~~Revenge is a dish best served cold~~

W korytarzu panowała ciemność. Drzwi do jednego z pokoi po prawej były uchylone i lekko przesuwały się pod wpływem wiatru. Słyszałaś skrzypienie zawiasów i szelest firanek podrzucanych wiatrem. Światło wylewało się na korytarz, tworząc na podłodze przed tobą jasny korytarz, prowadzący do pokoju. Podchodziłaś bliżej, stawiając po cichu krok za krokiem. W miarę zmniejszania się odległości, twoje serce przyspieszało coraz bardziej. Delikatnie pchnęłaś drzwi prowadzące do pokoju, nie wiedząc czego się spodziewać. Pierwsze co poczułaś, to wieczorny wiatr wpadający przez otwarte...nie, nie otwarte. Rozbite okno. Fragmenty szkła leżały na podłodze, odbijając światło z kominka, błyszcząc się na pomarańczowo. Na środku pokoju, tuż przed kominkiem, stał dziwny, ciemny kształt. Jego górna część unosiła się i opadała, sygnalizując ciężki oddech. Na podłodze tuż przed nim, widziałaś coś co przypominało stertę ubrań, lub coś podobnego. Dopiero kiedy wiatr zawiał mocniej i ogień w kominku przesunął się lekko - płomienie oświetliły podłogę, ukazując makabryczny widok - zakrwawione zwłoki leżały na sobie. Dopiero teraz usłyszałaś dźwięk kapiącej wody...nie, nie wody. To nie mogła być woda. Dźwięk dochodził z łap dziwnego stwora stojącego tuż zwłokami na ziemi. Ciemna, czerwona ciecz powoli kapała na podłogę, tworząc kolejną kałużę. Kolejny powiew wiatru zarzuciło Ci włosy z ramion na twarz. Kształt przed tobą zastygł w bezruchu i usłyszałaś tylko ciche pociągnięcia nosem, po czy jego łapy rozwarły się. Blask płomieni w odbiciu krwi na jego szponach wydawało się być hipnotyzujące. Stworzenie szybko odwróciło się w twoją stronę i jedyne co zdążyłaś zobaczyć to błysk czerwonych oczu przed swoją twarzą i opadające szpony, skierowane prosto na twoją twarz.

Obudziłaś się gwałtownie, siadając w śpiworze. Ogień powoli dogasał, jednak zdecydowanie czułaś jeszcze przyjemny żar dochodzący z miejsca które wieczorem robiło za twoją kuchnię. Pan leżał kawałek dalej, na jednym z korzeni dużego drzewa pod którym leżałaś. Jego ogon poruszał się delikatnie a sam kot wydawał się wciąż spać. Czułaś na czole krople potu a delikatny wiatr który poruszył liśćmi przyprawił Cię o dreszcz. Nie było zimno, noc była dosyć ciepła ale z jakiegoś powodu nie mogłaś pozbyć się zimnego uczucia, ściskającego twoje wnętrze. Kolejny sen, kolejny koszmar. Z ich ilości można by zacząć układać serię filmów które zmroziłyby krew nie jednej osobie. Nie było to twoje pierwsze rodeo, ale wciąż nie mogłaś przyzwyczaić się do nowych realiów. Sen zaczął na szczęście uciekać z twojej pamięci, niczym woda ze złożonych dłoni. Jedyne co pozostało to blask czerwonych oczu, tuż przed twoją twarzą. Miałaś dziwne wrażenie że ten widok przez długi czas pozostanie jeszcze w twojej pamięci - o ile kiedykolwiek się go pozbędziesz.

