Gra Mabh Liddel

- Aah! - Zawołała dziewczynka chwytając się za głowę, gdy jej but zniknął w krzakach i położyła oskarpetkowaną stopę na drugiej. Chyba pod wpływem jej krzyku paras wyskoczył z Poke Balla gotowy do walki. Już wcześniej zauważyła w nim tą wojowniczość i w końcu mogła się na coś przydać! Mabh jednak nie do końca o taki efekt chodziło, jeszcze nie rozumiała, że wiele ataków mogło oddziaływać na całe otoczenie. Cóż, to lekcja której razem z Moru nie zapomną. Na szczęście latające w górze stworki nie poczuły się zagrożone i nie włączyły do walki... póki co.
- Dobrze Rydz - powiedziała, bo naprawdę była z niego dumna. To jest, zachował się tak jak go prosiła i udało mu się trafić i sparaliżować przeciwnika. Zasługiwał na pochwałę. Poza tym dowiedziała się, że znał bardzo użyteczny atak! - A teraz spróbuj czegoś bez pyłkowego, co trafi tylko w przeciwnika! - Starała się podkreślić końcówkę polecenia, nie chciała ani ranić Moru, ani denerwować Hoppipów i ich rodziców.

Mabh krzyknęła na widok ognistego ataku, którego kompletnie nie spodziewała się po szczeniaku... i wiedziała, że dla parasa będzie to bardzo bolesny cios. Ogień był niebezpieczny zarówno dla roślin jak i dla robaków, a stworek łączył w sobie oba te typy.
- Użyj Leech Seed! - Zawołała od razu obawiając się, czy nie jest na to za późno. Moru na szczęście wydawała się być w jednym kawałku i korzystając z nieuwagi psa, podeszła do niej. Walka się jednak jeszcze nie skończyła i ona jako trenerka musiała być po stronie Rydzyka i pomóc mu ją wygrać. Zaczęła naprawdę doceniać jego obecność i wszystko wskazywało na to, że nie prędko będzie musiała polegać na pokemonie, którego podarował jej Bugsy. - Staraj się unikać paszczy przeciwnika i atakuj go Scratchem!

Sytuacja nie wyglądała najlepiej i Mabh obawiała się, że paras może nie wytrzymać kolejnego ataku... nie mogła dopuścić do jego omdlenia. Zawiodła by go, a to była ich pierwsza wspólna walka po tej samej stronie. Tylko co robić? Brakowało jej doświadczenia i po prostu nie wiedziała. Musiała spróbować wykorzystać otoczenie, ale jak? Stali na trawiastym terenie w pobliżu drzew i krzewów... oba były podatne na ataki ogniste. Paras zaś wyglądał na mocno nadpalonego i dalsza walka mogła się dla niego skończyć tragicznie.
- Rydz, wskocz do wody, by się ochłodzić! - Te obrażenia wyglądały strasznie i były bardzo niebezpieczne dla robaczo-roślinnego stworka. Mabh liczyła też, że warstwa wody zniweluje działanie kolejnych ognistych ataków. Jednak paras nie był wodnym pokemonem dlatego podbiegła sama do brzegu gotowa go wyciągnąć, w przypadku gdyby sam nie mógł wyjść. - Czy będziesz w stanie wbiec na drzewo, aby chronić się przed kolejnymi atakami? Użyj Scratch, a potem spróbuj uniknąć ataku przeciwnika chowając się na drzewie, albo w krzakach... bądź jednak gotowy wybiec z nich od razu jak je zaatakuje i złapią płomienie! - Jeśli stworkowi uda się wbiec na drzewo, będzie mógł tam chwilę przeczekać, aż Leech Seed zwróci mu zdrowie osłabiając przy tym psa.

Gdy Snubull podkuliła ogon i odeszła odpocząć, Mabh uznała to za sukces i wyskoczyła w górę z uniesioną pięścią.
- Tak! Udało się, Rydz! Byłeś niesamowity!- Po czym podbiegła do zwycięskiego stworka i podniosła go z ziemi z wielkim uśmiechem na twarzy. - Dobra robota. Myślę, że wszyscy zasługujemy teraz na porządne śniadanie - uznała, gdy zaburczało jej w brzuchu. Ups. Nakarmiła ostatniej nocy swoje pokemony, lecz z nerwów zupełnie zapomniała o sobie! Odłożyła więc parasa na ziemię i wypuściła psyducka. Zawahała się jednak przy pokemonie podarowanym jej przez Bugsy'ego. W przeciwieństwie do kaczuszki należał on do niej, Bugsy podarował jej go. Co jednak jeśli tak jak chłopak się tego obawiał, zdecyduje się ją zaatakować pod wpływem negatywnych emocji jakie żywił do swojego oryginalnego trenera? Jednak musiała również o niego zadbać, a nawet pokemon przebywający wyłącznie w Poke Ballu musiał w końcu coś zjeść... Mabh zdecydowała się poczekać z wypuszczeniem go do czasu, aż psyduck się nie naje. Nie chciała mieć na wolności dwóch nieprzewidywalnych stworków. A ten, który był prezentem od Bugsy'ego zajmował szczególne miejsce w jej sercu i pragnęła zrobić wszystko w jej mocy, aby ich relacje były jak najlepsze. Wyciągnęła torbę z karmą dla pokemonów oraz napój dla nich i rozstawiła je na ziemi. Wypuściła psyducka i sama również wyciągnęła swoje kanapki. - Jedzcie kochani - zwróciła się do całej trójki. Przyszło jej do głowy, że któremuś mogło nie posmakować jedzenie kupione specjalnie pod gust meowth ale cóż. Musiały jeść, a może w Day-care uda jej się kupić coś innego? I zawsze pozostawały jej kanapki... Mabh była bardzo podekscytowana nadchodzącą wizytą w tamtym miejscu, mogła się nauczyć tak wiele!

