He: Mysterious

Idąc przed siebie wpatrywał się przed siebie, obserwując tereny i klimat który znał od dziecka. Prawdę mówiąc, nie znał innego. Nie chodzi nawet o to że nie był ciekawy świata - był, jak każdy w jego wieku. Ale cały czas jaki miał, spędzał pracując z rodzicami - dostarczając paczki z ziołami i lekami które tworzyła jego mama, lub pomagając ojcu przy lżejszych zadaniach w kopalni. Jego ciekawość świata musiała zejść na drugi plan. Prawdę mówiąc, nie interesował się pokemonami. Przynajmniej nie tak jak jego rówieśnicy. Lubił je, owszem. Lubił się nimi zajmować i doglądać ich, ciekawiły go jako stworzenia, ale nie trenował ich sam ani nie przygotowywał się do wielkiej podróży żeby zebrać ich jak najwięcej, lub pokonać sławnych trenerów. Traktował je bardziej jak kompanów. Kilka z nich zawsze pomagało mu w obowiązkach - Pidgeotto jego mamy był zawsze w gotowości żeby dostarczyć wiadomości a jeden z Bibareli które pomagały przy stawianiu konstrukcji w kopalniach zawsze pomagał mamie przy podlewaniu ogródka i usuwaniu szkód wyrządzonych czasami przez pogodę. Do czasu aż spotkał Snowflake. Spojrzał na bawiącego się pokemona z lekkim uśmiechem. Miał nadzieję że uda mu się spędzić chociaż trochę czasu na podróżach, ale wiązał to bardziej z innymi zajęciami niż z typową podróżą w którą wybierali się jego rówieśnicy. Spotkanie Vulpix było punktem zwrotnym w jego życiu.

- Uważaj, Snow, postaraj się nie zgubić.

Powiedział radośnie do lisiczki. Nie wiedział jak długo jeszcze będą we "własnych" rejonach, więc nie chciał jej przeszkadzać. Niech nacieszy się jeszcze śniegiem póki może. Skierował swój wzrok ponownie przed siebie. Kiedy opuszczą te okolice, podróż zacznie się na dobre. Torba którą zabrał ze sobą nie zawierała wiele - z jednej strony, nie miał zbyt wielu osobistych rzeczy które chciał ze sobą zabrać, z drugiej, nie chciał zbytnio się przeciążać. Trochę jedzenia, kilka starych listów i tekstów które sądził że mogą okazać się przydatne. Największego powodu dla którego chciał wyruszyć w świat nie zdradził nikomu. Miyrui Yahashi. Osoba która twierdziła że pochodzi z jego wioski, choć w samej wiosce nikt nie mógł sobie go przypomnieć. Nie wiedział dlaczego tak męczy go ta zagadka, ale jego umysł nie mógł przestać tworzyć najróżniejszych teorii na jego temat. Musiał dowiedzieć się kim on tak naprawdę jest. Niestety, dotarcie do niego i możliwość zadania pytań które kłębiły się w jego głowie nie będzie łatwe. Aby móc dostać szansę spotkaniem się z mistrzem Zodiac League, droga była tylko jedna. Nie miał wiele doświadczenia w walkach czy trenowaniu pokemonów - choć co prawda zajmował się kilkoma, pomagając mamie przy rannych lub chorych pokemonach - wiec zaczynał z jeszcze dalszej pozycji. Podejrzewał że nie brakuje osób które od najmłodszych lat ćwiczyły i uczyły się tylko po to żeby osiągnąć ten sam cel. Nie przeszkadzało mu to jednak - z jego perspektywy sprawiało to że podróż będzie jeszcze ciekawsza.

- Uważaj też gdzie skaczesz, nie byłoby zbyt dobrze gdybyś naskoczyła na coś co jest przykryte śniegiem. Postaraj się nie zrobić sobie krzywdy, Snow.

