Conquer your weakness, we get into the zone

_____- Mówiłem, że nie będzie sprawiał problemów - rzucił Vast, wygodniej usadawiając się na fotelu.
_____Wkrótce jednak padło o wiele poważniejsze pytanie, które mogło być kwestią życia lub śmierci.
_____- Wydaje mi się, że jadł obiad - odpowiedziała Maya w zamyśleniu, choć jej ton dla niektórych mógł brzmieć niezbyt przekonująco. - O, możesz mu dać kawałek ciasta, jeśli chcesz - dodała. Trudno uznać to za odpowiednią dietę, ale na pewno smaczną, o ile będziesz na tyle odważny, by dawać Sceptile'owi cokolwiek. Vast ponownie się odwrócił, gotów przekazać ci pudełko, czekając na twoją decyzję, kiedy kierowca właśnie opuszczał miasto i wjeżdżał na drogę szybkiego ruchu.
_____- Jeśli szybko się nie zdecydujesz, możliwe, że dzisiaj będzie nasz pierwszy przewóz zwłok - rzucił zaczepnie chłopak, pokazując ci język.

_____Vast nie wydawał się przejęty ani tym, ani twoim przyszłym wyzwaniem związanym z nakarmieniem bestii. Obydwoje nie wydawali się zbyt poruszeni, co mogło oznaczać, że Treecko nie należy do pokemonów agresywnych i jest to przetestowane albo... cóż, nie jest przetestowane i dlatego jeszcze nie wiedzą, że powinni cię ostrzec. Pierwsza myśl lepiej działa na nerwy, bardziej kojąco; zostańmy przy niej.
_____Uwaga jaszczura skoncentrowała się na kawałku, w jego oczach zatańczyły radosne iskierki. Zebranie odwagi nie należało do jedynej trudności, która pojawiła się na drodze. Już wcześniej zauważyłeś, że pokemon trochę miejsca zajmował, leżąc w pozycji, gdzie wykonywanie ruchów mogło być utrudnione... albo Sceptile był zbyt leniwy, żeby wykonywać więcej niepotrzebnych ruchów. Otworzył swoją paszczę, czekając, aż wrzucisz mu ciasto do ust, co ostatecznie się stało, bo po co zbierać w sobie determinację, by pod koniec odpuścić.
_____Po tym, jak smakołyk znalazł się na języku, Pokemon kłapnął, choć zważając na opóźnienie, z jakim to zrobił, wyglądało to jak złośliwa chęć wystraszenia trenera niż aktywna próba odcięcia ci palców. Połknął dostany kawałek i mimo wcześniejszego zachowania, teraz zaskrzeczał zadowolony, pocierając o ciebie pyskiem.
_____- Treeckooo - mruknęła przeciągle dziewczyna, kiedy Vast tylko zerkał na sytuację kątem oka. - Bądź grzeczny, bo cię zostawię następnym razem.
_____Hej, przeżyłeś! Możesz nawet spróbować go pogłaskać, jeśli brakuje ci dodatkowej adrenaliny!
_____Rozmowy zbiegły na przyziemne tematy, gdzie dwójka z przodu starała się wybrać odpowiednią stację w radiu, przeskakując z podcastu na podcast, omijając reklamy. Paręnaście minut paplania o pogodzie, oglądania widoku, który przez pierwsze pięć kilometrów wydawał się ciekawy, ale później stając się dość monotonny. Wkrótce jednak zeszliście na temat podróży.
_____- Planujecie dostać się tam statkiem? - zapytała Maya. - Upewniliście się, że żaden z was nie ma choroby morskiej? - rzuciła lekko, ciągnąc temat dalej. - Pamiętam, jak moja znajoma po raz pierwszy poszła na statek... - pociągnęła opowieść, drobną anegdotkę, która została niespodziewanie urwana. Maya zahamowała gwałtownie. Pas wbił ci się w ramię i wkrótce mogłeś zobaczyć, że samochody przed wami również stoją. Niestety, ze swojego miejsca nie byłeś w stanie dojrzeć więcej. Dziewczyna włączyła światła awaryjne.
_____- Co tam się stało... - rzuciła, jeszcze bardziej spięta, gdy zobaczyła ślady posoki na drodze przed wami. - Vast - powiedziała do przyjaciela. - Vast, sprawdź to.
_____- Wygląda na krew - odpowiedział chłopak, bardziej zaintrygowany niż wstrząśnięty.
_____- Vast! - ponagliła, nie wyglądając na zadowoloną z uwagi blondyna, nawet jeśli tylko przekazał fakty. Jasnowłosy wyplątał się z pasów i nie komentując dalej, wyszedł, by zbadać sytuację.

