Conquer your weakness, we get into the zone

_____Postanowiłeś nie być skończonym chujem, który wypominałby innym swoje bogate życie i pozwoliłeś Vastowi dalej mówić. Pewnie by się nie obraził, jednak to wciąż dawało jakieś plusy do twojej karmy, o ile ktokolwiek wierzył w takie rzeczy.
_____Blondyn przytaknął i wkrótce poszliście na poszukiwania kogokolwiek, kto byłby w stanie wam pomóc. Kobieta była ubrana w elegancki strój, którego nikt nie chciałby mieć na sobie w taką pogodę. Biała marynarka zapinana, z długim rękawem, uroczy kapelusz marynarski i wydawałoby się, że tylko spódnica ratowała sytuację, choć wciąż należała do tych obcisłych, nie wspominając o cienkich rajstopach oraz butach na niskim obcasie z zaokrąglonym czubem. Gdy do niej podeszliście, powitała was z uśmiechem. Nie wyglądała na zajętą albo jeszcze jej zmiana się nie rozpoczęła. Zapytana o pomoc, poprosiła o wasz bilet, na którym wypatrzyła odpowiedni pokój i była na tyle miła, żeby was tam zaprowadzić osobiście. Weszliście do środka, kierując się tamtejszymi korytarzami, gdzie jeszcze na tym samym piętrze dojrzeliście restaurację i bar. Zeszliście niżej, gdzie znajdowały się kajuty i dotarliście do swojego pokoju, który mieścił się po środku korytarza.
_____- Kajuta numer osiemnaście - zaprezentowała kobieta, pozwalając wam wejść do środka.
_____Pomieszczenie było tym, czego się spodziewaliście... a nawet więcej. Sypialnia małżeńska, gdzie większość pokoju stanowiło sporej wielkości łóżko z baldachimem i białymi oraz czerwonymi poduszkami w kształcie serca. Wokół płatki róż - z pewnością nie coś, co zamawialiście, musiało być pozostałością z wcześniejszego zamówienia; podobnie jak bukiet kwiatów leżący na łóżku. Dwie szafki nocne po obu stronach, dużo lamp wiszących oraz takich stojących na półkach w kształcie świeczek, zapewne do zapewnienia nastrojowego oświetlenia, choć jeszcze nie były zapalone i nie mogliście zobaczyć ich efektu. Wbudowana, rozsuwana szafa, jasna komoda, fotel gdzieś w kącie pokoju, na ścianach powieszone obrazki muszelek w kształcie serca lub tych cheesy napisów, które pary zazwyczaj robią na piasku. Niezbyt przestrzenne, ale potulne, na pewno nie przypominało apartamentów, całych mieszkań, w których nocowałeś; tu może znajdowało się metro-półtora miejsca wokół łóżka, żeby dało się przejść. Znajdowały się tu również drugie drzwi; łazienka miała w sobie standardowy pakiet, nie licząc okrągłej wanny dla dwojga. I tak, tu też były rozsypane płatki.

wygląd laski:

_____- Zdradę? - powtórzył Vast, kiedy postanowiłeś zacząć delikatny temat. Szczęśliwie, w pobliżu nie znajdował się nikt, kto mógłby się o takie żarty oburzyć. Co więcej, blondyn postanowił pociągnąć temat. - Z kogo winy? - zapytał. Podszedł do leżących na łóżku kwiatów - części, którą nie zainteresowałeś się, lecz twój towarzysz już tak. Dojrzał przy bukiecie karteczkę; zmarszczył delikatnie brwi i najpierw ją powąchał, by stwierdzić: - Perfumowana - co było racją. Nie mogłeś tego wyczuć ze swojej odległości, ale nie dało się tego zignorować, gdy trzymało się ten podarunek blisko siebie. Następnie przeczytał zawartość w większości z dość neutralnym wyrazem twarzy, choć dostrzegłeś moment, gdzie pojawiło się lekkie niezrozumienie. Vast odchrząknął i zaczął czytać.
_____- Bez Ciebie tak pusto oczom i ustom. Śmiech schował się w kącie i śpi, wieczory się dłużą, a jest ich tak dużo. Nikt bliski nie puka do drzwi. Bez ciebie misiu tak wiele jest złego... - zaczął, zatrzymując się na chwilę, widząc buźkę, którą też postanowił ostatecznie przeczytać. - ...sadface. Smutno, płakać się chce. Mijają soboty, pamiętaj więc o tym, że komuś bez ciebie jest bardzo źle. Nieuchronnie umiera we mnie poczucie samotności - ciągnął dalej wierszyk i chyba nie do końca wiedział, co druga osoba chciała przekazać. - Dlaczego to twoje oczy mnie zauroczyły? Nie wiem. Dlaczego pozwalasz mi w nie zaglądać? Nie wiem - kontynuował, jego akcent daleki od prawdziwie romantycznego. - Rodzi się niebezpieczna, lecz miła potrzeba bliskości - zakończył, nie oczekując oklasków. Chciał się podzielić liścikiem ze znajomym, nawet nie dbał o dykcję, czytając to normalnym tonem, jednym ciągiem. - Oh man - mruknął. - Chyba nigdy nie zrozumiem poezji - stwierdził, wyciągając, jakby nigdy nic, bukiet w stronę Garreta, by sam zerknął... albo żeby przyjął od niego kwiaty?

