W celu zmycia grzechów tego świata!

Jako doświadczony detektyw od razu wiedziałem w jaki sposób poradzić sobie z moim śledztwem. Oficjalnie mnie tu nie było, więc musiałem trzymać się z dala od Virbank. W związku z tym udałem się w jedyny logiczny kierunek - w stronę Route 20. Wiedziałem, że dotrę w ten sposób na ranczo Floccessy. W zupełnie nielogiczny dla mnie kierunek, ale jednocześnie nikt by nie podejrzewał, że to właśnie w tę stronę się udałem. Moim celem było tak naprawdę dostać się do Aspertii, by pokonać pierwszego z liderów. Odkąd Lenora została mentorką Cherena, jednocześnie rezygnując z bycia oficjalną liderką Ligi moim celem stało się pokonanie właśnie jego. Znam Lenorę od wielu lat, gdyż moi rodzice w młodości zatrudnili ją, by mnie uczyła. Akurat szczęście dopisało, bo zamieszkiwała ona przez jakiś czas w Aspertii przygotowując Cherena do bycia liderem. Teraz szkoła Pokemon, którą założył w tym miejscu jest jednym z największych ośrodków naukowych dla młodzieży w całej Unovie. Znam Cherena od dobrych paru lat, więc mam nadzieję, że mnie nie wyda i pozwoli odbyć ze sobą sekretną walkę w jakimś zacisznym miejscu. Tymczasem do tego celu jeszcze długa droga. Postanowiłem skupić się na dotarciu do Floccessy, by tam chociaż chwilę odpocząć. Ruszyłem żwawym krokiem i rozglądałem się uważnie za jakimikolwiek ludźmi, Pokemonami itp. Cały czas skrywałem się pod kapturem, by nikt mnie nie rozpoznał, tak na wszelki wypadek. Zachowywałem szczególną ostrożność przed wszystkim co żyje. Moja laska Apocalypsa była złożona do postaci latarki, którą jako policjant miałem prawo mieć i nie wyglądała podejrzanie.

#nie wykorzystałem latarki, tylko nakreśliłem, że jest ona złożona w postać latarki, żeby nie rzucała się w oczy#
____________________________________

Droga stawała się coraz bardziej nierówna. Zdałem sobie sprawę, że dłuższe kroczenie tą ścieżką może się źle dla mnie skończyć. Niedawno słyszałem o otworzeniu jakiegoś podziemnego tunelu. Na pewno była to bezpieczniejsza opcja niż błąkać się w jasny dzień na widoku. Postanowiłem zaryzykować i objąć drogę właśnie przez ten tunel. Podobno szybciej dostałbym się do Aspertii. Wyciągnąłem Budew z balla i położyłem ją na ramieniu. Jej rola w tej podróży była nieoceniona, w końcu była moją partnerką i zarazem najbliższą przyjaciółką.
-Twoja siła przyda się niedługo Belladonno. Przyda Ci się mały trening. Może znajdziemy tam jakieś stworzonko, którego krwią mogłabyś się zbrukać?- uśmiechnąłem się lekko do towarzyszki i skierowałem swoje kroki we wcześniej wskazaną stronę. Przy okazji rozglądałem się za jakimikolwiek poszlakami, gdzie iść i uważałem, by żadna persona nie znajdowała się w zasięgu kilkunastu metrów. Nie chciałbym, by mnie śledzono, a co dopiero znaleziono. W takich okolicach często roiło się od oprychów, a wolałbym się nie ujawnić, żeby nie spalić przykrywki. Tymczasem nie pozostało mi nic innego jak przebrnąć przez jaskinię i mieć nadzieję, że szybko zapadnie zmrok.

Jedynym rozsądnym wyjściem było iść dalej przed siebie i równocześnie spożywać mały posiłek, który spakowałem na drogę. Nie mogłem sobie pozwolić ani na moment odpoczynku, a przecież iść i jeść to żaden problem. Tymczasem dookoła było coraz dziwniej. Jakby coś odstraszało pobliską faunę i przyczyniało się do jej ucieczki w popłochu. To było co najmniej podejrzane. Zachowywałem więc największą czujność. Postanowiłem poprosić Budew o patrolowanie terenu. Nie była jeszcze wystarczająco silna na trudniejsze bitwy, jednak wystarczyło spowolnić stworzenie, by skutecznie uniemożliwić mu atak. Miałem w zanadrzu kilka mniejszych pułapek, które ze względu na kłusowników nie wzbudzałyby podejrzeń. Postanowiłem więc mieć je w pogotowiu, by w odpowiednim momencie wykorzystać je do bezpieczniejszego przedostania się na drugi koniec lasu.

Logika podpowiadała tylko jedno - iść dalej i nie zwracać uwagi na nic, ani nikogo. Nie chciałem przecież zostać odkryty. Postanowiłem przebrnąć w sposób najbezpieczniejszy, aż do Aspertii i unikać walki na tyle, na ile to możliwe. Tymczasem po drodze postanowiłem bacznie się rozglądać, by wypatrzeć może jakieś zapasy: jagody, może źródło wody? Musiałem się dodatkowo przygotować na gorsze dni bez prowiantu, a moje umiejętności przetrwania nie pozostawiały wiele miejsca na porażkę w tej dziedzinie. W związku z powyższym postanowiłem poprosić Budew o pomoc - w tej kwestii była niezastąpiona. Bowiem któż lepiej zna się na owocach niż trawiasty Pokemon?

Wywaliłem grzybki i skupiłem się na pałaszowaniu owoców. Budew tymczasem była autotrofem, więc samożywnie mogła się posilić. Zmartwił mnie trochę mój chwilowy brak orientacji, jednak szybko dostrzegłem mech na drzewach. Nie pozostało mi nic innego, jak się nim zasugerować i obrać azymut, który wynikał z jego położenia. Miałem wrażenie, że ta tułaczka ciągnie się w nieskończoność. Jednak cel zdawał się być coraz bliżej. Modliłem się, żeby to było coś więcej niż moje domysły. Nie mogłem tutaj zbyt długo przebywać. Cheren miał mi pomóc wznieść się na kolejny poziom, byśmy mogli razem z Belladonną uciec w stronę Castelii.