Kryształowy kurort

Kryształowy kurort, który słynie z wysokiej klasy usług oraz wspaniałej lokalizacji.

Po raz pierwszy byłam w tak ekskluzywnym miejscu, że aż nie wiedziałam na co patrzeć, ale jednego byłam pewna - było to idealne miejsce na odpoczynek po ciężkim treningu, jaki Hope miał za sobą. Wraz z nim weszłam do głównego holu, stanowiącego serce całego kompleksu, z którego to można było skierować się do poszczególnych skrzydeł oferujących inne rodzaje usług. Na samym środku znajdowała się recepcja, gdzie mogliśmy przyjrzeć się ofercie.
- Dużo tego, dużo ... co powiesz na to, aby najpierw spróbować gorących źródeł? Jak tak patrzę to wydają się być całkiem niezłe. - chociaż kuszą nas także masaże, zabiegi pielęgnacyjne oraz inne atrakcje, to ostatecznie decydujemy się skorzystać z onsenu.
Po dotarciu do właściwego pawilonu naszym oczom ukazuje się widok zadbanego ogrodu w stylu japońskim, w poprzek którego prowadzi dróżka do przebieralni podzielonych według płci. Przez moment poczułam się zagubiona, ponieważ nie wiedziałam czy powinnam rozdzielić się teraz ze swoim przyjacielem, ale bardzo uprzejma pani z obsługi wyjaśniła nam, że Pokemony mogą spokojnie wchodzić do tej samej szatni co ich opiekunowie, nawet jeśli są przeciwnej płci.
Tak więc nie zwlekając poszliśmy do przebieralni, chociaż tylko ja musiałam z niej skorzystać, po czym skierowaliśmy się do zewnętrznych pryszniców, aby oczyścić swoje ciała z brudu przed wejściem do basenu. Najpierw dokładnie wyszorowałam duszka, ponieważ podczas treningu cały się ubrudził, a następnie opłukałam go z mydlin, ponieważ nie chcieliśmy zanieczyścić niczego pianą, po czym prędko zajęłam się sobą. W międzyczasie Hope przyniósł nam dwa namoczone ręczniczki, które przed wejściem do właściwego basenu położyliśmy sobie na głowach.
Aaaaah, to dopiero było uczucie. Woda była tak przyjemnie ciepła, że obydwoje natychmiast się tak rozluźniliśmy, że Hope zaczął nawet sobie pływać na pleckach po powierzchni, niczym się nie przejmując. Pozwoliłam mu tak chwilę dryfować, po czym lekko przyciągnęłam go do siebie i zaczęłam delikatnie drapać po miejscu, gdzie większość Pokemonów miałaby podbródek. Jeszcze trochę tak posiedzimy, a potem spróbujemy czegoś innego. Może sauny albo masażu?

Posiedzieliśmy sobie trochę dłużej w gorących źródłach niż na początku zakładałam, jednak poza trochę pomarszczoną skórą nic nam się nie stało, a tak tylko się odprężyliśmy i wygrzaliśmy ciała. Chyba będziemy tutaj częściej przychodzić, ponieważ to naprawdę wspaniałe uczucie. Tak więc wymoczeni i zrelaksowani wyszliśmy z basenu, a następnie poszliśmy się porządnie wytrzeć oraz w moim przypadku ubrać się z powrotem w normalne ciuchy. Na co teraz kolej - masaże, sauna czy coś innego?
Wybór był naprawdę ciężki, dlatego ostatecznie zdecydowaliśmy wspólnie, że pójdziemy po prostu prosto przed siebie i będziemy „zaliczać" w ten sposób kolejne zabiegi. I tak oto naszym kolejnym przystankiem okazały się być kolejne kąpiele, tym razem jednak nie w gorącej wodzie, a piasku! Słyszałam, że są one atrakcją pewnego kurortu w dalekim Kiusiu, dlatego się ich w tym miejscu nie spodziewałam. Tutaj również musimy zmienić ubrania i nawet Hope musiał założyć specjalną yukatę, aby móc skorzystać z tej atrakcji. Naprawdę uroczo wygląda w małym niebieskim kimonie.
Po wysłuchaniu krótkiego instruktażu, jak bezpiecznie korzystać z kąpieli przechodzimy do specjalnej strefy, w której to znajduje się sporo wykopanych płytkich dołów, w których się kładziemy. Mam lekkie obawy co do tego, jednak jako że czuwa nad nami wykwalifikowany personel staram się zrelaksować, a Hope tuż obok mnie próbuje zrobić to samo. Po krótkiej chwili oboje zostajemy zakopani po same głowy w ciemnym piasku, chociaż przy moim towarzyszu pracownicy musieli się trochę wysilić, ponieważ jego głowa stanowi większość jego ciała, ale jakoś dali radę. Podobno taka kąpiel przypomina pobyt w saunie i tak sobie myślę, że może to być prawda, ponieważ czuję bardzo przyjemne ciepło na całym swoim ciele, chociaż po upływie około kwadransa robi mi się trochę za gorąco, że aż muszę przerwać zabieg. Hope spędził w piasku trochę więcej czasu, ponieważ jako duch ma lepszą odporność na skrajne temperatury niż ja i najwyraźniej bardzo mu się tutaj spodobało.

