Gra Mabh Liddel

Poziom stresu osiągnął taki poziom, że Mabh sama zaczęła niekontrolowanie płakać. Nigdy w życiu tak się nie bała i teraz zapewne miała zostać pożarta przez kumpli tego małego...
- Przepraszam przepraszam przepraszam - powtarzała do płaczącego gastly'ego. Gdy jednak jej oczom ukazał się człowiek, prawie zemdlała ze szczęścia. Człowiek! Trener! A obok niego wielki gengar... Mabh mocno pobladła i pewnie sama wyglądała teraz jak duch. A w tle słychać było nadal zawodzenie jej pokemonowego noworodka. Jednocześnie też imię chłopaka brzmiało znajomo i natychmiast je rozpoznała jako znajomego Bugsy. - Morty! Co mam zrobić, by się uspokoił? Nieźle nas nastraszył, a jak meowth go zaatakowała to on... on...! - Brakowało jej słów, by ogarnąć tą sytuację. Jak taki maluch mógł w ogóle sam przebywać w tym ciemnym lesie? Ale trochę się uspokoiła. - Ja jestem Mabh... możliwe, że Bugsy mówił ci o moim przybyciu. Oh... złapać? - Mabh nigdy nie wyobrażała sobie, że będzie miała w drużynie pokemona ducha. Obawiała się ich jak większość dziewcząt w jej wieku. Z drugiej strony tak jak u większości dziewcząt widok płaczącego malucha wywoływał u niej instynkt opiekuńczy. Wprost chciała wziąć tą małą kulkę gazu i przytulić do siebie, aby przestała płakać. Coś jej jednak mówiło, że to zła strategia... poza tym jakiekolwiek łapanie mogłoby się odbyć tylko jak gastly przestanie już płakać. Mabh czuła, że zawaliła sprawę i musiała to pierw naprawić. - Zobacz gastly, twoja mama już tu jest... przepraszam, że tak wyszło, ale już nikt cię nie skrzywdzi. Chciałabym móc ci pomóc z tymi obrażeniami, ale niestety nie mogę tego tutaj zrobić. Ale popatrz na to... - Mabh miała młodszego brata i stąd uznała, że najlepszą strategią na sprawienie, by dziecko przestało płakać było odwrócenie jego uwagi i rozweselenie. Dlatego też wyjęła z torby trzy Poke Balle i zaczęła nimi żonglować. Nauczyła się tej sztuczki jeszcze w szkole i choć nie była na zbyt zaawansowanym poziomie to udało jej się utrzymać wszystkie kapsuły w powietrzu przez kilka dobrych sekund. Chciała zabrać gastly'ego do miasta ze sobą, ale maluch wydawał się zbyt osłabiony walką, by się poruszać. Złapanie go do Poke Balla wydawało się naprawdę humanitarnym rozwiązaniem w tej sytuacji, szczególnie jeśli by się tego nie spodziewał. Jeśli później uzna, że jej nienawidzi i chce zostać w Ecruteak to mu to bez problemu umożliwi... stąd też któryś z Poke Balli miał w pewnym momencie upaść stworkowi na głowę.

W końcu coś rusza w sprawie scythera! Mabh była pełna nadziei, że Morty będzie w stanie udzielić jej jakiejś konkretnej pomocy i wspólnie go odnajdą. Bugsy już długi czas był odseparowany od swojego pokemona i samemu będąc trenerką, dziewczynka była w stanie wyobrazić sobie co przeżywa. Schowawszy Poke Ball z gastly'm do torby, niepewnie podeszła do huntera i wgramoliła się na niego w stylu, który pozostawiał elegancji wiele do życzenia. Cóż, był to pierwszy raz w życiu kiedy pokemon miał być dla niej środkiem transportu. Czy dodatek Moru będzie dla niego zbyt dużym obciążeniem?
- Nie lećmy za szybko, by meowth mogła nadążyć... ona nie wejdzie do Poke Balla - poprosiła na wszelki wypadek ducha czując pod palcami jego prawie-materialną-ale-chyba-jednak-nie postać. W gruncie rzeczy cieszyła się, że dzięki niemu już niedługo będzie mogła iść spać w ciepłym i bezpiecznym łóżku. Co ona sobie myślała błądzić po lesie o północy?

