He: Hotheaded

___- Tak, złapałem i zatrzymałem. Mam go przy sobie, dlatego się zastanawiałem, czy ktoś się nim w ogóle zajął. Pokeball jest w moich rzeczach, możesz go wziąć do Centrum, bo ja raczej szybko się stąd nie ruszę. - rzuciłem spokojnie do dziewczyny, która najwyraźniej dalej chciała drążyć temat tego piekła, które znaleźliśmy w piwnicy fabryki. Słysząc jej pytanie, przymknąłem na moment oczy, przed którymi znów pokazały mi się obrazy z tego przeklętego miejsca. Znów poczułem mdłości.
___ - To... było przerażające. Nigdy nie widziałem czegoś takiego. Na górze było jedynie składowisko. Na dole panowała śmierć. - wyjaśniłem dziewczynie po chwili, odwracając wzrok. Naprawdę nie chciałem wracać do tego tematu. - Ale cieszę się, że uratowaliśmy wszystkie Pokemony. Warto było dostać za to po głowie.
___Nie spodziewałem się tak nagłej reakcji Eve na wspomnienie Setha. Uniosłem brwi, widząc, jak wręcz zrywa się z łóżka. Mimo że chciałem zachować powagę, to nie mogłem powstrzymać lekkiego uśmiechu na jej słowa. Byłem w stanie sobie bez problemu wyobrazić sytuację, o której mówiła. Mina jednak szybko mi zrzedła, gdy dotarło do mnie jedno wypowiedziane przez nią zdanie.
___ - Czekaj, czekaj, czekaj. Jak to "uciekł w nieznane"? - wbiłem w dziewczynę wzrok, czując, jak ulatuje ze mnie wszelkie zmęczenie. Przypomniałem sobie słowa Zane'a, gdy zapytałem go o Setha. "Wszystko wskazuje na to, że nie będziecie mieć okazji porozmawiać." Na dodatek jego adres był na zgłoszeniu do policji. Mimo że w głowie wszystko powoli układało mi się w całość, to nie potrafiłem w to do końca uwierzyć. W końcu Jackson był służbistą. Nie znałem go dobrze, ale tyle udało mi się dowiedzieć. Na pewno nie porzuciłby tak po prostu swojej pracy. Nie spuszczałem spojrzenia z Evelyn. - Zane zostawił mnie bez żadnych informacji, więc chociaż Ty mi powiedz, co wiesz.

Banshee:
Mężczyzna wzdrygnął się, kiedy tylko się odezwałeś. Jego zebrana po każdym wypowiedzianym w Twoją stronę słowie zdążyła ulecieć gdzieś w nieznane (niczym Seth Jecka) od samego "okey".
- N-nie stalkuję. To jakaś bzdura. - Zająknął się, choć brzmiał, jakby nie był sam tego pewny. Myślałeś też, że to niemożliwe, ale twoja propozycja sprawiła, że jego twarz przybrała jeszcze bardziej czerwony odcień.
- OSZALAŁEŚ! - Wykrzyknął, ale szybko się zrehabilitował:
- Mam na myśli... - Zaczął ciszej. - Z szacunkiem całym, ale to szalony jest pomysł. - Chciał gdzieś znaleźć swój profesjonalizm, którego wymagali od niego na przykład podczas rozmowy o staż w tym szpitalu, ale coś poprzekręcał w zdaniu. Pokręcił głową.
- Bardzo zły pomysł. - Zapewnił cię. - Zamierzam się tu uczyć przez kolejny rok i... - Rzucił się do drzwi. Nie, żeby uciec z pomieszczenia, ale żeby zasłonić je własnym ciałem i nie wypuścić Ciebie. - Nienarękęmito! - Dokończył nieco piskliwym tonem tak szybko, że ciężko było to zrozumieć.
- Nigdzie... Nie... - Przełknął ślinę. - Nigdzie cię nie wypuszczę. Jesteś... Nieobliczalny jesteś! - Pokręcił przecząco głową. - Imienia też ci nie podam! - Niestety plakietki też nie miał, ale już wcześniej dostrzegłeś wystającą z kieszeni niebieską smycz, która mogła być zakończona kartą magnetyczną pozwalającą wałęsać się po szpitalu. Pewnie była podpisana imieniem.