Chyba będzie lepiej jak teraz poszukamy czegoś trochę mniej relaksacyjnego, ponieważ jeszcze trochę i po prostu pośniemy tutaj, a tak się składa, że w recepcji zauważyłam na mapce całego kurortu coś bardzo interesującego - mianowicie aquapark! Tam na pewno będziemy się dobrze bawić, dlatego też po wyjściu z gorących piasków i ubraniu się w swoje ubrania ruszam wraz z duszkiem prosto w tamtą stronę, a że na szczęście zdołałam zapamiętać drogę nie zajęło to nam zbyt wiele czasu.
Po dotarciu na zewnętrzną strefę natychmiast kierujemy się do ... przebieralni, a jakże inaczej! Tam raz dwa wskakuję w strój kąpielowy i wychodzę na olbrzymią przestrzeń, gdzie znajduje się mnóstwo basenów oraz zjeżdżalni wodnych. To się nazywa bogata oferta! Zwykłe zjeżdżalnie, zjazdy na pontonach, małpie gaje nad wodą, ścianki wspinaczkowe, brodziki, nawet tory do nauki pływania - czego tu nie ma. Wybór jest naprawdę ciężki, jednak na początek najlepiej wybrać coś w miarę bezpiecznego, aby przyzwyczaić się do ogólnego funkcjonowania parku, dlatego też ruszamy na pierwszą z atrakcji. Chociaż chętnych jest całkiem sporo to na szczęście nie musimy czekać zbyt długo i bardzo szybko stajemy przed pierwszym zjazdem.
- To jak Hope, gotowy? - gdy upewnię się, że duszek da radę wejść na zjeżdżalnię przytulam go to siebie, po czym siadam w wodzie i ziu, prosto w dół! Podczas jazdy parę razy serce podeszło mi do gardła, ale ostatecznie wylądowaliśmy bezpiecznie w basenie niżej, gdzie przez chwilę łapaliśmy oddech.
- To było coś, prawda? Chcesz jeszcze raz? - po uzyskaniu pozytywnej odpowiedzi od towarzysza raz jeszcze wchodzimy na górę i ponownie zjeżdżamy na dół, a potem znowu i znowu. Rany, moglibyśmy robić to cały dzień.

Trochę sobie pozjeżdżaliśmy na zjeżdżalni, a przecież są jeszcze inne atrakcje w tym aquaparku, których po prostu nie możemy przegapić! Po skorzystaniu po raz ostatni z tej atrakcji na spokojnie płynę w stronę brzegu basenu, z siedzącym na mojej głowie duszkiem ... aż przypomniał mi się pewien śmieszny obrazek, który kiedyś zobaczyłam podczas szukania pewnej informacji w internecie. Po wyjściu z wody kierujemy się w stronę kolejnej najbliższej atrakcji, którą okazuje się być ... Dzika Rzeka, taki zjazd w naprawdę rwącym strumieniu.
- Hope, aby na pewno jesteśmy pewni, że chcemy to zrobić? - lekko pobladła pytam się towarzysza, który jak się okazuje także nie jest całkowicie przekonany co do tej zabawy. Chyba dobre kilka minut spędziliśmy stojąc obok atrakcji, zastanawiając się, czy starczy nam odwagi na skorzystanie z niej i w końcu, na lekko drżących nogach, kierujemy się w stronę wejścia na nią. Tutaj również nie musieliśmy zbyt długo czekać na swoją kolej, co jednak tym razem nie było koniecznie na plus, ale skoro już zebraliśmy się na to, aby tu podejść, to wstyd byłoby zawrócić.
Zjazd Dziką Rzeką był odrobinę podobny do zwykłej zjeżdżalni z jednym wyjątkiem - na tamtej nie miało się wrażenia, że zaraz wylecisz poza trasę. Migająca na zmianę nad głową otwarta przestrzeń oraz sufit tunelu wywoływał naprawdę dziwne wrażenie, ale jakoś zdołaliśmy dotrzeć na sam dół nie umierając po drodze. Właściwie ... było naprawdę super! Jednak raczej nie pójdziemy na to drugi raz, ponieważ to zabawa z tych, które dobre są tylko raz, jak na przykład skakanie na bungee czy latanie paralotnią dla początkujących.