Upomniał delikatnie lisiczkę, rozglądając sie po okolicy. Koniec jesieni zapowiadał nieciekawe warunki - dlatego postanowił wyruszyć w drogę teraz, omijając okres gdzie opuszczenie ich regionu byłoby znacznie trudniejsze, przez burze śnieżne i zamiecie. Podróż i tak będzie uciążliwa, utrudnianie jej sobie jeszcze bardziej nie jest konieczne. Już prawie opuścili regiony w których się wychowywali do tej pory, niedługo zaczną się nieznane tereny. Kto wie co ich tam spotka. Kiedy tylko miną te wzgórza, będzie już - dosłownie - z górki. Zastanawiał się jakie pokemony jeszcze żyły w tej okolicy poza Vulpix. Zawsze słyszał że pokemony są wszędzie, różnią w zależności od regionu i otoczenia. Różnorodność przyrody zawsze go zaskakiwała i ciekawiła a pokemony zdecydowanie zaliczały się jako część tej przyrody. Były częścią tego systemu tak samo jak ludzie czy rośliny. Zastanawiał się jak potoczy się jego podróż i zastanawiał się jak wygląda świat do którego zmierza, w poszukiwaniu własnego celu i odpowiedzi na nurtujące go pytania...

Pogoda mu jeszcze sprzyjała, tyle dobrze. Musiał tylko zapamiętać żeby zaopatrzyć się w jakąś mapę przy najbliższej okazji. Po chwili nad jego głową zapaliła się żarówka. Wyciągnął pokedex i zaczął sprawdzać możliwe opcje. Koniec końców, pokedex miał być "najlepszym przyjacielem trenera" i z reguły zawierał sporo opcji - jakich? Nie do końca wiedział, ale wydawać by się mogło że mapa jest raczej dobrym typem na coś, co znalazłoby się w urządzeniu tego typu. Chciał sprawdzić jak daleko jest od najbliższego miasta, lub oznaczonego miejsca gdzie mógłby odpocząć a przy okazji czy znajduje się na dobrej drodze. Jego uwagę rozproszyły jednak dźwięki, niesione przez wiatr i okoliczne góry.

- Hmmm...czyżby ktoś miał problem?

Pomyślał, zmierzając w jej stronę. Prawdę mówiąc nie miał wielkiego wyboru, tak prowadziła go droga. Nawet jeśli wiodła by inaczej, wątpił że zmienił by kurs. Podróże nie były łatwe i często obfitowały w różne przygody - słyszał to nie raz i sam też rozumiał że pomoc na szlaku jest istotna, nigdy nie wiesz kiedy sam możesz potrzebować czyjeś pomocy. Ciekawe co zgubiła, ale nie ważne co - patrząc na jej zachowanie, musi to być coś ważnego. Śnieg wydawał się być dosyć głęboki jeszcze, więc jeśli coś jej spadło, odnalezienie tego może być problematyczne...then again, jeśli to rzecz, raczej nie wołałaby jej, prawda? Rozejrzał się po śniegu wokół nich, sprawdzając czy czasem gdzieś nie widać jakichś innych śladów jakiejkolwiek aktywności. Może w ten sposób dowiedziałby się czegoś.

Moment...góry...

Podszedł nieco szybciej do dziewczyny, zaniepokojony jej zachowaniem, biorąc pod uwagę teren w którym się znajdują.

- Kopanie w śniegu, szczególnie głębokim, na ślepo nie jest dobrym pomysłem. Nigdy nie wiesz co śnieg zakrywa. A krzyczenie w górach, szczególnie o tej porze roku jest jeszcze gorszym pomysłem. Nie trudno o lawinę a wydaje mi się że nie masz teraz czasu na kolejny problem

