I love these flames, I got this fire inside

@Aria
Wszystko było dla Ciebie nowe. Byłaś starsza, choć miałaś pewność, że nie powinnaś być. Świat rządził się innymi zasadami. Twój rodzinny dom wyglądał dokładnie tak samo jak powinien, ale... Miasto zmieniło się niemal zupełnie. Twój pokemon był równie zdezorientowany, co Ty. W dodatku wyglądał na słabszego. Podróżowaliście w końcu długi czas... Więc czemu samiczka wygląda gorzej niż przed wejściem do tej dziwnej świątyni? To również pozostawało zagadką. Nie byliście dłużej w Pallet. Tabliczka ukazująca nazwę miejscowości miała napis "Dacapo Town. Populacja - 14"
Ale... Gdzie konkretnie się znajdujesz? Tę nazwę widzisz pierwszy raz w życiu. W swoim plecaku masz portfel i pieniądze, a także balle, ale niewiele poza tym. Coś jednak trzeba zrobić... Słyszałaś, że ludzie wyruszają w poszukiwaniu "duchowego opiekuna", ale co to może być? I jak takowego zdobyć? To już musiałaś odkryć na własną rękę...

Ostatnie co Aria doskonale pamiętała, to dziwne malowidła na ścianach starej, zniszczonej świątyni. Właściwie, kierowana czystą ciekawością, dotknęła jednego i tak oto wylądowała tutaj. Tylko gdzie konkretnie znajdowało się „to tutaj”?! Praktycznie cały poranek przypominało dziewczynie jedno, gigantyczne deja vu. Najpierw śniadanie, potem pożegnanie rodziców, a pod koniec samotna wędrówka przez miasto. Tylko, że zamiast Pallet na tabliczce powitalniej widniał napis Decapo… Czy ktoś robił sobie żarty? Czy tak wyglądała przyszłość? Czy może ruda śniła i zaraz ktoś ją obudzi? Generalnie pannica potrzebowała kilku informacji, a raczej wyjaśnień. Jedyną personą, która posiadała wiedzę był tutejszy profesor. Może posiadał również mapę? Ewentualnie pokierowałby Arię dalej… Dlatego nie czekając dłużej dziewczyna spróbowała wypatrzyć charakterystyczny budynek. Ostatecznie tam zamierzała iść...
-Ktoś musi nam pomóc Hope. Sama nie wiem co się tutaj w ogóle dzieje... Spokojnie malutka. Jakoś sobie poradzimy, a jeśli nie, to zawsze mamy siebie...- Aria próbowała zachować spokój i jako taki optymizm. Poza tym nie chciała, aby pokemonem kierował strach czy panika. W końcu oprócz klaczki nie posiadała nikogo innego. Toteż pogładziła kompankę po białym boku, a chwilę później ruszyła ku laboratorium.

Gdybyś mogła link do KP wrzucić sobie do profilu, byłabym mocno wdzięczna ;)
---
Pokemon spojrzał na dziewczynę i parsknął cicho, dotykając nosem jej dłoni. Widocznie klacz chciała w jakiś sposób ją pocieszyć, a że nie znała innego niż dotyk, spróbowała właśnie w ten. Obie szybko odnalazły budynek wyglądający jak laboratorium. Właściwie, jakby się zastanowić, miejsce wyglądało bardziej jak biblioteka niż jak faktyczne laboratorium. Gdy tylko Aria weszła do środka, minęły ją dwie osoby, sprzeczające się wesoło. Na pierwszy rzut oka wyglądali jak para przyjaciół rozpoczynających swoją podróż pokemon. Pobojowisko na samym środku dużego pokoju wskazywało na niedawną walkę. Profesor stał przed nim nieco zaskoczony, ale gdy tylko zobaczył wchodzącą uśmiechnął się szeroko
- Witam, witam, nazywam się profesor Mangrove. Jeżeli przybyłaś po swojego... - urwał, gdy za Tobą zauważył ciekawski łebek Ponyty, która rozglądała się na wszystkie strony - Ach, masz już swojego pierwszego pokemona. Co Cię więc tu sprowadza? - zapytał zaintrygowany

