A History About Retrieving Our History

Położone wysoko w górach obserwatorium od dłuższego czasu zmagało się z nieprzerwaną śnieżycą. Niemniej, nie stanowiło to głównego problemu tutejszych mieszkańców. Przez znaczną część roku śnieg pokrywał wszystko dookoła. Mimo to, ostatnie dni wydawały się równie chaotyczne, co problematyczne. Zdrada ze strony profesora de Laquesa, czy tragiczne losy dyrektor van Luveen stanowiły tylko wierzchołek tej góry lodowej. Wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi. Dlaczego Sheba nie wykrywała najmniejszego śladu życia w nie tak dalekiej przyszłości? Dlaczego wszelka możliwość kontaktu z zewnętrznym światem została odcięta? Czemu znaczna część magów ucierpiała w wypadku? Oraz najważniejsze - kto tak właściwie za tym wszystkim stoi? Na domiar złego, Tobias zdawał się jedynym magiem zdolnym do jakiegokolwiek działania, które mogło zapobiec wyginięciu cywilizacji. Najbliższy okres miał być dla niego istnym piekłem, jednak teraz... Teraz miał chwilę wytchnienia.

Poranek zwykle przebiegał dokładnie tak samo. Mimo wszystko, tym razem obudziła go zupełna cisza. Biały sufit zdawał się miłą odmianą dla ostatnich przeżyć chłopaka. Zgodnie z wczorajszymi ustaleniami, Tobias miał się stawić do doktor Freud dopiero za dwie godziny, kiedy ta skończy badania Fey, jego towarzyszki, która to ostatnimi czasy stała się pseudo-servantem. Sam ciemnowłosy nie miał jednak wielu zajęć. Mógł udać się na stołówkę, czy potowarzyszyć inżynierom naprawiające ostatnie szkody. W ostateczności mógł też udać się do miejscowego historyka, doktora Borsona, który zdawał się unikać interakcji z innymi, jak tylko było to możliwe. Cokolwiek by nie postanowił, aktualnie raczej nikt nie stał mu na przeszkodzie, aby to zajrzeć w miejsca, które to uprzednio nie był dla niego dostępne.

Wydarzenia ostatnich kilku dni odcisnęła na mnie swoje piętno. Wiedziałem, że decyzja o porzuceniu rodzinnej "tradycji" i przybycie do Chaldei zmieni moje życie o sto osiemdziesiąt stopni, nie sądziłem jednak, że te zmiany będą tak szybkie i intensywne. Zdrada de Laquesa, śmierć dyrektora van Luveen, jak i straty w ludziach w wyniku zamachu. Spłynęła na mnie przez to spora odpowiedzialność, którą musiałem przyjąć na swoje barki z podniesioną głową. Nie mogłem się teraz wycofać, nie pozwoliłoby mi na to moje sumienie. Musiałem się teraz skupić, jak przetrwać w tej nowej sytuacji i wspomóc Chaldeę.

Przebieram się w uniform i wychodzę z pokoju, gdyż samotne przebywanie w nim szybciej doprowadzi mnie do depresji, aniżeli pozwoli się skupić na przemyśleniu sytuacji, w której się znalazłem. Fey póki co badana jest przez doktor Freud, zatem idę wspomóc inżynierów w naprawie szkód wywołanych zamachem profesora de Laquesa.

Ostatnie wydarzenia wyraźnie wstrząsnęły wszystkimi członkami Chaldei. Było widać jak na dłoni, że co poniektórzy zaczęli powątpiewać, może nie co w samą ideę Stowarzyszenia, ale w to czy po śmierci dyrektora van Luveena cała ta inicjatywa nadal będzie działać. Sam miałem początkowo takie myśli, ale uznałem, że na pewno znajdą się odpowiednie osoby, które dalej będą prowadzić dzieło Chaldei w ochronie historii ludzkości.
Staram się oczyścić umysł. Powtarzam sobie w myślach, że zamartwianie się na zapas nie pomoże, a wręcz może zaszkodzić. Rozglądam się za jakimś dowodzącym wśród inżynierów, aby zgłosić chęć pomocy. Praca fizyczna nie tylko pozwoli mi przegonić negatywne myśli, ale i przysłuży się dobru społecznemu.

Nigdzie nie widziałem Lawrence'a, gostka odpowiedzialnego za naprawę sprzętów i potrzebnych oprzyrządować, chociaż ja to bym mógł spokojnie nazwać ożywianiem Chaldei. Słyszałem za to jednak pewną melodię. O ile rozumiem maksymę, wedle której podczas złego okresu w naszym życiu warto skupić się na pozytywach, to jednak było wręcz przejaskrawioną jej interpretacją, zważywszy na ogrom zniszczeń. Dlatego też póki co zarzucam poszukiwania Cartera na rzecz odnalezienia osoby, która zechciała nas uraczyć tą jakże wyrafinowaną piosenką.

