Lost in time

Hoppip robi spore postępy. Widzę to, kiedy patrzę  jak grupa mleczy kładzie się płasko na trawie. Jest pomarszczona, wyssana ze wszystkich składników odżywczych. Wygląda to jednocześnie przerażająco, ale też hipnotyzująco. Eliza miała niesamowite moce, a jeszcze nie dokończyliśmy całkowicie treningu.
- Jesteś niesamowita, Elie! - wołam do pokemona pełen podziwu. - Jesteś silna i piękna! Mlecze nie mają z tobą szans. Czas, aby spróbować wykonać atak na czymś silniejszym. Oczywiście nie będziemy atakować innych pokemonów, ale może spróbujemy wyciągnąć energię z jakiegoś drzewa - mówię, po czym razem rozglądamy się za odpowiednią rośliną. Nie chcę ćwiczyć na zdrowym, młodym drzewie, ale nie chciałbym też niszczyć długowiecznego dębu. Wreszcie po chwili namysłu wybieramy jakąś młodą rozłożystą brzózkę, która stara się rozepchnąć swoje młodsze siostry.
- Dobrze, Eliza. Przyjrzyj się tej brzozie, przeanalizuj ją. Pamiętasz jak wyobrażałaś sobie wnętrze mlecza? "Tunele", w których płynie jego życiowa energia? Zrób to samo z drzewkiem. Zamknij oczy, skup się i wyobraź sobie jak zielona energia płynie w gałązkach i pniu, ukrytym pod twardą korą. Kiedy już poczujesz, że widzisz je wyraźnie, przyzwij je. Pochłoń. Wykorzystaj całą swoją moc! - proszę, po czym robię jak zwykle kilka kroków w tył, aby dać Elizie miejsce to ćwiczeń. Wiem, że do skupienia potrzebuje spokoju i przestrzeni. Przyglądam się zarówno jej, jak i drzewku. Jestem ciekaw czy jej się uda.

Obserwuję jak brzózka broni się i nie chce oddać życiodajnych soków. Po mleczach sądziłem, że "wchłonięcie" niewielkiego drzewka nie przysporzy zbyt wielu problemów, ale kora wydaje się nie do przebicia. Nie poddamy się, o nie.
- Elie, świetnie ci idzie, ale brzoza to ciężki przeciwnik - zaczynam, wskazując na napuszone drzewko. - Ale ty też nie jesteś byle słabym Hoppipem! Musimy więc pokazać drzewu kto tutaj naprawdę rządzi! - uśmiecham się. - Wyobraź sobie, że biała kora drzewa to strażnik życiodajnego płynu, który płynie wewnątrz rośliny, a ty wiesz doskonale jaki wykona ruch. Nie jest w stanie obronić każdego punktu jednocześnie. Pomyśl o tym jak lawirujesz pomiędzy korą, aby wypić energię wprost ze środka drzewka. Zobacz płyn w formie zielonej cieczy, która wypełnia brzozę od korzeni po końcówki liści.
Staję za Elizą, aby lepiej śledzić jej ruchy.
- Wyobraź sobie, że ta brzoza jest tak licha jak tamten mlecz i wyciągnij z niej wszystko, co ma do zaoferowania - szepcę jej do ucha.

Nareszcie brzoza się poddała i widzę, że Eliza zaczyna lśnić delikatną, zieloną poświatą. Udało się. Proszę Hoppip, żeby przestała, gdyż nie chcę zranić brzozy. Mlecze można było pozbawić energii, drzewko to co innego. Przytulam pokemona i uśmiecham się. Spisała się wspaniale.
- Widzisz jaka jesteś silna?! - chwalę ją. - Zostawmy jednak tę brzózkę i sprawdźmy twoje umiejętności na czymś większym. Na duży drzewie. Jeśli będziesz w stanie wyssać energię spomiędzy starej, grubej kory, będziemy mogli uznać, że nic innego ci się nie przeciwstawi. Może spróbujemy z drzewem przy którym ćwiczyłaś Silver Wind? - proponuję i wracamy do miejsca, z którego zaczęliśmy.
- Dorosłe drzewo to prawdziwie skomplikowany przeciwnik, nie ma co się łudzić - zaczynam, spoglądając w górę na olbrzymią koronę drzewa. Gruby pień drzewa także nie napawa optymizmem, ale uśmiecham się, kiedy widzę płomień w oczach Hoppip. Muszę więc też być optymistą - Dobrze Elie, w takim razie zacznij tam samo jak poprzednio. Zamknij oczy i wyobraź sobie to co znajduje się wewnątrz drzewa - jego życiodajne soki. Wyobraź sobie, że jest zielony, wodnisty płyn, który przelewa się wewnątrz drzewa i można go wyssać ze środka niczym przez słomkę. Kiedy będziesz gotowa, przystąp do pochłaniania energii i leczenia samej siebie - tłumaczę i wypuszczam pokemona z objęć.
Obserwuję jak Hoppip zamyka oczy i zaczyna atak. Jestem dumny, że jestem trenerem tak optymistycznego i walecznego pokemona. Muszę szybko przygotować te smakołyki.

