When there’s no more room in hell, the dead will walk the earth

Obudziłeś się w pokoju hotelowym w mieście Celadon. Postanowiłeś się tu przespać tylko dlatego że pokoje były bardzo tanie, prawie za darmo a ty umówiłeś się z właścicielką hotelu że spanko będzie darmowe ale ty zrobisz coś drobnego następnego dnia. Zamknąłeś za sobą pokój i zszedłeś na dół, do lobby gdzie czekała już miła starsza pani, właścicielka tego hotelu. Kobieta przywitała się z tobą ciepło odbierając klucze i wieszając na haku za swoimi plecami.
- Witaj młody chłopcze! Jak Ci się spało? Mam nadzieje że łóżko było wygodne i nie przeszkadzało za bardzo. Kończą mi się funduszę i nie stać mnie na nowe meble. Tak jak się umawialiśmy, noc była za darmo pod warunkiem że coś dla mnie zrobisz! Mam tutaj paczkę z kilkoma pokeballami, są przeznaczone dla mojej wnuczki! Mieszka w małym czerwonym domku, zaraz obok centrum pokemon. Na pewno do niego trafisz, wszędze są drogowskazy które pomogą Ci tam dotrzeć. Jeśli będziesz miał jakieś problemy, po prostu zapytaj przechodniów!- Powiedziała wesoło kobieta uśmiechając się do Ciebie szeroko.

Itward jedynie przytaknął w stronę rozentuzjazmowanej kobiety, oddał jej klucze, wziął paczkę, rzucił:
„-Dziękuję za noc, wrócę tu by poinformować panią gdy skończę zadanie”
,ukłonił się zdejmując cylinder a następnie go zakładając, i wyszedł przez frontowe drzwi. Nie było mu trzeba powtarzać, poza tym chciał jak najszybciej opuścić to miasto, słynne z konciku gier prowadzonym przez członków zespołu R. Podobno już się nimi zajęto, ale dalej mogli czaić się na każdym kroku, co na pewno nie napajało optymizmem kogoś, kto ich od serca nienawidził. Pokecenter stało niedaleko krawędzi miasta, dzieląc ulice z jednym z największych pokemartów, więc szybko znalazł je na mapie w swoim pokedex’sie. Obie ręce trzymał w kieszeniach, w jednej ściskąjąc zegarek, a w drugiej pokeballa z shuppetem - na wypadek ataku. Choć szybko się męczył biegając, bardzo szybko chodził, więc liczył że szybko uda mu się załatwić przysługę dla kobiety która przyjęła go do hotelu

Pożegnałeś się z miłą panią i podziękowałeś za nocleg w jej hotelu. Ta rzuciła jeszcze na pożegnanie "Uważaj na siebie, to niebezpieczne miasto" po czym zajęła się kolejnym gościem który właśnie zszedł po schodach do recepcji.  Postanowiłeś zignorować rady pani z hotelu i ruszyłeś do centrum pokemon przy pomocy pokedexa. Urządzenie trenerskie zaprowadziło Cię...do jednej z gorszych dzielnic Celadon. Było tu centrum pokemon ale nie to oficjalne lecz zrujnowane i wymalowane sprejami przez okolicznych bandytów. Centrum pokemona musiało zostać przeniesione przez sąsiedztwo tych wszystkich ludzi. Trzeba było pójść znakami wskazującymi właściwą drogę do działającego centrum pokemon. Wszędzie roiło się od ćpunów, dilerów i po prostu bandytów. Podszedł do Ciebie jeden z mężczyzn, niechlujnie ubrany. Wyglądał na bezdomnego.
- Co ty tu robisz chłopcze? Nie powinieneś się tu kręcić. To bardzo niebezpieczna dzielnica. Nawet policja ma tu zakaz wstępu. Rządzą tu gangi

