Gra Mabh Liddel

Kontynuacja gry https://pokekingdom.forumpolish.com/t401-mabh-liddell

Mabh nie przywykła, aby zwracano się do niej w tak grubiański sposób i oszołomiona wytrzeszczyła oczy na starszych chłopaków nie wiedząc co odpowiedzieć. Zrobiło jej się gorąco, a na twarz wystąpił rumieniec skrępowania. Trudno powiedzieć kto pierwszy od kogo odszedł, na szczęście z minuty na minuty dzieliła ją od grupki coraz większa odległość. Mabh starała się skupić na swoim zadaniu, biedny scyther mógł być teraz w niebezpieczeństwie. Ilex Forest... bywała w nim nie raz kibicując Bugsy'emu w konkursie łapania robaków, rozmawiając i bawiąc się z miejscowymi dziećmi... Również sama wzięła w nim udział, lecz było to tylko raz i dawno temu. Skrawek głównej drogi był jej dość znany, jednak wydawało jej się, że scyther unikałby uczęszczanych przez ludzi ścieżek... lecz czy w Ilex Forest naprawdę mogło być coś zdolnego zagrozić tak silnemu pokemonowi? Jej celem było dotarcie do Goldenrod City przed zapadnięciem zmierzchu. To był pierwszy raz, gdy miała się udać do Ilex Forest wyłącznie w towarzystwie swojego pokemona i już samo to wzbudzało w niej niepokój. Wolała nie wyobrażać sobie sytuacji, w której musiałaby spędzić w nim noc...
- Chodźmy Moru, nie ma czasu do stracenia - zwróciła się do swojej kotki, która powinna się gdzieś w pobliżu kręcić. Załatwiły już wszystkie sprawy w Azalea Town i nic ich już tam nie trzymało.  

Mabh czuła się wspaniale w tym środowisku i nie mogla się dziwić pokemonom, które uczyniły z lasu swój dom. Nie widziała w tym nic niezwykłego, czy magicznego... to właśnie przyziemność tego miejsca stanowiła o jego uroku. Meowth jednak mogla się poczuć onieśmielona nowym miejscem, które tętniło zupełnie inna energia od jej rodzinnej farmy.
- Moru, uczyńmy z tego wspaniała przygodę - zwróciła się do kotki, po raz pierwszy odważając się wyrazić owe myśli na glos. Nie były tu by się bawić, oczywiście... ale przecież nie zaszkodzi to bardziej biednemu scytherowi. Do czasu powrotu do domu to będzie ich krótki moment ekscytacji, do którego chętnie będą później wracac wspomnieniami. Po chwili marszu drogę dwójki poznających się partnerek zagrodziła chmura kurzu... rozejrzawszy się na boki i zobaczywszy gęsto porastające zbocza krzewy, Mabh doszła do wniosku, ze innej drogi nie ma.
- Przepraszam - zwróciła się uprzejmie do osoby, której twarzy nie rozpoznawała, a która z pewnością trenowała na środku drogi swoje pokemony. - Pewnie o tym nie wiesz, ale to jest główna droga prowadząca przez las... jeśli poszukujesz miejsca do trenowania swoich pokemonów, to kawałek dalej jest taka fajna polanka... hmm, wiem. Narysuje ci mapę - zasugerowała gorliwie i wyciągnęła z torby nowo zakupiony notatnik w eeveelucje oraz jeden ze swoich skarbów: wielokolorowy długopis. I to właśnie pretekst do jego użycia wzmógł w dziewczynce taka życzliwość. W wyobrażeniu Mabh posiadanie owego długopisu miało decydujące znaczenie dla popularności ucznia w szkole. Cóż, ona zakupiła swój już w czasie trwania wakacji, ale i tak nie miała zamiaru przepuścić okazji do pochwalenia się nim przypadkowo napotkanej osobie.

