★ Imię i Nazwisko: Lucie d’Cœur
★ Team: Instinct!
★ Pochodzenie: Kalos, Snowbelle City
★ Wiek: 14 lat
★ Wygląd:- Spoiler:
Jako człowiekChorowita od wczesnego dzieciństwa, w wieku czternastu lat Lucie była tak drobna, że jej głowa wydawała się być nienaturalnie duża w porównaniu do reszty jej ciała. Nie była zdolna do dużego wysiłku fizycznego i bywały dni, gdy decydowała się poruszać na wózku inwalidzkim przy pomocy służby. Często mdlała, a przez swoją słabą odporność miała zwyczaj okrywać się kocem nawet w cieplejsze dni. Ta bezradność w połączeniu z niebanalną urodą arystokratki czyniła z niej prawdziwie anielski widok... przynajmniej dopóki się nie odezwała. Lucie była chłodna i zdawała się roztaczać wokół siebie ten chłód niezależnie, gdzie by się nie pojawiła. Choć była obiektywnie rzecz biorąc pięknym stworzeniem, miało się wrażenie, że dotknięcie jej może zamrozić krew w żyłach. Nawet jeśli nie stałoby się to w sensie dosłownym, kara za podobne przewinienie byłaby równie sroga. Twarz dziewczynki była w kształcie serca z szerokim czołem i zwężająca się łagodnie ku dołowi. Duże szare oczy otaczała kurtyna gęstych, jasnych rzęs. Pod nimi lekko zadarty nosek i wąskie usta zastygłe w wiecznym, łagodnym uśmiechu. Powierzchowność panienki z dobrego domu tonąca pośród woni drogich perfum. Całości dopełniały kaskady gęstych falujących włosów w kolorze jasnego blondu sięgających dziewczynce do połowy uda. Lecz to było wczoraj...
- Spoiler:
Jako lalkaUnikatowa porcelanowa lalka „Dama Kier” z kolekcji sławnego wytwórcy była prezentem dla Lucie od jej rodziców. Dziewczyna otrzymała ją na swoje dziewiąte urodziny na niedługo przed ich tragiczną śmiercią i o tamtej pory stała się jej najcenniejszym skarbem. Któż mógłby się spodziewać, że pewnego dnia stanie się fizyczną zbroją chroniącą jej serce przed światem zewnętrznym tak jak niegdyś chroniła jej niewinne, dziecięce wspomnienia? Laleczka wyglądem przypomina dziewczynkę, którą Lucie była w dniu, w którym ją otrzymała. Ma dokładnie 40cm wzrostu, szklane oczy o pięknym szarym kolorze oraz mobilne stawy. Włosy są w nieco jaśniejszym odcieniu blondu i są w większości proste, kręcąc się tylko przy końcówkach w równiutkie, sprężyste loczki. Ubiór, na który składa się suknia nałożona na białą bluzeczkę i pantalony, płaszcz, bonet oraz botki utrzymany jest w czerwono-czarnej kolorystyce i zrobiony przez bardzo wprawione ręce z najlepszych dostępnych materiałów. Pod szyją, po bokach bonetu oraz na bucikach znajdują się prawdziwe rubiny wycięte na kształt serca, lecz największy z nich znajduje się na berle będącym stałym elementem zestawu. Choć dotychczas mimika lalki zastygła była w łagodnym uśmiechu, pod wpływem silnych emocji Lucie potrafi zmieniać się niczym maska, którą nosiła każdego dnia jeszcze w swojej ludzkiej postaci. Całość prezentuje się naprawdę pięknie i zjawiskowo, Dama Kier jest lalką stanowiącą wyjątkowy prezent nawet dla najbardziej wyjątkowych i wymagających dziewcząt.