Jeck:
- Jesteś... Nienormalny. - Przyznała, kiedy wspomniałeś o tym, że warto było zaryzykować. - Nie zdajesz sobie sprawy w jakim byłeś stanie! - Skarciła cię i zaraz po tym pokręciła zrezygnowana głową. Na jej twarzy pojawił się uśmiech.
- Ale dobrze... Że jesteś nienormalny. - Przyznała w końcu.
Wstała z łóżka, kiedy zacząłeś zadawać pytania o Sethu.
- No... Wstał i poszedł. - Przekręciła oczami. - Seth nigdy nie był mi bliski, więc wiesz... Nie zainteresowałam się za bardzo. - Wzruszyła delikatnie ramionami. - Wiem, że odszedł z policji i nie ma go w mieście portowym. Nie zostawił ci numeru telefonu? - Podniosła brew. - Co za szuja, widzisz? Po prostu o nim zapomnij.
Zwątpiła nagle i spojrzała na ciebie podejrzliwie. Zupełnie jakby coś istotnego przyszło jej do głowy.
- A Ty co się tak o niego martwisz? Wybacz, ale nie wyczułam między wami żadnych zażyłych relacji... Pan Zimny Jak Lód nie jest dobrym towarzyszem nawet na rozmowę przy herbacie.

___ - Masz rację. Ta lista, którą przedstawił mi lekarz była za długa i przestałem słuchać w połowie. - wyszczerzyłem się szerzej, odnosząc się do słów Evelyn, jakobym nie wiedział, w jak złym stanie byłem. Trudno. Przeżyłem i to się liczyło. Na szczęście temat mojego stanu szybko zszedł na drugi plan. Nie chciałem się nad tym za bardzo rozwodzić. Skupiłem się na dziewczynie, która wstała z łóżka. Informacja, że Seth odszedł z policji była... szokująca. Nie spodziewałem się tego. W żadnym wypadku. Wyglądał na człowieka silnego psychicznie, nawet po stracie Houndoura, który przecież poświęcił się, żebym ja nie dostał kulki. Czy naprawdę tak źle zniósł widoki z fabryki?
___Drgnąłem lekko, gdy Evelyn zadała mi kolejne pytanie. Dlaczego troszczyłem się o Setha? Nie miałem pojęcia. Naprawdę. W fabryce działałem w totalnej desperacji. Nie chciałem, żeby ktokolwiek zginął przez moje decyzje, dlatego rzuciłem się na pomoc policjantowi. No i dalej chciałem mu udowodnić, że nawet ex-ćpun może być ogarniętym człowiekiem.
___ - Zane zostawił mi formularz zgłoszeniowy do policji. Z adresem Setha. Chciałem się go zapytać, o co w tym wszystkim chodzi, ale wychodzi na to, że nie będę miał okazji. - westchnąłem ciężko, wbijając na moment wzrok w sufit. Czułem, że będę musiał znów porozmawiać z komendantem i na samą myśl poczułem nieprzyjemne dreszcze. Nie miałem pojęcia, czy praca z nim to dobry pomysł.

