Conquer your weakness, we get into the zone

_____Nimbasa City zawsze potrafiło zaskoczyć. Centrum Unovy, które skupiało się głównie na branży turystycznej i rozrywkowej, nie bez powodu ściągało do siebie miliony ludzi z każdego zakątka świata, nie tylko dzięki stałym atrakcjom, jak park rozrywki, lecz organizując festiwale, koncerty lub różnego rodzaju występy, które nigdy nie pozostawiały niedosytu. Letnia pora najlepiej się do tego nadawała. Ciepłe temperatury zachęcały, by wyjść z domu i wziąć udział w niezapomnianych wydarzeniach.
_____Ostatnie kilka dni było poświęcone artystom. Chalk festival wymalował każdy mur i każdy chodnik miasta, zachwycając kolorami i kreatywnością. Ogromne dzieła, które dzięki odpowiedniemu cieniowaniu, sprawiały wrażenie żywych, narysowane krajobrazy oraz przejścia, w które ludzie nie raz próbowali wejść. Turyści robili zdjęcia, by pochwalić się, jak siedzą na grzbiecie Lugii. Butterfree i Vivillony podlatywały bliżej, żeby ukrywać się wśród różnobarwnych motyli na ścianach budynków, kiedy niektórzy czatowali przy rozłożonych stoiskach z jedzeniem czy atrakcjami.
_____- Malowanie twarzy! Zapraszam! - rozbrzmiał kobiecy głos gdzieś w oddali. Szatynka miała narysowanego na policzku Love Balla i machała energicznie do ludzi. - Zapraszam chętnych!

_____Stojące po prawo i lewo foodtrucki miały sporo do zaoferowania zarówno z dań głównych, jak i deserów. Znajdował się tam pojazd typowo ze słodyczami - żelkami, ciągutkami, tic-tacami, cukierkami o różnych smakach. Kolejny znów czekoladowy, gdzie od upominkowych opakowań z czekoladami i bombonierkami z wymyślnymi nadzieniami, dało się kupować pojedyncze sztuki, czekoladowe draże, owoce w czekoladzie. Z lodów przyciągał uwagę Big Gay Ice Cream, którego nazwy lodów też były dość specyficzne, a zaraz obok niego mieściło się stanowisko z lodami tajskimi.
_____Odsuwając się od deserów, w oddali dało się również dostrzec hot-dogi - oczywiście nie te zwyczajne, gdzie parówkę polewają ketchupem i musztardą, ale gdzie wygląda on jak prawdziwe danie w bułce. Dalej znów truck "wszystko z ryby", którego nazwa świadczyła sama za siebie, następnie India Menu, Grill & Fun, Delicio Taco Truck, wegetariańska oraz japońska, gdzie na boku pojazdu namalowana była animu waifu czy inny thot, a w środku azjatycki, pomarszczony, choć przyjaźnie wyglądający staruszek, skręcał rolki sushi na oczach innych ludzi.

_____Bradford nie musiał czekać długo na odpowiedź - obietnica "czegoś dobrego" przekonała pokemony, nawet jeśli nie zdawały sobie sprawy, co dostaną.
_____Zielonowłosa waifu patrzyła na każdego, kto postanowił podejść bliżej foodtrucka. W menu były dostępne różne rodzaje rolek - zarówno te najzwyklejsze, jak i wymyślne, a nawet grillowane. W zestawie, który zamówił Garret, znajdowało się dziesięć sztuk. Nie brzmiało na wiele, lecz dla niegłodnego nie powinno robić to problemu; przynajmniej zakładając, że po pierwszym kęsie, blondyn nie zechce więcej. Staruszek podał klientowi w czarnym, jednorazowym pudełku, elegancko poukładane sushi. Chwilę później dał mniejszy zestaw - cztery sztuki, po dwie na głowę dla podopiecznych.
_____- Dzińkuje, dzińkuje - powiedział z uśmiechem, delikatnie kiwając głową. Jego akcent zauważalny, jednak wciąż dało się go bez problemu zrozumieć. - Smaczniego.
_____Za stolikiem nie było trzeba szukać daleko, znalazł się nieopodal, koło sporej kałuży, po której pływała mała łódka - kolejne dzieło z kredy. Deerling podeszła bliżej, starając się zidentyfikować zjawisko, lecz gdy nosem sprawdziła, że to nie prawdziwa woda i pachnie jakoś dziwnie, zaraz podniosła łeb i podeszła do dwójki, gdzie Garret już częstował.
_____Honedge nie wybrzydzał, dwie rolki wciągając od razu. Nie wyglądało na to, że to najlepszy pokarm, jaki miał w ustach, ale wciąż wydawał się zadowolony. Jelonek zaś... kompletnie zignorował swoją porcję. Podszedł bliżej właściciela, patrząc, co on tam ma i zaczął szturchać nosem chłopaka, próbując się z mordą dostać do jego zestawu. Najwidoczniej u Bradforda znajdowało się coś ciekawszego.

