Conquer your weakness, we get into the zone

_____Uniósł brwi, lecz widać było, że szanuje tę odważną decyzję. W przypadku Vasta było to o wiele bardziej spontaniczne, ale nie przeszkadzało mu. Dopiero się dowiedział o swojej wycieczce, lecz zamiast tracić czas na dokładne planowanie, postanowił go spędzić na pakowanie się.
_____- Wydaje mi się, że lepiej wyjechać spod dworca - stwierdził, choć nie wydawał się do końca pewny. Nie zapominajmy, że w tym całym yolo, jeszcze istniała trzecia osoba, która nie miała pojęcia o ich planie. - Napiszę - dodał, samemu podnosząc się z miejsca. Pogłaskał po drodze Deerling, żegnając się z nią i ruszył w drogę.

_____To samo zrobił Garret. Już mniej oczarowany festiwalem, a skupiony na swoim celu, skierował się do domu.

_____- Czyżbyś zmienił zdanie na temat podróży? - powitał go ojciec przed domem. Ostatnio sam go przywołał, potrzebując pomocy, lecz w tym przypadku wybór Bradforda był własny i nieprzymuszony. - Jak na podróżnika, często tu wracasz. Może twoje miejsce naprawdę należy do tego rancza - stwierdził i znając podejście ojca, nie obraziłby się za taki obrót spraw.

Honedge: festiwal! + jedzenie: + 6 przywiązania
Deerling: festiwal! + wśród ludzi!: + 6 przywiązania

_____- Wyrzuty czy nie, pokemony same się sobą nie zaopiekują - odpowiedział, ale nie truł ci więcej dupy. Mężczyzna westchnął, w końcu zaakceptował ten wybór wraz z oddaniem w twoje ręce Honedge parę dni temu. Skoro już o tym mowa, mieczyk nie wyglądał zbyt entuzjastycznie. Gdy już zauważył znajomą okolicę, zaczął się ociągać, a na widok rancza aż się wzdrygnął, niechętnie podążając za trenerem. Deerling za to, w przeciwieństwie do swojego pokemoniego towarzysza, od razu zainteresowała się wszystkim, co ją otaczało. Ogromne, świecące się oczy zachwycały się każdym szczegółem, od najzwyklejszych ludzkich tworów po inne istoty, które zamieszkiwały to miejsce. O ile Garret nie zwróci jej uwagi, przywołując do siebie, jelonek pójdzie się przywitać z pasącymi się na zewnątrz Bouffalantami.
_____- Tylko uważaj na matulę. Jeśli cię złapie, będzie się żegnać kolejne pół godziny - usłyszałeś jeszcze ostrzeżenie. - Trzymaj się, ja będę wracał do pracy - dodał tylko, po czym jak powiedział, tak zrobił.
_____W pokoju Garreta nic się nie zmieniło, najwidoczniej rodzicielka nie zdążyła położyć tam swoich łapek lub w przypływie dziwnego sentymentu postanowiła tam nic nie ruszać... Prawdopodobnie nie miała czasu, tak, zdecydowanie. Torba znajdowała się na swoim miejscu, gotowa do wzięcia. Wkrótce również rozbrzmiał dźwięk esemesa od nieznajomego numeru, który nie był tym, co Bradford mógł się spodziewać, a jego treść:
_____"Babciu, mogłabyś mi przesłać na konto 300$, bo mi brakuje na naukę?
_____Wnuczek."

_____"D:"
_____Garret szybko dostał wiadomość i zaraz potem kolejną.
_____"Daj chociaż złotówkę na paliwo, babciu!"
_____Napisał żartobliwie, nie mając tego na myśli, lecz na drobną sprawę, może Garret powinien pomyśleć o dołożeniu tej dychy na paliwo, żeby jawnie nie wykorzystywać nieznajomych sobie osób? Dodatkowo ta "znajoma", której imienia Bradford jeszcze nie poznał, musiała dopasować się do ich spontanicznych decyzji, co już jest godne przynajmniej doceniającego klepnięcia w plecy.
_____Vast widząc, że jego "naciąganie na wnuczka" nie zadziałało, przeszedł do rzeczy:
_____"Transport jest gotów. Możemy podjechać po ciebie, tylko daj nam adres."
_____Wygląda na to, że nie musiałeś się nawet bujać w wyznaczone miejsce.

