So come with me where dreams are born and time is never planned.

Nibylandia był krainą zlepioną z dziecięcych marzeń o przygodach, fantazji sennych i wolności. Była strefą wolną od dorosłych, ich trosk, kłopotów i zmartwień. Była stworzona dla dzieci, ich niewinności i swobodnej beztroski. Była ostatnia ostoją wyobraźni. Twoim domem. Twoim ... królestwem.
Mknęłaś nad koronami drzew, obracając się wokół własnej osi i śmiejąc wniebogłosy. Wzywali cię. Słyszałaś wyraźnie ich wesołe, charakterystyczne zawołania., brzmiące niczym podczas zabawy w indian i kowboi. Znaleźli coś i bardzo chcieli, abyś i ty mogła to zobaczyć.  Stałaś się ich niepisanym przywódcą już pierwszego dnia, kiedy życzenie sprowadziło cię na wyspę. Byłaś dla nich niczym egzotyczny skarb skondensowany do postaci trzynastoletniej, odważniej dziewczyny o długich czarnych włosach, z którą każdy chcą czy nie chcą musiał się liczyć.
Czułaś, że moc magicznego pyłku słabnie, a zasoby w twojej sakiewce były na wyczerpaniu. W Nibylandii marzenia stawały się rzeczywistością, ale nawet tutaj, aby móc latać potrzebowało się małego wspomagacza w postaci wróżkowego, magicznego pyłku. Doskonale wiedziałeś, gdzie go znaleźć. Wśród kwiatów rosnących na łące niedaleko Syreniej Zatoki mieszkało całe stado Ribombee, których pyłek miał niesamowite właściwości. Gorzej, jeżeli chodziło o jego zdobycie. Łąka była pilnie strzeżona, a podczas ostatniego wypadu niemal zmiażdżył was dziki Bewear.  
Wyraźnie zbliżałaś do reszty. Okrzyki stawały się głośniejsze, a niewidzialna nić łącząca wasze serca pulsowała intensywniej. Cztery roześmiane duszyczki, twoja paczka Zagubionych Chłopców i Jednej Dzieczynki. Doskonale pamiętałaś wasze pierwsze spotkanie. Moment kiedy ujrzałaś te cztery uśmiechnięte, dziecięce twarzyczki. Bliźnięta - Jossie i Jass, dziewięcioletnie dzieciaki o błękitnych oczach, blond włosach, które błagały o nożyczki i ubrania przypominające brązowego królika. Choć z wyglądu byli podobni, ich charaktery różniły się diametralnie. Jossie była dziewczynką, która żądała szacunku, niczego się nie bała i zawsze to ona stawiała pierwszy krok. Podziwiała cię i chciała być taka jak ty. Jej brat był jej zupełnym przeciwieństwem. Z własnego wyboru krył się w cieniu siostry, ciesząc się, kiedy nie musiał zabierać głosu. Bał się niemal wszystkiego, ale jako jedyny z grupy oprócz ciebie miał swojego pokemona - równie bojaźliwego Exeggcute. Hook, lat jedenaście, o rozbieganych czarnych oczach, ciemnej burzy loków na głowie i stroju niedźwiadka był najstarszy z paczki zaraz po tobie. Był typem intelektualisty, który lubił używać trudnych słów, choć nie zawsze je rozumiał i używał tam gdzie powinien. Powinien nosić okulary, gdyż jego wzrok nie był najbystrzejszy, ale jego stare były zbyt słabe, a nowych nie mogliście zdobyć. Ostatnim członkiem ekipy był Lock, dziesięcioletni, młody kucharz, który znany był ze swojej tuszy i charakterystycznego stroju z motywem hipopotama. Zajmował się przygotowywaniem waszych posiłków i nikt nie miał tak wyczulonego węchu jak on. Prowadził ogródek z jagódkami tuż obok drzewa, w którym mieszkaliście.
Znalazłaś ich na złocistej plaży okalającej Zatoczkę Kanibala. Pomimo masakrycznej nazwy miejsce to było przepiękne. Spora, kulista zatoka, która wylewała się do oceanu, gdzie słodka i słona woda mieszały się ze sobą ściągając dziesiątki różnych wodnych pokemonów. Do zatoczki wpływała kaskadą rzeka, która wypływała z głębi jaskini ukrytej w Krokodylej Góry, w skrócie Mt. Crock. Łagodne, ciepłe fale obmywały brzeg, odbijając na sobie blask słońca w zenicie.  Fale prócz ochłody niosły ze sobą także pokemony. Zabłąkany Shellder został wyrzucony na brzeg i leżał teraz do góry nogami z wyciągniętym językiem i bacznie obserwował siedzącego na skale u brzgu Slowpoke'a.
Z gracją wylądowałaś na miękkim piasku, który natychmiast przesypał się przez twoje gołe stopy. Grupa nachylała się nad czymś, co musiało leżeć u brzegu, a czego nie mogłaś dojrzeć. Kiedy cię zauważyli, rozstąpili się, a ty ujrzałaś co ich tak zaniepokoiło. Ktoś nowy. Ktoś obcy pojawił się na wyspie. Chłopak nie starszy od ciebie. Miał skórę tak czekoladową, że przypominał ci płynną czekoladę. Miał włosy bardziej poskręcane niż Hook, a z jego czoła sączyła się strużka krwi. Ubrany był w zwykłą koszulkę polo w kolorze brzoskwini, jasnobrązowe szorty i tenisówki. Nie nosił skarpetek, a na nadgarstku lśnił zegarek. On najbardziej przyciągał uwagę Locka, który nie wygrał jednak walki ze skomplikowanym zatrzaskiem.
-  Czy on ... czy on ... - zająkał się Jass, wyglądając na chłopaka zaa siostry.
- Umarł? - podpowiedziała mu dziewczyna, na twarzy której malowała się czysta ciekawość. - Nigdy nie wiedziałam nikogo kto umarł. Nie wygląda to źle - oszacowała rzeczowo.
- Ale wy jesteście głupi - westchnął Hook. - Przecież oddycha - wskazał na unoszącą się klatkę piersiową chłopaka. - Ale ma szczęście. Kto kąpie się w ubraniu?
Czarnoskóry chłopak zmrużył oczy, a przez jego twarz przemknął dziwny grymas. Budził się. Jak na znak cała czwórka odskoczyła w tył, a Lock wylądował w wodzie, płosząc Shelldera. Ty też dla pewności zrobiłaś krok w tył. Z czekoladą nigdy nic nie wiadomo. Chłopak otworzył złociste oczy i usiadł. Przyglądał się miejscu, w którym się znalazł, jakby próbował poskładać swoje wspomnienia. Nie zdawał sobie sprawy z waszej obecności. Przynajmniej dopóki nie rozejrzał się wokoło i was nie spostrzegł. A wtedy cichą plażę rozdarł krzyk, a wszystkie Wingulle spłoszone, uleciały w głąb oceanu.