Jeck trenuje

Pojawiłem się na placu treningowym, zastanawiając się, czy do reszty mnie powaliło. W końcu doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, jak paskudny charakter ma mój starter. Musiałem z nim jednak popracować, by mieć nad nim choć trochę kontroli. Żałowałem jedynie, że nie mam przy sobie zapasu Oran Berry.
Zbliżyłem się do wodnej sekcji na placu i wypuściłem z Pokeballa Carvanhę. Miałem szczerą nadzieję, że nie rzuci się na mnie przy pierwszej lepszej okazji.
- Słuchaj, Carvanha. Wiem, że za mną nie przepadasz, ale jesteśmy na siebie skazani, a jeśli chcemy sobie jakoś radzić, to musimy się nauczyć czegoś nowego. Pomyślałem, że Water Pulse będzie dobrym pomysłem. - oznajmiłem, będąc gotowym na uniknięcie ostrych zębów w każdym momencie.
Wyjąłem swój Pokedex i zacząłem czytać opis tego ataku, próbując ogarnąć, w jaki sposób można się go nauczyć.
- Tutaj jest napisane, że przeciwnika atakuje się pulsującym strumieniem wody. Hmm... Myślę, że najpierw musimy opanować samo pulsowanie. Co Ty na to? Dasz radę wprawić wodę przed sobą w taki ruch?

Jeckyll nie był zdziwiony, kiedy po wypuszczeniu z Pokeballa, jego pokemon zupełnie zignorował jego obecność, z radością pływając w małej sadzawce. Z nudów wgryzł się w wystający z nad tafli wody kamień. Może łatwiej byłoby wytrenować coś z gryzieniem? Kiedy trener wreszcie przedarł się do świadomości Carvanhy, ten rozzłościł się i ochlał trenera wodą, którą miał przed sobą. Koniec końców udało mu się coś o co został poproszony. Prawie.

No tak, mogłem się tego spodziewać. Czułem, że cały ten trening będzie jedną wielką męczarnią. Zarówno dla mnie, jak i dla Cravanhy. Znając jego zamiłowanie do gryzienia, następny trening na pewno będzie dotyczył jakiegoś ataku tego typu.
- No... Powiedzmy, że o to mi chodziło. Dobra robota. - oznajmiłem, spoglądając na swoje przemoczone ubrania. Westchnąłem cicho i zdjąłem z siebie koszulkę. Może dobry pomysłem było zrobienie z siebie samego celu?
- Słuchaj, wiem, że mnie nie lubisz, ale ten trening jest dla Ciebie. To Ty będziesz silniejszy. Dawaj, ochlap mnie kolejny raz, tylko tym razem spróbuj to zrobić w taki pulsacyjny sposób. Może łatwiej Ci będzie, jak zrobisz sobie kółka z wody?

Kiedy Jeck zdjął koszulkę, wokół dało się usłyszeć jakieś dziwne westchnienie. Ktoś chyba obserwował trening z ukrycia i bardzo ucieszył go ten widok. Wracając jednak do Carvanhy, nie dał się długo prosić. W zasadzie pierwszy raz ochlapał trenera, gdy ten jeszcze mówił, a potem to już szło jak z procy. W kilka chwil trener był przemoczony do suchej nitki. Ale pokemon był wyraźnie zadowolony z siebie. Na koniec wgryzł się w brzeg jeziora.

Westchnąłem ciężko, wycierając płynącą po twarzy wodę. Byłem już całkowicie przemoczony, ale w końcu sam wybrałem sobie rybę na startera. Nie żebym miał jakiekolwiek inne wyjście.
- Dobra, pobawiłeś się już? Bo zależy mi na tym, żebyś jednak opanował ten Water Pulse, a w ten sposób do niczego nie dojdziemy. Obiecuję, że gdy tylko znajdę jakieś Oran Berry, dostaniesz je od razu. - zapewniłem Carvanhę, rzucając mu nieco zrezygnowane spojrzenie. Miałem nadzieję, że takie przekupstwo zadziała. Zazwyczaj się udawało, to czemu teraz miałoby nie wyjść?
- Carvanha, skup się, proszę. Ochlap mnie kilka razy, ale zrób to powoli, w takich samych odstępach czasu. Musisz się naprawdę porządnie skupić, by jak najlepiej opanować nowy atak. No, dawaj!

