Catch on fire and people will come for miles to see you burn.

Postanowiłaś wyruszyć w typową dla młodych ludzi podróż pokemon. Pragniesz zostać mistrzem pokemon, najlepszą trenerką w regionie Kanto. Nie jest to oryginalne marzenie, wielu trenerów w twoim wieku marzy o wielkiej sile i umiejętnościach trenerskich ale nie każdy może sobie pozwolić na wyruszenie w podróż bez ktorej nie ma się szans zostać takim mistrzem. Ty miałaś tyle szczęścia i razem z Bulbasaurem Oberonem. W tym mieście nie było za wiele do roboty, typowe zadupie w regionie Kanto (jakich wiele) Jedyne co możesz zrobić w tym momencie to wyruszenie do Pewter City gdzie jest o wiele więcej rzeczy do robienia dla młodej trenerki pokemonów. Pogoda nie pasuję do takich pieszych wypraw, słońce mocno świeci Ci w kark a suchy wiatr kąsa w twarz.

Zadowolona ruszam, a raczej byłam zadowolona zanim słońce uderzyło w moje ciało. Poczułam jakbym się paliło. No tak... Typowe lato. -Przydało by się jakieś nakrycie głowy by nie dostać udaru. Powiedziałam pod nosem do Siebie. Spojrzałam tez na swojego towarzysza. Miałam nadzieję, że choć on czuje się dobrze w taki upał, ale potem przypomniałam sobie, że rośliny raczej źle znoszą za dużo słońca. Szłam przed siebie do Pewter City. Starałam się iść w cieniu drzew, ale tez zaraz obok drogi by się nie zgubić. Moja orientacja w terenie była kiepska. -Dajesz sobie radę Oberon? Może jednak zechcesz siedzieć bezpiecznie w ballu?

Bulbasaur pokiwał ochoczo głową na znak że słoneczna pogoda mu nie pasuje i wolałby siedzieć w cichym i ciemnym ballu który ochroni go przed prażącym słońcem. Jego bulwa źle znosi takie upały. Droga do Pewter City miała wokół siebie sporo drzew gdzie mogłaś skryć się przed słońcem ale w cienistych miejsach leżało sporo niebezpiecznych dzikich pokemonów które powarkiwały na Ciebie groźnie gdy tylko się zbliżałaś więc musiałaś iść środkiem drogi który skąpany był w słońcu. W oddali widziałaś tłum trenerów zebranych w kółku i pokrzykujących niezrozumiałe stąd słowa. Mogłaś olać ich wszystkich i ominąć szerokim łukiem lub po prostu podejśćbliżej i sprawdzić o co chodzi w tym całym zamieszaniu. Bulbasaur który wciąż nie siedział w swoim ballu, przypatrywał się trenerom z wyraźnym zaciekawieniem.

Kiedy tylko dowiaduje się, ze Bulbasaur woli pokeball to chowam go tam by nie narażać go już na panujący upał i skwar. Sama zaczęłam, żałować, że nie mam takiego schronu. Niestety w cieniu drzew były dzikie pokemony więc został mi środek drogi. Warknęłam zła, ze muszę iść akurat tą stroną. Kiedy zobaczyłam grupę trenerów moja ciekawość wzięła górę. Mimo jej ulubionego powiedzenia na temat ciekawości to jednak było silniejsze od niej. Mogło to tez skończyć się szczęśliwie. Żwawym krokiem podchodzę do grupy i staram się zobaczyć co się dzieje.

Schowałaś swojego trawiastego startera z powrotem do pokeballa gdzie było mu o wiele przyjemniej niż tobie podróżującej w pełnym słońcu. Postanowiłaś podejść do grupki trenerów żeby sprawdzić co jest powodem takiego zgromadzenia na takim odludziu. To zwykła droga pomiędzy miastami a Ci stoją tu w taką okropną pogodę?
Okazało się że trenerzy kibicowali dwójce młodych chłopaków którzy właśnie bili się na gołe pięści. Nie była to walka pomiędzy ich pokemonami a zwykła sprzeczka pomiędzy dwójką ludzi ale czemu obserwowało to tyle ludzi. Gdy stanęłaś pomiędzy dwoma umięśnionymi facetami, jeden z chłopaków trafił w szczękę swojego rywala powalając go na ziemię i wygrywając pojedynek.

