Gra Mabh Liddel

Mabh patrzyła z rozdziawioną buzią jak Poke Ball z psyduckiem ląduje z chlustem w wodzie, a trenerka oddala się niedbale. - Jak śmiałaś!! - Zawołała za nią zbulwersowana nie bacząc na przestrzeganie ciszy w lesie. Jak można się tak zachować? Nie mieściło jej się to w głowie... jednak teraz musiała coś zrobić, nie było mowy o porzuceniu pokemona na pastwę losu. Kto wie ile by mu przyszło leżeć na dnie jeziora? W oczach Mabh stanęły łzy bezsilności. Nie tym powinna się teraz zajmować, miała zadanie. Musiała odnaleźć ukochanego pokemona Bugsy'ego, ale jakim by była człowiekiem, gdyby w celu ratowania jednego pokemona porzuciła w niebezpieczeństwie innego? Chwilę chodziła spanikowana przy brzegu, w końcu spojrzała wymownie na Moru... nie było było szans. A po pozostałych psyduckach też nie było śladu. Dzień był na szczęście wyjątkowo gorący, jak przystało na końcówkę czerwca. Mabh usiadła przy brzegu zrezygnowana i myślała, choć wiedziała, że wyjście z tej sytuacji było tylko jedno. Mogła niby posłużyć się pokemonem otrzymanym od Bugsy'ego, ale to wyjście mogło potencjalnie namnożyć dodatkowych problemów. Rozejrzała się więc po okolicy za jakimiś długimi, ale cienkimi gałęziami, którymi będzie się mogła posłużyć. Koniec końców zdjęła buty i skarpetki, po czym uzbrojona w cokolwiek przydatnego, co uda jej się znaleźć weszła do wody. Chłód nieco nią wstrząsnął, ale stanowił też jakąś ulgę w tak upalnym dniu... mając cichą nadzieję, że jezioro jest w miarę czyste (acz przezornie nie przypatrując mu się zbyt dokładnie), zaczęła brodzić w nim szukając Poke Balla z psyduckiem w miejscu, gdzie wydawało jej się, że zniknął. Niestety pływać nie potrafiła, więc musiała pozostać przy brzegu.

Nurkowanie było technicznie trochę zbyt trudne dla Mabh, która w swoim życiu raczej nie miała ku temu wielu okazji. Przejrzysta woda pozwalała jej dostrzec czerwono-białą kapsułę na dnie, kilka metrów dalej... do wody weszła póki co do połowy ud. Chciała uniknąć moczenia spodenek i koszulki jeśli tylko się da, resztę rzeczy zostawiła przy brzegu. Musiała w jakiś sposób nacisnąć na przycisk Poke Balla i wypuścić psyducka na wolność. Rozejrzała się za jakąś trzciną, która często porasta naturalne zbiorniki wody... jeśli taką znajdzie, poprosi Moru o pomoc w zerwaniu jej pazurami. W teorii powinno się udać, w praktyce pewnie będzie musiała zanurzyć się głębiej. Złorzecząc na tą okropną dziewczynę i jej miastowe maniery, Mabh zabrała się do pracy w pełnym skupieniu. A chociaż prawie połowa jej ciała była zanurzona w chłodnawej wodzie, na twarz wystąpiły jej kropelki potu. Moru się pewnie świetnie bawiła przyglądając się jej poczynaniom z bezpiecznego i suchego brzegu. A paras? Jak się trzymał? Naprawdę, Mabh ledwie potrafiła zająć się samą sobą, a co dopiero rosnącą wciąż gromadą pokemonów! Obawiała się, że sytuacja zaczyna jej się powoli wymykać spod kontroli...

Przebywanie w chłodnej (i czystej) wodzie w upalny dzień okazało się być całkiem przyjemne. Mabh nie wzięła niestety stroju kąpielowego (nie posiadała go), jednak miała zapasowy komplet ubrań. Te które ma na sobie będzie musiała wyprać nim zapadnie zmierzch, by wyschły do rana. Dziewczynka rozejrzała się wokół w poszukiwaniu pomocy, jednak niczego konkretnego nie znalazła... po kaczkach nie było śladu i wątpiła, aby wróciły tutaj tak długo jak ona tu będzie. Wzięła głęboki wdech i zrobiła kolejny krok w kierunku Poke Balla, który przyspieszył jej bicie serca. Po chwili woda sięgała jej do pępka. Zanurzanie się szlo jej powoli, wręcz bardzo powoli, na tyle na ile pozwalała jej siła woli. Nie była tego całkowicie pewna, ale wydawało jej się, że nie możliwym było utopić się w wodzie sięgającej do brody... jednak stojąc w piaskowym mule jej stopy zdawały się zapadać, co przyprawiało ja o palpitacje. Nie czuła się pewnie w tej sytuacji, zupełnie sama poruszając się w nieznanym jeziorze... miała nadzieję podważyć Poke Ball stopą i podnieść na wysokość pozwalającą jej go pochwycić. Ewentualnie przenieść go gdzieś na płytsze wody, skąd łatwiej będzie jej go wydostać.