Kiedy następnego dnia wracamy z Elizą na łąkę jesteśmy w pełni sił. Wczoraj zjedliśmy sowitą kolację, wypoczęliśmy i poobserwowaliśmy przed snem gwiazdy. Teraz nadszedł czas na naukę nowego ataku, który jestem pewien przypadnie Hoppip do gustu, gdyż leży w jej naturze. Siadamy przez chwilę wśród kwiatów, aby zerknąć na film instruktażowy na ekranie Pokedexa, a następnie czytamy razem opis.
Użytkownik wyskakuje wysoko w powietrze, po czym w następnej turze spada z rozpędem na przeciwnika.
Chwilę przetrawiamy w myślach to co zobaczyliśmy i przeczytaliśmy.
- Dobrze Elie, chyba wiem jak powinniśmy ćwiczyć atak. Zaczniemy od fazy pierwszej, czyli wyskoku. Wykorzystamy do tego wiatr. Początkowo może ci być ciężko wyskoczyć samodzielnie dostatecznie wysoko. Dlatego zacznij od wezwania powiewu dostatecznie silnego, aby uniósł cię wysoko na ziemię! Pozwól mu się ponieść, zupełnie jakbyś się z nim bawiła. Kiedy będziesz już dość wysoko wyskocz z tunelu powietrza i leć wprost w moje ramiona - uśmiecham się i czekam, aż Eliza się uniesie, a następnie spoglądając w górę patrzę, gdzie będzie opadać, aby móc ją złapać.

Łapię Hoppip w objęcia i okręcamy się kilkukrotnie dookoła, śmiejąc się przy tym niemal do rozpuku. Ciężko zachować powagę przy dobrej zabawie. Wyrzucam ją ponownie w powietrze i łapię, kiedy zacznie padać. Przytulam Elizę, po czym odkładam na ziemię.
- Dobrze Elie, nie mogę ci ułatwiać wyrzucając cię w górę. Spróbuj teraz sama wyskoczyć w górę jak najwyżej korzystając ze swojej lekkiej budowy ciała i wiatru, którym oboje wiemy, władasz niemal całkowicie - zaczynam, kucając przed pokemonem. - Kiedy będziesz na górze, z rozpędem spadaj w dół, wprost w me ramiona!
Ćwiczymy tak dłuższą chwilę, po czym, kiedy przerywamy na obiad, biegnę szybko do miasta po jedną rzecz - sprężystą płachtę. Rozkładam ją pomiędzy drzewami, po czym dłonią sprawdzam czy jest elastyczna i nie przerwie się, kiedy na nią spaść. Kładę Hoppip na materiale.
- Dobrze mała, teraz masz pomoc w nauce ataku. Zrób kilka małych podskoków, aby naprać rozpędu, po czym odbijaj się coraz szybciej i szybciej i wyżej! Kiedy będziesz wysoko, przyspiesz podczas spadania, aby odbić się z jeszcze większą siłą. Zupełnie jak na trampolinie.

Widzę, że Eliza świetnie się bawi, a to przecież było najważniejsze w tym ćwiczeniu. Uśmiecham się promieniście i przez chwilę mam ochotę do niej dołączy, ale szybko sprowadzam się na ziemię, zdając sobie sprawę, że prowizoryczna trampolina nie wytrzyma ciężaru na obojga. Dobrze, że jeszcze nie przygotowałem tych smakołyków, bo wtedy i samej Hoppip mogłaby ta płachta nie wystarczyć. Swoją drogą jeszcze chwila i jagody powinny być dojrzałe i gotowe do zbioru.
- Ćwicz tak dalej Elie! Popracuj tylko nad style i gracją wyskoków i opadania. Kiedy wybijasz się w górę, postaraj się zrobić to z czubków palców i niejako pozwolić powietrzu się unieść. Szybuj tak długo, aż poczujesz, że wzywa cię grawitacja. Wtedy zgrabnie okręć się wokół własnej osi i rozpędzona spadaj z nogami w dół wprost na ... przeciwnika. Przez chwilkę zapomniałem, że to nie jest prawdziwa walka - żartuję, obserwując jak Eliza wprowadza moje słowa w życie.
- Pamiętaj o pracy nóg. Jest ona kluczowa w pierwszych etapach trenowania Bounce. Pamiętasz jak Dex mówił, że atak składa się z dwóch części? Wyskoku i opadania? Musimy doprowadzić do perfekcji wyskok, żebyśmy potem mogli doszlifować opadanie, które zmiażdży każdego i zapewni ci zwycięstwo.

