Jacqueline de Rochechouart

___Jacqueline urodziła się jako trzecie dziecko z czworga potomstwa Bertranda de Rochechouart, bardzo szanowanego polityka z Kalos. Jej ojciec dumnie stał na czele najbardziej wpływowych ludzi z tego regionu. Do swojej pozycji nie dotarł do końca legalnie – podobno ktoś kiedyś powiedział, że szemrany z niego facet, ale reszta tylko wywróciła oczami, nie wierząc by tak wielkoduszny i wspaniałomyślny mężczyzna miał związek z ciemną stroną ich regionu. To prawda. To wszystko prawda. Tak, był głową mafijnej organizacji, która maczała dłonie w wielu nieprzyjemnych zdarzeniach. Od dziecka Jackie była świadoma, że groźnie wyglądający mężczyźni należą do zaufanej grupy jej ojca i robią nieprzyjemne rzeczy. Wiedziały o tym jego dzieci, wiedziała i żona, była prostytutka, bo w końcu pomogła ją stworzyć. Pan de Rochechouart był sierotą, wychowały go żelazne zasady ulicy, jego żona Seraphina również by przetrwać była zmuszona podjąć pewne kroki – oboje dzięki swojej odwadze, walce o lepsze jutro w końcu osiągnęli to co chcieli. Renomę. Szacunek, strach i pozycję. Nie wszystko to było legalne, nie wszystko zgodne z prawem, czyste i bez krwi na rękach, ale zrobili to po to, by móc w spokoju założyć dom. Wykorzystali skorumpowanych polityków, klientów Seraphiny, by zdobyć i umocnić wpływy. Upowszechnili taśmy, na których zamaskowany Bertrand sprzedawał akcje, obligacje oraz informacje kluczowym postaciom w Kalos. Siatka w końcu rozwinęła się na tyle, że praktycznie rządzili półświatkiem przepięknego regionu. Jej założyciel w stolicy zasiadał w gronie osób, którzy byli mu winni bardzo wiele... A był bardzo bystry. Miał wszystko na nich, ale nikt nie miał nic na niego ani jego ludzi.
___Można odnieść wrażenie, że okrutny i bezwzględny z niego człowiek, ale od zawsze miał swoje żelazne zasady, których z powinnością przestrzegał i wymagał od swoich współpracowników. Żadnej prostytucji. Żadnego nielegalnego handlu ludźmi i pokemonami, środków odurzających, broń tylko dla nich, żadnego atakowania i wykorzystywania cywili. Bo sam pamiętał jak to jest, żyć w biedzie, strachu i bólu, walczyć z innymi o ostatnią kromkę chleba. Oficjalnie zasłynął z tworzenia organizacji pomocy dla najuboższych, osobiście sfinansował budowę wielu szkół, dzięki niemu spadło przestępstwo na ulicach. Stworzył ośrodki szkoleniowe, gdzie bezdomni mogli znaleźć schronienie i zdobyć przyuczenie do zawodu. Jego ludzie regularnie patrolują całe miasto, by sprawdzić czy coś nie zagraża spokoju jaki Bertrand stworzył. Dla wielu był aniołem i do dziś nazwisko de Rochechouart kojarzy się tylko z wielkim, szczodrym i szlachetnym człowiekiem. Z tego powodu kochała go żona i dzieci, uwielbiali go współpracownicy. Nie bał się ubrudzić swoich rąk by zapewnić bezpieczeństwo swojej wielkiej rodzinie, zapewnił im nietykalność oraz wszystko co najlepsze – by jego i ich dzieci nie musiały dorastać w takich warunkach jak on i jego ukochana Seraphina. Jego pracownicy mieli swoje za uszami, ale łączyło ich jedno – mieli swoich bliskich, żony, mężów, dzieci, o których dbali i chcieli dla nich jak najlepiej. To nie była organizacja nastawiona na profit w postaci pieniędzy, ale na zaufanie i bezpieczeństwo. Nie każdy mógł do niej wejść, nie każdy się nadawał, ale wystarczyło zgłosić do Bertranda i pomagał komu uznał za słuszne.