Powiedział, kiedy zbliżył się wystarczająco do nieznajomej. Wokół kopalni w swojej wiosce mieli poustawiane odpowiednie zapory, które zatrzymały by nawały śniegu schodzące z wyższych partii, tutaj jednak? Na otwartym terenie? Lawina mogła równać się naprawdę dużym kłopotom. Miał tylko nadzieję że donośny głos dziewczyny nie był wystarczający do wprowadzenia w ruch sił przyrody. Widział też sytuacje w których jego matka pomagała komuś kto nadepnął na niebezpieczne rzeczy idąc w śniegu, albo uderzył w coś co śnieg zakrywał - może nie zdarzało się to często, ale jak na tak specyficzny wypadek, zdecydowanie za często. Nie wiedział też czy w pobliżu uzyskaliby pomoc w razie czego. Zdarzały się też sytuacje że pod śniegiem znajdowały się śpiące albo odpoczywające pokemony. Ryzykowanie w tej sytuacji było niepotrzebne. Były lepsze sposoby na sprawdzenie większego terenu. Spojrzał na Snowflake, zastanawiając się czy lisiczka przyzwyczajona do śniegu i takiego klimatu nie byłaby w stanie pomóc. Zwykłe Vulpix żyły w innych warunkach i musiały się przyzwyczaić do innych zagrożeń, ale zimne górskie klimaty i w większości biały krajobraz oznaczał że sam wzrok mógł nie wystarczyć w wykryciu zagrożenia, może inne wyostrzone zmysły Snow byłyby w stanie rozwiązać problem - może dałaby radę usłyszeć lub wyczuć ruch pod śniegiem?

- Może będziemy w stanie Ci jakoś pomóc? Może Snow byłaby w stanie pomóc? Wychowywała się w tym klimacie, więc zapewne znałaby sposób żeby nam pomóc, co ty na to, Snowflake? Myślisz że dasz radę?

Zapytał pokemona, kucając przy lisiczce. Miał nadzieje że nie przeceniał jej - wręcz przeciwnie, liczył na to że w tej sytuacji jej nie doceniał. Musiała wiedzieć czym grozi hałas w górach, spędziła przecież w tych okolicach całe swoje dotychczasowe życie. Uśmiechnął się nie do niej i pogłaskał ją lekko po główce. Nabrał po tym trochę śniegu na dłoń i delikatnie zdmuchując go. Chciał sprawdzić reakcje i stan w jakim jest śnieg, pogoda ostatnio była dosyć zmienna. Jeżeli dziewczyna rzeczywiście coś zgubiła, a wszystko jak na razie wskazywało na ten scenariusz, chciał się zastanowić w jaki sposób mogliby bezpieczniej sprawdzić teren, więc musiał wiedzieć w jakim terenie się znajdują. Lekki, puszysty śnieg nie był trudny do usunięcia ale dosyć szybko zakrywał wszelkie ślady. Cięższy, mokry śnieg z kolei utrudniał poszukiwania czegokolwiek i był znacznie trudniejszy do odgarnięcia. Spodziewał się że musieli działać sprawnie, tak czy owak czas był im wrogi. Najlepszy scenariusz, znajdą zgubę bez niespodzianek. Najgorszy? Well, nawet nie chciał myśleć.

Cholerne góry. Jak zwykle problem żeby zrobić tu cokolwiek. Z westchnięciem schował PokeDex z powrotem do plecaka. Jak tylko znajdą się w bardziej cywilizowanym miejscu będzie musiał sprawdzić to jeszcze raz.

- Spokojnie, nie ma co panikować. Na pewno go znajdziemy. Nie masz się o co martwić

Powiedział, próbując ją uspokoić. Druga rzecz na liście "Do not do in the mountains" jest panika. Zdecydowanie nie było im to na rękę, żeby któreś z nich zaczęło teraz tracić głowę. Najważniejsze to uniknąć problemów z naturą. Zima dopiero się zaczynała, więc śniegu nie było aż tyle - jednak lawina wciąż mogła skutecznie ograniczyć ich możliwości podróży, nie mówiąc o potencjalnym zagrożeniu życia. Oby tylko maluch nie zakopał się nigdzie głęboko. Nie dość że mogliby go przeoczyć, to jeszcze któreś z nich mogłoby na niego nadepnąć. Będą musieli stąpać ostrożniej niż do tej pory i uważnie patrzeć na powierzchnię śniegu.