Na dźwięk słowa "Oran", Carvanha zatrzymała się i rzuciła trenerowi badawcze spojrzenie. Właściwie patrzyła na jego ręce, a kiedy okazały się puste, zagotowała się z wściekłości. Niemal wyskoczyła w wody, by ugryźć trenera, który dziękował sobie w duchu, że stanął poza zasięgiem jej szczęk. Pokeryba chlapała chłopaka raz za razem. Nie wiadomo czy o takie pulasowanie chodziło, ale miedzy jednym rzutem wody a drugim była wyraźna przerwa.

Odskoczyłem od brzegu, widząc, jak pirania próbuje się na mnie rzucić. Co za mały zwierz... Wstrętny dziad. No ale takiego sobie wybrałem, więc teraz muszę wziąć za to odpowiedzialność. Dobrze, że udało mi się wyhodować jagody w ogródku, bo inaczej naprawdę by mnie zeżarł. Byłem o krok od tego, żeby przekazać swojemu Pokemonowi, że niekoniecznie o to mi chodziło, jednak dotarło do mnie, że między kolejnymi chlapnięciami są równe przerwy.
- No, o to mi chodziło. Dobra robota! A teraz patrz, co mam! - uśmiechnąłem się lekko i wyciągnąłem z torby Oran Berry, które zaraz pokazałem rybie. - Będziesz współpracować? Wiem, że będziesz. Skup się, bo dobrze nam idzie. Spróbuj nadać swoim chlapnięciom nieco więcej mocy. To ma być Water Pulse, a nie zwykły Splash. Może łatwiej będzie, jak zrobisz z wody takie kółka?

Carvanha na widok Oran Berry niemalże wyskoczyła z wody. Wyglądała jak narkoman na głowie. Jej czy powiększyły się, poruszyła się szybciej. Skupiła się na ataku tak bardzo, że pierwsze ochlapanie zmoczyło po raz kolejny od stóp do głów, a kolejne całkowicie powaliło. To drugie prawie nie było kulą, ale czymś co było zbite i składało się z wody, ale kształtu tego nie dało się określić. Rybka czekała teraz na nagrodę.

Stęknąłem boleśnie, gdy dostałem jakimś dziwnym skupiskiem wody. Poczułem pod plecami twardą ziemię i musiałem poczekać chwilę, nim zdołałem znowu stanąć na nogi. Nie sądziłem, że Pokemonowe ataki są aż tak potężne. I bolesne. Musiałem to jednak przetrzymać, jeżeli chciałem, żeby Carvanha był dobrze wyszkolony. Gdy w końcu udało mi się stanąć na nogi, podszedłem do jeziorka.
- No, to było coś! Masz, należy Ci się. - oznajmiłem z szerokim uśmiechem i rzuciłem w jego stronę jednego Oran. Poczekałem, aż Pokemon się pożywi, po czym przyciągnąłem jego uwagę, wyciągając drugą jagodę. - Idzie Ci coraz lepiej! Czuję, że za nami już prawie połowa drogi. Teraz musisz postarać się nadać atakowi odpowiedni kształt. Najlepiej by było, jakby były to takie wodne kółka, pętle. Będą wtedy w stanie oszołomić Twojego przeciwnika i ciężej będzie mu uciec. To co? Próbujemy?

Carvanha z zaangażowaniem godnym Gourmeta zaczęła pałaszować jagódkę, co prawdopodobnie ocaliło jego trenerowi życie, bo podszedł na sam skraj jeziora. Odważnie. Kiedy posiłek się skończył, trzeba było wrócić do jeziorka. Na widok drugiej Oran jagody, Carvanha skupił się na wykonaniu poleceń trenera. W każdym razie w swoim własnym stylu, ale jednak. Uderzenie wody przypominały coś na kształt okręgów, ale daleko im było jeszcze do idealnych sfer.

