Mabh Liddell

- Hmm - zamyślił się sprzedawca, drapiąc się po brodzie. - Pamiętam, że pierwszy klient miał, na oko, dwadzieścia parę lat. Chyba miał na sobie białą koszulę. A może niebieską? W każdym razie był ubrany dość elegancko. Miał krótkie, brązowe włosy i trzydniowy zarost. Nie powiedziałbym, że wyglądał na podejrzanego. Sprawiał wrażenie zwykłego, kulturalnego faceta - mężczyzna na chwilę przerwał; wyraz jego twarzy świadczył o tym, że jeszcze nie skończył mówić, tylko próbuje zebrać myśli. - Kilka dni później kupiła go młoda, na oko dwudziestoparoletnia, dziewczyna. Miała rude, kręcone włosy, a na nosie okrągłe okulary. W sumie żadne z nich nie wyglądało podejrzanie. No, może ten chłopak, który był tu przed chwilą. Nie wyglądał zbyt przyjaźnie, chyba przyznasz? Choć z drugiej strony ta dzisiejsza młodzież jest taka buntownicza...
Sprzedawca wyraźnie się zdziwił, kiedy dziewczynka powiedziała, że jest on jedynym dorosłym, na którym może teraz polegać. Podrapał się po karku i zaśmiał nerwowo.
- Jedynym dorosłym? Ach, tak... - powiedział zmieszany. - Bardzo chętnie bym Ci pomógł, ale naprawdę nie mogę. Szef by mnie zwolnił, gdybym zostawił sklep bez opieki.
Między dziewczynką a sprzedawcą zapanowała niezręczna cisza. Mężczyzna oparł się plecami o blat i zawiesił wzrok na suficie. W pewnym momencie w jego oku pojawił się błysk. Wyprostował się i pstryknął palcami.
- Już wiem, mam pomysł. Zadzwonię po mojego syna. On na pewno chętnie ci pomoże. To dobry chłopak. Poczekaj chwilę, pójdę na zaplecze i zadzwonię do niego - powiedział i uśmiechnął się. Najwyraźniej ucieszył się, że może pomóc. - Wyglądaj przez drzwi. Nie możemy stracić tego dzieciaka z oczu. Nie wiem, czy jest on powiązany z zaginięciem scythera, ale lepszy taki trop, niż żaden. Zawołaj mnie, jakby wyszedł. Wracam za minutę.
Zaledwie chwilę po tym, gdy mężczyzna zniknął w pomieszczeniu na tyłach sklepu, drzwi domu, który Mabh ukradkiem obserwowała, otworzyły się. Zza nich wyłonił się tajemniczy chłopiec.

Mabh wybiegła ze sklepu, rozejrzała się najpierw w prawą, potem w lewą stronę i, upewniwszy się, że żaden samochód akurat nie przejeżdża, przeszła na drugą stronę ulicy i szybkim krokiem ruszyła wzdłuż chodnika. Sposób, w jaki poruszał się chłopiec nie wskazywał na to, że się gdzieś spieszy, jednak miał dłuższe nogi, niż Mabh, więc siłą rzeczy poruszał się zdecydowanie szybciej od niej, dlatego w pewnym momencie dziewczynka musiała zacząć biec, by nie stracić go z oczu. Zręcznie wymijała spacerujących przechodniów, którzy patrzyli na nią obojętnie albo w ogóle nie zwracali uwagi. W pewnym momencie nieomal wpadła na dziewczynkę, poruszającą się na hulajnodze, która niespodziewanie zajechała jej drogę.
- Przepraszam! - powiedziała dziewczynka i zatrzymała się. Jednak Mabh nie miała czasu, by cokolwiek powiedzieć - musiała biec.
Moru przez cały czas dotrzymywała dziewczynce kroku, sprawiając wrażenie wyraźnie zaciekawionej tym, co się dzieje. Zerkała pytająco na trenerkę, jednak ta nie miała czasu na udzielenie jej odpowiedzi. W dodatku bieg w pełnym słońcu był męczący, już po kilku minutach Mabh poczuła suchość w gardle i zaczęła bić się z myślami, czy może nie lepiej zatrzymać się, by napić się wody, czy jednak wytrzymać pragnienie, by przypadkiem nie zgubić chłopca.
Nagle chłopak przyspieszył. A może to Mabh zwolniła? Dziewczynka widziała, że sylwetka, w którą uparcie się wpatrywała, z minuty na minutę jakby się oddala. Suchość w ustach dokuczała jej jeszcze bardziej. Poczuła, że pot ścieka po jej czole, w pewnym momencie z trudem łapała oddech. Wiedziała, że musi się zatrzymać, jeśli nie chce za chwilę paść wyczerpana na ziemię.
Nagle usłyszała dźwięk kół, zderzających się ze zgłębieniami między płytami chodnikowymi, który z sekundy na sekundę stawał się coraz głośniejszy.
- Hej! - odezwał się głos za jej plecami. Dźwięk kół ustał. Gdy odwróciła się, zobaczyła tę samą dziewczynkę na hulajnodze, z którą chwilę temu prawie się zderzyła. Zajechała jej drogę i zmierzyła ją czernią swych wielkich, przenikliwych oczu. - Czy ty przypadkiem nie śledzisz mojego brata? - powiedziała, badawczo lustrując zmieszaną twarz Mabh, wykrzywiając usta w szerokim uśmiechu. Puściła hulajnogę, która z łomotem upadła na chodnik i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. - Tylko mi nie mów, że wpadł ci w oko! - dodała i roześmiała się.
Dziewczynka miała czarne włosy splecione w dwa warkocze, sięgające nieco poniżej ramion. Ubrana była w żółtą koszulę z niebieskimi wstawkami na kołnierzyku, obszyciach kieszeni i guzikach oraz w krótkie czarne spodenki w białe prążki. Na nogach miała długie, niebieskie skarpetki i skórzane półbuty. Wyglądała na nie więcej, niż trzynaście lat.