Gra Mabh Liddel

Plan A się nie powiódł i pozostał im plan B... ucieczka! Mabh wydała z siebie pasujący do sytuacji pisk i pobiegła, lecz nim zniknęła za zakrętem dostrzegła, że jej paras nie ruszyła się z miejsca.
- Rydz, uciekamy!! - Zawołała i zgodnie z zaleceniem Marnie, spróbowała wrócić ją do Poke Balla z nadzieją, że posłucha. Chyba nawet ona widziała, że z takim przeciwnikiem nie ma szans? Tak czy inaczej, powinna posłuchać się swojej trenerki. - To nie przeciwnik dla nas, rozniesie całą tą jaskinię! - Co to w ogóle jest? Mabh nie była pewna, czy widziała wcześniej takiego pokemona ale wiedziała, że raczej należał do rzadkich w Johto. I dlaczego znajdował się w takim miejscu?

- Co... co to było? Nigdy nie widziałam takiego pokemona - wydusiła z siebie Mabh, gdy w końcu mogły zwolnić biegu we względnym poczuciu bezpieczeństwa. Nie wydawało się, jakby do kogoś należał... a jednak otaczające go dzwoneczki oraz mechanizm wodospadu wydawały się zrobione przez człowieka. Na szczęście udało im się uciec bez szwanku na zdrowiu, a opinia paras w tej kwestii nie była kluczowa. To Mabh była odpowiedzialna za ich wspólne bezpieczeństwo i nie żałowała swojej decyzji, która zapewne uratowała jej życie. Bardziej niż fochy Rydz zainteresowały ją słowa Marnie.
- Ósma rano? To nie możliwe... byłyśmy tu całą noc? Och nie... co z moimi pokemonami? Statek na pewno na nas nie czeka. Myślisz, że ktoś zabrał je na pokład? - Przez adrenalinę Mabh nawet nie czuła zmęczenia, ale z pewnością ją ono dosięgnie. Usiadła na suchej skale i czekała na atak paniki.

- Legendarny pokemon? To mógł być jeden z nich... z tego co pamiętam jeden z nich był biały. Ale to chyba daleko idąca konkluzja... - Oczywiście legendy na temat potężnych pokemonów żyjących wiele lat temu krążyły po każdym zakątku świata, ale Mabh nie wiedziała na ich temat wiele. Przypominała sobie jedynie szkic, jaki widziała w podręczniku od historii parę lat temu i przedstawiał on właśnie dwa pokemony-ptaki. Tak jej się wydawało, że były to ptaki... ten jednak zbytnio ptaka nie przypominał. Może prędzej smoka? Trudno powiedzieć, by Mabh poświęcała temu zagadnieniu bardzo dużo czasu. Uważała, że nawet jeśli owe stworzenia kiedyś istniały to dawno już umarły pozostawiając po sobie jedynie legendy... a ich osławione moce mogły być wynikiem wyolbrzymiania ludzi tamtych czasów. Temat był z pewnością godny bliższego przyjrzenia się mu, Mabh poczuła dziwną chęć zachowania sobie wiedzy na ten temat dla siebie... przynajmniej na razie. Poza tym przede wszystkim chciała się stąd wydostać i wrócić do swoich pozostałych pokemonów, dlatego entuzjastycznie zareagowała na wskazaną przez Marnie smugę światła. - Jeśli uda nam się wrócić na ląd i rozwiązać sprawę pokemonów ukradzionych przez Team Rocket, z chęcią tu wrócę i wtedy będziemy mogły się upewnić. Póki co masz jednak rację... chodźmy tym tropem! Zdaje się, że twój ratticate rzeczywiście naprowadził nas na wyjście!

Dalsza przeprawa była niezwykle trudna i męcząca dla nieprzyzwyczajonych do podobnego wysiłku dziewcząt, ale wola przeżycia była dla nich wystarczającą motywacją. Pomimo zmęczenia i wyczerpania organizmu brakiem snu, udało im się wydostać... widok bezpiecznych i szczęśliwych ludzi był dla Mabh ogromną ulgą. Teraz jednak pojawił się inny problem - gdzie dokładnie się znajdowały?
- Czy to może być inna Wyspa Wiru? Czy jesteśmy już na Cianwood? - Gdy zadawała swoje pytania na pół Marnie, na pół stojących nieopodal ludzi, sama również rozglądała się za odpowiedzią. Czy widać było jakiś port, albo miejsce cumowania statku? Mabh z chęcią poszukałaby jakiegoś noclegu... pierw musiała jednak odnaleźć swoją drużynę. Czy zostały wzięte na statek i zostawione w Centrum Pokemon? Czy porzucone tam, gdzie je zostawiła?