Dziewczyna mogła się tylko cieszyć, że posiadała tak wierną towarzyszkę podróży. W końcu klacz była tutaj jedyną nie zmienioną istotą. Istnieli jeszcze rodzice oraz siostra, ale Aria niezbyt ich poznawała, a raczej ufała. "Gdybym próbowała komukolwiek wyjaśniać swoją przygodę, to pewnie uznałby mnie za wariatkę. Może jednak profesor podejmie rękawice i we własnym stopniu rozpocznie studia..." Aria przerwała przemyślenia, gdy tylko dostrzegła dwójkę trenerów. Cóż... Może w późniejszym etapie podróży też spotka kogoś równie przyjaznego. Jednak należało się skupić na tu, teraz. Wreszcie dziewczyna osiągnęła pierwszy sukces i stanęła przed obliczem profesora. Tylko, że ten mocno odbiegał wizerunkiem od Oak'a. Znów początkowe założenia wróciły do punktu wyjścia, ale może...
-Dzień dobry Profesorze. Jestem Aria Lynx... Przyszłam do Pana, bo chciałam zadać kilka kluczowych pytań. Właściwie... Pewnie Pan mi nie uwierzy, ale... Ja w ogóle nie rozumiem o co chodzi z tymi duchowymi towarzyszami. Poza tym średnio u mnie ze znajomością terenu. Dysponuje Profesor jakąś mapą?- Dziewczyna sama nie wiedziała od czego właściwie zacząć. Po pierwsze czuła lekkie skrępowanie swoją niewiedzą. Druga rzecz dotyczyła samego profesora. Rudowłosa nie znała tutejszej kultury, zwyczajów, jak również ważnych dni typu dostanie pierwszego pokemona...    



Bardzo, ale to bardzo przepraszam z mojej strony o nieobecność. Zaczęłam szkolenie, a u mnie jeszcze remont... Po prostu zapomniałam tutaj napisać. Od tej pory będę bardziej aktywna!

Nalegać będę, proszę, dodaj KP w profilu :D
---
Mężczyzna gdy tylko usłyszał pytanie zamarł w bezruchu
- Nie... nie wiesz...? - zmarszczył brwi - Rozumiem... Siadaj, drogie dziecko. Zrobię Ci herbaty i wszystko po kolei wyjaśnię - rzucił, po czym przeniósł się do kuchni. Kilka minut później wrócił z ciepłym naparem i jakąś kartką
- Więc... zacznijmy od początku. Duchowi towarzysze, znani czasem też pod innymi nazwami, są z nami niemal od początku. Jest to pokemon, który uzupełnia Twoją istotę... Najprościej można powiedzieć, że to Ty, tylko w świecie pokemon. Od początków istnienia naszej współpracy ludzie, poprzez specjalny rytuał, łączyli swoje dusze wraz z duszami tychże pokemonów. Jest to proces indywidualny dla każdego człowieka, więc o tym opowiedzieć Ci nie mogę. Co do mapy... - przesunął po stole kartkę w Twoją stronę - Mogę Ci jedną dać, nie ma problemu. Ciekawi mnie tylko... Powiedz mi, moja droga, skąd do mnie przywędrowałaś? - zapytał. Ups.

Dziewczyna natychmiast zrozumiała, że popełniła pierwszą i najgorszą gafę. W końcu reakcja profesora mówiła sama za siebie. Najwyraźniej ta cała ceremonia stanowiła swego rodzaju niepowtarzalną uroczystość. Mimo wszystko pannica postanowiła przedstawić mężczyźnie same fakty. Ostatecznie umysł naukowca powinien być otwarty na wszelkie możliwości, prawda? ”Najwyżej wyląduje jeszcze dzisiaj u czubków… Ewentualnie potraktuje mnie niczym głupią smarkulę, która próbuje zakpić z jego reputacji. Choć dobrze byłoby mieć jakiegokolwiek sprzymierzeńca... Wreszcie rudowłosa poklepała swoją klacz w okolicach szyi. Chciała tym samym dodać sobie otuchy…
-Bardzo dziękuję za mapę Profesorze oraz wyjaśnienie sprawy odnośnie tych specjalnych pokemonów. Przepraszam również za wszelkie problemy… Właściwie sama nie umiem tego wyjaśnić. Pewnie uzna Pan moją historię za żart, ale urodziłam się w mieście Pallet. To region Kanto… Właśnie podróżowałyśmy z Hope i znalazłyśmy ruiny jakiejś świątyni. Większość ścian pokrywały kolorowe, tajemnicze malowidła. Ja… Ja dotknęłam jednego z nich, a później wylądowałam tutaj… Można powiedzieć, że nie wiem gdzie jestem i co tutaj robię.- Aria pod koniec swojej opowieści westchnęła cicho. Chwilę później złapała kubek z herbatą i upiła ostrożnie pierwszy łyk. Czekała aż profesor jakoś zareaguje. Czy oni w ogóle słyszeli o takim mieście, regionie? Może także mieli tutaj jakąś ukrytą świątynie...

