwetki. Po roku mógł normalnie biegać. Brak nogi nie ograniczał go w żadnym stopniu. No, prawie żadnym. Jego ukochana koszykówka była już poza jego zasięgiem. Choć mógł bez problemu biegać, to profesjonalna gra nie wchodziła w rachubę.
W międzyczasie sprzedał swoje mieszkanie w Castelia City, a pieniądze przeznaczył na chociażby zakup protezy. Znaczną sumę przeznaczył również na wszelkiego rodzaju fundacje, które pomagały ofiarom wypadków wrócić do normalnego życia. Wsparł również swoich rodziców, chcąc chociaż w ten sposób wynagrodzić im swoje wcześniejsze zachowanie. Wycofał się kompletnie z życia publicznego. Nie było to ciężkie, zważywszy na fakt, że mało kto za nim przepadał. Wiedział jednak, że nie chce zostać na ranczu. Przynajmniej nie w tym momencie. Miał przed sobą całe życie. Długo zastanawiał się, co powinien począć. Odpowiedź przyszła, gdy po raz kolejny pomagał ojcu w hodowli. Dotaro do niego, że przebywanie wokół Pokemonów sprawia mu więcej przyjemności, niż do tej pory myślał. Przedstawił swoje plany rodzicom, a ojciec z radością podarował mu jednego ze swoich młodszych podopiecznych, Honedge'a. W ten właśnie sposób, w wieku 26 lat, wyruszył na swoją wyprawę, mając świadomość, że kiedyś wróci na rodzinne ranczo i sam będzie musiał zająć się hodowlą. I choć rodzice przekazali mu swoją wiedzę, musiał się jeszcze wiele nauczyć.
★ Ciekawostki: - Uwielbia kawę, nie potrafi bez niej funkcjonować.
- Jego ulubionym zespołem jest Bastille.
- W drużynie grał z numerem 5 na plecach.
- Garret jest biseksualny, jednak w większym stopniu ciągnie go do innych mężczyzn.
- Choć od wypadku minęło ponad 3 lata, nadal zdarza mu się cierpieć z powodu bólów fantomowych.
★ Cele/marzenia: - Chciałby jeszcze kiedyś zagrać w kosza. Jak za dawnych lat.
- Chce zdobyć wiedzę i doświadczenie, którego będzie potrzebował, gdy wróci w rodzinne strony.
- Chciałby przestać wstydzić się tego, co się stało.
#679 Honedge 
#585 Deerling 