Słowa starszej kobiety niezmiernie ucieszyły Mabh, która uśmiechnęła się pokrzepiająco do Marnie. Szczęście w nieszczęściu, że przynajmniej czas działał im na rękę... szczególnie, że mogły spać spokojnie do czasu przybycia statku, skoro zostały odnalezione przez butterfree!
- To Ran! - Zawołała wskazując na motyla i ogromny ciężar spadł jej z serca. - Skoro udało mu się tu dolecieć to pewnie razem z resztą był na statku! - To była dość odważna i optymistyczna prognoza, ale nie wydawało jej się, by motyl był zdolny przelecieć dystans jaki dzielił pierwszą i ostatnią Wyspę Wiru i z powrotem. Gdy jednak nadeszła ulga i adrenalina zaczęła słabnąć, Mabh zaczęła czuć się poważnie zmęczona. Musiały się z Marnie przespać choć kilka godzin i to najlepiej nie w pełnym słońcu. I tak nie mogły zrobić wiele więcej, a czekanie cały dzień na statek w takim stanie nie miało większego sensu...

Mabh nigdy w życiu nie podejrzewała, że zastanie taki widok: nieustraszona Moru surfująca na grzbiecie psyducka, jej drużyna spiesząca na spotkanie z nią. Stanęła na plaży przy samym morzu i zaczęła machać w ich kierunku rękami, krzycząc ich imiona.
- Moru, Don, Ran! - Cała trójka rzuciła się w jej ramiona przewracając na piasek swoim wspólnym ciężarem. - Tak się cieszę, że jesteście bezpieczne! Przepraszam, że po was nie wróciłam, razem z Marnie wpadłyśmy do dziury w jaskini i nie mogłyśmy wrócić tą samą trasą. Miałam nadzieję, że kapitan zabrał was z powrotem na pokład... przepraszam, że was tam zostawiłam - mówiła przytulając swoich podopiecznych do siebie i głaszcząc cokolwiek akurat znalazło się w zasięgu jej dłoni. - Mam nadzieję, że nie martwiłyście się o nas za bardzo. Rydz strzegła naszego bezpieczeństwa, a pokemony Marnie pomogły znaleźć wyjście z tej strony. - W tym momencie Mabh przypomniała sobie o napotkanym pokemonie, prawdopodobnie legendarnym i wyciągnęła notatnik oraz swój wielokolorowy długopis i zaczęła rysować z pamięci mapę. Nie zaznaczyła jednak niczego szczególnego na niej i nie nazwała jej w żaden sposób, zwyczajnie nie chcąc tracić na to teraz czasu. Zamiast tego odniosła się do słów Marnie. - Don, widziałam że użyłeś nowego ruchu, jak się go nauczyłeś? Jestem z ciebie taka dumna, dzięki tobie możemy być znów wszyscy razem! Dobra robota - po tych słowach Mabh cmoknęła go w czółko i ponownie przyciągnęła wszystkie swoje pokemony do siebie.

Reakcja kobiety na historię o wielkim białym pokemonie sprawiła, że Mabh zapragnęła porozmawiać z Morty'm na temat wierzy znajdującej się w jego mieście. Nim jednak mogłaby liczyć na jego wsparcie w tak prozaicznej sprawie jak opowieści o miejscowych legendach, musiała pomóc w odzyskaniu jego pokemona. Po raz pierwszy od dłuższego czasu myśli szatynki powędrowały w stronę Bugsy'ego. Choć starała się jak mogła, czuła zażenowanie i zawód na myśl, że przez tak długo czas nie udało jej się odnaleźć scythera... minęły już prawie dwa tygodnie i w tym czasie udało jej się przemierzyć jedną trzecią regionu... Nie zamierzała się jednak poddawać, dlatego na pytanie Marnie odpowiedziała bez wahania.
- Jak tylko odpoczniemy, mam zamiar odnaleźć ten cały Team Rocket... Cianwood to niewielka wyspa dlatego mam nadzieję, że nie będzie to trudne. Być może tamtejszy posterunek policji ma jakieś informacje, które mogłyby mi pomóc. Ale spodziewam się... - po tych słowach wzięła głębszy wdech - że może to być dość niebezpieczne... moja drużyna musi być gotowa na każde wyzwanie.

- Marnie... - szepnęła Mabh na słowa dziewczyny, a na jej twarzy pojawił się milusi, rumiany uśmiech. To było tak miłe, móc na kimś polegać... czy Bugsy czuł się w ten sposób powierzając jej bezpieczeństwo swojego pokemona? Ona sama raczej nie miała okazji przywyknąć do tego uczucia, ale sprawiało, że coraz bardziej lubiła swoją nową towarzyszkę. Pożegnanie będzie wyjątkowo przykre!
- Wiesz co, myślę że rozmowa z tutejszym liderem może być dobrym pomysłem. Jeśli po wyspie grasuje gang kradnący pokemony, to najsilniejszy trener powinien się tym zainteresować. Może też dzięki temu policja udzieli nam jakichś informacji? - Poza tym jej drużyna miała możliwość wystarczająco wypocząć i raczej nie było powodu kierować się pierw do Centrum Pokemon. Na szczęście budynek był widoczny już z tego miejsca, dlatego nie musiały długo szukać. Mabh ulżyło też, że w końcu może znaleźć się w mieście wielkością przypominającym znane jej Azalea Town. Ogromne metropolie, choć budziły jej podziw, działały też przytłaczająco w większej dawce.