Popatrzyłam z zażenowaniem. Liczyłam na coś ciekawego, a tu jednak klops. Zwykła bójka. Prychnęłam zła i postanowiłam obejść grupkę tak by dojść do lasu Viridian. Liczyłam, że w lesie będę mieć coś ciekawszego. Nie obchodził mnie nawet powód ich sprzeczki. Skoro się polali po mordzie to i załatwili to po męsku to nic tu po mnie. I przeszło mi przez myśl, że warto by było złapać swojego pierwszego pokemona. Na pewno Oberon by się ucieszył z towarzystwa innego pokemona. Z tą myślą ruszyłam energicznie do lasu.

Obeszłaś grupkę kibicujących trenerów czując na sobie wzrok wszystkich zgromadzonych tu samców. Wygląda na to że byłaś tu jedyną trenerką. Po chwili dotarłaś do o wiele bardziej zagęszczonego drzewami terenu. Las Viridian, musiałaś przez niego przejsć żeby móc dostać się do miasta. Las cieszy się nienajlepszą sławą, słynie z wielu zaginięc i tajemniczych śmierci. W lesie aż roi się od groźnych robaczych pokemonów które tylko czekają aż jakiś młody niedoświadczony trener trafi im się pod ostrza. Gdy wkroczyłaś do lasu, słońce przestało parzyć Cię w skórę. Drzewa zatrzymywały wszelkie słońce próbujące przebić się do ziemi stąd mało trawy i kwiatków które bez dostępu do słońca, nie mają szans na przeżycie. Szłaś wyznaczoną przez leśniczych ścieżką, cały czas czując czyjś wzrok na karku, czasami zdawało Ci się że zobaczyłaś jakiś cień na drzewie.

Olewam ich. Najpierw charakter potem dopiero wygląd. W lesie poczułam się jednak nie lepiej. Wypuściliśmy Oberona z pokeballa. - Przepraszam, że cię wypuszczam, ale trochę boje się sama iść i potrzebuje twojej pomocy. Po prostu chodź blisko mnie. Wiedziałam, że zrozumie, ale bardziej martwiło mnie to, że moja wybujała wyobraźnia sprawia, że każdy cień wydaje się żyć własnym życiem. Zapragnęłam szybko wyjść z tego lasu. I miałam nadzieję, że tak się stanie. Cały czas trzymałam się ścieżki.

Wypuściłaś z balla swojego trawiastego startera żeby ten w razie ataku mógł Cię obronić. Oberon zrozumiał twoje wytłumaczenie a tutaj w lesie jest o wiele chłodniej niż poza nim, słońce już go tak nie paliło więc ten spokojnie szedł u twojego boku. Śledzące Cię cienie wzmagały się, ciągle miałaś wrażenie że ktoś śledzi Cię, uważnie obserwując z głębi lasu.
Po chwili takiego przerażającego spaceru zobaczyłaś że na jednym z drzew przypięta jest jakaś drobna kartka a na niej rysunek którego nie rozpoznawałaś z daleka. Twój pokemon rozglądał się uważnie  wokół was. Kątem oka zauważyłaś cień siedzący na gałęzi olbrzymiego drzewa, czułaś że ten Cię nienawidzi ale nie wiedziałaś dlaczego coś takiego do Ciebie czuł.