_____W portfelu znalazłeś łączną sumę 106$ składającą się z nominałów 50$, podwójnego 20$, 10$ w papierku i 6$ w monetach, a żeby dodać coś do tego niepotrzebnie szczegółowego opisu pieniędzy, warto wspomnieć, że jedna z dwudziestek była dość wygnieciona i zagięta, choć wciąż nadająca się do zapłaty w sklepie bądź gdziekolwiek indziej.
_____Honedge nie musiałeś szukać daleko - praktycznie cały czas ci towarzyszył, trochę żywszy teraz, gdy nałożyłeś torbę, już gotowy do drogi. Przemierzając dom, natknąłeś się na kuchnię - nie musiałeś przez nią przechodzić, ale kątem dostrzegłeś, że na blacie znajduje się ciasto bounty domowej roboty, dodatkowo posypane kokosem.
_____Teoretycznie powinieneś się zbierać i kontynuować poszukiwania Deerling, by ruszyć w swoją podróż, jednak co zaszkodzi skubnięcie? Albo zabranie jednego-dwóch kawałków? Skusisz się?~

_____Pojemniczki się znalazły - mogłeś wybrać dwa mniejsze lub jedno duże, żeby zmieścić w tym dwa kawałki lub więcej, bo czemu się ograniczać. Congratz! Zdobyłeś ciasto. Poziom endorfin wzrósł już na samą myśl o jego smaku! Teraz dalsza część z misji - wydostać się z kuchni niezauważonym, bo wiadomo, kradzione lepsze. Rozejrzeć się na prawo i lewo, po czym szybko dopaść do wyjścia wpierw z kuchni, następnie z budynku, by poszukać za Deerling.
_____Bambi znajdowała się wśród bizonów. Wyglądało to komicznie; patrzenie na jelonka wśród dwa razy większych od siebie pokemonów wywoływało na twarzy uśmiech. Szczęśliwie, Bouffalanty należały do spokojniejszych, a nawet wydawało się, że były zbyt cierpliwe wobec młodego pokemona, który praktycznie robił wszystko, co dusza zapragnęła. Gdy Garret miał ją w zasięgu wzroku, mała ciekawsko skubała grzywę jednego ze starszych już samców. Gdy ten potrząsnął masywną głową, Deerling odbiegła kawałek, ale po zobaczeniu, że żadne niebezpieczeństwo jej nie grozi, zaczęła energicznie skakać wokół staruszka, jakby chcąc go w ten sposób zachęcić do zabawy. Niestety, bez najmniejszego powodzenia.
_____Błękitna osobówka zatrzymała się przy ranczu i trafnie było przypuszczać, ze to przyszły transport Bradforda. Od strony pasażera wyszedł Vast i oparłszy się o otwarte drzwi, skanował otoczenie wzrokiem, zapewne próbując wypatrzeć swojego towarzysza podróży.