★ Charakter: Chłodna i wyważona, już jako czternastoletnie dziewczę nabrała powierzchowności dorosłej kobiety. Choć jak większości nastolatek wydaje jej się, że nikt na świecie jej nie rozumie to jest to w istocie bardzo łatwe. Lucie jest po prostu wyjątkowo osamotnionym dzieckiem, niestety w dużej mierze z własnej winy. Nie radząc sobie z tym stanem rzeczy tylko go pogarsza, gdyż nie potrafi reagować w dojrzały sposób na okazywaną jej życzliwość i zamiast tego tylko bardziej zamyka się w sobie. Jej fizyczna oraz mentalna bezradność wpędza ją w kompleksy, które leczy poniżając innych ludzi, przede wszystkim swoją służbę. Okazywanie empatii wobec osób spoza jej własnego świata i kręgu społecznego przychodzi jej z trudem, do biedoty czuje przede wszystkim pogardę. Dodać do tego chłodną złośliwość i bezkompromisowy upór, a wyjdzie nam mieszanka, której większość osób nie chciałaby doświadczyć na własnej skórze. Mimo tych wszystkich cech, nawet w jej chłodnym serduszku tli się maleńka iskierka dobra, którą w głębi siebie chciałaby kultywować. Choć jest to dla niej trudne to potrafi szczerze kochać, a każda osoba zdolna do miłości może być uratowana. Największym tego świadectwem jest jej oddanie wobec rodziców, którzy opuścili ją nagle ginąc w wypadku samochodowym. Lucie potrafi poświęcać dużo pracy i uwagi ważnym dla siebie osobom, a stawianie ich potrzeb ponad jej własne leży u samej podstawy jej natury. Kolejnym przykładem tego jest jej relacja z wujem, bratem bliźniakiem jej matki, który opiekuje się nią od czasu jej śmierci. Dziewczyna przywdziewa specjalnie dla niego swoją najpiękniejszą maskę dając mu to, czego pragnie - widok szczęśliwej i promieniejącej siostry w obliczu jej jedynego dziecka. Ostatnią istotą w sercu Lucie jest Miki, jej ukochany Espurr. Pokemon pełni jednak w jej życiu inną rolę, gdyż widzi swoją opiekunkę często od tej najgorszej strony. Przyjmuje na swoje drobne barki cały bagaż jej smutku i radości, rozpaczy i miłości, czułości i agresji... Wydaje się rozumieć ją na wskroś i widzieć to, co ukryte ma głęboko w sercu. A co najważniejsze, jego delikatna natura akceptuje ją i daje jej prawdziwe oparcie. Miki jest jej najwierniejszym przyjacielem i choć jest tylko małym pokemonem to jak nikt inny stara się otworzyć Lucie na świat i nauczyć doceniać ludzi. A fakt, że tak dobre stworzonko dostrzega w niej coś wartego walki jest dla dziewczyny największą motywacją. Czasami zastanawia się, co to takiego...
★ Biografia: Urodzona w Snowbelle City w regionie Kalos w bardzo zamożnej rodzinie, swoje pierwsze lata życia spędziła w atmosferze spokoju i dostatku. Ojciec Lucie,
Quentin zaangażowany był w pracę w firmie należącej do rodziny jej matki
Lumen, która zaś zdecydowała się poświęcić własną karierę na rzecz opieki nad córką. Dziewczynka od urodzenia nie cieszyła się dobrym zdrowiem i wymagała stałej opieki medycznej – miała słabe płuca i serce, które nie pozwalały jej w pełni cieszyć się dzieciństwem. Przez wiele lat jej rodzice bezskutecznie starali się o kolejne potomstwo z nadzieją, że drugie dziecko zaopiekuje się siostrą po ich odejściu. Gdy Lucie miała sześć lat, urodził im się upragniony syn Ambrose. Trzy lata później cała trójka zginęła tragicznie w wypadku samochodowym osierocając Lucie, która akurat spędzała wakacje u swojego wuja w łagodnym o tej porze roku Coulmarine City, co miało wspomóc jej leczenie.