_____I poszliście zwiedzać.
_____Mieliście na tyle respektu wobec innych i siebie, żeby nie zaglądać do innych pokojów mieszkalnych - chyba, że nie, wtedy zawsze istniała droga powrotna, żeby zajrzeć do pomieszczeń czy dwóch (jak wymaga od tego każda pokemonowa gra), gdzie każdy człowiek wita z otwartymi ramionami oraz daje prezenty nieznajomym. Pierwsze jednak, na co się natknęliście, to kasyno... albo coś, co było podpisane w ten sposób. Vast został tu przyciągnięty przez muzykę i już na wejściu zostaliście powitani tysiącem świateł bijących od maszyn oraz podświetlanej podłogi. Szybko się okazało, że nie mieścił się tu jedynie hazard; pomieszczenie było podzielone na dwie części, gdzie w jednej znajdowały się typowe maszyny z wajchą, do której wsadzało się pieniążka i liczyło, że zgarnie się całą pulę, zaś w drugiej znajdowały się gry platformowe, fpsy, taneczne, logiczne, horrorów.
_____- Gotowy, żeby przegrać swoje życiowe oszczędności? - zapytał beztrosko Vast.

_____- Na co innego? - rzucił, podchodząc do jednej z maszyn. - Wiesz, jak one działają? - zapytał, spoglądając na ekran. Jedyne, co dostrzegł, to dużo różnych berries, które - jak podejrzewał - powinny się ułożyć w jednym rządku, choć ilość guziczków wskazywała, że kombinacji mogło być więcej niż jedna, prosta linia przez środek. - Chodź po żetony.
_____Nie wyglądał na kogoś, kto znał lub widział prawdziwą tragedię ludzi, którzy zostali wciągnięci w hazard. Czy to dobrze, by go tak puścić? Kupić mu szelki, żeby nie odchodził dalej niż na pięć metrów?... Albo krócej. I zakleić usta. Koniecznie zakleić usta.
_____Widzieliście, że kilka maszyn było już zajęte, kiedy szliście do kasy. Minęliście również blondyna, którego oficjalny strój mógł sugerować, że jest jednym z tutejszych pracowników, lecz w tamtej chwili nie on znajdował się w centrum uwagi - przynajmniej nie dla Vasta, który zadecydował, że chce te nieszczęsne żetony do gry. Inna sprawa, że przeżyliście spore deja vu, kiedy siedzący za ladą nieznajomy, okazał się mieć tę samą twarz, co wcześniejszy chłopak. Zielonooki, widząc zainteresowanie potencjalnych klientów, wstał gwałtownie z miejsca i oparł ręce o blat, pochylając się do przodu. W jego ślepiach dostrzegliście iskierki, nawet nie dał wam dojść do głosu, zaczynając:
_____- Witamy w kasynie i salonie gier, gwarantujemy świetną zabawę i niezapomniane wspomnienia. Zachęcamy do wypróbowania każdej z atrakcji. W czym mogę służyć? - mógłbyś przysiąc, że powiedział to na jednym wdechu.

_____- Pewnie tak.
_____Po rozejrzeniu się, nie dostrzegłeś tamtej osoby. Pewnie zniknęła gdzieś za automatami.
_____- Wciąż świetną zabawę - Vast kontynuował, mimo twojej jawnej niechęci. Pracownik za ladą wskazał na niego palcem, przytakując w ten sposób. - Kto nie dałby się złapać na ładne światełka? - rzucił.
_____- Dokładnie! - powiedział, jego ton wyjątkowo żywy i energiczny do stopnia, że wydawało się to trochę przesadne. - Przy odrobinie szczęścia można zgarnąć ogromne nagrody! - zapewnił blondynek. - Żetony są potrzebne zarówno do części kasyna jak i salonu gier - ciągnął dalej i zaraz dodał, że każda z atrakcji potrzebuje jednego żetonu na jedno zagranie, co wydawało się dość oczywiste. Mężczyzna jednak tłumaczył wszystko w szczegółach i gadał, jakby przez ostatni tydzień był zamknięty w składziku, nie mając żadnego towarzystwa. - Kosztują po 5$ za sztukę.
_____Kiedy Vast zajął się wyciąganiem pieniędzy, bo tak, wciąż nie zmienił swojego zdania, ani ty go nie wyniosłeś, zielonooki miał chwilę na wzięcie oddechu. Nie pozostał cicho na długo; jego zaintrygowane spojrzenie dość nieśmiało zerkało w stronę pokemona, który ci towarzyszył.
_____- ...Mogę go wziąć? - zapytał, spoglądając na ciebie.