- Chyba tyle nam wystarczy na ten moment akcji, prawda Hope? - pytam z nadzieją w głosie duszka, ponieważ mam wrażenie, że następny zjazd zakończy się mało malowniczą zielono-żółtawą plamą na wodzie, pełną grudek niestrawionego jedzenia. Jakoś udaje nam się wydostać z basenu, po czym kładziemy się na kilka minut na pobliskich leżakach, aby sobie trochę odsapnąć i pozwolić, żeby poziom adrenaliny w naszych ciałach trochę opadł.
- Co ty na to, abyśmy trochę dłużej sobie tutaj poleżeli i może się poopalali? Potem moglibyśmy pójść sobie tak po prostu popływać, albo spróbować zagrać z innymi w siatkówkę wodną lub inną grę. - ostatecznie decydujemy się odpoczywać aż pół godziny, po czym zgodnie z moją propozycją idziemy szukać jakiś chętnych osób do wspólnej zabawy. Na szczęście nie zajęło to nam długo, ponieważ kawałek dalej natknęliśmy się na grupkę, której brakowało kilku graczy do siatkówki. Oprócz nas dołączył jeszcze jeden chłopak z Wigglytuffem.
Chociaż żadne z nas nie jest nie wiadomo jakim sportowcem, to oboje czuliśmy, że naprawdę rozgrywka była wciągająca. Nie wiem jak, ale graliśmy wszyscy jakoś tak, że przez cały mecz trwały długie podania i nie było takiej sytuacji, że zagrywka kończyła się trafieniem bezpośrednio w pole, czyli punktem dla drużyny zagrywającego. Ostatecznie nasza drużyna przegrała, ale tylko jednym puntem, więc porażka nie była straszna, zaś ostatnia walka była po prostu niesamowita. Po ostatnim serwie piłka była ciągle w powietrzu przez chyba dziesięć minut!

Po naprawdę emocjonującym meczu siatkówki wodnej musieliśmy wraz z Hope'm usiąść na jednym z leżaków, aby trochę odsapnąć, ponieważ podczas gry mocny się zasapaliśmy. Dość zabawny mieliśmy dzisiaj dzień, najpierw wymoczyliśmy się w gorącym źródle, potem zostaliśmy zakopani w piasku aż po same głowy, a następnie zafundowaliśmy sobie mnóstwo zjeżdżalni wodnych, z których ostatnia przyprawiła nas o sensacje żołądkowe. Nie ma co, zaliczyliśmy całkiem sporo atrakcji, a przecież to dopiero początek naszego pobytu w tym kurorcie! Już się nie mogę doczekać następnego dnia.
Tak sobie leżąc z Duskullem w ramionach zastanawiam się nad naszym planem dotyczącym wakacji. Jak na jeden dzień mieliśmy sporo zabawy, więc może wieczór spędzimy na bardziej ... kameralnych zajęciach. Jeśli dobrze pamiętam, to za godzinkę, może dwie powinien rozpocząć się jakiś występ, jeden z serii wielu, które odbywać będą się pod koniec każdego dnia do ostatniego dnia sezonu wypoczynkowego. Może warto byłoby się na niego wybrać?
Tak sobie myśląc postanawiam zabrać naszą dwójkę do pokoju, który zarezerwowaliśmy, aby przebrać się w bardziej eleganckie ubrania i wziąć udział w tym, co będzie się wieczorem działo. Najpierw jednak wracamy do przebieralni, ponieważ nie możemy chodzić w stroju kąpielowym po całym budynku i dopiero po przebraniu się w codzienne ciuchy kierujemy się na wyższe piętra kurortu.
W pokoju w pierwszej kolejności bierzemy prysznic, aby zmyć z siebie resztki tego, co mogło znajdować się w basenie, w końcu do utrzymania czystości całego kompleksu wodnego na pewno potrzeba sporo chemii, po czym wyciągam dla siebie prosta sukienkę, w końcu nie wypada wychodzić w gości w odzieży noszonej na co dzień. Przed wyjściem dobrze byłoby jeszcze trochę zadbać o swój wygląd, ale że nie jestem osobą stosującą nie wiadomo jakie kosmetyki ograniczam się tylko do ułożenia swojej fryzury w coś bardziej eleganckiego, po czym poświęcam trochę czasu na zadbanie o ... futerko? Skórkę? Po prostu na zadbanie o swojego małego przyjaciela. Delikatnie przeczesuję go mięciutkim grzebykiem, aby zdjąć z niego niewielkie paproszki, które mogły na niego spaść, po czym ostrożnie przypinam mu specjalną muszkę, która przy zdejmowaniu nie podrażni mu jego ciała. Wygląda tak uroczo, mój mały dżentelmen.