___Jackie od zawsze miała wszystko co chciała. Bawiła się całe dnie z rodzeństwem i pokemonami, spędzała czas beztrosko i z uśmiechem. Mieszkali w ogromnej posiadłości, otoczonej jeszcze większym zielonym terenem u podnóża Luminose City. Tam się wychowali, ona i jej trzej bracia – dwóch starszych i jeden młodszy. Mieli prywatnych nauczycieli, własny basen i ogromne pokoje, zabawki i ubrania jakie tylko zapragnęli, słowem, bajka. Acz nie do końca. To nie tak, że dostawali wszystko ledwie wykrzywili usta w podkówkę. Szybko się nauczyli, że za odpowiednie zachowania dostają nagrody. Seraphine zadbała by byli dobrze wychowani, uczyła synów szacunku do kobiet i etykiety a córkę typowo dziewczęcych rzeczy, do których Jacqueline miała smykałkę, jak gotowanie i szycie. Bertrand w wolnych chwilach dawał chłopcom lekcje walki, obsługiwania broni oraz ćwiczył ich w walkach pokemonów, zaś jedyną córeczkę i oczko w głowie uczył samoobrony. Choć zrobił wszystko by jego rodzina miała to co najlepsze, nie zapomniał by nauczyć ich odpowiedzialności, samodzielności oraz tego, by w razie co sami mogli się obronić. Nie chciał podawać im wszystkiego na tacy, każąc sobie na to zapracować... Z dobrym skutkiem, bo rodzeństwo de Rochechouart wyrosło na spokojną, ale zdeterminowaną do osiągnięć grupkę, która nie obawiała się pracy ani wyzwań. Szanowali swoich rodziców i rozumieli co przeszli, dlaczego zrobili to co musieli i dlaczego tak ich chronią. Jackie kochała swoich rodziców szczerze i zawsze cieszyła się na ich widok, uwielbiała swoich braci, ku ich speszeniu przytulając i czochrając im włosy przy każdej okazji. Każdy poszedł swoją drogą – najstarszy syn, Sanson, skupił się na sportach walki oraz walkach pokemonów, szybko zdobywając wszystkie odznaki oraz zawodowo walcząc na arenie. Drugie ich dziecko, Loeis śladem ojca ruszył w politykę i wykazywał w tym niezwykły talent. Najmłodszy Gualter zadziwił wszystkich, zaczynając w wieku pięciu lat malować, a gdy miał dziesięciu zdobywał już pierwsze narodowe nagrody. A Jacqueline? Gotowała. Spędzała mnóstwo czasu w kuchni z radością częstując rodzinę i współpracowników taty swoimi wypiekami oraz daniami. Wszyscy wychwalali jej zdolności kulinarne a sama kochała to robić, przeszło jej nawet przez myśl, że może założy własną kawiarenkę?
___W wieku szesnastu lat, ojciec poprosił ją na rozmowę do swojego gabinetu. Przedstawił jej starszego o cztery lata, niezwykle przystojnego, czarnowłosego młodzieńca z Kanto. Na jego widok zrobiło się Jackie ciepło na sercu, a dosłownie zrobiło się jej gorąco, gdy Bertrand oświadczył, że ów chłopak chciałby się jej oświadczyć. Była to transakcja wiązana – Jonathan Hales, bo takie miał miano – był powiązany z Zespołem R, lecz wystąpił z ich szeregów, kierowany ambicją by samemu stworzyć coś lepszego. Udał się do Kalos, by prosić o pomoc Bertranda, a, że sam posiadał już sporo osiągnięć i de Rochechouart słyszał o nim kilka rzeczy, po dość długiej rozmowie padła sugestia podpisania kontraktu. Hales i jego wpływy miały dołączyć pod władzę Bertranda, który w zamian za lojalność miał pomóc mu rozwinąć skrzydła. Zastanawiał się jednak na głos, co zrobić, by mieć pewność, że nie ucieknie od tak z informacjami o jego siatce... Fakt, trochę podchmieleni byli po tej rozmowie. Jonathan powiedział z determinacją, że może wziąć jego córkę za żonę, bo widział ją w ogrodzie i się w niej zakochał od pierwszego wejrzenia. Rozbawiło to Bertranda, który posłał po Jacqueline i po przedstawieniu sytuacji, Jackie zgodziła się praktycznie od razu. Wlepiała oczy w chłopaka jak w obrazek. Dla niej to też była miłość od pierwszego wejrzenia, co rozczuliło jej ojca i już bez sprzeciwu, przyjął Halesa do siebie, jako współpracownika oraz narzeczonego swojej córki. Polubili go wszyscy – jej bracia, matka, przyjaciele rodziny oraz pracownicy ojca. Dawał się lubić, był mądry i chętny do pomocy, wyręczał w trudnych sprawach no i zachowywał się iście po dżentelmeńsku... Jackie pokochała go szczerze, ogromną i gorącą miłością, bo dbał o nią i jej względy. Przysyłał kwiaty, zabierał na wycieczki, obsypywał komplementami, uśmiechał się, całował, głaskał po włosach... Słowem, Jonathan karmił jej romantyczną duszę wizją idealnej miłości i pięknego związku. Gdzieś w głębi sądziła, że przecież jest w jakichś sposób spoiwem tego kontraktu i nie powinna tak o tym myśleć... Ale chłopak wyznał jej szczerze swoją miłość i widziała to w jego oczach, dlatego wszystkie wątpliwości stopiły się jak lód w środku lata.