_____Gwiazdki zniknęły z jego oczu, a blondynek stał się nawet mniejszy niż wcześniej. Zabrał ręce z blatu, kiedy podszedłeś bliżej, nie próbując wygrać tej walki o dominację; od samego początku był na przegranej pozycji. Zwinął dłonie w pięści, choć zamiast szykować się do walki, przyciągnął ręce do klatki piersiowej w defensywnej pozycji, cofając się o krok i delikatnie wyginając w tył.
_____- Przepraszam, przepraszam - rzucił zaraz spanikowany, unosząc ręce, przysłaniając część twarzy. Nie rozumiał twojej agresji, ale zdał sobie sprawę, że spoufalanie się z klientami było najgorszym pomysłem, na który dzisiaj wpadł.
_____Vast jednak nie dał się tak łatwo wyprowadzić. Teraz nie był bezwładną, szmacianą lalką, którą chroniłeś przed dawnym znajomym i zamiast grzecznie się posłuchać, on przyhamował, nie dając się stąd wyciągnąć i uwolnił z uchwytu.
_____- Co jest? - rzucił, patrząc na ciebie pytająco. Nie wydawał się specjalnie zły, choć wcześniejsza beztroska również zniknęła z jego tonu. - To tylko zabawa - zauważył. - Czemu nie możesz wyluzować?

_____Vast zerknął w stronę chłopaka, gdy wspomniałeś o jego podstępnej naturze. Nieznajomy nie wyglądał na groźnego czy cwaniaczkującego, teraz zbierał ostatnie resztki swojej godności, próbując dojść do siebie i nawet nie patrzył w waszym kierunku. Szarooki szybko wrócił do ciebie wzrokiem.
_____- M'kay - odpowiedział, kładąc obydwie dłonie z tyłu głowy z podniesionymi w górę łokciami. - Wrócę tu później - powiedział z uśmiechem, kompletnie ignorując twoje słowa z wcześniej, ale godząc się, na teraz, żeby zmienić waszą rozrywkę.
_____Odwrócił się i skierował w stronę wyjścia z kasyna.
_____Skierowaliście się schodami w górę, żeby trafić do wcześniej zauważonej, lecz jeszcze nieodwiedzonej restauracji. Estetycznie satysfakcjonujący wystrój połączony był z elegancją oraz subtelnymi, acz bogato wyglądającymi ozdobami. Duże okna pozwalały na podziwianie widoków na zewnątrz, choć nie różniły się one specjalnie; statek jeszcze nie ruszył, ale można było przypuszczać, że zbliżała się już odpowiednia godzina. Kręciło się tu sporo ludzi, zarówno turystów jak i załogi.

_____- Nie - zaświergotał, jakby zapominając, jakiego tonu użyłeś i jakie podejście miałeś. - Jesteś pierwszą osobą - przyznał. Pewnie użyli innych, kolorowych i kreatywnych przymiotników lub przezwisk.
_____Pamiętając cel waszej wycieczki, lepkie rączki Vasta szybko znalazły się na najbliższej karcie, którą uprzednio zdołał wypatrzyć. Było tam wszystko, zarówno aktualne menu z tutejszymi daniami jak i napoje, w tym również te z procentami. Woda, świeże soki, napoje gazowane, kawa oraz herbata, a do tego równie długa lista alkoholi i koktajlów.
_____Blondyn spojrzał na ciebie z lekkim niezrozumieniem.
_____- Nie mam układu nerwowego połączonego ze ścianą - zauważył z uśmiechem, wyciągając w twoją stronę rękę z kartą. To oczywiste i tyle Garret powinien wyciągnąć z dawnych lekcji biologii. - Ah, fun fact - zaczął, olśniony nagłą myślą, nawet jeśli nie trzymała się ona tematu. I jak z takim prowadzić poważną konwersację? - Mózg sam w sobie nie odczuwa bólu. Nie ma tam żadnych receptorów, które mogłyby go zarejestrować - dodał. - Dlatego wszyscy, którzy mówią, że mózg ich boli od myślenia, są kłamcami - dodał z uśmiechem.