Mabh zaskoczona wypuściła parasa z rak, gdy ten ja niespodziewanie zaatakował... tylko czy tak niespodziewanie? Wiedziała już, że miał charakterek. Spojrzała z żalem na pokemona, ale musiała zaakceptować, ze zwyczajnie nie był gotowy do takiej zażyłości z człowiekiem. Do niedawna był przecież całkiem dziki... cóż, to będzie lekcja na przyszłość.
- Przepraszam - powiedziała, bo nie wiedziała jak inaczej na to zareagować. Postanowiła zająć się jedzeniem, by móc w końcu wypuścić pokemona będącego prezentem od Bugsy. Jak się spodziewała, był to roboczy typ, Caterpie... bynajmniej nie rzucił się na nią, czego nie można powiedzieć o pozostałej karmie. Spałaszował wszystko i dziewczynka poczuła się trochę niepewnie przez ten brak. Musiała kupić więcej i to jak najszybciej. Na chwile jednak zapomniała o tym, gdyż miała być świadkiem pierwszej w swoim życiu ewolucji pokemona.
- Metapod! - Zawołała oczarowana oglądając zielony kokon, ale przezornie nie dotykając go. - Część... mam na imie Mabh i jestem twoja nowa trenerka. Bardzo się ciesze, że jesteś ze mną. Jesteś dla mnie bardzo ważny... - po tych słowach na twarzy Mabh pojawił się blady rumieniec. Ten pokemon należał kiedyś do Bugsy'ego i dla niej był wyjątkowy. To było jedyne, co tak naprawdę ich łączyło. A rozmyślając tak o nim, przypomniała sobie o spoczywającym na dnie jej torby Pokedexie... teraz jak już pozbyła się większości jedzenia, z łatwością go wygrzebała. Nie lubiła takich urządzeń, ale pamiętała jak chłopak użył go, aby przekazać jej caterpie... zaczęła obracać je w dłoniach szukając włącznika i dotykając przypadkowych przycisków. Chociaż uważała, że wcale go nie potrzebuje, to przy tym miała świadomość, że kosztował on jej rodziców sporo pieniędzy i bardzo obawiała się, by go nie zepsuć.

Mabh musiała niechętnie przyznać, że obsługa Pokedexu była bardzo intuicyjna i wystarczyła umiejętność czytania, aby znaleźć najpotrzebniejsze funkcje urządzenia. Przede wszystkim wybrała opcje skanowania pokemona i skierowała światełko lasera na metapoda, będąc najbardziej jego ciekawa. Potem to samo zrobiła z Rydzykiem, a na końcu z Moru. Byla przekonana, że wie na temat swojej kotki całkiem sporo, ale uczyniła to z ciekawości, która nagle się w niej obudziła pod wpływem takiej możliwości. Fakt jednak, wszystko to zajęło jej nieco więcej czasu niż normalnej osobie i Mabh uznała w końcu, że trzeba ruszać dalej. Nie chciała rejestrować psyducka z kilku powodów. Po pierwsze ta funkcja wydawała jej się zbyt zaawansowana i zwyczajnie bala sie tam klikać, by czegos nie zepsuć. Po drugie, sprawa tego pokemona była dla niej trochę niewygodna... czułaby się jak złodziejka robiąc to i musiała pierw złożyć skargę na jego oryginalną trenerkę za znęcanie się nad pokemonami. Była dzieckiem i potrzebowała oparcia i rady ze strony osoby dorosłej. Pomyślała nawet, że może Bugsy byłby w stanie jej coś doradzić? Szybko jednak przegoniła tą myśl. Nie chciała kontaktować się z nim nie mając żadnego tropu w sprawie scythera... właśnie, scyther! Musi czym prędzej wznowić swoje śledztwo!

Wszystkie posty z telefonu? o.O Szacun. Ale to podaj jeszcze tylko rozmiar metapoda i paras (runt, small, ordinary, huge, giant) i poziom przywiązania :)

Mabh wytrzeszczyła oczy, gdy Pokedex uświadomił ją, że Rydz była samicą swojego gatunku. Patrząc wstecz, może powinna była inaczej się do niej zwracać... i rozważyć inne imię. Tak czy inaczej, w sprawie metapoda sprawa od początku była jasna. Dziewczynka nie chciała jednak nadawać mu imienia, póki nie ewoluuje w Butterfree... czuła, że dopiero wówczas pozna jego prawdziwy charakter. Zebrawszy swoje rzeczy ruszyła dalej, aż napotkała na swojej drodze Day-Care. Oczywiście wiedziała, że znajduje się ono tutaj, całkiem przecież blisko od jej rodzinnej wsi. Dla Mabh było to niezwykle czarujące miejsce pełne jaj pokemonów i rozbieganych maluszków. Tak jak para staruszków prowadząca poke-przedszkole, ona również pragnęła zostać kiedyś hodowcą. Od miasta dzielił ją jeszcze kawałek drogi, a zużywszy cały zapas karmy, zdecydowała się wejść do środka. Moru z pewnością podążała jej tropem.
- Dzień dobry - zawołała nieśmiało rozglądając się po pomieszczeniu. - Chciałabym kupić trochę jedzenia dla moich pokemonów... - Nic przecież nie stało na drodze, by się przy okazji kilku cennych rzeczy dowiedzieć. Na przykład jakie smaki będą pasować Rydz i metapodowi. Wiedziała już, że Moru lubiła pikantny smak.