___Trwało to rok i osiem miesięcy, gdy... Cóż, to był wypadek, a właściwie przypadek. Młodszy brat, Gualter, przyszedł do niej wyraźnie wściekły, z dyktafonem w dłoni. Wyjaśnił, że podejrzewał coś po dziwnym telefonie jaki dostał Hales w jego obecności. Ukradkiem nagrał następną jego rozmowę – wynikało z niej, że udawał tylko wielką miłość do Jackie, mając inną kobietę na boku. Jacqueline była mu tylko potrzebna by zaskarbić sobie przychylność jej ojca, który lubił tematy takie jak miłość, lojalność i rodzina, a Hales rozpaczliwie potrzebował jego ochrony i wpływów. Odchodząc z Zespołu R zdradził ich przywódce, kradnąc wartościowe dokumenty, pokemony oraz sporo gotówki, a sam dawno zostałby przez nich zabity gdyby nie Bertrand. Cała historyjka z zakochaniem od pierwszego wejrzenia miała na celu go zmiękczyć... Co mu się udało, gdyby nie przebiegłość i dobra obserwacja najmłodszego z rodziny. Jacqueline miała złamane serce. Czuła się paskudnie, zdradzona, zdeptana, niepotrzebna... Wypłakiwała się mamie na piersi przez dobre kilka godzin, nim w końcu się uspokoiła i była w stanie coś powiedzieć i nie przerwać sobie szlochem. Ojciec w poczuciu winy przeprosił ją za to, że wmieszał ją w swoje zawodowe sprawy, uważając, że przez niego stała się pionkiem w takiej głupiej rozgrywce. Nie winiła nikogo, tylko siebie, za to, że dała się tak omamić... Sam Hales podobno jakimś cudem szybciej dowiedział, że jego przykrywka została spalona i próbował uciec, ale jej najstarszy brat wpadł na niego na dworcu w Luminose City. Zdążył tylko obić mu tę „niewdzięczną mordę” i złamać rękę, nim odciągnęła go ochrona, ale przyrzekł, że własnoręcznie zrobi mu betonowe kapcie i wrzuci do morza. Co się z nim dalej działo? Nie wiadomo, Jonathan Hales zniknął z Kalos jakby nigdy go tam nie było. W Kanto również się nie pojawił, podobno, ale nic nie wiadomo.
___Jacqueline spędziła kilka miesięcy osowiała i dochodząc do siebie. Pocieszała się, że przecież to nie była miłość, tylko jej naiwność i do niczego nie doszło... Serce i tak ją bolało. Zaręczyny oczywiście zostały zerwane, ale nie mogła jakoś o nim zapomnieć. Spędzała czas w swoim pokoju, siedząc ze swoją pupilką, Cinnamon na łóżku i czytając książki. Trochę apatycznie wpatrywała się przez okno, oglądała seriale i często przysypiała podczas posiłków – ale miała przy sobie swoją rodzinę. Wspierali ją na każdym kroku, przynosząc drobne prezenty, zabierając na spacery i odciągając jej myśli od złego. Minęło sporo czasu nim jej serce zaleczyło się na tyle, że zaczęła wracać do innych zajęć, ale bez pomocy bliskich, zajęłoby to o wiele dłużej. Gdy po półrocznej przerwie podała zdumionej rodzinie upieczone przez siebie ciastka, Seraphina rozpłakała się i przytuliła ją do siebie, mówiąc, że cieszy się, że jest jej w końcu lepiej. Chciała zamknąć za sobą ten etap... Gdyby nie pewien list. Jakimś cudem trafił do niej w różowej kopercie – zaadresowany przez jej kuzynkę, okazał się być wiadomością od Hales'a. Przepraszał ją w nim za wszystko i może by mu wybaczyła, bo serce znów drgnęło na widok jego pisma, gdyby nie to, że prosił o wstawiennictwo u jej ojca. Wtedy Jackie wybuchła płaczem, chcąc zgnieść kartkę, ale Cinna porwała ją z jej ręki i wybiegła z nią z sypialni. Zaniosła list Bertrandowi, co było dość szokujące, ale miało sens. Ten zdenerwował się, widząc, że Jonathan dalej próbuje coś wskórać, ale obiecał, że się tym zajmie. Z tego co przez następny miesiąc słyszała, były narzeczony wysyłał do niej jeszcze kilka wiadomości, ale te zostały przechwycone zanim dotarły w jej ręce. Było to... Trudne. Już, już myślała, że się z niego wyleczyła a tu dalej puka do drzwi jej serca, nie mając na względzie jej uczuć tylko własne sprawy. Nie mogła tu zostać.
___Poprosiła rodziców o przyzwolenie na wyjechanie z Kalos. Chciała zabrać Cinnamon i ze swoją puchatą przyjaciółką znaleźć gdzieś daleko. Zacząć własną przygodę, mieć świeży start i nie myśleć o tym co się stało. Na początku Bertrand nie chciał o tym słyszeć, szczerze bojąc się o swoją jedyną córkę, ale żona przekonała go, że Jackie w tej chwili tego potrzebuje. Po konsultacji z rodzeństwem oraz innymi, dziewczyna dostała wyładowaną torbę, mnóstwo rad na drogę oraz polecenie, by dzwonić co wieczór.