Po skończeniu przygotowań do wieczornego wydarzenia raz jeszcze krytycznie spoglądam na naszą dwójkę, aby upewnić się, że wszystko jest dopięte na ostatni guzik i podczas spektaklu nie obudzimy się z ręką w nocniku. Oboje jesteśmy umyci oraz zadbani, chociaż mogliśmy na basen pójść przed gorącymi źródłami; wypoczęci ... zdążyliśmy już jakoś odsapnąć po meczu siatkówki, jednak mogłoby być lepiej; ubranie czyste i odświętne, chociaż to dotyczy właściwie tylko mnie, ponieważ Hope jako Pokemon normalnie nie nosi niczego na sobie; oraz mała torebeczka z paroma drobiazgami, takimi jak klucze do pokoju czy zapasowa chusteczka do nosa.
Gdy upewniłam się już, że o niczym nie zapomnieliśmy wspólnie wychodzimy z pokoju, aby następnie skierować się z powrotem na parter, skąd podążając za strzałkami oraz większym niż normalnie gwarem docieramy pod salę, gdzie ma odbyć się przedstawienie. Przez moment czekamy w kolejce, w końcu nie będziemy się nieuprzejmie wpychać przed innych, po czym po ukazaniu przepustki członkowi personelu wchodzimy do środka auli, która wygląda jakby zabrana z opery. Lawirując miedzy ludźmi docieramy na swoje miejsca, na których siedzimy przez kolejne parę minut oczekując rozpoczęcia występu.
Okazało się, że dzisiejszą atrakcją jest sztuka teatralna, a dokładnie „Romeo i Julia", czyli jeden z klasyków tragedii. Trochę mnie to rozczarowało, ponieważ mimo naprawdę wysokiego poziomu dzieła ono najzwyczajniej w świecie nie przypadło mi do gustu. Nigdy nie podobały mi się łzawe historie miłosne z nieprawdopodobnymi zwrotami akcji oraz mnóstwem postaci drugoplanowych, jednak muszę przyznać, że aktorzy naprawdę postarali się z wykonaniem.

