Upadły świat

Obudziłaś się. Śniłaś o tajemniczym laboratorium i wielu ludziach z "R" na piersiach. Nie wiedziałaś co znaczy ten sen, wiesz tylko że wraca do Ciebie bardzo często i zawsze jest dokładnie taki sam. Nie potrafisz rozpoznać żadnego z ludzi przyglądających się tobie w śnie ale odczuwałaś gniew gdy na nich patrzysz.
Przebudził Cię dźwięk garnków obijająćych się o siebie. Nie wiedziałaś co robi bo spałaś w swoim namiocie. Niestety, nie udało się wam zajść zbyt daleko, tylko do lasu rosnącego wokół Pallet Town. Bardzo blisko pierwszych zabudowań więc tak jakby wciąż jesteście w mieście.
Blue uparłł się żeby twoja pierwsza noc poza domem spędzona w namiocie była blisko domu byś mogła sprawdzić czy wytrzymasz w takich warunkac do końca podróży lub do momentu znalezienia jakiegoś lepszego sposobu na nocne spanie.
Miałaś na sobie tylko bieliznę, twoje jedyne ubrania które ze sobą zabrałaś (czyli takie do chodzenia po lesie) schną na sznurku przy ognisku rozpalonym przez Blue.
To właśnie na tym ognisku Blue pewnie stawiał garnki by ugotować coś na śniadanie. Świetnie, czyli nie śpi więc musisz półnaga przejść obok niego i jak gdyby nigdy nic ściągnąć swoje ubrania z sznurka.

Zamrugała odganiając resztki snu z oczu. To całe "R" prześladowało już ją od jakiegoś czasu. Westchnęła. Może za długo obgadywała z profesorem kwestie gangsterskich ugrupowań grasujących w regionie i teraz jej odbija. Nie widziała przy sobie Vulpix, więc założyła, że kręci się gdzieś z Blue i jego Charmanderem, a skoro już nie spała powinna do nich dołączyć. W końcu dziś czeka ich pierwszy dzień podróży. W Kanto znała tylko najbliższe okolice. Jej najdalsza wyprawa obejmowała las Viridian i poszła tam tylko asystować profesorowi Oak'owi przy jego grzybobraniu, a nawet wtedy pojechali tam jego wozem, a sam las zwiedzili trzymając się jasno wytyczonych ścieżek z kilkoma Pidgey'ami pełniącymi rolę nawigatorów, które zarazem obserwowały najbliższe tereny upewniając się w kwestiach ich bezpieczeństwa.Tym razem miało być inaczej. Sama droga do najbliższego miasteczka może im zająć jakiś czas. Nie wspominając już o tym, że kolejna przeprawa przez las będzie daleka od miłego spacerku jaki mieli kilka miesięcy temu. Mimo to czuła podekscytowanie na myśl o zwiedzeniu całego regionu nawet jeśli nie miała być to bezpieczna wyprawa. Czując narastającą w niej energię wyśliznęła się z materaca i powoli wyszła z namiotu. Namida była dość specyficzną osobą. I nie chodziło tu o sam fakt bycia sztucznie stworzonym organizmem. Tam gdzie inni widzieli krępującą sytuacje dla niej nie było nic dziwnego. Dlatego bez większych oporów wyszła z namiotu.
- Hej - powitała Blue ściągając swoje ubrania ze sznurka - Widziałeś gdzie pobiegła Haruka? - spytała rozglądając się za swoją podopieczną.

Mimo tego że dla Ciebie nie istnieje pojęcie wstydu bo nie urodziłaś się w naturalny sposób ale dla twojego towarzysza istnieje. Widok Ciebie w samej bieliźnie sprawił naprawdę bardzo dobrze widoczny rumieniec na jego twarzy ale ten odważnie odwrócił od Ciebie wzrok i skupił na gotowanej na ognisku zupie.
Ubrania wiszone na lince były prane w rzece więc nie udalo się zmyć najgorszych brudów ale przynajmniej nie śmierdzi potem. Więc nie będziesz odstraszać napotkanych po drodze turystów i dzikich pokemonów.

-Mmm....wydaje mi się że nasze pokemony poszły w górę rzeki. Prawdopodobnie bawią się w berka.- Odpowiedzał chłopak bojąc się spojrzeć w twoją stronę.- Ubierz się proszę....powodujesz że czuje się niezręcznie. Nie każdy jest taki bezwstydny!- Dodał powoli mieszając wielką drewnianą łyżeczką w garnku. Zupa była już prawie gotowa, jej wspaniały zapach docierał do twoich nozdrzy. Waszych pokemonów wciąż nie widać ani nie słychać więc musiały zapuścić się naprawdę daleko od obozu.