- Nie ma problemu. Na szlaku i w podróży powinno się pomagać innym. Nigdy nie wiesz kiedy możesz potrzebować pomocy. Szczególnie w takich warunkach. Śnieg bywa zdradliwy, szczególnie kiedy najmniej się tego spodziewamy.

Powiedział, kiedy zaczęli poszukiwania. Nie do końca wiedział jeszcze czego szukają, ale miał wrażenie że raczej będzie wiedział czym jest zguba Arii, kiedy ją zobaczą. Jak daleko mały, różowy bąbel mógł się oddalić? I jak długo Aria juz go szuka? Albo rzeczywiście nie idzie jej to najlepiej, albo pokemon oddalił się zdecydowanie za daleko...sam? Czy może z czyjąś pomocą? Odgonił ostatnie myśli, okolica wydawała się dosyć pusta więc raczej nie było tu żywej duszy, poza nimi. Poszukiwania były cięższe niż się spodziewał, jednak nie miał zamiaru odpuszczać. Wierzył że stworek się odnajdzie, prędze czy później. I rzeczywiście - po jakimś czasie zorientował się czego szukają, kiedy zobaczyli małego Igglypuffa, bawiącego się w śniegu. Miał już odetchnąć z ulgą, kiedy Snowflake zagrodziła mu drogę.

- O co cho...

Nie dane mu było jednak dokończyć. Śnieg zatrząsł się i fontanną wyleciał do góry, odsłaniając to czego powinni się spodziewać. Problemy. To jest dokładnie to czego się obawiał. Może nie do końca w tej formie, ale zdecydowanie miał dziwne wrażenie że to nie obędzie się bez niebezpiecznych sytuacji. W dodatku Aria stała zdecydowanie za blisko. W każdej chwili któryś z pokemonów mógł ją zaatakować, nie mieli zbyt wiele czasu. Zerwał się szybko i rzucił się do przodu, próbując wypchnąć Arie z pod zasięgu łap niedźwiedzi. Sama różnica rozmiaru mogłaby sprawić że uderzenie nie byłoby zbyt przyjemne. Starał się też od razu zebrać z nią na nogi, żeby móc możliwie szybko oddalić się od świeżo wybudzonych pokemonów. Nie wiedział o nich wiele, więc stawiał sporo na dziki strzał że nie należą do najszybszych pokemonów, nawet w swoim naturalnym środowisku.

- Snow, użyj Snow Powder, postaraj się dmuchnąć śniegiem w oczy Beatriców! Złap Igglypuffa i biegnij za nami!

Krzyknął do lisiczki. Again, zima dopiero się zaczynała, śnieg nie był jeszcze ubity więc wierzchnie warstwy powinny również wzbić się do góry, niesione powiewem ataku Vulpix. Powinno pomóc w oddaleniu się - jeśli nie kompletnie, to przynajmniej zwiększą dystans między sobą. Zmienił też zdanie - ostatnie czego potrzebowali to dwa wściekłe niedźwiedzie. Miał tylko nadzieję że dopiero co wybudzone nie będą miały ochoty nikogo gonić i po prostu wrócą do spania. Nie wiedział na ile Snowflake byłaby w stanie walczyć, nie mieli okazji ćwiczyć zbyt wiele a te dwa dzikie pokemony nie wydawały się być "Family Friendly". Gdyby doszło do tego, wierzył że Snow dałaby sobie radę, choć nie było to coś co bardzo chciał testować.

Może rzucenie się pod łapy wściekłych, ćwierćtonowych niedźwiedzi nie było najlepszym pomysłem...aczkolwiek teraz za późno na ocenianie pomysłów. Najważniejsze że udało się im uciec. Próbując złapać oddech, spojrzał na pokemony. Wszystko wydawało się być w porządku z nimi. Kiedy próbował się wyprostować, usłyszał głos dziewczyny i poczuł ból w plecach. Syknął i przesunął dłonią po plecach i poczuł coś wilgotnego. Kiedy spojrzał na swoją dłoń, zobaczył czerwone śladu. Świetnie. Westchnął pod nosem i spojrzał przez ramię na Arie.