_____Deerling spojrzała na Garreta olbrzymimi Bambi-oczami, jeszcze przez chwilę próbując, lecz ostatecznie sobie odpuszczając kradzież. Wróciła do swojego posiłku, najpierw wąchając uważnie, następnie próbując jedną rolkę. Wyglądało to dość komicznie - podeszła do tego z dziwną niepewnością, a gdy już postanowiła wziąć kawałek do ust, zaczęła kombinować, jakby niepewna, co powinna z tym zrobić. Ostatecznie skończyło się na tym, że zjadła większość rolki, zostawiając część ryby, z którą mocowała się trochę. Kawałek przykleił jej się do podniebienia, lecz ostatecznie jakoś go odkleiła za pomocą języka, kończąc specyficzny pokaz i zostawiając kawałek wylizanej ryby na ziemi (niech se rybka pływa w fałszywej, kredowej wodzie). Obserwowała go przez chwilę, zanim postanowiła wrócić do drugiej rolki, teraz próbując w bardziej umiejętny sposób wyjeść wszystko inne.
_____Zgiełk nie cichnął. Krzyki bawiących się dzieciaków wciąż rozbrzmiewały w tle, podobnie jak nawoływania do różnych atrakcji: malowania na ciele bądź kredą. Garretowi obiło się o uszy jakieś wspomnienie o tutejszej loterii, lecz nie był w stanie wsłuchać się dłużej. Niespodziewanie, czyjaś ręka uderzyła o jego ramię w geście powitania.
_____- Siema mordko - powitał się jasnowłosy chłopak, znajomy. Bradford poznał go w swoich najciemniejszych momentach życia. Vast, bo tak miał na imię, znalazł się w miejscu, w którym spodziewanoby się go najmniej - w szpitalu. Nie pracował na stałe, lecz odbywał tam swoje praktyki, masując, pokazując ćwiczenia, na różne sposoby pomagając pacjentom powrócić do zdrowia po niefortunnych wydarzeniach. Jak można się domyślić, na liście znajdował się również Garret. - Looking good, looking good. Jak się trzymasz? - zapytał z uśmiechem, przysiadając się do niego, nawet nie kwapiąc, by zapytać.
_____Vast był dość specyficzny. Na pierwszym dniu, kiedy dwójka się spotkała, praktykant dopytywał się jeszcze pielęgniarki, czy niepełnosprawny nie zacznie nagle krwawić. Trudno stwierdzić, czy była to prawdziwa obawa, czy jakiś rodzaj głupiego żartu, lecz to nie jego pierwszy i nie ostatni raz. Chłopak miał tendencję do niepoprawnych komentarzy, całkowicie niezgodnych z atmosferą. Ciekawe, czy to się zmieniło od tamtego czasu.

_____- Hah, gotcha - powiedział z uśmiechem. - Zaliczone i podpisane - przekazał dobre wieści blondynowi, wyciągając ręce do góry i leniwie przeciągając się, by na końcu opaść na krzesło. -  Z początku byłem zawiedziony, że nie dali mnie na nekro, żebym mógł kroić ludzi, ale nie narzekam. Praca okazała się o wiele zabawniejsza niż przypuszczałem - kontynuował temat - co więcej, byłeś tam jednym z lepszych klientów.
_____Czyżby zapomniał o wszystkich wyzwiskach rzuconych w jego stronę przez Garreta? Niektórzy ludzie posiadają trzysekundową uwagę złotej rybki, lecz nie przesadzajmy; negatywne doświadczenia łatwiej zapadają w pamięć. Nie wspominając, że nazywanie pacjentów klientami było dość specyficzne samo w sobie.
_____- Oh man, wakacje to koncept, przez który sam dałbym się porwać - rzucił z uśmiechem, sięgając po e-papierosa. - Jeśli nie masz pomysłu, wejdź w pierwszy pociąg, to proste - zaproponował, wkrótce otaczając się arbuzowym dymem. - Albo samolot, statek, rower... - wyliczył inne środki transportu.