Profesor spojrzał na dziewczynę z wyraźnym zaskoczeniem
- Nigdy wcześniej nie słyszałem historii tego typu. Zakładam jednak, że musi być prawdziwa. Nie miałabyś powodów, by mnie okłamać w tej kwestii... Tym bardziej, że faktycznie nie przypominam sobie Ponyt w okolicach, zazwyczaj zamieszkują równiny... Jest to niezwykle interesujące. Na pewno będę chciał to zbadać. Tymczasem... Daj mi chwilkę, moja droga - mężczyzna poszedł do innego pokoju. Aria słyszała jedynie energiczne szukanie w szufladach. Starzec wrócił po paru minutach z czymś... interesującym w dłoni
- Dzięki temu urządzeniu będę mógł się z Tobą komunikować. To niby zwykł telefon, ale ma ciekawe funkcje, które potem się odblokowują - powiedział

@V
Dziewczyna poczuła wyraźną ulgę, gdy Profesor jednak uwierzył w jej tłumaczenia. Po prostu można powiedzieć, że kamień spadł jej z serca. W końcu Aria potrzebowała doświadczonego przewodnika, który będzie mógł pomóc rozwiązać zaistniały problem. Międzyczasie mężczyzna wręczył pannicy komunikator. No cóż… Rudowłosa nie posiadała wyboru, więc przyjęła prezent z wdzięcznością. Pozostawało tylko spytać o kierunek podróży oraz ewentualne niebezpieczeństwa… ”Wolałabym uniknąć spotkania z krwiożerczymi roślinami… Poza tym oblodzony teren także nie sprzyja szybkim podróżom… Coś czuję, że będę bardzo samotna w tutejszym świecie... Dziewczyna westchnęła cicho i dopiła herbatę. Oczywiście odstawiła kubek na stolik, żeby przypadkiem go nie stłuc.
-Czy powinnam wiedzieć coś o tutejszych zagrożeniach? Sądząc po tym ośnieżonym miejscu, to prawdopodobnie pogoda… Jednak wolałabym wiedzieć z czym przyjdzie mi jeszcze stawiać czoła. W moim świecie słyszałam coś o złodziejach pokemonów oraz pewnym naukowcu. Może tutaj jest inaczej...- Płeć piękna wolała być przezorna, jak również ubezpieczona. Owszem informacje nie gwarantowały braku niedogodności. Mimo wszystko największym wrogiem mogła być ignorancja tutejszego świata...

- Hmm... Właściwie to prócz pogody i dzikich pokemonów nie ma tu żądnych zagrożeń. A patrząc po tym, kto jest Twoim pokemonem startowym... Nie powinnaś mieć problemu z poradzeniem sobie z zimnem. Pamiętaj tylko, że nieopodal jest sieć jaskiń, przez które będziesz musiała przejść, a to może być nieco niebezpieczne, zważywszy na to, że kilka z nich jest zalanych wodą. W komunikatorze masz mapę, powinna Ci pomóc, ale nie pokaże drogi przez jaskinie. Co jeszcze... Ponoć w tych stronach grasuje jakiś wyjątkowo silny dziki pokemon, jednak nikt go nigdy nie widział na oczy - dodał po chwili namysłu, po czym dopił herbatę i wstał
- Tak czy inaczej, życzę Ci szczęśliwej podróży. Obyć znalazła drogę do domu - powiedział. To chyba koniec wizyty...

Profesor przynajmniej był szczery i nie cackał się z dziewczyną. Dzięki temu Aria wiedziała na czym tak naprawdę stoi. Oczywiście zimowa pogoda stanowiła najmniejszy problem. W końcu wszędzie panowały pory roku, prawda? Największą przeszkodę stanowił tajemniczy pokemon. Głównie dlatego, że rudowłosa nie znała tutejszej fauny czy flory. ”Zaraz… Przecież mogę użyć pokeballa, prawda? Nawet najgroźniejszego stworka da się usidlić… Wystarczy trochę sprytu, jakaś przynęta i mam przecież Hope u swego boku...” Wreszcie pannica postanowiła nie zaprzątać sobie głowy dodatkowymi zmartwieniami. Ostatecznie podziękowała profesorowi za gościnę, jak również cenne wskazówki. Chwilę później pozbierała rzeczy i opuściła laboratorium. Lepiej nie marnować czasu na dalsze przypuszczenia. Poza tym wieczorem łatwiej zgubić drogę niż podczas dnia. Dodatkowo Aria musiała jeszcze odnaleźć właściwą jaskinię.

Co nie było łatwym zadaniem, biorąc pod uwagę to, że wszystkie wyglądały tak samo i nie każda z nich miała umieszczony przed sobą znak. A nawet, gdy któraś z nich miała, był on na tyle zatarty, że nie było można z niego zbyt wiele wyczytać. Ostatecznie dziewczyna wytypowała trzy jaskinie - jedna z nich wyglądała na wyjątkowo krótką, ale dochodził z niej niepokojące odgłosy. Druga, o wiele dłuższa, przynajmniej na pierwszy rzut oka, ale idąca po linii prostej, i trzecia, cicha, spokojna, lecz od razu było widać, że wyjątkowo kręta. Ponyta rozglądała się uważnie, zaniepokojona wszystkimi trzema. Chyba nie przepadała za takimi miejscami jak to...