- Mam nadzieję że z tobą wszystko w porządku, nic Ci nie jest? Jak bardzo źle to wygląda?

Zapytał, próbując delikatnie poruszać ramionami, sprawdzając podstawowy zakres ruchów jakie może wykonać w tym momencie. Nie pierwszy raz był ranny, ból nie wydawał się być tak duży, więc może nie było tak źle? Beartic musiał go sięgnąć, ale najwyraźniej nie sięgnął całkiem. Próbował przypomnieć sobie okolicę, z wcześniejszych spojrzeń na mapę i rozejrzał się po okolicy. Szukał śladów cywilizacji, dymu na horyzoncie czy innych tego typu "drogowskazów". Spojrzał na Vulpix i uśmiechnął się

- Mam nadzieję że ty jesteś cała, Snow. Nic Cię nie boli?

Zapytał lisiczkę, przesuwając wzrokiem po jej futerku. Miał nadzieję że nie zobaczy nic czego nie chciał zobaczyć...wystarczy że on był na tyle ślamazarny żeby dać się złapać niedźwiadkowi. Dzień zaczął się po prostu świetnie. Musieli dotrzeć do jakiegoś miasta możliwie jak najszybciej, pozostanie w tym otoczeniu nie wydawało się najlepszym pomysłem. Raz, kto wie czy Beartici odpuściły, dwa, wciąż nie wiedział na ile stabilny jest świeży śnieg który spadł. Ostatnie czego teraz potrzebowali, to rzeczywiście lawina...Spojrzał ponownie przez ramię na nowo poznaną towarzyszkę

- Jakiś pomysł jak daleko jesteśmy od najbliższego miasta? Mój pokedex nie miał zasięgu i nie mogłem sprawdzić gdzie obecnie jesteśmy.

Nie ważne jak bardzo jego plecy były zranione, przydałoby się coś z tym zrobić. Szczególnie że obecna pogoda nie sprzyja raczej otwartym ranom. Nie pamiętał czy zabrał w plecaku jakiekolwiek środki pierwszej pomocy - co tez przy najbliższej okazji w mieście będzie trzeba to naprawić i mieć przy sobie niezbędne rzeczy. Jego podróż nie zaczęła się zbyt dobrze, chociaż na brak atrakcji nie można było narzekać. Wyrzucał sobie tylko że jak na syna kogoś kto zajmował się leczeniem i pomaganiem innych, nie przyszło mu do głowy żeby mieć przy sobie odpowiednie rzeczy które mogłyby pomóc w takiej sytuacji - nawet jeśli nie jemu, to może komuś innemu. Na szczęście był na tyle odpowiedzialny że wiedział że nauczy się na tym błędzie.

Westchnął lekko pod nosem, obserwując jej panikę. Ciekawe zachowanie. Prawdę mówiąc, miał ochotę podstawić jej nogę, tylko po to żeby przestała biegać w kółko jak kurczak bez głowy.

- Cóż, o wiele bardziej gorzej raczej nie będzie. Równie dobrze możemy iść przez las.

Powiedział, sprawdzając ruchomość lewego barku i przestawiając delikatnie torbę, tak żeby mieć ją w zasięgu lewej dłoni. Spojrzał na Snow i obrócił się w stronę skupiska drzew przez które będą musieli się przebić.

- Nie ma też zbytnio na co czekać, im szybciej się tam dostaniemy, tym lepiej. Uważaj tylko na Bubble, nie chcielibyśmy żeby się zgubił znowu, prawda?