Banshee:
- C-co? Nie! - Zająknął się, ale nie był w stanie wydusić z siebie wyjaśnień. Z resztą nie musiał Doskonale wiedziałeś o co mu chodziło. Nie byłeś też chyba na tyle okrutny, żeby od niego wymagać jakichkolwiek słów, kiedy podszedłeś tak blisko. Czułeś, że mężczyzna spiął każdy mięsień w swoim ciele. Wstrzymał oddech.  Jego jedynym ruchem była chęć cofnięcia się, ale plecami natrafił na zamknięte drzwi. Uchylił delikatnie usta, ale nic się z nich nie wydostało do czasu, kiedy na nowo zyskał swoją przestrzeń osobistą.
- Wabadebadoo! - Nie brzmiało to dokładnie tak, ale to, co na jednym wydechu wyrzucił z siebie chłopak brzmiało łudząco podobnie do języka simów. Wszystkie słowa protestu zebrane kiedy byłeś zdecydowanie zbyt blisko scaliły się w jedno wyrażenie. Na szczęście niewerbalna reakcja podpowiedziała ci, co miał na myśli - stażysta wyciągnął rękę po smycz, ale byłeś zbyt szybki, by pozwolić mu ją odzyskać. Na karcie zobaczyłeś jego zdjęcie może sprzed pięciu lat i to, co cię interesowało - Thomas Ellis.
- Po co... Po co CI to właściwie? - Dotarł do ciebie ton głosu, którego właściciel nie spodziewał się dobrych intencji z twoich strony.
- Też... - Przełknął ślinę. Głośniej, niż planował. - Też się powinieneś przedstawić.

Jeck:
- Coo? - zapytała przeciągając to krótkie słowo na tyle długo, by zamknęła usta dopiero, kiedy kartka znalazła się w jej rękach.
- Dlaczego tu jest już wszystko uzupełnione? - Spojrzała na ciebie znad dokumentu. - Wiedziałam! Wiedziałam od razu, kiedy zobaczyłam cię z Sethem. - Odłożyła kartkę. - Jesteś masochistą, prawda? - Nachyliła się nad tobą. - Nie martw się... Myślę, że to da się leczyć. Nie musisz się tego wstydzić. Choroba jak każda inna. - Wyprostowała się i szybkim ruchem sięgnęła po telefon. Usiadła na skraju łóżka i zaczęła coś scrollować palcem.
- Od razu poszukamy ci jakiegoś lekarza. - Oderwała wzrok od ekranu, żeby zerknąć na ciebie jeszcze raz. - Wiesz... Nie ma innego wyjaśnienia dla twojego zainteresowania mundurem. Policjanci mają najgorszą fuchę w Reshu i zdaje się, że rzadko dożywają czterdziestki. Nie chcesz zobaczyć swoich wnuków na oczy? - Próbowała rozwiać twoje wątpliwości i sprawić, byś zrezygnował z pomysłu Zane'a.

___- To nie ja. Zane przyniósł mi od razu uzupełnione. Mam się nad tym zastanowić do jego kolejnej wizyty. - wytłumaczyłem się od razu, marszcząc przy tym lekko brwi. Nie spodziewałem się takiej reakcji ze strony Evelyn. Uświadomiło mi to, jak mało wiem o regionie, w którym w ogóle się znalazłem. I w jak bardzo powaloną akcję dałem się wciągnąć.
___ - Hej... Przypominam Ci, że nie jestem stąd. Nie wiem nic o sytuacji w tym regionie, po prostu... wciągnięto mnie w tą całą akcję trochę wbrew mojej woli. - przyznałem, wzdychając pod nosem. Nie byłem nawet policjantem, a wylądowałem w szpitalu drugi raz, odkąd w ogóle przybyłem do tego regionu. Do tej pory się nad tym nie zastanawiałem, ale chyba trafiłem do naprawdę zjebanego miejsca. Ale czy całe moje życie nie było zjebane?
___ - Zanim się zdecyduję, dobrze będzie się cokolwiek dowiedzieć o Reshu. Mogłabyś? - poprosiłem Evelyn. Skoro już była na miejscu, to postanowiłem jeszcze bardziej ją wykorzystać.