Kiedy sztuka teatralna w końcu się zakończyła, wraz z pozostałymi widzami nagrodziliśmy występujących aktorów gromkimi oklaskami, ponieważ ich trud włożony w przedstawienie dzieła jak najbardziej na to zasługiwał. Po upływie kilku minut brawa ustały, co było sygnałem, że można wstać ze swoich miejsc i opuścić aulę, aby następnie móc powrócić do swoich pokoi albo udać się na eleganckie przyjęcie zorganizowane w sali balowej. Była dopiero dziesiąta wieczorem, dlatego wraz z Duskullem postanowiliśmy zostać może z jedną godzinkę na bankiecie, aby trochę lepiej się zapoznać z takim rodzajem wydarzeń.
Nie było to najwystawniejsze wydarzenie jakie mogłam sobie wyobrazić, jednak nie można było zarzucić, że nie utrzymano wysokiego poziomu. Uogólniając wyglądało to tak, że przy jednej ze ścian ustawiono stoły z napojami, same alkohole, przy drugiej znajdowały się skupiska siedzeń, przy których można było odpocząć i porozmawiać z innymi gośćmi, zaś resztę sali stanowiła olbrzymia przestrzeń, która zajęta była przez tańczące pary. Ludzie tańczyli z ludźmi, a Pokemony z Pokemonami, jednak dało radę dostrzec garść mieszanych duetów. Nie widząc nic innego do roboty próbowałam chociaż przez parę minut obracać z Duskullem, jednak Hope nie posiadał żadnych kończyn i takie tańczenie odrobinę dziwie wyglądało, dlatego bardzo szybko zrezygnowaliśmy z dalszego uczestnictwa i wróciliśmy prosto do pokoju. Tam w miarę prędko zajęliśmy się wieczorną toaletą, a następnie poszliśmy spać, aby z samego rana móc przywitać nowy dzień.

Po przebudzeniu się obydwoje jeszcze przez parę minut leżeliśmy bez ruchy w pościeli, po czym zaczęliśmy się leniwie przeciągać, aby pobudzić swoje ciała do ruchu. W końcu nastał nowy dzień i głupio byłoby, gdybyśmy te wszystkie godziny przeleżeli w łóżku, kiedy na zewnątrz panuje taka wspaniała pogoda, dlatego też nie zwlekając dłużej wstaliśmy i zajęliśmy się poranną toaletą oraz, w moim przypadku, ubraliśmy się w czyste ubrania, po czym oboje wyszliśmy z pokoju i udaliśmy się na śniadanie.
W całym kurorcie znajdowało się kilka miejsc oferujących przepyszny posiłek, dlatego też potrzebowaliśmy dłuższej chwili namysłu, aby zdecydować które z nich wybierzemy. Ostatecznie wybraliśmy małą kawiarenkę, której wnętrze było utrzymane w stylu zachodnioeuropejskim. Na spokojnie usiedliśmy przy jednym z wolnych stolików, a następnie przejrzeliśmy menu, gdzie królowały kawy oraz słodkie bułeczki. Chociaż wybór był naprawdę spory, Hope bardzo szybko zdecydował się na porcję świeżutkich jagód z sokiem owocowym, ja zaś postanowiłam spróbować cynamonowego rogalika oraz filiżanki latte machiatto. Żadne z nas nie żałowało wyboru, obydwa śniadania bardzo nam smakowały, zaś uprzejma obsługa dodatkowo świadczyła o poziomie lokalu.

Śniadanie było naprawdę przepyszne, jednak nie oznaczało to, że mogliśmy przesiedzieć cały boży dzień w jednej kawiarence, objadając się przeróżnymi smakołykami, ponieważ wpłynie to źle na nasze zdrowie. Po uregulowaniu rachunku oboje wychodzimy na zewnątrz i kierujemy się w stronę holu głównego, gdzie chcemy raz jeszcze zapoznać się z listą usług oferowanych w kurorcie. Dotarcie nie miejsce nie zajęło nam zbyt wiele czasu, co mnie ucieszyło, ponieważ ryzyko zgubienia drogi i zabłądzenia w tym uzdrowisku była jak najbardziej realna.
Tak samo jak wczoraj wybór był naprawdę trudny, jednak ostatecznie zdecydowaliśmy się w pierwszej kolejności nie iść na zabiegi kosmetyczne, ponieważ to trochę bez sensu korzystać z nich przed wysiłkiem fizycznym, oraz nie iść na zajęcia sportowe z samego rana, aby w żołądkach nam się nie poprzewracało. Przeglądając pozostałe opcje natknęliśmy się na karaoke, a że oboje lubimy sobie pośpiewać, zdecydowaliśmy się właśnie na nie.
Sale przeznaczone na tę rozrywkę znajdowały się w południowym skrzydle, na drugim piętrze, gdzie w czymś w rodzaju recepcji można było zarezerwować pokój. Wzięliśmy pierwszy wolny z brzegu, który był trochę mały, jednak w zupełności wystarczał dla nas obydwojga. Lista dostępnych piosenek była naprawdę długa, dlatego aby nie marnować czasu postanowiliśmy wybierać utwory na chybił trafił. Na pierwszy ogień poszło „Getting Stronger" wykonane przez trójkę muzyków (Michelle Creber, Black Gryph0n, Baasik); później pojawiło się kultowe, przynajmniej moim zdaniem, „You'll Be In my Heart" (Phil Collins) oraz „March Onward To Your Nightmare" (DAGames). Śpiewaliśmy oczywiście więcej piosenek, jednak było ich tyle, że ledwo pamiętam poszczególne tytuły.