”Po prostu świetnie… Dziewczyna nie wiedziała co sobie myśleć. Generalnie jej obecna sytuacja robiła się coraz bardziej skomplikowana. O ile Aria znała swój rodzimy region, o tyle tutaj wszystko stanowiło jedną, wielką zagadkę. Właściwie widok trzech jaskiń wywołał w niej frustrację. Po pierwsze była pewna, że istnieje jedno przejście. Druga sprawa dotyczyła Ponyty. Jeśli narazi zdrowie podopiecznej, to gdzie później ją wyleczyć…
-No nic… Musimy podjąć jakąś decyzję. Będzie dobrze Hope… W razie co mamy pokeballe. Przecież nawet najgroźniejszy pokemon, to nadal pokemon...- Dziewczyna próbowała dodać sobie otuchy. Pierwsza ścieżka straszyła odgłosami prawdopodobnie dzikich pokemonów. Druga wyglądała prawie jak ideał. ”Tylko gdzie jest haczyk… Wolę zaryzykować niż czegokolwiek żałować...” Aria wzięła głębszy oddech i ruszyła ku pierwszemu przejściu. Trzeciego w ogóle nie brała pod uwagę. Łatwo tam zabłądzić, a ona dysponowała małą porcją zapasów...
@V

Nie musisz mnie tagować za każdym odpisem, kochanie <3 Pokazuje mi dwie notyfikacje zamiast jednej :3
---
Ponyta ruszyła za swoją właścicielką, a ogień robiący za grzywę oświetlał ściany przejścia. Aria nie myliła się - W środku żyły pokemony. Już w tej chwili widziała małe stado Zubatów, które na jej "widok" poderwały się do lotu. Jednak to nie one wydawały niepokojący odgłos - ten bowiem wydobywał się z gardła pokemona, którego nigdy wcześniej nie widziała na oczy. Przypominał jej białego niedźwiedzia stojącego na dwóch łapach, z lodowymi zwisami zamiast futra na brodzie. Małe, czarne oczka potwora wbiły się w dziewczynę z nienawiścią. Powodem tego mogły być dwa niedźwiedziątka, chowające się za nogami samicy, jednak mogło to być również jasne światło z grzywy. Co teraz?

Trzeba szczerze przyznać, że dziewczyna nie spodziewała się podobnego obrotu spraw. Przede wszystkim pierwszy raz widziała podobnego niedźwiedzia. W jej świecie występowały Ursaringi, ale miały paskudny charakter. Nie ich wina, że natura tak działała… Ten osobnik najwyraźniej bronił rodziny. Najchętniej Aria wzięłaby nogi za pas albo zawróciła. Jednak zbyt gwałtowne ruchy prawdopodobnie zwróciłyby uwagę dzikiego stworzenia. ”Hmm… Może gdybym kroczyła obok Ponyty, to miśkowa mama nie zauważyłaby mnie? Ewentualnie wypadałoby rozproszyć jej uwagę… Jakiś kamień? Chyba, że młode skosztowałyby nieco karmy? Tyle wątpliwości, a czasu coraz mniej...” Rudowłosa wzięła głębszy oddech, aby uspokoić wszelkie negatywne emocje. Może istniał jakiś inny, boczny korytarz… Ostatecznie dziewczyna rozejrzała się wokół, jednocześnie próbując wytężyć wzrok. Walka z takim pokemonem na wstępie odpadała. Po pierwsze Ponyta mogłaby mocno ucierpieć. Druga sprawa dotyczyła maluchów… Bez mamy również będą wystawione na wszelkie niebezpieczeństwa. Tymczasem dziewczyna starała się zachowywać cicho oraz jak najmniej rzucać w oczy.

Na nie rzucanie się w oczy niestety było już za późno. Niedźwiedzica przecież i tak zauważyła Arię oraz Ponytę. Teraz stała nieruchomo, warcząc złowrogo. Nie atakowała jednak - czekała na ruch trenerki i jej pokemona. Ognista grzywa Ponyty stała się gorętsza, klacz z pewnością denerwowała się całą sytuacją...
W końcu, po wielu sekundach długiego milczenia niedźwiedzica opadła na cztery łapy i zrobiła krok do przodu, rycząc głośno. Nie wyglądało na to, by miała przyjazne zamiary... Nie wyglądała jednak na taką, która atakuje wszystko i wszystkich bez namysłu. Jednak jeden zły ruch i kto wie, jak to się skończy