Jeck:
- Poważnie? - Zapytała, po czym zamilkła na dłuższą chwilę. Zmrużyła delikatnie oczy. - Zastanawiam się co tobą kierowało, kiedy wybierałeś miejsce wysiadki... - Westchnęła i zaczęła przeszukiwać telefon w celu, który szybko poznałeś.
- Proszę. - Wyciągnęła do ciebie rękę. Na ekranie otwierała się strona jakiegoś bloga z fotorelacjami. Cała szata graficzna nie napawała optymizmem. Przeważały tu ciemne kolory, a pierwszym tekstem, który przeczytałeś było ostrzeżenie o treściach dla osób pełnoletnich.
- Trafiłeś do piekła, Jeck. - Słowa te potwierdzały tytuły kolejnych artykułów i fragmenty wywiadów z dziennikarzami. Okazało się, że przed całym światem zostały zatajone informacje, że to właśnie w Reshu znajdują się miasta, w których notuje się najwięcej przestępstw. Jeśli kiedykolwiek spotkałeś sie z takim rankingiem, mogłeś zorientować się, że po prostu miasta były pomijane i co więcej - nie miały swoich nazw. Zostały zastąpione tajemniczymi liczbami. Morderstwa, gwałty, kradzieże były tu na porządku dziennym. Z resztą niedługo po przyjeździe tu już zostałeś wciągnięty w jakieś kłopoty, choć robiłeś wszystko, by ich uniknąć.
- Miasto portowe #21 jest raczej spokojne, wiesz? - Napomknęła Evelyn, kiedy zescrollowałeś do zdjęć z miejsca zbrodni mającej miejsce w drugim końcu regionu (całkiem niedawno, bo zaledwie miesiąc temu).
- Starczy. - Odebrała ci telefon i westchnęła. - Wiele jednostek już dawno się poddało. Są miasta, w których nikt prawa nie pilnuje. - Pokręciła głową. - Policja to nic więcej jak mięso armatnie.

Banshee:
Widok z okna był urzekający, rozpościerał się przed tobą wypielęgnowany trawnik przeciętym rzadko dróżkami z ławkami. Niestety było za wysoko, byś mógł skoczyć.
- Nie... Wolałbym... Właściwie... - Próbował się niepewnie wciąć w twoje rozmyślania, ale ostatecznie uznał, że:
- Dobrze, niech będzie. - Jakiś mądry duszek podpowiedział mu, ze nie ma szans w tym starci, więc było już mu wszystko jedno. Przynajmniej w kwestii imienia, bo Twój kolejny pomysł zbił go z nóg.
- Ale... Ale jak to? - Jęknął. - W jaki sposób? Bez urazy, ale... Chyba nie masz pojęcia. Nie znasz jej, nic nie wiesz. Jak... Jak już wspomniałem, albo i nie wspomniałem... Ona ma narzeczonego. Nie mam u niej żadnych szans, bo jestem stażystą i nie umiem gotować. - Po minie, którą przybrał zaraz po tym upośledzonym lekko potoku słów domyśliłeś się, że nie chciał na głos powiedzieć tego wszystkiego.
- Poza tym... - Wyrzucił z siebie o pół tonu głośniej. Zdaje się, że przeszło mu przez myśl coś równie szalonego i związanego z ucieczką. Widziałeś jak sięga do zamka. Może chciał cię tu zamknąć? - N-nie jest to dobry pomysł. Ja-ja chcę tu jeszcze pracować, a ty mi wyglądasz na kogoś, kto...

- Dobry pomysł.
Z chwilą, kiedy Ellis otworzył drzwi, dołączył do was obcy głos. Mężczyzna stojący po drugiej stronie sprawił, że twój stażysta właśnie zaliczył zawał w wieku dwudziestu lat. Pisnął (nie wiedziałeś, że potrafi tak głośno) i odskoczył od drzwi tak daleko, że znalazł się na wyciągnięcie twojej ręki.
Wasz gość nie czuł się winny. Stał z uśmiechem w progu i patrzył to na ciebie, na Thomasa. Pierwszy raz go widziałeś, ale nie było w tym nic dziwnego. W końcu nie jesteś tutejszy. Był wysoki, dobrze zbudowany, a uwagę przykuwały jego krótko ostrzyżone białe włosy.
- Podsłuchiwałem, więc nie musicie mnie wprowadzać. Jaki jest plan w sprawie doktor Lydii?