Uh-huh. Się porobiło. Długopis zastygł w powietrzu tuż nad kartka, gdy dziki stworek rzucił się na jej kotkę. - Hej! - Zawołała zbulwersowana Mabh w obronie jej honoru. Paras raczej nie chciał zaczynać z Moru, jeśli ta się rozkręci, to nic jej już nie powstrzyma... wstyd się przyznać, ale jej kontrola nad kotka nie była absolutna. Mimo to dziki stworek nie pozostawiał im wyboru, a Mabh wątpiła, aby dał się inaczej przekonać. - Moru, oddaj mu swoim Scatchem, a potem użyj Pay Day! I warknij na niego, aby wiedział z kim ma do czynienia! - Paras był znanym jej gatunkiem przez częstotliwość swojego występowania w regionie. W tym momencie był to jednak pierwszy dziki pokemon, z jakim miała się zmierzyć jako trenerka pokemon... liczyła na to, ze osłabiony walka pozwoli im przemknąć się obok i udać w dalsza drogę. Przemknęło jej oczywiście przez myśl złapanie parasa, laczyl bowiem w sobie ulubione typy jej oraz Bugsy'ego... Mabh czuła się jednak trochę winna, że był to na ten moment jedyny powód i była niezdecydowana.

Dziewczynie ciężko było patrzeć jak jej kotce dzieje się krzywda, szczególnie gdy czuła się całkowicie odpowiedzialna za całą ta sytuacje. Doszła do wniosku, ze bedzie musiała poświęcić trochę czasu na trening meowth, gdy już uda jej się opuścić las. Stąd tez, gdy działa się rzecz niespodziewana i gałąź przygniotła parasa, uznała to za przypływ szczęścia i chciała czym prędzej odejść... przeszła obok rannego pokemona i zrobiła parę kroków do przodu. Chwile potem jednak obejrzała się za siebie i zrobiło jej się go żal. Porzucenie go tutaj w tym stanie mogło się dla niego równać z zagładą. Cofnęła się i przyjrzała pokemonowi, który zdecydowanie nie byłby zdolny się obronić w przypadku ataku innego pokemona. Co robić? Pomyślała, że mogla owinąć go swoja bluza i zanieść do Centrum Pokemon, gdyż niestety nie posiadała przy sobie żadnych lekarstw. Dziki paras jednak ocknąwszy się mógłby je znów zaatakować... nie widząc innego wyjścia z sytuacji, Mabh uznała to za przeznaczenie i wyjęła pusty Poke Ball dotykając nim omdlałego stworka, aby go schwytać. To jednak nie był koniec...
- Moru, musimy spróbować znaleźć dla niego jakieś lekarstwo w lesie... rozglądajmy się za krzewami jagód. - Dziewczynka znała się na roślinach lepiej niż przeciętna osoba i znała zastosowanie bardziej popularnych pokemonowych jagód. Tajemnica pozostawały dla niej ich smaki.