Minęło już kilka lat odkąd straciłaś rodziców. Nareszcie zdecydowałaś się ruszyć w drogę. Niepewność, strach i niezdecydowanie sprawiły że nie wiedziałaś co zrobić. Nie mogłaś jednak czekać w nieskończoność. Damon zniknął, policja nie miała żadnych śladów i nikt nie miał na jego temat żadnych informacji. Przynajmniej nie w twojej okolicy. Po kolejnej wizycie na komisariacie i kolejnej, typowej rozmowie podczas której zapewniano Cię że odnajdą go i nie masz się o o co martwić, po kolejnych propozycjach pomocy i kolejnych pustych słowach, miałaś dość. Jeśli coś ma zostać zrobione, trzeba to zrobić samemu. Spakowałaś najpotrzebniejsze rzeczy, jedzenie, śpiwór i inne drobiazgi które mogły się przydać i opuściłaś rodzinne strony, które teraz nie były niczym więcej niż pustą przeszłością o której chciałaś zapomnieć. Tragedia prześladowała Cie jednak dalej - nie ważne jak daleko byłaś, czy jak bardzo byłaś zmęczona. Rzadkie noce kiedy snów nie było wcale wydawały się być oazą, której spokój sprawiał że wszystko wydawało się być na dobrej drodze. Jednak były to rzadkie noce, których efekt znikał tak szybko, jak szybko znów zamykałaś oczy. Przymknęłaś oczy, wsłuchując się w nocne odgłosy lasu, próbując się uspokoić.

Słońce powoli zaczęło przebijać się przez korony drzew - przynajmniej nie musiałaś siedzieć w ciemnościach nocy. Świergot ptaków działał kojąco, obiecując nowy dzień i koniec ciemności. Na razie. Pierwsze promienie słońca ogrzały twoją skórę, pomagając pozbyć się resztek stanu w jaki wpędził Cię koszmar. Pan obudził się i przeciągnął się, miaucząc przeciągle. Zeskoczył z korzenia i podszedł do Ciebie, ocierając się o twoje przedramię. Litteny od zawsze były trudne w obyciu, nie zadawały się z ludźmi i unikały ich. Pan był wyjątkiem - jednak nie koniecznie w dobrą stronę. Nawet jak na Littena, był zdecydowanie anty-ludzki, szczególnie po swoich przejściach. Na wspomnienie dnia w którym się poznaliście przeszedł Cię kolejny dreszcz. Nie chciałaś nawet myśleć jak Pan mógł skończyć, gdybyś nie była w pobliżu.

- Liiiiteen?

Zamruczał, patrząc na Ciebie. Jego ton był raczej jednoznaczny, sam wyraz twojej twarzy musiał zdradzić co się wydarzyło. Nie raz i nie dwa budziłaś się już w środku nocy przez ostatnie lata i mały kociak zawsze był obok, pomagając Ci się uspokoić. Dwa stworzenia, oba po złych przejściach i z problemami żeby komuś zaufać. Delikatny uśmiech zagościł na twojej twarzy - w pewien sposób byliście zarówno tak bardzo różni od siebie, jednak niemal identyczni. Albo przeznaczenie istnieje i mieliście się spotkać, albo życie bywa naprawdę dziwne. Tak czy owak, mieliście siebie - i po wydarzeniach z przed kilku lat, to było najważniejsze. Pan był ostatnią rzeczą która wiązała Cię z przeszłością. Poza nim, nie miałaś już nic.

Byliście w drodze do Striaton City. Nie miałaś dużego wyboru, droga z Accumula prowadziła prosto do Striaton. Nie jest to może metropolia, ale z powodu Dreamyard przyciągała wiele, różnych, różnych podróżnych. Być może tym razem uda Ci się spotkać kogoś to pomoże Ci rozpocząć twoją prawdziwą podróż. Może wreszcie dowiesz się czegoś, co wreszcie skierowałoby Cię na właściwy tor. Damon zniknął niemal od razu po ostatnich wydarzeniach. Nie wiedziałaś gdzie mógł się znajdować, nie wiedziałaś co mu się stało...nie wiedziałaś nic. I w tym problem. Aczkolwiek, jednocześnie ułatwiało to podejście do sytuacji - nie musiałaś skupiać się na dotarciu w konkretne miejsce, czy szukaniu konkretnej osoby. Mogłaś spokojnie ruszyć przed siebie i próbować szukać wskazówek po drodze. Zawsze był to jakiś sposób, prawda? Litten spojrzał na Ciebie z pytaniem na pyszczku. Czekał na decyzję, poranek zaczynał się ładnie, pogoda zapowiadała się czysta i spokojna. Słońce dawało nadzieję na lepszy start.

