Gra Mabh Liddel

Mabh zdecydowanie bardziej ufała wodnym pokemonom w kwestii przeprawy przez owy żywioł, dlatego chętnie skorzystała z pomocy gyaradosa, który wyrzucił ją na brzeg jaskini. W tym momencie przypomniała też sobie, że nie kupiła latarki, kiedy ostatnio miała taką okazję... a teraz bardzo by jej się przydała. Żaden z jej podopiecznych nie posiadał bowiem zdolności wytwarzania światła.
- Rydz, tobie łatwiej się poruszać w takim miejscu dlatego uprzedź nas, gdybyś zauważyła jakieś niebezpieczeństwo - zwróciła się do paras, pozostawiając pozostałe pokemony na zewnątrz. Była teraz zdana wyłącznie na nią, ale czuła się z tym faktem całkiem nieźle. Nie spodziewała się nagłego ataku ze strony agresywnego stworka, któremu taka wojowniczka nie dałaby rady. Szczególnie, że te które ją otaczały były z natury spokojne i spokój ten zawdzięczały między innymi swojemu otoczeniu.
- Widziałam Wyspy Wiru w telewizji, ale nie sądziłam, że kiedyś sama tu będę... - szepnęła do Marnie, gdy zaczęła wchodzić do środka. Nie chciała robić za dużego hałasu; była czujna musząc polegać na innych swoich zmysłach poza wzrokiem.

- Jasne, szkoda by było teraz zawracać - odpowiedziała Mabh, choć powoli zaczęła odczuwać niepewność. Uczucie to nie było jednak wystarczająco silne, by zmusić ją do powrotu do statku dlatego z zachowaniem ostrożności zaczęła się wspinać na wzniesienie pomagając też Marnie.
- Nie wejdziemy bardzo głęboko - obiecała szeptem, bardziej by uspokoić samą siebie. Nigdy wcześniej nie była w jaskini i uznała, że średnio jej się to podoba... ale przy tym ciekawość ciągnęła ją dalej. Nie na tyle, by postąpić w jakiś głupi sposób. Nadal miała przy swoim boku paras, a jej pozostałe pokemony czekały przy wejściu. Poza tym była duża szansa, że i tak nic nie znajdą i Mabh traktowała to przede wszystkim jak przygodę. W końcu całodniowa podróż statkiem mogła być nużąca.

W miarę jak wspinały się na mokrą skałę Mabh zaczęły dopadać wątpliwości co do tego przedsięwzięcia, ale wynagrodził im to piękny widok... przynajmniej przez chwilę. Wtedy Marnie poleciała i pociągnęła ją ze sobą w akompaniamencie krzyków zaskoczenia. Zapadł mrok, gdy latarka wypadła z ręki dziewczyny i potoczyła gdzieś na bok, a po chwili Mabh poczuła na plecach ciężar paras.
- Rydz, to ty? - Wydusiła z siebie z trudem i zaczęła rozeznawać po ewentualnych obrażeniach na swoim ciele. Dłońmi natrafiła na leżącą Marnie, która nie wydawała żadnych odgłosów. Dopiero teraz pojawił się cień paniki, co jeśli stała jej się krzywda? Szturchnęła ją, na początku łagodnie. Nic nie widziała, dlatego błądziła po omacku. Na szczęście miała paras! Przytuliła ją do siebie nie bacząc na ewentualne skargi. Ale... być może będzie musiała wysłać ją po resztę drużyny i wtedy zostanie sama z nieprzytomną Marnie.
- Marnie, proszę, powiedz coś! - Nie nie, nie mogła panikować, to mogło jej tylko zaszkodzić. W końcu wstała i starała się wyczuć rękami co ją otaczało... wpadły do dziury, jak głęboka była? Czy były otoczone skałą z każdej strony, czy gdzieś był jakiś korytarz? - Rydz, widzisz coś? Jest stąd jakieś wyjście?

- Ał - powiedziała Mabh masując czoło, ale nie wypuściła paras dopóki się nie rozjaśniło. Karmi ją i dba, to Rydz ze swojej strony też musi zarobić na utrzymanie bycie pupilkiem, kiedy akurat go potrzebuje. Tym bardziej, że dopóki Marnie się nie odezwała, ich sytuacja była naprawdę niepokojąca.
- Całe szczęście! To było straszne! - Na szczęście Mabh nie bała się robaczych pokemonów, bo czuła że jakiś się tu pewnie kryją. Mimo wszystko, otrzepała się z ewentualnego brudu, gdy pomieszczenie ukazało im się w całej swojej krasie i zaczęła badać możliwe opcje wydostania się z niego.
- Musimy czym prędzej się stąd wydostać! Prawie wszystkie moje pokemony ją przy wejściu do jaskini, a rzeczy na statku... nie mam nawet jedzenia i picia. - Jedno było pewne, nie mogły się rozdzielać w takiej sytuacji. - Całe szczęście, że twój mareep zna taki użyteczny ruch! - Może paras również mogłaby się go nauczyć?