Bacznie obserwuję jak przebiega trening Hoppip, aby nie zrobiła sobie krzywdy, ale też wyskoki były formą treningu, a nie tylko zabawy. Wtedy moglibyśmy tutaj siedzie do końca dnia, a nie posunęlibyśmy się w treningach nawet o centymetr.
- Widzisz jak dobrze ci idzie? Bardzo dobrze układasz stopy, kiedy chcesz się odbić! I wybijasz się naprawdę wysoko, bardzo mnie to cieszy - chwalę pokemona, po czym łapię ją w locie i przytulam. Trzeba zrezygnować ze wspomagaczy. Zwijam płachtę i odkładam. Spełniła swoje zadanie. - Elie, musisz teraz stworzyć ten sam efekt, czyli wyskoczyć tak bardzo daleko, tylko odbić się na własnych nogach - tłumaczę, odchodzą na wolną przestrzeń i kładąc Hoppip wśród kwiatków. Cieszę się, że wybraliśmy właśnie to miejsce na trening. Nie ma niczego przyjemniejszego niż kwiecista łąka w ciepłe popołudnie. No chyba, że jest się alergikiem albo nie ma lekarstw.
- Zacznij więc od zamknięcia oczu, oczyszczeniu umysłu i wyciszeniu. Musisz myć mocno skupiona. Kiedy będziesz pewna, że jesteś gotowa, otwórz oczy i skocz w górę! Wysoko! Tak wysoko jak tylko będziesz w stanie, po czym swobodnie opadnij w dół, a ja cię złapię - wyjaśniam, uśmiechając się. - Tylko bez oszukiwania i wzywania wiatru, dobrze? Musimy wiedzieć jak radzisz sobie samodzielnie. Wiem, że pójdzie Ci naprawdę dobrze, dlatego nic się nie bój i ćwicz. Ja cały czas tutaj będę - zapewniam i obserwuję, gotów złapać mojego małego, różowego pokemona.

Po dłużej chwili, kiedy łapię małą Hoppip w ramiona, po czasie, kiedy ciężko ćwiczyła, zarządzam przerwę na jedzenie. Siadamy razem w cieniu drzewa, gdzie ja raczę się kanapką, a dla Elizy mam obiecane smakołyki. Cztery słodkie bloczki. Obiecałem, że je zrobię i słowa dotrzymuję. A kiedy tylko wyrośnie więcej jagód - zrobię ich więcej i przyniosę.
Zajadamy się, grzejąc w czasie ciepłego dnia i ciesząc się swoi towarzystwem. Od tak dawna jesteśmy razem, że nie wiem co się stanie, kiedy do naszej drużyny dołączy nowy pokemon. Nie mogę się jednak rozproszyć gdybaniem. Czas wracać do treningu.
- Elie, idzie ci już naprawdę dobrze. Czuję, że rozpędzasz się w czasie spadania i ten etap chciałbym teraz przećwiczyć. Kiedy będziesz już na samej górze, namierz mnie na ziemi. Dokładnie wymierz w moje ramiona, po czym skieruj się w dół z całą siłą jaką tylko będziesz w stanie. Możesz przez chwilę poprosić wiatr, aby cię popchnął! Ja będę gotowy przyjąć cię w dole w swoim ramionach. Moglibyśmy rozłożyć znów płachtę, ale wydaje mi się, że będę lepiej w stanie ocenić siłę twojego ataku, jeśli odczuję atak na sobie - uśmiecham się, po czym spoglądam w górę jak Eliza unosi się ponad moją głowę.

Będziemy chyba musieli popracować nad siłą z jaką Hoppip wybija się w górę i opada w dół. Kiedy raz po raz ląduje w moich ramionach, nie czuję, aby jej uderzenia były silniejsze. Nie wiem czy to kwestia tego, że się hamuje, aby nie zrobić mi krzywdy, czy też po prostu nie może nabrać odpowiedniego rozpędu. Zamyślam się, zastawiając jak rozwiązać ten problem.
- Elie, musimy coś zmienić, aby wlać więcej siły w atak. Myślę, że czas, aby wprowadzić twoje listki. Jeśli ich użyjesz, obracając nimi niczym śmigłem helikoptera, wylecisz w górę jeszcze szybciej, a później użyj ich, aby przyśpieszyć opadanie- proszę pokemona, tłumacząc mu co musi zrobić. - Ja nadal będę tutaj stał i czekał, żeby cię złapać. Nie martw się, że mnie skrzywdzisz. Jestem twardy, a atak ci się przyda, bo nie wiadomo na co się natkniemy w czasie podróży, a wydaje mi się, że zrobi się wkrótce dość niebezpiecznie.
Wycofuję się kilka kroków w tył, aby dać Elizie pole do treningów i nie wchodzić w drogę dopóki nie będę potrzebny, aby ją złapać.