_____- Ja nie jestem - odpowiedział zaraz. - Żywi są o wiele bardziej responsywni, a martwi są... no martwi - zauważył oczywistą rzecz, unosząc jedną z dłoni wyżej na to stwierdzenie. Nieruchliwi, nierozmowni, po prostu leżący, dość zimni po czasie. Vast wypuścił dym nosem i kontynuował. - Przekleństwa to najmniejszy problem. I had my fun anyway - dodał, zaciągając się ponownie.
_____Deerling wydawała się już skończyć mocowanie się z sushi. Pudełko ostatecznie wylądowało na ziemi i ryba znów została niezjedzona, ale cała reszta zniknęła. Teraz zarówno uwaga jej, jak i Honedge, bardziej się skupiły na ich nowym gościu.
_____- Uuu, gdzieś za siedem mórz - rzucił, gdy usłyszał o statkach. - Czyli dalej - wymruczał,  bujając się lekko na krześle, nie zauważając, jak jelonek wącha arbuzowy dym z zaciekawieniem. - Ja? Bimbam - prychnął rozbawiony. - Nie mam nic do roboty, a czas i pieniądze do wydania. Kierowniczka była na tyle miła, że sypnęła groszem pod koniec praktyk - stwierdził, przestając się bujać i w zamian pochylając się wprzód, opierając rękoma o stół. - Ponoć byłem dobry - pochwalił się z pewnym uśmiechem, choć trudno powiedzieć, czy teraz nie wyolbrzymiał. - Przypnijcie mi plakietkę "pracownik roku", bo drugiego takiego nie znajdziecie - dodał żartobliwie.

_____Vast tylko machnął ręką. Garret nie wiedział, jak ta praca potrafiła wyglądać i jak podejście zmieniało całe odbieranie sytuacji. Albo zdawał sobie sprawę, ale nie chciał koniecznie zastosować tego w przypadku, gdy mówił o sobie - niezależnie od odpowiedzi, jego dawna "pielęgniarka" nie wyglądała na przejętą w najmniejszym stopniu. Teraz mieli chwilę, w której się pośmiali i to było najważniejsze.
_____Uwaga Vasta skupiła się na blondynie, gdy ten zadał ostatnie pytanie.
_____- Zamieniam się w słuch - stwierdził z uśmiechem, pochylając się bardziej w stronę rozmówcy. - Co proponujesz?
_____Wyglądało na to, że trajkotka się w końcu wyciszyła i tylko zaciągała się e-papierosem w przerwach od słuchania. Co Garret miał do powiedzenia? Jego wcześniejsze zastanawianie się nie wróżyło, by podróż była zaplanowana, ale Vast przyjmie wszelkie zalążki pomysłów bądź kompletną improwizację.

_____Pokemony poparły pomysł - Honedge już wcześniej był podekscytowany ideą na zwiedzenie świata poza rodzinnym ranczem, a wszelkie kroki, które pozwalają im kontynuować wędrówkę, przyjmował jak najbardziej pozytywnie. Podobnie Deerling, co prawda nie tak zafiksowana na zmianie otoczenia, lecz zdecydowanie podekscytowana na "nowego członka w stadzie".
_____- Masz mnie - powiedział, wciąż utrzymując swój entuzjazm. - Tylko powiedz, kiedy mam spakować swoje manatki - dodał, wyciągając z kieszeni telefon i trzymając go w dwóch palcach, prezentując go Garretowi. Chyba, że jasnowłosy preferował starsze metody, czyli umówienie się o określonej porze o określonym czasie. Vast wszedł w kontakty i podsunął urządzenie bliżej rozmówcy, by ten wstukał swoje dane. Proszę, oto jak łatwo zdobywa się dane kontaktowe sławnego koszykarza!
_____- Wspominałeś coś o Castelii - przypomniał. - Jeśli chcesz, mam znajomą, która mogłaby nas tam podwieźć - zaproponował, co znacznie ułatwi im podróż, o ile Bradford się nie rozmyślił w tej kwestii.