- Łał, masz taką świetną drużynę! - Zawołała Mabh przyklaskując, była naprawdę pełna podziwu. Tauros zabrał ich na swoim grzbiecie, mareep oświetlił im drogę, a ratticate wyprowadzi z jaskini. Były uratowane! Marnie była bardzo doświadczoną trenerką, jednak Mabh również wierzyła w swoje pokemony. - A Rydz z pewnością zapewni nam bezpieczeństwo. Bądź czujna maleńka!
I tak ruszyły za szczurkiem w zdecydowanie lepszym nastroju niż jeszcze parę minut temu szczególnie zważywszy na fakt, że był to pierwszy raz kiedy Mabh została rozdzielona z Moru od kiedy ta stała się jej pierwszym pokemonem. Nie niepokoił jej nawet fakt, że stopniowo kierowali się bardziej wgłąb jaskini, wierzyła, że raticate wiedział co robi.
- Och, co tam jest? To światło. - Ton głosu dziewczyny wskazywał na ciekawość, ale po ostatnich jej złych decyzjach postanowiła pozostawić tą Marnie. Nie mogła w końcu non stop pakować ich w kłopoty, były w tym razem.

Mabh kiwała skwapliwie głową, gdy Marnie opowiadała o swoich pokemonach. Od początku uważała ją za miłą osobę, a teraz wiedziała to już na pewno. Zajmowała się słabymi i rannymi pokemonami, przygarnęła ratticate, który wykradał im zborze. - Podziwiam cię, że tak się im poświęcasz... moja Moru również potrzebowała opieki, bo została porzucona przedwcześnie przez matkę. Za to ten mały potworek - tu wskazała na paras - dołączył do drużyny po tym jak zaatakował ją bez najmniejszego powodu. Najadłam się wtedy strachu, nasza pierwsza wspólna walka... a Rydz była nieustępliwa, przegrana nie oznaczałaby dla nas niczego dobrego.
I tak przyjemnie mijał im czas na konwersacji, aż nie dotarły do pięknego jaskinnego jeziorka z wodospadem. Mabh wyciągnęła dłoń, by posmakować wodę. Jeśli tu była to możliwe, że gdzieś niedaleko znajdowało się wyjście na powierzchnię. Całe miejsce zaś wyglądało na zagospodarowane ludzką ręką i gdyby ich sytuacja nie była tak niepewna, rozważyłaby nawet kąpiel.
- Może ktoś tu jest? - Zadzwoniła lekko w dzwon, tak by nie robić za dużego hałasu.

- Do głowy by mi nie przyszło nie docenić mojej paras - przyznała Mabh i zaśmiała się. Poczuła się jednak trochę dziwnie na wspomnienie ewolucji... przyzwyczaiła się zarówno do charakteru Moru jak i Rydz, ale to w przypadku tej drugiej obawiała się zmiany. Co jeśli będzie nie do opanowania przez nią jako parasect? Albo wręcz przeciwnie, co jeśli nie będzie już tym samym pokemonem którego poznała w Ilex Forest i którego polubiła? Miała tylko nadzieję, że dzięki ewolucji zbliżą się bardziej do siebie jak miało to miejsce w przypadku butterfree. Potem jej rozmyślania przerwała charakterystyczna muzyka oraz coś, czego nigdy by się nie spodziewała: wodospad rozstąpił się, a za nim znajdował się ogromny, biały pokemon. Chociaż rozmiar nie zawsze musiał być wyznacznikiem siły (co wiedziała chociażby po przykładzie najmniejszej członkini jej drużyny paras) to w takiej sytuacji i w takim miejscu z pewnością nie wróżył najlepiej.
- Rydz... użyj... użyj Sleep Powder - wyrzuciła w końcu z siebie czując, że jest na granicy paniki. Jeśli tak wielki pokemon próbowałby tu walczyć, mógłby z łatwością doprowadzić do zawalenia się jaskini.
- Marnie, powinniśmy sobie stąd iść...