Postanowiłes nie zostawać w złej dzielnicy miasta Celadon. Brudny bezdomny pomachał Ci na pożegnanie i wrócił do swojego namiotu rozłożonego przed drzwiami opuszczonego budynku centrum pokemon. Po kilku minutach wydostałeś się z tej dzielnicy i twoim oczom ukazały się zadbane świeżo wyremontowane budynki. Tym razem poszedłeś za fizycznymi znakami nie sugerując się swoim niezaktualizowanym pokedexem. Udało Ci się dotrzeć pod nowy, ładny i nie opuszczony budynek centrum, wszędzie roiło się od trenerów którz przybyli tu by wyleczyć swoje pokemony z mniejszych lub mniejszych obrażej ale domku opisanego przez starszą panią w hotelu nie widziałeś. Musisz lepiej się rozejrzeć lub zapytać któregoś z przechodniów czy taki domek w ogóle istnieje.

Obszedłeś budynek centrum pokemon dookoła. Okazało sie że opisany przez miłą panią pracującą w hotelu budynek z czerwonym dachem znajdował się za centrum pokemon. Z poziomu ulicy nie miałeś szans go zauważyć, był zbyt mały i centrum całkowicie go zasłaniało. Przed domem stała ładna pani w odrobinę za krótkiej spódniczce podlewająca kwiatki w swoim ogródku. Mężczyźni przechodzący obok jej domu nie mogli przejść obojętnie oglądając się za siebie, niektórzy stawalli i bezczelnie wgapiali się kilka minut by odejść w pełni zadowolonymi.

-Przepraszam czy jest pani właścicielką tego domu? Spytał Itward owej kobiety
-Mam chyba dla pani pakunek, od właścicielki hotelu. Nie będę wnikał co w niej jest, ani czemu miałem dostarczyć ją do pani. Nie przyjmę też żadnych nagród za fatygę, gdyż otrzymałem już jedną od nadawcy. Dodał podnosząc do jej oczu pakunek. Normalnie by się ukłonił, ale trudno było to zrobić z czymś w ręce... Musiał jedynie oddać pakunek i mógł wracać na szlak, zachaczając jeszcze o hotel by poinformować jego właścicielkę o wykonaniu zadania. Celem wędrówki po Kanto będzie miasto Lavender, o którym czytał w dziennikach trenerów typów duchowych.

Dziewczyna odwróciła się do Ciebie i odebrała od Ciebie pakunek. Uśmiechęła się słodko.
- Dziękuje za dostarczenie mi tej przesyłki! Zawsze chciałam złapać jakiegoś pokemona ale nie miałam do tego narzędzi ani nawet pokemona...słuchaj, czy poszedłbyś ze mną do lasu? Nie mam swojego pokemona a chciałabyś złapać swoego pierwszego stworka.- Powiedziała otwierając paczkę i wyciągając z niego kulki.- Tylko najpierw się przebiorę, ta spódniczka nie nadaje się do chodzenia po lesie. Przypadkowo mogę w nich pokazać za dużo jak spróbuje przejść nad jakimś korzeniem -Wytłumaczyła dziewczyna wskazując na krótką spódnicę

-Też musiałbym się przebrać... ale już trudno. Pójdę z panią pod jednym drobnym, osobistym warunkiem - jeśli uda nam się spotkać pokemona o typie duchowym bądź mrocznym, chciałbym złapać go ja. Razem z shuppetem jestem do pani dyspozycji aż do zachodu słońca. Oznajmił Itward po czym wywołał swego pokemona z pokeball'a, i ukłonił się wreszcie mając wolne ręce. A następnie, gdy kobieta wchodziła do swojego domu, usiadł na ławce postawionej obok tylnego wyjścia pokemon center

Oczywiście, nie będzie z tym żadnego problemu! Chciałam złapać jakiegoś słodkiego pokemona a nie mrocznego czy ducha. Zawsze marzyłam o Rattacie, to takie kochane szczurki! - Krzyknęła i wszedł do swojego domu żeby się przebrać a ty usiadłeś na ławce oczekując jej powrotu. Jak to kobieta, przebieranie się zajeło jej ponad 30 minut, dopiero po tym czasie wyszła z swojego domu w nowym ubraniu. Wbrew temu co mówiła wcale nie ubrała się w strój pasujący do łapania pokemonów w lesie. Krótką spódnicę zastąpiły szorty i t-shirt odsłaniający pępek. 
- Ok! Jestem gotowa do wyjścia do lasu! A ty?- Spytała siadając obok Ciebie na ławce.