- Litt!

Kociak wydawał się zgadzać z twoją decyzją. Nie do końca mieliście inne, więc po śniadaniu ruszyliście w drogę. Ścieżka która prowadziła was do Striaton nie była główną drogą. Chcą uniknąć niepotrzebnych kontaktów międzyludzkich, wybraliście się mnie "oficjalną" drogą, która kiedyś służyła jako droga transportowa dla dostaw potrzebnych w starym laboratorium, znajdującym się niedaleko Striaton. Po wypadku i zamknięciu placówki, droga też straciła swój użytek i cały ruch przeniósł się na oficjalne drogi. Mimo że nie była zadbana, wciąż była w pełni użyteczna dla osób takich jak ty - które chciały dostać się do Striaton szybko i bez tłumów. Nieco niewygody i brak pokecentrum czy sklepów było tego warte dla niektórych.

Podśpiewując sobie, cieszyłaś się słońcem i sprzyjającą pogodą. Kto wie ile jeszcze będzie trwać? Litten biegał po okolicznych krzakach, kamieniach i korzeniach drzew, rozprostowując łapki po nocy. Nie wydawało się żeby ktokolwiek był w okolicy, cisza była przerywana jedynie naturalnymi odgłosami otaczającej was przyrody. Do czasu aż szelest liści i chrupot przerwał tą cudowną monotonie. Litten od razu zatrzymał się, kierując uszy w stronę dźwięku, który dochodził zza jednego z drzew. Kiedy podeszłaś bliżej, zobaczyłaś małego, beżowego psiaka który chrupał właśnie coś, co wyglądało jak leśne orzechy. Na jego widok Litten wydał z siebie dźwięk który przypominał syk i nastroszył się. Psiak momentalnie uniósł głowę, spoglądając na was. Nie wydawał się być przestraszony. Jego postawa wydawała się być mieszanką zaciekawienia i pewności siebie. Może nie do końca wiedział kim jesteście, ale  zdecydowanie nie zamierzał uciekać bo ktoś przerwał mu śniadanie.

- Rock?

Zaszczekał cicho, przenosząc wzrok z Littena na Ciebie i z powrotem. Najprawdopodobniej przywykł do samotności w tych rejonach i widok kogokolwiek widocznie go zaskoczył. A w szczególności, że było was dwoje. Odsunął łapką orzechy za siebie i stanął przed nimi na wyprostowanych łapkach, bacznie was obserwując. Kamienie na jego szyi powoli zaczynały delikatnie świecić. Nie wyglądał jakby miał was zaatakować, ale najwidoczniej wy wyglądaliście jak ktoś kto mógłby chcieć zaatakować jego. Śpiew okolicznych ptaków ucichł i jedyny dźwięk jaki teraz wam towarzyszył to szelest liści, poruszanych delikatnym, porannym wiatrem.

Rockruff nie wydawał się przekonany twoim podejściem. Karma którą położyłaś przed nim też nie pomogła, psiak uznał to za próbę handlu i warknął głośniej, przyjmując groźniejszą pozycję. Litten stanął przed tobą, też w nie najlepszym humorze. Oba pokemony wydawały się nie lubić się od pierwszego wejrzenia i oba miały chyba w planach to okazać, w dosyć prosty aczkolwiek dobitny sposób.

V.
100% V. 100%

Walka zaczęła się szybko i żaden z pokemonów nie wydawał się chętny do szybkiego końca. Repertuar ataków po obu stronach był dość skromny, więc oba stworki nadrabiały zdolnościami fizycznymi. I chodź Litten był zwinniejszy, to Rockruff nie zostawał daleko w tyle. Pokemony wymieniały się atakami i mimo przewagi typów, która osłabiała główny atak kota, to jednak walka wydawała się być dosyć wyrównana.