Udało się! Łapię Hoppip za łapki i tańczymy na chwilę na łące, po czym wracamy do domu Edwina. Nie chcemy, aby się zamartwiał i na pewno przygotował już kolację. Czas odpocząć. Na razie nie mam więcej pokebocków, którymi mógłbym oszukać brzuch Elizy. Zabieram płachtę ze sobą. Nie lubię zostawiać za sobą śmieci. Ramię, w ramię wracamy do domu.

Kiedy tylko słońce zalewa łąkę swymi promieniami ja i Hoppip znów stajemy na łące gotowi do dalszej pracy. Wypełnione brzuchy, świetny humor i wypoczęcie - tego nam wczoraj brakowało. Przykucamy, aby przejrzeć ataki w Pokedexie. Nie możemy usiąść na trawie, gdyż twa wciąż jest mokra od rosy.
- Dobrze, zacznijmy od wybrania ataku - przyglądam się jak Elie z zaciekawieniem zagląda na ekranik. Chciałbym wybrać coś fizycznego, aby mała nie była bezbronna, kiedy stanie kim w zwarciu. - Co powiesz na Headbutt? - pytam, a kiedy przytakuje, oglądamy instruktażowy filmik, a następnie zabieramy się do pracy.
Stawiam słomianego manekina na środku łąki, po czym mówię.
- To twój przeciwnik. Wyobraź sobie jak bardzo go nie lubisz i chcesz uderzyć głową! Weź niewielki rozbieg, po czym uderz w niego główką. Kukła jest ze słomy, więc nie bój się, że będzie bolało. Na pewno sobie z nią poradzisz! Pamiętaj tylko, aby uderzyć głową - przenieś siłę z tyłu ciała do przodu, tak aby energia przeszła przez ciebie i uderzyła w manekina. Uważaj przy tym jednak na twoje listki, aby ich nie zniszczyć, złamać. Trzymaj je wtedy z tyłu albo po boku ciała, dobrze?
Cofam się w tył, aby obserwować jak mała Hoppip sobie radzi. W tak młodym wieku opanowała na prawdę wiele silnych ruchów, których normalnie nauczyłaby się dużo później.

Hoppip jest lekka, toteż nauka ataku przychodzi jej z trudem. Za każdym razem, kiedy się rozpędza, nogi odrywają się od ziemi i wiatr, a może raczej siła rozpędu, unosi ją w górę i chce nieść ku nowej przygodzie. Dlatego początkowo Eliza ma problem z utrzymaniem się w ogóle na ziemi, a kiedy uderza, jej cios jest słaby albo wręcz ironiczny, kiedy opada na trawę obok manekina i uderza go głowa. Nah.
- Musimy zmodyfikować atak i dostosować go do ciebie - zwracam się do mojego pokemona, przerywając jego trening. - Jesteś zbyt lekka, aby korzystać ze siły swoich nóżek. Dlatego przekształcimy to na twoją korzyść, dobrze? - uśmiecham się, po czy proszę, abyśmy zrobili sobie chwilę przerwy. Jagody wreszcie dojrzały i mogłem z nich przygotować nowe smakołyki. W czasie, kiedy ja rozkoszuję się piękną pogodą, Hoppip zajada się trzema różowymi pokeblokami. Mam nadzieję, że są smaczne tak samo jak jagody, z których je stworzyłem. Kiedy kończy jeść, wracamy do treningów.
- Wyjaśnię ci teraz o co mi chodzi, Elie - zaczynam, kiedy wracamy ku manekinom. - Oddal się od nich trochę dalej niż poprzednio, aby mieć większy rozbieg. Kiedy będziesz biegła, a ciało zacznie się unosić, poddaj się temu, unieś i leć. Ale nie oddawaj kontroli całkowicie. Gdy będziesz już blisko przeciwnika, w tym wypadku kukły, zmień kierunek lotu z unoszenia się na spadanie. Celuj w manekina, pochyl się w przód i uderz go głową z całej siły rozpędu jaką zgromadzić. Poradzisz sobie malutka!
Cały czas obserwuję trening. Istniało ryzyko, ze jeśli wiatr się wzmoże, Hoppip zostanie porwana, a tego bym nie chciał.