Wuj Lucie, trzydziestoletni wówczas mężczyzna o nazwisku
Lorense Rayne był młodszym bliźniaczym bratem jej matki, z którą łączyły go bardzo serdeczne relacje. Lorense ożenił się z kobietą, która tak jak małżonek Lumen wybrana została mu przez rodziców i choć miał z nią dwóch synów w wieku sześciu oraz czterech lat, małżeństwo to nie było udane. Po rezydencji krążyły plotki, jakoby większość winy leżała po stronie Lorense, a spowodowana była odejściem z domu jego siostry dziesięć lat temu. Pomimo upływu czasu nie pogodził się z wydaniem jej za mąż za ich wspólnego przyjaciela i sprowadzenie przez jego rodziców nowej kobiety, która miała mu ją zastąpić wywołało tylko jego niechęć wobec niej i wzmogło tęsknotę za Lumen. Zapewne również przez trudne relacje z żoną, po śmierci ukochanej siostry to Lucie stała się jego oczkiem w głowie, a synowie zostali odepchnięci na bok. Wywołało to słuszne pretensje ze strony ich matki oraz jej nieracjonalną niechęć do osieroconej i mocno przybitej Lucie, co ostatecznie popchnęło Lorense do rozwodu. Chociaż choroba dziewczynki miała podłoże fizyczne, smutek po śmierci rodziców oraz rosnące poczucie winy z powodu względnej obojętności na los brata znacznie pogorszyła jej rokowania. Do tego wszystkiego dorastała w świadomości, że przyczyniła się do rozbicia małżeństwa swojego wuja o czym niejednokrotnie przypominała mu jego była żona oraz starszy z kuzynów. Dziewczynka kochała swojego wuja, ale miała w swoim życiu tylko jego, gdyż wszyscy inni byli jej wrodzy. Przez chorobę oraz swój wysoki status społeczny nie miała żadnych innych kolegów, ani koleżanek, a rozwód w rodzinie skutecznie utrudnił jej nawiązanie relacji z kuzynami, na czym zależało Lorense. Lucie bardziej podupadała na zdrowiu w miarę jak pogarszał się również jej stan psychiczny, a mając jedenaście lat zapadła na depresję, która trwała aż do teraz. Jej ogólne samopoczucie uległo znacznej poprawie, gdy w jej życiu pojawił się Espurr. Pewnego dnia wypoczywała w ogrodzie, gdy niespodziewanie usłyszała odległe miauczenie. Idąc za głosem osamotnionego pokemona, odnalazła go zaplątanego w krzew róż i przygarnęła. Dostrzegła w kocurku coś, co nie pozwoliło jej przejść obok niego obojętnie, niestety zdobycie przyjaciela w pokemonie tylko bardziej utrudniło jej relacje z innymi ludźmi.
Nie mogąc pogodzić się ze stanem zdrowia dziewczynki, która tak bardzo przypominała mu siostrę, Lorenso zdecydował się na dramatyczny krok. Firma jego rodziców, która zapewniła całej jego rodzinie tak dostatnie życie zajmowała się produkcją sprzętu trenerskiego na terenie całego Kalos przez co posiadała również całkiem spore zaplecze badawcze. W ostatnich miesiącach dokonała przełomu, który mógł potencjalnie uratować życie Lucie – firma weszła w posiadanie legendarnego pokemona Xerneasa. Owo stworzenie mające być ucieleśnieniem samego życia, mogło ustrzec ją przed śmiercią i Lorenso miał zamiar skłonić je do tego, lub zmusić jeśli będzie to konieczne. Na kilka tygodni przed wydarzeniem, które dało początek tej podróży dziewczynka została w ciężkim stanie przeniesiona do jednego z budynków instytutu badawczego, gdzie pozostawała pod stałą obserwacją lekarzy związanych z projektem. Pozwolono jej zabrać ze sobą ukochaną pamiątkę po rodzicach, porcelanową lalkę Damę Kier, gdyż niestety jej Espurr musiał pozostać w domy. Nie była świadoma planów swojego wuja, nigdy nawet nie słyszała o pokemonie zwanym Xerneas. Wiedziała jednak, że w głównym budynku instytutu miały miejsce ważne eksperymenty i pewnej nocy, nie mogąc zasnąć z powodu nawiedzających ją duszności, zakradła się do niego używając karty dostępu swojego wuja. Udało jej się przemknąć niespostrzeżenie do sali, w której więziony był legendarny pokemon i na widok jego nieszczęśliwego stanu zrobiło jej się go żal. Xarneas spał, lecz otworzył oczy i podniósł głowę na dźwięk jej cichych kroków i przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Nie bacząc na konsekwencje, Lucie zdecydowała się go uwolnić, gdyż nie mogła żyć ze świadomością, że jakieś stworzenie mogło cierpieć w taki sposób dla materialnego zysku jej rodziny. Niestety, chociaż próbowała jak tylko mogła, nie potrafiła sama tego uczynić i jej próby włączyły alarm. Lucie schowała się w Sali słysząc kroki nadciągających osób, lecz jej serce było zbyt słabe, by sprostać takim emocjom i zemdlała nie zauważona przez nikogo. Tak się składało, że pewna grupa naukowców od jakiegoś czasu planowała uwolnienie legendarnego pokemona borykając się z podobnymi rozterkami moralnymi, a słysząc alarm zdecydowali się działać natychmiast. Wiedzieli, że jego konsekwencją będzie zaostrzenie środków bezpieczeństwa, a możliwe też, że ich wykrycie i usunięcie od projektu oraz pokemona, którego mieli ratować. Swój bohaterski czyn przypłacić mieli jednak własnym życiem, gdyż widząc możliwość ucieczki Xerneas uwolnił swoją potężną moc wywołując ogromną eksplozję, która zmiotła cały czteropiętrowy budynek położony pomiędzy Coulmarine, a Laverre City z powierzchni ziemi. Szyby w innych otaczających go budynkach należących do rodziny Rayne zostały wysadzone przez falę wybuchu, zginęło też kilkadziesiąt osób pracujących na terenie zakładu.