Szłam dalej starając się nie zwariować. Czasami żałowałam, że mam tak wybujałą wyobraźnię. Jednak kiedy zobaczyłam kartkę to szybko podeszłam i spojrzałam na nią. -Czuje się jakbym była w grze o Slendermanie. Las i kartki... Cieszyłam się jedynie, że nie ma jeszcze nocy bo wtedy było by jeszcze gorzej. Spojrzałam w miejsce w którym widziałam cień. Starałam się zachować kamienną twarz oraz uspokoić się. Musiałam tez poczekać aż to coś się ujawni by spróbować zrozumieć jego mowę oraz uczucia o ile to pokemon.

rysunek na kartce:

Tajemnicza istota w cieniu postanowiła się nie ujawniać. Zamiast tego zniknął w lesie a Bulbasaur krzyknał po swojemu w przerażeniu i pociągnął Cię żebyś szła ścieżką dalej. Chce wydostać się z tego lasu jak najszybciej, nie podobało mu się tu. Jak pewnie już zauważyłaś nie spotkałaś żadnego robaczego pokemona przez całą drogę przez las. To dziwne bo jesteś w lesie, pownno aż roić się od stworków tego gatunku a ty zamiast nich spotkałaś tylko przerażający cień śledzący Cię od samego wejścia do lasu...
Tajemniczy stwór na razie się nie pokazał.

No to już wiedziałam, że mam Slendera na karku. Dziwiło mnie jednak to, że nie miałam żadnych objawów Slender sickness. Ale może w sumie to i lepiej. Od razu słucham Bulbasaura i po krótkiej chwili przyspieszam krok by szybko wyjść z danego lasu. Teraz tylko to się liczyło dla naszej dwójki. -Nie spodziewałam się, że to coś istnieje. Znaczy... chyba on bo nie pokazał swojej postaci, ale kartka pokazuje jasno. Modlę się w duchu bym nie musiała zebrać ich osiem by stąd wyjść.

Odrobine przeraziłaś się treścią kartki którą zerwałaś z drzewa. Uznałaś że jest to jakieś nieznane stworzenie którego nazwę gorączkowo wypowiadałaś w myślach. Postanowiłaś jak najszybciej wydostać się z tego lasu ale coś Ci nie szło. Szłaś przed siebie ale wcale nie widzialaś żadnego postępu w swojej podróży. Drzewa ciągle się powtarzały, miałaś wrażenie że stałaś w miejscu a tajemniczy stwór ciągle Cię obserwował ale go nie widziałaś. Był niczym milczący towarzysz twojej wędrówki, odrobine przerażający ale to zawsze jakiś towarzysz. Zobaczyłaś że mimo tego że ciągle znajdujesz się w tym samym miejscu, na drzewie na którym poprzednio znalazłaś kartkę, wisi kolejna kartka, tym razem z innym rysunkiem

Miałam niedługo po wejściu do lasu mindfuck. Starałam się być spokojna, ale jednak w głowie miałam mętlik. Miałam ochotę po prostu usiąść i płakać, ale wiedziałam, ze nie mogę się poddać. Zrobiłam wdech i wydech. Jednak kiedy zobaczyłam kolejną kartkę poczułam jak wali mi serce. Podeszłam i sprawdziłam co tym razem za rysunek. -Oberon... Mam wrażenie, że kręcimy się w kółko. Mimo iż las powinien być mi przyjazny do taki nie jest. A to dzięki niemu umiem z tobą rozmawiać i czuć twoje emocje. Zacisnęłam pięści i zaczynało mnie to wkurzać. Zwłaszcza, że nie wiedziałam czy to pokemon czy coś nie z tej ziemi.

Kartka2:

Ten las nie był Ci przyjazny. A może to tajemnicze stworzenie musza las do współpracy? Oberon spojrzał na Ciebie dziwnym. Wyglądał jakby kompletnie nie rozumiał tego co do niego mówisz, w jego oczach mogłeś dostrzec panikę i strach przed lasem w którym się znajdowaliście. Trawiasty starter pociągnął Cię za spodnie w kierunku wejścia do lasu wyraźnie dając znać że ta droga musi być tą odpowiednią. Po chwili...po prostu zniknął, wyparował. Przed chwilą ciągnął Cię za spodnie by po chwili zniknąć. Czy tajemniczy śledzący Cię stwór stał za tym wydarzeniem?