Chwilę to trwało, ale w końcu Mabh wyszła zwycięsko z jeziora dzierżąc w dłoni czerwono-białą kapsułę.
- Udało się! - Zawołała do czekającej na nią przy brzegu kotki, a na jej twarzy widniał ogromny uśmiech. Wyrznęła z nadmiaru wody brzeg swojej koszulki i usiadła na trawę, by wysuszyć nogi w słońcu. Musiała poczekać chwilę, nim założy buty; w tym czasie wypuściła psyducka z jego Poke Balla.
- Cześć - przywitała się z nim. Nie chciała mu sprawiać przykrości, jednak musiał znać prawdę. - Twoja trenerka cię porzuciła... możesz wracać do swoich. Ona już po ciebie nie przyjdzie - wyznała ze smutkiem. Chwilę potem wróciła jej jednak złość. Jak ta okropna dziewucha śmiała tak potraktować żywą istotę? Mabh nie wiedziała o możliwości przerejestrowania Poke Balla, nawet jej to do głowy nie przyszło. Wiedziała jednak, że trzymana przez nią kapsuła jest zarejestrowana na tamtą dziewczynę... i nie miała najmniejszego zamiaru pozostawić tak tej sprawy. Z pewnością to, co uczyniła musiało być nielegalne! Zdecydowała, że jak tylko dotrze do Goldenrod City, uda się z donosem na posterunek policji.
- Możesz też ze mną zostać jeśli chcesz. W każdym razie, twój Poke Ball zostaje - dodała i schowała go do torby. Uznała, że to czas najwyższy zająć się jej rannym parasem. - Cześć maluchu. Widzę, że lepiej się już czujesz. Mam na imię Mabh... i chyba od teraz jestem twoją trenerką. Co ty na to?

Fakt, że psyduck wrócił do Poke Balla, który Mabh akurat trzymała w ręku nie czynił z niej jego trenerki. Tyle rozumiała, ale co to tak naprawdę oznaczało? Pokemon nie miał teraz nikogo poza nią, może mu to nie odpowiadać, jednak mając wybór nie chciał pozostać w swoim dotychczasowym domu. Dziewczynka była zafascynowana Poke Ballami... jak to jest, że niektóre pokemony wprost ich nienawidzą, zaś inne same chętnie się do nich chowają? Czy więź pomiędzy ludźmi i pokemonami polega wyłącznie na zniewoleniu przez mechaniczną kapsułę? Czy gdyby jej meowth choć raz nie została złapana do Luxury Balla przez jej rodziców to ich przyjaźń nigdy nie posunęłaby się do tego stopnia? Ten temat fascynował ją coraz bardziej i korzystając z chwili spokoju wyciągnęła dziennik i napisała na ten temat krótką notatkę. Po chwili odłożyła go i przywołała parasa.
- No już, już - uśmiechnęła się na widok jego reakcji. Nie potrafiła wziąć tego na poważnie, w końcu na własne życzenie znalazł się w takim położeniu. Pechowi też trzeba pomóc, a podejrzliwa to raczej ona mogła być po jego ostatnim ataku na Moru. - Nie będzie tak źle, może ci się nawet spodoba. A może nie... - wzruszyła ramionami nadal w świetnym nastroju i zaczęła powoli zakładać skarpetki i buty. Pewnie nie zdąży wyschnąć całkowicie do końca dnia, ale chociaż nie powinna zachorować w takim upale. Wręcz przeciwnie, wilgotny materiał przyjemnie chłodził jej ciało. Czas najwyższy ruszyć w dalszą drogę, już i tak straciła sporo cennego czasu... była jednak zdeterminowana dotrzeć do Goldenrod City nim nastanie noc. Schowała parasa do Poke Balla i kontynuowała podróż.