Uśmiechnął się do dziewczyny, powoli ruszając do przodu. Może jego spokój i pewność siebie pomoże jej się też uspokoić. Co prawda, nie wiedział na ile mu tego starczy. Czuł że jego ramię nie jest w najlepszym stanie, ale ona już panikuje za ich oboje - więc nie pozostało nic więcej niż być spokojnym za ich oboje.

- Snow, bądź czujna. Beartici mogą nie być jedynymi mieszkańcami tej okolicy, wystarczy nam niespodzianek na jeden dzień.

Kucnął i poinstruował cicho lisiczkę, głaszcząc ją po główce, starając się żeby Aria nie usłyszała jego słów. Musieli dostać się do najbliższego miasta ASAP. Las nie wyglądał zachęcająco a w dodatku w takim otoczeniu, coś co daje schronienie przed wiatrem i zimnem z pewnością przyciąga różne rzeczy, które mogłyby chcieć się tu schronić. Idąc za instrukcjami wydanymi pokemonowi, również starał się po drodze nasłuchiwać i kątem oka spoglądać na drzewa i krzaki które mijali. Chciał mieć możliwie jak najwięcej czasu na ewentualną reakcje. Czas naglił, czas ruszać.

Atmosfera była zdecydowanie creepy. Las też nie był najlepszym pomysłem...ale nie do końca mieli wybór. Pogoda nie sprzyjała otwartym ranom, więc im szybciej się dostaną do jakiegoś miasta, tym lepiej. A jeśli coś mnie zje w lesie? Well, Im dead anyway. /shrug.

- Tak, nie przejmuj się tak, jest dobrze. Bywałem już w gorszych sytuacjach.

Powiedział z uśmiechem do niej. Nie kłamał. Kilka razy zdarzyło mu się otrzeć o śmierć, kiedy pomagał w kopalni. Te miejsca nigdy nie są bezpieczne a szczególnie nie te, które umiejscowione są w górze zasypanej śniegiem. Zawały wewnątrz kopalni i lawiny na zewnątrz, zawsze musieli uważać na to co się dzieje. Dziewczyna zdecydowanie nie podróżuje od dawna, przynajmniej takie miał wrażenie. Zaczynając od problemu z pokemonem, poprzez jej niepokój i na łatwej panice kończąc. Ciekawe. Może ona nie podróżuje? Może mieszka gdzieś w pobliżu? To by tłumaczyło jej płochliwość.

- Może porozmawiamy dla zabicia czasu? Byłem ciekawy, mieszkasz w okolicy czy też wyruszyłaś w swoją podróż? Planujesz podjąć wyzwanie 12 Świątyń i wziąć udział w turnieju?

Zapytał, spoglądając na nią. Rzeczywiście był ciekawy tego z kim podróżuje. Nie obawiał się raczej jakichś dziwnych motywacji z jej strony czy niebezpieczeństwa, ale zawsze warto wiedzieć coś więcej. Spojrzał w dół na Snow i jej zmienione zachowanie. Lisiczka również wyczuwała nie do końca bezpieczną atmosferę i była gotowa na reakcje. Mimo młodego wieku i małego doświadczenia, był dumny z jej zachowań. Sięgnął lewą ręką do torby i wyciągnął 3 małe, niebieskie kostki.

- Snow, podejdź tu na chwilę.

Powiedział do pokemona, kucając powoli, uważając na drugie ramię i wyciągnął dłoń w jej stronę, podając jej PokeBlocki. Z pewnością nie zaszkodzi zadbać o nią trochę bardziej, byli już razem w różnych sytuacjach, ale zdawał sobie świetnie sprawę z tego to dopiero początek i na dobrą sprawę nie widzieli jeszcze wiele. Z zamyślenia wyrwał go dziwny, nowy element otoczenia. Unikając gwałtownych ruchów - bo raz, nie specjalnie powinien się gwałtownie ruszać, dwa, nie chciał wystraszyć/zaalarmować czegoś, co mogłoby potencjalnie być niebezpiecznie. Skupił wzrok na dziwnym kształcie, próbując dostrzec coś więcej.