Po zaśpiewaniu naprawdę wielu piosenek zaschło nam w gardłach, dlatego postanowiliśmy skończyć na dzisiaj z karaoke i pójść się czegoś napić, ponieważ żadne z nas nie chciało, aby zachrypnięte gardło zepsuło resztę dnia. Oddaliśmy klucze do sali ze sprzętem kobiecie przy kontuarze, po czym zeszliśmy na niższe piętro i skierowaliśmy się w stronę skrzydła z kawiarenkami i restauracjami. Początkowo planowaliśmy tylko zamówić jakiś schłodzony napój, jak na przykład lemoniadę, jednak na miejscu naszą uwagę przykuł afisz informujący o zajęciach kulinarnych, które miały zacząć się mniej więcej za kwadrans.
Wyglądało to na tyle ciekawie, że szybko zamówiliśmy po zimnym soku i posiłkując się wskazówkami z ogłoszenia ruszyliśmy do właściwego pokoju, którym okazała się być przestronna kuchnia, gdzie czekało już kilka innych par. Czekaliśmy tylko parę minut i równo z wybiciem pełnej godziny pojawił się nasz instruktor, którym okazał się być sympatyczny staruszek w fartuchu i kucharską czapką na głowie. Już na samym wstępie zaznaczył, że nie sądzi, że nikt wcześniej nie miał kontaktu z gotowaniem, dlatego nie będzie uczył nas samych podstaw, a jedynie w miarę prostych przepisów na przepyszne potrawy, a dzisiaj jedną z nich miało być ciasto czekoladowe z bananami.
Sam przepis nie był skomplikowany, najwięcej trudności mogło jedynie sprawić przygotowanie składników i ewentualnie pilnowanie, aby wykonać wszystkie czynności po kolei. W pierwszej części musieliśmy skupić się na przygotowaniu masy, która miała stanowić ciasto właściwe, co oznaczało ubijanie jajek, roztopienie masła, pokrojenie bananów oraz kilka innych czynności. Kiedy już wszystko to zrobiliśmy i ciasto piekło się w piekarniku, musieliśmy przygotować kolejną porcję plasterków bananów, które mały zostać położone na wierzch ciasta oraz białej polewy, co było łatwiejsze od poprzedniego etapu. Ostatecznie po upływie może ze dwóch godzin wypiek był gotowy i, muszę przyznać, wyszedł nam naprawdę dobry,

Po wyjściu z lekcji gotowania ciast wraz z Hope'm zaniosłam nasze małe dzieło do zajmowanego przez nas pokoju, aby schować je do małej lodówki, żeby później jak je wyjmiemy było przyjemnie zmrożone. Nie chcieliśmy marnować czasu, dlatego też nie zostawaliśmy wewnątrz dłużej, tylko zeszliśmy od razu na parter, skąd ruszyliśmy prosto do aquaparku, ponieważ naszła nas ochota, aby ponownie zanurzyć się w basenie i sobie popływać, chociaż tym razem zdecydowanie odpuszczaliśmy sobie szalone zjeżdżalnie.
Po wskoczeniu w strój kąpielowy w przebieralni obydwoje wyszliśmy nad główny basen, w którym i wokół którego było tyle ludzi, że nie wiedzieliśmy, czy znajdzie się dla nas miejsce do pływania. W pobliżu jedyną wolną przestrzenią było małe skupisko leżaków, na których obecnie nikt się nie opalał. No cóż, chcieliśmy się trochę pomoczyć, jednak w tym ścisku nie przyniosłoby nam to żadnej radości, dlatego postanowiliśmy poczekać sobie trochę na odpływ innych wczasowiczów. Zajęliśmy sobie leżaki znajdujące się najbliżej drabinek, wygodnie się na nich rozłożyliśmy i wysmarowaliśmy się olejkiem do opalania, aby przypadkiem nie spalić się w promieniach Słońca. Takie leniuchowanie było całkiem przyjemne, można było się przyjemnie wygrzać, jednak oboje ze zniecierpliwieniem oczekiwaliśmy szansy na zanurzenie się w wodzie.