- Yyy... Cześć Lawrence?
Tak, ten widok głęboko zapadnie w mojej pamięci. Spodziewałem się, że przy takiej ilości osób będących członkami Chaldei, na pewno trafi się kilku ultra fanów różnych rzeczy - death metalu, popu, cosplayu czy nawet anime. Sam miałem okazję obejrzeć, bardziej lub mniej świadomie, kilka popularniejszych serii, ale raczej nigdy nie nazwałbym siebie "otaku". Najwyraźniej Lawrance nie miał problemu z okazywaniem swoich zainteresowań na większą skalę.
- Yyy... Ten... - próba wymazania widoku tańczących anime idolek nie przynosiła oczekiwanego efektu, zatem musiałem, z ciężkim sercem, przejść z tym do jako takiego porządku dziennego. - Szukałem ciebie, żeby spytać się... Czy nie potrzebujesz może pomocy przy... Jakiejś naprawie. Czy coś. - spytałem młodego inżyniera, zerkając bezwiednie na ekran komputera.

- Niestety nie...
Nie wpadłem na to, że jedynie dobre chęci nie wystarczą do naprawy całej Chaldei, a odpowiednie umiejętności są wręcz wymaganym, kiedy się o tym pomyśli. Byłem bardziej kimś na wzór najemnika aniżeli inżyniera, znałem różne zaklęcia, jednak głównie ofensywne i defensywne, na próżno byłoby w moim arsenale umiejętności szukać jakiś zaklęć wychodzących poza zakres boju.
Wolna chwila... W sumie nie zastanawiałem się nad tym, ażeby ukryć się gdzieś i odpocząć po tym, co się do tej pory wydarzyło. Byłem nazbyt nakręcony, ażeby móc spokojnie usiąść i nic nie robić. Raczej nigdy nie byłem typem osoby, która potrafiła cieszyć się nicnierobieniem.
- Ciepły klimat? - zdziwiłem się taką nagłą zmianą tematu przez Lawrence'a, co wyrwało mnie z moich rozmyślań. - Nie, raczej wolę chłód. Sam pochodzę z Norwegii, a tam raczej na próżno szukać jakiegokolwiek ciepła, jak temperatura w okolicy zera to już dla nas ciepło. Może temu nie przeszkadza mi to, że cała Chaldea jest otoczona przez śnieg? Właśnie, miałbym do ciebie pytanie. - odparłem do inżyniera, niejako chcąc pokierować rozmową tak, ażeby móc stąd uciec. - Kto po śmierci dyrektor van Luveena przejmuje zwierzchnictwo nad Chaldeą? Jakby nie patrzeć, będzie to nasz nowy szef i nie chciałbym jemu przypadkowo podpaść.

Nie zdziwiło mnie, że w wyniku zamachu utraciliśmy komunikację ze światem zewnętrznym. Może i by mnie to zmartwiło, jednak wielokrotnie słyszałem, że Chaldea jest w pewien sposób samowystarczalna. Ciekawe jednak, na jak długo wystarczy nam wszelkich zapasów, głównie jeśli chodzi o jedzenie i zdatną do picia wodę.
- Właśnie, przypomniało mi się coś, kiedy wspomniałeś o doktor Freud. - odparowuję do Lawrence na wspomnienie imienia lekarki. - Miałem się do niej zgłosić, żeby dokonała dokładnych badań po tym, co się wydarzyło. Wybacz, ale będę musiał iść. - dodaję, po czym opuszczam pomieszczenie, w którym przebywał młody inżynier.
Wolałem uniknąć dalszego przebywania z nim, ażeby nie wyszło na jaw, że nieco minąłem się z prawdą. Doktor Freud nie przykazała mi spotkania na dalsze spotkania, jednak zacząłem martwić się o Fey, czy aby z nią na pewno wszystko jest w porządku. Dlatego po opuszczenie pokoju, udaje się prosto do gabinetu, w którym powinna się znajdować.

Udało mi się uciec od dalszej rozmowy z Lawrencem, zwłaszcza że robiła się ona coraz bardziej dziwna. Kiedy dostałem się pod gabinet doktor Freud, drzwi do niego okazały się być zamknięte. Ciche odgłosy rozmowy z wewnątrz uspokoiły mnie - oznaczać to musiało że lekarka jak i Fey znajdują się w środku. Jednak stukot laski, który miarowo był coraz głośniejszy, zaniepokoił mnie. Póki co widziałem jedynie jedną starszą osobę w Chaldei i był doktor Borson. Nie miałem okazji jednak spotkać się z nim bardziej twarzą w twarz, mężczyzna zdawał się unikać jakiegokolwiek kontaktu z innymi osobami jedynie z sobie znanego powodu. Póki co nie pozostało mi nic, jak podeprzeć ścianę i czekać, aż badania Fey się skończą.