_____Deerling pożegnała się ze swoimi nowymi znajomymi i żwawym krokiem znalazła się przy tobie. Schowanie do pokeballa nie było tym, czego się spodziewała, ani chciała, lecz nie mieli innej drogi, żeby ich przewieść. Emocjonalne zwierzątko zniosło to gorzej niż Honedge, który nie tylko spokojnie to zaakceptował, a nawet miał szczerą nadzieję, że w końcu wydostaną się z tego miasta.
_____- To ty się ociągasz - Vast rzucił zaczepnie, lecz zamiast chować się do samochodu, on jeszcze machnął na Garreta ręką. - Wrzuć rzeczy do bagażnika.
_____Obeszliście samochód, otwierając jego tył. Znajdował się tam inny plecak, który pewnie nie rzucałby się w oczy, gdyby nie dwie okrągłe naszywki: zombie outbreak ze znakiem skażenia biologicznego oraz zielona z napisem free spirit i namalowaną różą kierunków. Zapewne należał do Vasta. Wrzuciliście tam pozostałe klamoty, a po zamknięciu, blondyn potruchtał w stronę drzwi. Ktoś mógłby pomyśleć, że jest tak podekscytowany na przyszłą podróż, lecz wkrótce okazało się, że jego intencje były zupełnie inne.
_____- Moje! - zaklepał sobie przednie miejsce. No tak.
_____Dostałeś miejsce za Vastem, lecz zanim skoncentrowałeś się na nieznajomej, bo wypadałoby ją poznać, coś innego zwróciło twoją uwagę. Na tyle leżał pokemon. Nie brzmiało to wcale źle, gdyby nie dodać, że znajdował się w swojej mega formie i zajmował większość możliwego miejsca, nawet z rozłożonym na płasko siedzeniem. Garretowi udało się tam wejść i nawet usiąść bez większego mocowania się ze stworzeniem, lecz głowa Mega Sceptile'a znajdowała się zaraz obok pasażera. I uśmiechała się. Trudno powiedzieć, czy to dobry znak.
_____- Przepraaaszam za niego - usłyszałeś zaraz. Kierowca, a raczej kierowczyni, wyglądała jak przeciwieństwo Vasta. Kiedy chłopak należał do raczej wysokich i smukłych, ona nie oszczędzała sobie w życiu. Pulchna kulka, która nawet miała nos zaokrąglony, była o dobre 30, o ile nie o 40 centymetrów niższa od samego koszykarza. - Trenowałam z nim transformację, kiedy Vast zadzwonił - taki czar, kiedy robi się wszystko bez wcześniejszego poinformowania osoby o swoich planach. Jak mogli wspomnieć, skoro sami wcześniej nie wiedzieli? - Treecko staje się po niej wyjątkowo kapryśny i za nic nie mogłam go włożyć z powrotem do pokeballa - wytłumaczyła się dziewczyna, brzmiąc na wyjątkowo pokonaną.
_____Zaraz-- Treecko? To przynajmniej dwie ewolucje temu, nawet trzy, licząc megastone.

Wygląd dziewczyny:

_____- Na co on jest oporny - rzuciła.
_____Vast odebrał pudełko, co zaraz przykuło uwagę dziewczyny. Uważnie spojrzała najpierw na niego, a później z powrotem na ciebie.
_____- Wiesz, że jeśli nie rozdzielisz tego teraz, nie dostaniesz nic z powrotem? - ostrzegła, upewniając się, że wszystkie kawałki ciasta służyły za ofiarę w zamian za podwózkę. Blondynka miała jeszcze na tyle taktu, by pomyśleć i podzielić na trzy, jeśli wyrazisz taką chęć... o ile wcześniej wydostaniecie pudełko z rąk Vasta, który przyglądał się deserowi przez jedną ze ścianek.
_____Po inspekcji ciasta, uwaga chłopaka szybko przeniosła się na waszą dwójkę.
_____- Wy się jeszcze nie znacie - zaczęła naczelna katarynka, nie wyglądając na przejętego wcześniejszym komentarzem. - To jest Maya, która zgodziła się nas podwieźć. Kobieta-anioł, pomagała mi przewieźć różne rzeczy za odpowiednią przysługę - przedstawił ją z uśmiechem.
_____- To nie były zwłoki - ucięła dziewczyna, odpalając samochód, upominając kręcącego się Vasta, żeby zapiął pasy. - Przynajmniej nie dosłowne.
_____- Raz był szkielet - przypomniał Vast z uśmiechem i nawet przez myśl mu nie przeszło, że w pewnych kwestiach powinien się zamknąć, zamiast rozgadywać w entuzjastyczny sposób. - Zaś eye-candy siedzący z tyłu to Garret - kontynuował przedstawianie. - Znamy się jeszcze z moich praktyk i spotkaliśmy się dzisiaj na festiwalu.
_____Usłyszałeś koło siebie dwa mlaśnięcia Sceptile'a.