Pierwszym złapanym przez Mabh pokemonem był paras i pomimo początkowych wątpliwości, bardzo szybko przyzwyczaiła się do tej myśli.
- Mamy nowego członka drużyny Moru - zwróciła się do kotki pokazując jej Poke Ball. Przydałoby się nadać mu jakieś imie, lecz nie to było teraz najważniejsze. Poza tym, kto wie, może po ocknięciu się paras wyrazi oburzenie na wiadomość o podróżowaniu z nimi? Mabh musiała wziąć takie prawdopodobieństwo pod uwagę, choć nie słyszała, aby takie sytuacje zdarzały się często... przede wszystkim musiała doprowadzić go do porządku, nie podobało jej sie trzymanie w kapsule omdlałego pokemona. Aby nadrobić trochę trasy, zaczęła przeskakiwać z nogi na nogę główną droga Ilex Forest rozglądając się za jagodami. Nie przyszło jej nawet do głowy przeskanować Poke Ball z parasem swoim Pokedexem, który zapewne rozładowany leżał sobie gdzieś na dnie jej torby. Mabh nie lubiła elektronicznych gadżetów. Jak pokemon się ocknie, to zapewne sam jej wszystko powie. - Co nie? - Zwróciła się do kotki na potwierdzenie swoich myśli i biedna mogla się jedynie zastanawiać, o co chodzi jej trenerce. Szły już dłuższe czas i dziewczynka powoli zaczęła tracić nadzieje, jednak w końcu jej wzrok przyciągnęły owocujące krzewy... zaraz potem zaś dzieląca ja od nich wodę wraz z taplającymi się nad nią żółtymi stworkami. Doszła do wniosku, ze owoce musiały znajdować się na ich terytorium, a walka z całym stadem nie wchodziła w grę... musiała odnieść się do ich dobrych serduszek. Podeszła trochę bliżej, po czym ukucnęła, by znaleźć się na ich wysokości i zwróciła do nich: - Kaczuszki, muszę was prosić o pomoc dla mojego podopiecznego... - tutaj wypuściła parasa przed siebie, aby sobie nie myślały, że chciała je oszukać. - Aby wyzdrowieć, potrzebuje jagód rosnących po drugiej stronie waszego jeziora... nie mam wiele, ale mogę dać wam trochę jedzenia. - Wygrzebała z torby garść karmy dla pokemonów o smaku spicy i wyciągnęła je przed siebie. Nie mogla dać im więcej, gdyż miała teraz do wykarmienia dwa pokemony. Żałowała, ze nie mogla dać im niczego innego w wymianie... oczywiście mogla spróbować złapać jednego z psyducków tak jak uczyniła to z parasem, lecz to po prostu nie leżało w jej naturze. W jakiś sposób czułaby wtedy, że zmusza go do czegoś, czego ten nie chce, odrywając siłą od rodziny i przyjaciół. Z pewnością nie była tego typu trenerka!

Jak to widziała Mabh, psyducki przyjęły jej ofiarę z karmy dla pokemonów i pozwoliły zebrać jagody z krzewów rosnących na ich rewirze. Podniosła wiec z ziemi omdlałego parasa i ruszyła w ich kierunku starając się udawać, ze nie widzi przenikliwego spojrzenia jednej z kaczek na swoich plecach. Przeprawiła się przez chaszcze, lecz nim zerwała pierwsze jagody obejrzała się na psyducka z zakłopotaniem.
- Ano, mogę ci jakoś pomóc? Niestety nie mam dla was więcej jedzenia - zwróciła się do stworka i uważnie obserwowała jego reakcje, gdy sięgała po jagody. Musiała być gotowa zareagować natychmiast jeśli stworek wykaże objawy agresji.

Mabh zerwała jagody z krzaczka i nakarmiła nimi rannego parasa, który chyba poradziłby sobie sam na wolności w takim stanie. Nie miała jednak szansy bliżej go poznać i się o tym przekonać, gdyż chwile później nie była już sama... Ilex Forest był przyjazny początkującym trenerom stąd obecność dziewczyny nie była zaskoczeniem. Zakłóciła przyjemna scenę wypoczywających przy jeziorze kaczek, jednak tak widocznie miało być. Gdy jeden z psyducków zniknął w jej Poke Ballu, Mabh poczuła dziwne ukłucie w sercu. Coś jakby zawód, to nie był jakiś tam psyduck...
- Nie każdy pokemon musi być silny... - Odpowiedziała nieznajomej dziewczynie podchodząc do niej z parasem w ramionach. - Ale nie przekonasz się o tym, jeśli nie dasz mu szansy. - Czuła się w obowiązku bronić honor psyducka. Nie rozumiała co ten elektroniczny gadżet może o nim wiedzieć, co miałoby zadecydować o jego potencjalnej sile, ale nie chciałaby być sama w taki sposób oceniana. Bez szansy udowodnienia swojej wartości, po prostu odrzucona jak przedmiot. Zrobiło jej się przykro na samą myśl. - Jeśli naprawdę go nie chcesz to dlaczego nie pozwolisz mu wrócić do swojej rodziny?