V.
65% V. 60%

Rzeczywiście, Rockruff miał problem z dosięgnięciem Litten'a na wyższych gałęziach, aczkolwiek korony drzew były dosyć gęste i Litten miał problemy z utrzymaniem się na nich, więc siłą rzeczy musiał korzystać albo z niżej położonych gałęzi, lub nie mógł korzystać z nich wcale. Udało mu się w ten sposób stworzyć niewielki dystans i atakować Rockruffa z dystansu, choć psiak wykorzystywał momenty kiedy jego przeciwnik musiał się zatrzymać żeby zaatakować, aby uniknąć płomieni i skontrować atak nim kot miał możliwość zareagować. Oba stworki dawały z siebie wszystko, co widać było po ich zmęczeniu. Rezultat pozostawał tajemnicą, ale moment w którym tajemnica ta zostanie rozwikłana powoli zbliżał się coraz szybciej i szybciej...

V.
30% V. 30%

Oba pokemony też wyczuwały że to starcie nie potrwa już długo. I rzeczywiście, nie zajęło to dużo czasu - głównie dlatego że jeden z Ember podpalił wreszcie Rockruffa, zmniejszając jego możliwości ofensywne, co przechyliło szalę zwycięstwa na stronę Littena.

Litten +0.7lvl.

Rockruff leżał na ziemi, oddychając ciężko, Litten mimo że był w nieco lepszym stanie, miał powoli problemy z ustaniem na własnych łapkach. Wydawał się być z siebie zadowolony i chyba tylko to trzymało go jeszcze od upadku na ziemię. Kotek podszedł do Ciebie i otarł się lekko o twoją nogę, próbując złapać oddech. Był widocznie zadowolony że udało mu się wygrać, szczególnie że jego przeciwnikiem był Rockruff i choć ten był niewinny - był dla was jednak symbolem przeszłości, od której próbowaliście się uwolnić. Mimo wszystko, to nie on sprawił wam tyle bólu, right? Do Straiton był jeszcze kawałek a dobrze wiedziałaś że podróżujesz opuszczoną drogą, szansa że ktoś go znajdzie jest niewielka. Pytanie brzmiało, czy zostawisz go tu tylko dlatego że jest przypomnieniem tego co się wydarzyło, czy zabierzesz go ze sobą, ryzykując że każde spojrzenie na niego może przywołać wspomnienia które i tak już prześladowały Cię po nocach...

Litten spojrzał tylko na Ciebie i przeciągnął się powoli, próbując rozluźnić się po walce. Zaczął powoli dreptać w pobliżu, podczas gdy ty zbliżyłaś się do pokemona który leżał na ziemi. Nie wydawał się zbyt przytomny, nie poruszył się ani w żaden inny sposób nie zareagował na twoje słowa. Wciąż oddychał ciężej, podrygując lekko co jakiś czas. Zdecydowanie nie był w stanie ani się ruszyć, ani nawet odpowiedzieć na nic. Litten zdecydowanie wydawał się średnio zainteresowany losem psiaka, nie próbował tego nawet ukryć, kiedy położył się w cieniu jednego z drzew i odpoczywał, obserwując Ciebie i twoje starania. Widać nawet po walce jego uczucia względem Rockruffa były takie same jak wcześniej.