@Kyuuri

Słysząc uwagę Blue szybko narzuciła na siebie ubranie. Od jej odnalezienie minął pawie rok. I to był jej jedyny rok jaki przeżyła. Miała sporą wiedze praktyczną, rozumiała pokemony, a gdy kichała zmieniała się w losowego stworka co było zarazem kłopotliwe jak i zabawne. Niestety jej doświadczenie w obcowaniu z innym człowiekiem było bardzo ubogie. Przez pierwsze miesiące praktycznie nie wychodziła przez to z laboratorium.
- Chyba nie myślisz, że się zgubiły - powiedział już ubrana - Nigdy się same nie oddalały, więc nie znają tych terenów za dobrze.
Mimo, że zupa pachniała naprawdę kusząco jakoś nie potrafiła się na niej skupić kiedy obok niej nie było widać Haruki. Co prawda ich pokemony były w miarę rozważne ale nie miały doświadczenie w walce i w razie niebezpieczeństwo trudno im by było się obronić. Nie wspominając już o tym, że świat w którym przyszło im żyć był daleki od bezpiecznego.
- Może powinniśmy iść ich poszukać - spytała z wyraźnym niepokojem w głosie.

- Nie przejmuj się. To bardzo młode ale i bardzo zaradne pokemony. Prędzej my potkniemy się na prostej drodze niż one zgubią. Mają bardzo silnie rozwinięty instynkt przetrwania.- Odpowiedział chłopak uśmiechając się do Ciebie lekko. Teraz gdy jesteś ubrana w końcu ma odwagę na Ciebię spojrzeć.
Nie zdążyłaś mu odpowiedzieć bo za waszymi plecami usłyszałaś bardzo niski, donośny głos i odgłosy tupania po ziemi. To nie był pokemon udający odgłosy człowieka. To był człowiek ale z wiedzy przeazanej Ci od profesora wiesz że to wcale nie oznacza lepszej dla was sytuacji. Ludzie potrafią być strasniejsi niż największe dzikie pokemony.

- No no no...hahaha! Patrzcie co nam się trafiło! Dwójka dzieciaczków. Jedna jest chyba na tyle wyrośnięta że można wykorzystać jej....niektóre miejsca co nie chłopaki? HAHA- Usłyszałaś za sobą. Głos od którego można dostać ciarków na plecach.

Słowa Blue nieco ją uspokoiły. Nie zdążyła jednak nawet wziąć głębokiego oddechu gdy sprawy potoczyły się błyskawicznie. Odruchowo przysunęła się bliżej Blue gdy usłyszała czyjś głos. W pierwszej chwili nie była pewna czy jest aby na pewno ludzki. Jednak te wątpliwości zostały szybko rozwiane, gdy przed nimi stanął przed nimi jakiś facet. Już pierwsze spojrzenie wystarczyło by stwierdzić, że to tym spod ciemnej gwiazdy, a słowa które padły z jego ust tylko ją w tym utwierdziły.
- Co robimy? - szepnęła do Blue.
Z jedną osób a od biedy mogliby sobie poradzić ale przybysz zdecydowanie nie był sam. Już po jego wypowiedzi w liczbie mnogiej mogła być pewna, że gdzieś w krzakach jest kilku jego kamratów gotowych do uderzenia. Byli w kłopotach i nawet nie mieli przy sobie swoich pokemonów. Wiedziała, że powierzona im misja będzie niebezpieczna ale naprawdę nie spodziewała się kłopotów już pierwszego dnia.

Miałaś rację. Po kilki chwilach zza pleców mężczyzny pojawiło się trzech kolejnych. Każdy ubrany na czarno, jednak nie posiadali oni żadnych znaków szczególnych. W ten Blue wyciągnął rękę i chwycił Cię za dłoń.
- Ruszaj się! Zwiewamy!
Bez zawahania uciekliście w górę rzeki, o której wcześniej wspominał Blue.
- Bez pokemonów nie mamy szans. Najpierw musimy je znaleźć, a następnie wrócimy po resztę naszych rzeczy.
Plan wymagał szybkiego działania i ostrożności, kto wie czy nie ruszyli w pościg? Droga niebyła jakaś trudna, a nawet dość przyjemna, do czasu gdy usłyszeliście wasze pokemony. Ich głosy dochodziły z pobliskiej jaskini. Blue znający topografie Pallet Town wiedział, że nie mogła to być jakaś wielka jaskinia i w rzeczywistości na taką nie wyglądała. Baaa. Wielka nora - tak nazwał ją Blue. Wejście do niej wiązało się z ryzykiem, że jeśli was tam znajdą możliwe, że już nie uciekniecie.