Na leżakach spędziliśmy prawie dwie godziny, czekając, aż ubędzie trochę innych turystów, jednak jak na złość pojawiło się ich jeszcze więcej, chociaż podobnie jak my oni również nie mieli możliwości skorzystania z basenu. Nie zaprzeczę, że oboje byliśmy z tego powodu w pewnym stopniu zagniewani, w końcu jak każdy chcieliśmy skorzystać z nadarzającej się okazji, jednak wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że przynajmniej dzisiaj będziemy musieli obyć się ze smakiem. Zawiedzeni wstaliśmy i poszliśmy przebrać się z powrotem w normalne ubrania, po czym ruszyliśmy w stronę wyjścia. Już mieliśmy przejść przez bramę, gdy Hope stuknął mnie w ramię i wskazał na jakiś plakat wiszący na ścianie. Po podejściu bliżej i przeczytaniu widniejących na nim napisów okazało się, że zaprasza on do zwiedzania nowo-otwartego akwarium, w którym można poczuć się jak na dnie morza.
Nie zastanawialiśmy się dłużej, tylko od razu ruszyliśmy przed siebie, kierując się wskazówkami z afiszu. Na szczęście atrakcja nie znajdowała się strasznie daleko, tylko jakieś pięć, góra dziesięć minut spaceru od głównej części aquaparku. A tam ... było po prostu niesamowicie. Całość była jednym wielkim tunelem, który biegł najpierw wewnątrz olbrzymiego akwarium, który, jak się potem dowiedzieliśmy, był częścią specjalnego szpitala ratunkowego, w którym leczono znalezione ranne Pokemony. Wewnątrz niego dochodziły do siebie te stworki, które żyły naturalnie w słodkowodnych zbiornikach. Potem pewien odcinek korytarza był otoczony litą skałą, co mogłoby wywołać atak u osób z klaustrofobią, po czym otwierał się on na ... dno morza! Pozostała, najdłuższa część trasy szła dokładnie po dnie wybrzeża, gdzie można było obserwować pływające ryby i inne stworzenia. po przejściu całej jej długości docierało się do takiego ślepego punktu, pełniącego rolę miejsca widokowego i w celu powrotu do kurortu musieliśmy wracać tą samą drogą, którą tutaj przyszliśmy. Trochę nam to zajęło, ponieważ widok za szybą ulegał ciągłej zmianie, jednak warto było, ponieważ przeżycie było naprawdę niesamowite.

Jako że droga powrotna do kurortu była dosyć długa, gdyż wracaliśmy z samego końca akwarium, na miejscu znaleźliśmy się dopiero tak kwadrans po pierwszej po południu. Niesamowicie szybko minęło tych kilka godzin, jakie minęły od pobudki, co lekko mnie zaskoczyło, ponieważ tak po prawdzie nic takiego dzisiaj nie robiliśmy ... no, może ten kurs gotowania trwał troszkę długo, jednak co się dziwić, pieczenie ciasta to nie jest coś co można szybko zrobić.
W międzyczasie zdążyliśmy trochę zgłodnieć, dlatego znajomą trasą ruszyliśmy ku strefie gastronomicznej, gdzie po raz kolejny stanęliśmy przed ciężkim wyborem, co chcemy na obiad. Po chwili namysłu zdecydowaliśmy się pójść do makaroniarni, gdzie wszystkie potrawy zawierały ... makaron. Na szczęście oboje go lubiliśmy, dlatego już na wstępie czuliśmy, że dokonaliśmy dobrego wyboru. Przejrzeliśmy menu i trochę tak na chybił trafił wybraliśmy danie z brokułami, serem i czosnkiem. po paru minutach dostaliśmy swoje zamówienie i oboje stwierdziliśmy, że znowu trafiliśmy w dziesiątkę, ponieważ potrawa była naprawdę pyszna. Oprócz tego zamówiliśmy sobie po szklance mrożonego soku pomarańczowego, aby czymś ugasić pragnienie.