Miałaś rację, zostawienie go tutaj mogłoby się dla niego źle skończyć. Chociaż prędzej pewnie znajdzie go tu jakiś inny dziki pokemon niż inny trener, mimo to ryzyko było realne. Miałaś jednak problem z dotknięciem go - nawet wyciągnięcie w jego stronę rok było trudniejsze. To śmieszne, bo dobrze wiesz że to nie jego wina. Wiedziałaś że nie jest w stanie teraz zrobić Ci krzywdy, ale nie mogłaś całkowicie pozbyć się wspomnień ostatniego snu, tych czerwonych oczu i zakrwawionych szponów. Rockruff był zdecydowanie w złym stanie i kto wie ile mieliście jeszcze czasu. Pozostaje jednak jeszcze jeden sposób żeby bezpiecznie go przetransportować...Przypominając sobie mapę i przeliczając to szybko w głowie wiedziałaś że dzisiaj powinniście jeszcze dotrzeć do Straiton, nie jest to aż tak daleko ale spowolniona niesieniem psiaka na rękach zapewne nie zobaczyłabyś pierwszych miejskich budynków przed zmrokiem. Czy Rockruff wytrzymałby tak długo...?

//Co do długości posta - pisałam to w żarcie na Dis.
Sądziłam, że każdy pisze takim sposobem, jaki lubi...

To że się wahałaś, w końcu było to może wykorzystywanie sytuacji - z drugiej, alternatywa była gorsza. Litten dalej nie wydawał się być przekonany, nie do końca rozumiejąc dlaczego się przejmujesz. Problemy jakie mogą wyniknąć z twojej decyzji mogą się okazać większe niż myślisz. Ale może też okazać się że decyzja którą podejmiesz teraz, sprawi że chociaż jedno życie będzie lepsze. Nie mogłaś tego przewidzieć i nie przejmowałaś się tym. Dotknęłaś pokeballem psiaka i bez większych problemów, złapałaś go. Czy zostanie z tobą na stałe? Jak sama stwierdziłaś, to będzie już jego decyzja. Pan przeciągnął się leniwie i wstał, ruszając obok Ciebie.

Dzień mijał bez większych problemów, minęłaś Dreamyard - zrujnowane laboratorium, które wcześniej pracowało nad kilkoma rzeczami. W tym, z tego co słyszałaś, podobno nad technologią która pozwoliłaby oglądać sny pokemonów. Brzmiało jak science-fiction, choć w rzeczywistości okazało się dramatem, kiedy laboratorium wybuchło i zostało porzucone. Striaton, jak się spodziewałaś, było pełne różnych ludzi. Widziałaś osoby które ewidentnie przybyły tu z różnych klimatów, patrząc na ubiory czy kolor skóry. Pora roku im sprzyjała, było ciepło i przyjemnie - idealna pora na wakacje, czy podróże w innych celach. Niestety, znaczyło to też większy ruch w PokeCentrum. Co prawda wciąż były wolne miejsca i nie miałaś większego problemu ze znalezieniem kawałka przestrzeni żeby odpocząć, ale po spojrzeniu na Littena i Rockruffa, Siostra Joy poinformowała Cię że doprowadzenie ich do odpowiedniego stanu zajmie chwilę. Miałaś więc czas rozejrzeć się między ludźmi.

Twoją uwagę przyciągnęła grupka kilku osób, stojąca wokół stołu na którym stał mały, czarny obiekt, który wydawał się poruszać w przód i w tył. Jeden z chłopaków stojących wokół niego, obserwował go i tłumaczył coś, co widocznie było powodem tego zebrania.

- Nie do końca wiemy jeszcze skąd się wzięły. Pierwsze zapiski czy dane jakie mamy na ich temat pochodzą z przed około 400 lat. Od tamtej pory pomagają nie tylko w kopalniach, ale i w większych miastach. Są wyjątkowo szybkie i nie przeszkadza im to czy teren jest równy czy nie, ich balans jest naprawdę niesamowity.

Chłopak tłumaczył najwidoczniej coś na temat pokemona, który teraz jeździł po stole, tworząc małe kółka. Zachwyt i zdziwienie innych mówiły wyraźnie że nie mieli okazji spotkać wcześniej takiego pokemona. Patrząc na niego, sama nie miałaś pojęcia czym jest. Wydawał się być napędzanym kawałkiem węgla. Widywałaś już przeróżne dziwne pokemony, ale to był chyba pierwszy raz kiedy spotkałaś coś tak dziwnego.