Obietnica szybkiego snu tylko bardziej znużyła Mabh, która musiała ukryć ziewanie.
- Dziękuję za podrzucenie nas i dobranoc - pożegnała się z liderem sali w Ecruteak samemu zapominając na moment o gastly'm. - To chodźmy, jestem okropnie zmęczona... - zwróciła się do swojej kotki i ruszyła w kierunku drzwi do Centrum Pokemon z nadzieją, że są otwarte całodobowo. To był długi dzień dlatego Mabh nie miała nic przeciwko, by trochę dłużej pospać kolejnego dnia. W dodatku czuła się już bardziej spokojna o los scythera, który wydawał się być gdzieś w pobliżu. Musiała tylko nakarmić jeszcze swoje pokemony i już mogła kłaść się spać.

Mabh zdecydowała się wstać z łóżka dopiero wtedy, gdy poczuła się w pełni wypoczęta... jednak nigdy nie pomyślałaby, że mogło by to być tak późno. Spojrzała w szoku na budzik i w sekundę zerwała się z łóżka jak poparzona. Po chwili przypomniała sobie, że przecież nie czekały na nią żadne obowiązki. Cóż, nic wymagającego jej natychmiastowej obecności. Ale jednak wypadało się ubrać i zejść na śniadanie. Nim to uczyniła, wygrzebała z torby pokedex i poszukała w nim wiadomości od trenerki psyducka z zamiarem odpisania na nią po prostu "jestemwecruteak". Nie znała się na tym i wydawało jej się, że tak jest ok. Jednocześnie robiąc to przypomniałaby sobie o złapanym dnia wcześniejszego gastly'm. Ciekawe jak się miewał? Cóż, wyglądało na to, że dzień miała już zaplanowany. Musiała spotkać się z Morty'm w sprawie scythera i spróbować go odnaleźć... bo pokemon z pewnością gdzieś tu się znajdował. Zostawiwszy więc większość swoich rzeczy w pokoju, Mabh zeszła do stołówki Centrum Pokemon na śniadanie. Moru jak zawsze dotrzymywała jej kroku.

Było już bardzo późno, a pozostało tyle do zrobienia. W normalnej sytuacji priorytetem byłaby sprawa scythera, ale Morty raczej nigdzie się nie wybiera... za to trenerka psyducka pewnie nie będzie siedzieć w tym teatrze cały dzień. A przecież miała też w planie całkowicie opuścić miasto. Mabh słyszała o tym teatrze z tańczącymi dziewczynami w kimonach. Był dość popularny w całym regionie. Do niej zaś bardziej przemawiał fakt, że tancerki nosiły historyczne stroje. Postanowiła zabrać swoje pokemony na śniadanie do stołówki, a potem udać się właśnie tam na poszukiwania owej trenerki. Sprawdziła jeszcze tylko na swoim pokedexie, czy przypadkiem nie było jakiegoś sposobu na dowiedzenie się, jak się nazywała... to mogło jej się przydać. W końcu pokedex był rejestrowany na prawdziwe nazwisko trenera.