Poproszę skan parasa, Mabh nie używa pokedexu :3

Ewentualnie te kluczowe info, bo skan już jest w kp.

Mabh chciała się jeszcze chwile podroczyć ze swoim parasem i przyszedł jej do głowy świetny pomysł.
- Będziesz się nazywał Rydz - oznajmiła bardzo z siebie zadowolona pijąc nie tylko do grzybków, ale i do koloru stworka. Oczywiście samemu będąc pokemonem, nie mógł on wiedzieć, że rudzi ludzie nie mieli duszy, przez co byli odpowiednio do swojego niższego statusu traktowani przez innych. Jednak dla Mabh było to dość zabawne, przynajmniej przez chwile. Potem już nie było jej do śmiechu, gdyż zdała sobie sprawę, że ugrzęzła w ciemnościach w samym środku lasu... to jest, doprowadziła do sytuacji jakiej za wszelka cenę starała się uniknąć. Jedno było pewna, niezależnie jak by się nie bala przeprawiać przez Ilex Forest w nocy, nic nie budziło w niej takiej grozy jak perspektywa zaśnięcia w nim. Zrezygnowana usiadła i wyciągnęła trochę jedzenia i napoju dla pokemonów, częstując nimi zarówno Moru jak i Rydzyka. Uznała, ze psyduck nie musi jeszcze jeść. Kotka miała za sobą cały dzień podróży zaś paras został poturbowany przez gałąź i potrzebował się wzmocnić. Chwile potem wyciągnęła również mapę zakupiona jeszcze w Azalea i przy świetle księżyca spróbowała znaleźć na niej jezioro oraz drogę, przy której się znajdowało. Nie ma wyboru, musi iść dalej... godzina marszu to z reszta nie było tak dużo. Co mogło się wydarzyć po drodze? Odczekawszy, aż pokemony się najedzą, schowała parasa do Poke Balla i wzięła kotkę na ręce. Tłumaczyła to sobie ochłodzeniem, ale w głębi duszy trochę się bala...

Z kotem i sercem na ramieniu, Mabh przeprawiła się przez Ilex Forest bez dalszych przygód. Spodziewała się, że tuż za nim zastanie metropolię Goldenrod City, jednak po ponownym spojrzeniu na mapę musiała z rozczarowaniem zauważyć, że dzieli ją od miasta jeszcze całkiem długa droga. Od jakiejś godziny podróżowała w ciemnościach i robiła się już poważnie zmęczona... meowth w jej ramionach pewnie przysnęła nie raz kołysana jej równym marszem. Chociaż Mabh miała wielką nadzieję iść spać w Centrum Pokemon w Goldenrod to wszystko wskazywało na to, że straciła po drodze zbyt dużo czasu... tutaj czuła się jednak zdecydowanie pewniej niż w środku ciemnego lasu. Wybrała duże drzewo nad jego skrajem i usiadła pod nim. Nie miała namiotu, ani śpiwora... nie brała na poważnie możliwości spania pod gołym niebem i teraz tak nieprzygotowana do tego czuła się trochę jak bezdomna. Wyciągnęła dodatkową bluzę z torby i położyła ją na trawie, a na niej Moru. Sama położyła się obok słysząc wokół dźwięki przyrody i bicie własnego serca. Więc tak naprawdę wyglądały przygody pokemon? Przytuliła kotkę mocno do piersi i o dziwo, sen zmorzył ją niemal natychmiast...

Obudziło ją gorąco południowego słońca i Mabh przeciągnęła się ziewając. Gdy usiadła, obserwowała przez chwilę zauroczona stadko Hoppipów. Były takie urocze! Wtem jednak jej uszu doszło ujadanie i zaraz potem zdała sobie sprawę, że jej Moru nie ma przy niej.
- Hej! Uciekaj stąd! - Zawołała do psa wstając natychmiast na równe nogi, gdy ujrzała w krzakach drżący ze strachu ogonek jej kotki. Pierwsze co, ściągnęła ze stopy buta i rzuciła nim w psa. To był instynkt, Mabh nie przywykła jeszcze do bycie trenerką; gdy sobie jednak przypomniała, że nią jest, wypuściła parasa.
- Rydzyk, odgoń go swoim najsilniejszym atakiem! - Dziewczynka widziała jak pokemon użył wcześniej Leech Seed, jednak inne ataki w jej repertuarze pozostawały dla niej tajemnicą.