Z lekkim uśmiechem obserwowałem, jak Carvanha pożera jagodę, której soki wyraźnie zabarwiały wodę. Wolałem nie wyobrażać sobie, co stałoby się z człowiekiem, który wpadłby do takiego jeziorka. Czasami zastanawiałem się, co mnie podkusiło, że wziąłem sobie takiego podopiecznego. No ale gdzie tu zabawa, jeśli Twój starter słucha każdego Twojego polecenia?
Przyglądałem się ruchom piranii, próbując wyłapać ewentualne błędy. Nie żebym był jakimś wielkim znawcą. Szczerze to nigdy nie widziałem tego ataku na żywo. Wiedziałem jednak, że takie koślawe kółka nie zrobią na nikim wrażenia, a Water Pulse miał jednak szansę na ogłuszenie i szkoda byłoby jej nie wykorzystać.
- Hm... Spróbuj włożyć trochę więcej siły w swoje przednie... płetwy. Dzięki temu powinieneś łatwiej zapanować nad kształtem ataku. - zaproponowałem, na wszelki wypadek odsuwając się nieco od krawędzi.

Carvanha zachęcona widokiem Oran jagody, trzaskała w wodę płetwami tak, że wodne kulki latały we wszystkie strony. Ta pirania miała na prawdę problem z uzależnieniem. Niemniej udało się jej stworzyć wodne kule, które niestety nie słuchały jej i nie wyglądały jakby mały kogoś ogłuszyć, ale trenerowi było ciężko to potwierdzić, kiedy unikał wodnego ataku latającego wszędzie.  

Starałem się jak najlepiej unikać kolejnych ataków Cravanhy. Teraz, gdy przybierały tak zwartą formę, na pewno nie były najprzyjemniejszą rzeczą na świecie. Przez to nie mogłem do końca skupić się na obserwacji i ewentualnych poprawkach.
- Dobra! Chwila przerwy! - rzuciłem, po czym wrzuciłem do wody kolejną jagodę. - Idzie Ci naprawdę świetnie i jesteśmy już bardzo blisko opanowania tego ruchu. Musimy znaleźć Ci nieco bardziej... precyzyjny cel, żebyś nie strzelał tym wszystkim na około.
Chwilę zastanawiałem się, co by się nadało. Mój wzrok padł na przemoczoną koszulkę, leżącą kawałek dalej. Podszedłem do niej i wziąłem do ręki, kierując się zaraz w stronę jednego z drzew. Powiesiłem materiał na gałęzi i odsunąłem się, wracając do jeziorka.
- Rób to, co robiłeś do tej pory, jednak postaraj się wycelować w koszulkę. No, do dzieła!

Carvanha zajada ze smakiem Oran Berry, po czym zupełnie traci zainteresowani treningiem. Przewraca się na plecy, pływając w kółko do góry brzuchem. Co jakiś czas spod wody wyskakują wodne kule, które zapobiegają podejściu jego trenera do brzegu jeziorka.

Byłem naprawdę zaskoczony, jak dobrze Cravanha radzi sobie z wykonywaniem różnych poleceń. Może nie był z niego aż tak uparty osioł, jak mi się do tej pory wydawało? Wystarczyło jednak, że rzuciłem okiem na jeziorko i widoczny pod wodą czerwony brzuch, by wiedzieć, że pochwaliłem go zdecydowanie za szybko.
- Ej no. Już nam tak niewiele zostało. Dostałeś dwie jagody. Jak się nie ruszysz, to gruby będziesz! - rzuciłem, obawiając się, że z dalszego treningu nici. A jakby nie patrzeć, zostało nam jedynie potrenować celność i jesteśmy w domu. - No dawaj. Będziesz miał nowy atak!
Zaczynało mi być zimno, dlatego chciałem jak najszybciej wrócić do siedziby teamu i wypić gorącą herbatę. Chyba o niczym bardziej nie marzyłem. Byłem niemal pewny, że będę musiał wracać półnago, bo przecież pirania nie byłaby sobą, gdyby nie zniszczyła mojego ubrania.