- Przynajmniej mogliście dłużej pospać - powiedziała Mabh widząc niezadowolone miny swoich pokemonów. Oczywiście rozumiała, że jej wypowiedź nie ma sensu, ale właśnie dlatego było to dla niej dość zabawne. Nikogo jeszcze nie zabiło nie jeść cały dzień. Oczywiście nie miała zamiaru dopuścić do tego drugi raz i zapamiętała sobie, by jednak nastawiać budzić na wcześniejszą porę... ale z drugiej strony nic się przecież takiego nie stało. Zobaczą dziś mnóstwo ciekawych rzeczy, które z pewnością poprawią im nastrój. - No już już, nie patrzcie tak na mnie. Lepiej się dobrze najedzcie, bo przed nami kilka godzin zwiedzania...
W międzyczasie sprawdziła nazwisko trenerki, która zdaje się nie pochodziła stąd. Mabh wrzuciła pokedex z powrotem do torby i wróciła pokemony do ich kapsuł. Gdy tylko spostrzegła blond włosą trenerkę wychodzącą z teatru, pospieszyła w jej kierunku i wyciągnęła w jej stronę Poke Ball z psyduckiem. - Zdaje się, że o czymś zapomniałaś. - Starała się, by jej głos był przyjazny i spokojny, ale udało się to tylko połowicznie. Wszystko jej w tej dziewczynie przeszkadzało, a w najmniejszym stopniu siedzący na jej ramieniu murkrow... a to już o czymś świadczyło. - Twój psyduck, którego wyrzuciłaś jak śmiecia do jeziora - pospieszyła z wyjaśnieniem. Sądząc po jej wiadomości, Roxana zupełnie zapomniała o jego istnieniu. Cała ta sytuacja wywoływała w Mabh dużo niepotrzebnych emocji, potęgowanych przez czas przez jaki się ciągnęła. - Jesteś jego trenerką, potrzebuje cie. - W końcu miała nadzieję, że dziewczyna zlituje się nad swoim własnym pokemonem i skończy jego cierpienie.

Mabh nie spodziewała się takiej reakcji ze strony Roxany, ale przyjęła ją z niekrytą radością. Po prawie tygodniu męki dla nerwów jej oraz psyducka, sytuacja została rozwiązana. Dziewczynka miała ogromną ochotę zabrać swoje pokemony w jakieś miejsce, które na pewno im się spodoba. A będąc już przy teatrze, rozejrzała się po plakatach, które na pewno go zdobiły... nie wiedziała, czy to odpowiednia dla nich rozrywka, ale bardzo żałowała, że nie udało jej się obejrzeć pokazów w Goldenrod City. Może mogłaby kupić bilet przy kasie na jakiś wieczorny pokaz nim uda się na poszukiwania sali w Ecruteak? W końcu miasto słynęło z tego teatru i szkoda by było to przegapić. Czekając w kolejce do kasy biletowej sprawdziła w pokedexie informacje na temat psyducka, który był teraz jej. To niemądre urządzenie jednak się na coś przydawało.
- Przepraszam, czy są dziś wieczorem jakieś pokazy? - Zapytała, gdy udało jej się dotrzeć do okienka. Nie wiedziała jak będzie wyglądała sprawa pokemonów, gdyż miała zamiar wypuścić je wszystkie z balli. Czy trzeba było kupić im osobny bilet jak dzieciom? Trochę miejsca zajmowały.

Przywiązanie : )

Godzina rozpoczęcia przedstawienia niezbyt jej pasowała i Mabh rozważyła przełożenie występu na następny dzień. Z drugiej strony pomyślała, że skoro Morty trenował pokemony duchy i spotkała go w lesie o drugiej w nocy to może nie obraziłby się jakby pojawiła się u niego trochę później. To była trudna decyzja ale ostatecznie dziewczynka uznała, że jej pokemonom należy się coś od życia. Czuła, że nie daje im tego na co zasługują i naprawdę chciała spędzić z nimi trochę quality time. Kilka godzin nie powinno mieć większego znaczenia dla scythera, jeśli sytuacja byłaby tak poważna i Morty by o tym wiedział, to zapewne sam dołożył by większych starań w znalezieniu go. Było to w końcu znacznie prostsze, gdy miało się po swojej stronie duchy. Po takim rozważeniu, Mabh poszła rozejrzeć się po teatrze i zakupić przekąski. A że miała dużo pokemonów i nie wydała ani grosza na bilet to zdecydowała się wybrać dużo różnych rodzajów, by jej podopieczni mieli prawdziwą fiestę. Tylko wiadomo, nic chrupiącego, czy szeleszczącego!