Nim jeszcze lokalne służby dostały zawiadomienie o tragedii, w oknach pewnej bogatej rezydencji w Coulamrine City pojawiły się okrągłe oczka przebudzonego ze snu kociaka. Choć za nimi nie działo się nic interesującego, to w ich odbiciu widać było mieniące się wszystkimi kolorami smugi rozlatujące się z zawrotną szybkością na wszystkie strony świata, by w końcu zniknąć pośród drzew i za budynkami. Nagle jego uszy podniosły się uwalniając moc, której trudno byłoby się spodziewać po stworzeniu o tak delikatnej naturze i szyby w wielkim oknie pokoju Lucie pękły rozpryskując się na milion kawałków. Wiatr wdarł się do pomieszczenia strącając lalki i książki z przeciwległej półki oraz sprawiając, że papiery porozrzucane do tej pory na stoliku zawirowały. Miki zniknął pośród mroku nocy, wiedząc doskonale, gdzie powinien się udać. Dotarcie na miejsce tragedii zajęło mu kilka godzin, lecz tak małemu pokemonowi bez trudu udało się przemknąć niezauważonym pomiędzy wozami straży pożarnej oraz karetkami i zakraść do pokoju, w którym o tej porze powinna spać Lucie. Nie było jej tam, lecz wiedziony dziwnym instynktem, Espurr pochwycił znajdującą się na stoliku nocnym piękną, porcelanową lalkę swojej właścicielki i uciekł z nią w las...
★ Ciekawostki: - Ludzkie ciało Lucie zostało całkowicie i nieodwracalnie zniszczone, nawiedza ziemię jako duch opętując swoją lalkę z dzieciństwa
- Przez rozbicie duszy na wiele fragmentów, straciła nie tylko wspomnienia ale i części samej siebie. Na ten moment nie rozumie swojego położenia, nie potrafi go nawet kwestionować
- Chociaż jest w stanie poruszać stawami oraz mimiką opętanej przez siebie lalki, jest to dla niej bardzo trudne. Porusza się głównie lewitując ponad ziemią, lecz może ulecieć tak jedynie do wysokości około 3 metrów.
- Posiada słabą zdolność telekinezy, która pozwala jej przyciągać do siebie niewielkie przedmioty (zasięg mniej więcej metr, przedmioty wielkości jabłka, w tym przede wszystkim berło)
- Jest po części człowiekiem, a po części pokemonem - jej typem byłby ghost/fairy
- Ponieważ istnieje dzięki mocy Xerneasa, tj poprzez połączenie jej serca z jego energią, jest w pewien sposób nieśmiertelna. Choć zajmowana przez nią forma może ulec zmianie, jako duch pozostanie na ziemi zdolna do nawiedzania innych przedmiotów
- Nie używa żadnego ekwipunku trenerskiego, włącznie z Poke Ballami. Pokemony "łapie" za pomocą swojego berła, lecz nie może ich w nim schować. Jej drużyna musi jej towarzyszyć przez cały czas.
(oczywiście owe przedmioty nadal będą zużywane - poza fabularnie)- Chociaż jest główną bohaterką swojej przygody, motywowana jest ona bardziej przez Espurra niż przez nią. Na ten moment to pokemonowi bardziej zależy na scaleniu duszy Lucie niż jej samej
- Nie musi jeść, jednak potrzebuje kilku godzin odpoczynku na dobę. Źle znosi bycie brudną.
- Poza przygodą pojawia się jako retrospekcja, w swojej ludzkiej postaci
★ Cele przygody: - Odnaleźć wszystkie fragmenty duszy rozsypane po świecie i scalić je w jedną całość odzyskując tym samym wspomnienia i świadomość
- Dowiedzieć się, co stało się z nią, jej wujem oraz ich rodzinną firmą
- Odnaleźć Xerneasa i zrozumieć, czym się stała. Czy jest od tego odwrót? Czy może liczyć na nowe życie, lub na prawdziwą śmierć i spoczynek?
- Dowiedzieć się więcej o swojej rodzinie - może nie wszystko jest tak proste jak się wydaje?
- Odwiedzić grób rodziców i brata w Snowbelle City, odbyć podróż po przeszłości. Może samemu będąc jedną nogą po drugiej stronie, napotka ich na swojej drodze?
Espurr Miki