W takich chwilach nie cierpiała mieć racji. Z jednym zboczeńcem jako tako mogli sobie poradzić jednak czwórka oprychów była ponad ich siły. Wiedziała jednak, że tacy jak on są teraz wszędzie i jeśli teraz sobie nie poradzą mogą już tylko wracać do laboratorium i wznowić szkolenia. Na szczęście jakoś udało im się ich zgubić choć nie mogli mieć pewności, że na długo.na dodatek traf chciał, że pobiegli tam gdzie ich pokemony. Widząc norę do której prawdopodobnie zawędrowały od razu wolała tam nie włazić. Nie chodziło nawet o samo ryzyko, które wiązało się z zaistniałą sytuacją. Jeśli tam wejdą i ona kichnie... to zmieni się w losowego pokemona... pal licho jeśli to będzie mały Pichu lub Caterpie... ale jak zmieni się w coś większego to prawdopodobnie będą mieli większe kłopoty niż kilku oprychów. Na szczęście miała też inną zdolność. Rozumiała pokemony i one rozumiały ją w bardzo dosłowny sposób. Dziwne, że dopiero teraz zauważyła jakie to przydatne. Ale hej... zna świat od jakiegoś roku, a dotychczas to co umie wykorzystywała bardziej na pomaganiu w poprawie komunikacji w laboratorium Oak'a.
- Hej wychodzicie stamtąd - syknęła w stronę wejścia do "norki" - Mamy tu kłopot, która chyba wymaga waszej pomocy.

- Kopać, kopać, kopać...... - brzmiał dźwięk z niewielkiej jaskini.
To zdecydowanie nie był głos waszych pokemonów, ale przecież mieliście pewność, że wasi ogniści towarzysze są w tej jaskini. W oddali było już słychać niepokojące rozmowy.
- Biegli chyba tędy! Widać ślady stóp.
Blue szybko szarpnął Cię za rękę.
- Nie mamy czasu na zastanawianie się! Co ma być to będzie!
Chłopak pociągnął się za sobą wprost w czeluści nory. Wiedział, że obecność ziemi może wywołać u Ciebie reakcje kichania, ale lepszego pomysłu nie miał. Gdy tylko wykonaliście pierwszy krok, twoje uszy zanotowały znający głos Vulpixa.
- Przestańcie!

Chociaż w pełni rozumiała i popierała decyzje Blue wolała mieć choć kilka sekund na przygotowania. Nie przeszkadzało jej taplanie się w brudzie czy przedzieranie się przez najbardziej gęste knieje ale niestety jej przypadłość bywała w takich chwilach uciążliwa. Starała się więc skupić myśli na czymkolwiek co uniemożliwi jej kichnięcie. Na plus tej sytułacji było chyba tylko to, że ich pokemony były gdzieś obok. Gorzej, że zapewne nie same, a z kimś lubiącym kopać tunele.
- Haruka - wyszeptała mając nadzieję, że Vulpix ją usłysz -Gdzie jesteś?
Sytuacja nie była dość kolorowa. Jeśli zaraz kichnie to ją, Blue i wszystkie znajdujące się tu pokemony może przysypać ziemia jeśli zmieni się w coś zbyt dużego.

Podążyliście za głosem waszych pokemonów i wpadliście do sporej komnaty. Nareszcie ujrzeliście Vulpix i Charmandera. Ogniste pokemony stały plecami do siebie i widocznie się przed kimś broniły. Już mieliście zrobić kolejny krok, gdy przed wami wyłonił się mały brązowy stworek. Następne osobniki pojawiły się w koło waszych pokemonów. Wyglądało na to, że natrafiliście na małą kolonie górniczą. Problem polegał na tym, że komnata w której przebywaliście, nie była przystosowana dla małych pokemonów, a na coś znacznie większego.
- Diglet, Dig, Dig, Dig, Dig!
Można to było przetłumaczyć na swoiste - "Musimy, kopać, kopać, kopać, kopać". Prawdopodobnie były to młode osobniki, które oddzieliły się od swoich pobratymców z Diglett Cave. Co ciekawe, nie musiałaś się martwić o kichanie ponieważ powietrze w jaskini było bardzo wilgotne.