-Jak pani uważa. Żeby jednak nie było iż nie ostrzegałem: odsłanianie jakichkolwiek części ciała w lesie sprzyja atakom kleszczy oraz może zostać pożałowane przy zetknięciu z pokrzywami.
powiedział Itward wstając powoli z ławki
-Wybaczy pani, naprawdę chciałbym opuścić to miasto niedługo i jeżeli zmusiłem waszą personę do refleksji na temat ubioru odpowiedniego w lesie, obawiam się że nie będę mógł przeczekać kolejnej zmiany okrycia ciała na bardziej stosowne bez zaśnięcia, co byłoby conajmniej dosyć nieuprzejme.
Dopowiedział już po zakończeniu tej czynności i obróceniu się do kobiety

- Spoko, i tak bym Cię nie posłuchała. W tym stroju wyglądam taaaaaaak słodko że za nic w świecie się nie przebiorę. Jestem gotowa na wyjście do lasu z tobą przystojniaku, idziemy?- Spytała mrugając do Ciebie zalotnie. Kobitka wyraźnie coś do Ciebie ma chyba że ona tak zawsze w trakcie rozmawiania z obcymi trenerami wysyłanymi przez członków jej rodziny. Dziewczyna wyszła z ogrodu otwierając przed sobą furtkę która została zamknięta przez wzmagający się silny wiatr. Stała przy wyjściu z ogrodu trzymając dla Ciebie drzwiczki.
- Idziemy czy zamierzasz tam stać jak kołek cały dzień? Nie chcesz spędzić ze mną czasu w lesie?

-Nie to że nie chcę, ale są też inny rzeczy które chciałbym robić. odpowiedział wzdychając i ruszając za kobietą. -to będzie długi wieczór...- Mówił sobie w duchu.
-To choć zahaczmy po drodze o aptekę, by kupić coś na ukąszenia. Nawet słodko wyglądający mały weedle potrafi narobić kłopotów. Ma pani jakieś uczulenia?
spytał. Naprawdę nie chciał po tem jeszcze znosić zdenerwowanej kobiety (która nawiasem mówiąc jego zdaniem wyglądała na taką lekkich obyczajów) w szpitalu po ukąszeniu bedrill’a. Zamierzał regularnie jej przypominać o niebezpieczeństwach, aby w razie wypadku nie zarzucała go argumentem iż nie ostrzegał. A póki co, pozostawił jej prowadzenie siebie przez miasto, znaki do każdego miejsca nie prowadziły a mapa, no cóż, była najwyraźniej nieaktualna.

- Spokojnie, żaden robaczy pokemon nam nie zagraża. Zawsze mam przy sobie ochroniarza którego może nie widać ale jest tu teraz z nami. Zawsze był i będzie.- Powiedziała dziewczyna idąc przed tobą pustymi ulicami miasta. Zaczynało się ściemniać, ludzie chowają się w swoich domach przed ciemnosćią, by przespać nielubianą przez wielu z nich porę. Dziewczyna wyjęła spod biustonosza jeden czerwony pokeball - Mam jednego pokeballa. Nim planuję złapać mojego pierwszego pokemona. Mam nadzieje że będzie cute i sexy jak ja. Musi być innego nie złapie. A ty chcesz złaać jakiegoś pokemona w lesie?- Spytała mijając strażnika przy bramie wodzącego za nią wzrokiem. Dziewczyna była obiektem westchnień wielu mieszkańców miasta.