Plus. Raczej nie kichnie, a sam strop jest na tyle wysoko by nie martwić się o nabicie sobie guza. Gorzej ich pokemony znalazły się w kłopotach a owe miejsce wydawało się być miejscówką czegoś większego od niepozornego Diggleta. Raczej same nie miały powodu by taką wykopać. Przynajmniej nie dla siebie. Jednak to nie było coś, o czym chciała teraz myśleć. Najpierw musieli dostać się do swoich podopiecznych.
- Witam - powiedziała kucając tak by ewentualna rozmowa była jak najbardziej komfortowa dla ziemnych stworków - Czy moglibyście wypuścić Vulpix i Charmandera? Zapewniam, że żadne z nich nie chciało wam w niczym przeszkodzić lub zrobić cokolwiek by was celowo zranić.
Na razie nie zamierzała wnikać dlaczego muszą kopać. Korzystając z okazji i chcąc dowiedzieć się czegoś więcej na ich temat wyciągnęła swój pokedex i zeskanowała ich. W końcu obiecali oakowi, że zeskanują jak najwięcej stworków by na nowo stworzyć listę tych co żyją... a raczej tych co przeżyły wojnę i gdzie obecnie mieszkają.

Pokedex zapiszczał i zaczął krótką przemowę.
- Diglett - Pokemon Ziemny. Ten pokemon uwielbia kopać tunele. Wielu rolników na świecie używa ich do użyźniania pól. Jednak zbyt duża ilość tych stworzeń w jednym miejscu, może spowodować katastrofalne skutki dla okolicy.
Blue spróbował przedostać się dalej, ale wykonanie kolejnego kroku było wręcz niemożliwe, gdyż w miejscu gdzie chciał postawić stopę pojawiały się kolejne Digletty.
- Namida, czego one chcą?!
Chłopak wyglądał na bardzo poirytowanego.
- Dig, dig, dig, dig, dig.
Brązowe stworki powiedziały Ci, że tylko się bawią. Jednak wygląda na to, że twoje pokemony są innego zdania.
- No proszę tutaj ich mamy!
Usłyszeliście głos dobiegający od strony wejścia. To był ten sam głos należący do mężczyzny, któremu jeszcze przed chwilą uciekaliście.

Odłożyła swoje ciemnogranatowe urządzenie do kieszeni i uśmiechnęła się zrozumiale.
- Bawią się - odpowiedziała na pytanie Blue zanim zwróciła się do pokemonów - Nie sądzę, że chcecie zrobić coś złego ale ogniste pokemony to niezbyt dobrzy partnerzy dla was. Widzicie nawet pozornie nieszkodliwe ziemne ataki mogą zrobić im krzywdę - wyjaśniła - Może po prostu ich do nas wypuścicie, co?
Nie chciała być nachalna ani ich strofować. To były małe stworki, którym prawdopodobnie brakło jeszcze doświadczenia co do możliwych konsekwencji ich mocy. Zwłaszcza jeśli większość życia spędziły pod ziemią, gdzie ogniste pokemony z reguły nie zaglądają. A jako młode osobniki po prostu skorzystały z okazji, że widzą coś tak niecodziennego. Nie wiedziała wprawdzie co jeszcze może mieszkać w tej dość sporej grocie ale teraz nie było to ważne. Niestety nie mieli czasu na dalsze pogaduszki bo opryszkowie ich dogonili. Przez moment poczuła falę strachu ale potem uzmysłowiła sobie sprzyjającą okoliczność.
- Może wiecie, czy jest stąd jakieś inne wyjście? - spytała - Ci mężczyźni na górze są źli i chcemy uniknąć konfrontacji z nimi.

- Dig!
Wybrzmiał okrzyk jednego z Digletów. Było to nawoływanie do kopania. Wszystkie brązowe stworki znikły z waszego pola widzenia. Prawdopodobnie widząc agresora postanowiły uciec.
- Co tutaj dzieciaczki robicie, takie samotne? - Zagajał nieznajomy. - Szkoda że moi kompani nie są tutaj zemną. Na pewno byliby zachwyceni.
Mężczyzna zbliżał się coraz bliżej i bliżej, gdy nagle! BUM!
- AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!
Napastnik leciał już jakąś dziurą w głębszą część jaskini. Było nawet słychać chlupnięcie, co nie było normalne. Wasze pokemony podbiegły do was i przytuliły, ale wyglądało na to, że kłopoty się nie skończyły. Twoje zdolności pozwoliły Ci zrozumieć słowa Haruki, która przekazała Ci, że teraz ten typ może zagrozić jednemu biednemu pokemonowi, który znajduje się zaraz pod wami. Tunel znajduje się w kącie komnaty i prowadzi do kolejnej sekcji.