_____Dogoniłeś Vasta i razem ruszyliście w stronę czegoś, co podejrzewałeś, że jest wypadkiem. Minęliście sznurek samochodów, a im bliżej znajdowaliście się źródła już uciszonego chaosu, tym więcej szczegółów rzucało wam się w oczy. Samochody były poobijane - część z nich miała wgłębienia, inne roztrzaskane szyby. Ludzie się kręcili, w większości był to tłum gapiów, którzy byli zainteresowani zamieszaniem - podobnie jak wy - choć bliżej źródła znajdowała się większa ilość osób w szoku i ofiar. Rozlano tu o wiele więcej krwi, niż wam się wydawało, gdy byliście ukryci w bezpiecznym samochodzie... teraz trudno powiedzieć, czy tak naprawdę bezpiecznym. Zauważyliście, że na miejscu już się znajdowała karetka.
_____Vast podszedł do pierwszej osoby, by wypytać się o sytuację. Była to kobieta koło trzydziestki, może trochę starsza z bujnymi włosami i rozmazanym od płaczu makijażem. Widać, że się trzęsła, jeszcze emocje jej nie opuściły.
_____- Co tu się stało? - zapytał, choć patrząc na stan, nie wyglądała jak najlepsza osoba, żeby wypytywać się o szczegóły tragedii. Nieznajoma wydała z siebie kolejny, żałosny szloch i przeciągły jęk, pociągając nosem.
_____- Te... Te potwory - wysyczała z czystą nienawiścią, - Zaatakowały nasz samochód i omal nie zabiły mojego męża - opowiedziała, co chwila siąkając. Objęła się ramionami, wbijając paznokcie w ramiona.
_____Na ziemi znajdowały się pojedyncze Vibravy, które wyglądały na już unieszkodliwione - nieprzytomne lub uśpione. Musiała o nich mówić, bo jak dałoby się jeszcze kłócić o nazywanie pokemonów "potworami", tak wcześniejsze uszkodzenia widziane na pojazdach zgadzałyby się.

_____Wyglądało na to, że Garret też nie posiadał za dużo współczucia, bo nie posłużył ciepłym słowem, nie wspominając nawet o gestach. Kto by się jednak przejmował laską, kiedy wokół działo się tyle interesujących rzeczy? Pocieszanie jest dla słabych, a żona powinna przyzwyczaić się do twardych warunków i okrutnej rzeczywistości.
_____- Przydałaby się dodatkowa karetka - odpowiedział, rozglądając się po otoczeniu. W oddali dało się zauważyć zbliżającą pomoc drogowa, która miała rozpocząć usuwanie tutejszych aut. - Pójdę sprawdzić, czy nie ma więcej rannych. Idziesz? - zapytał, lecz w tym samym czasie rozległo się wołanie. Dźwięk nie był ludzki i rozlegał się gdzieś z pobocza autostrady. Kiedy ludzie układali się w kolejki do medyków oraz wśród rodzin przeżywali wcześniejsze mini-piekło, nieopodal pokemony również przeżywały swoją tragedię. Dwa Trapinche wydawały się niewidoczne dla reszty tłumu; możliwe, że specjalnie ignorowane, kiedy inni zajmowali się swoimi sprawami. Jeden prawdopodobnie młody, bo swoim rozmiarem wcale się nie mieścił w standardach dla swojego gatunku. Pokryty posoką, choć nie bardziej, jak drugi z pokemonów, którego próbował przesunąć dalej, obijając się o niego głową, ocierając się, wydając z siebie całą symfonię żałosnych dźwięków; niestety, nie dawało to większego efektu.

_____Vast kiwnął głową w odpowiedzi i poszedł, nie czekając dłużej. Kto wie, może nadawał się do medycyny bardziej niż się wydawało; trudno powiedzieć o jego wyczuciu, ale z pewnością posiadał ludzkie odruchy, by zaopiekować się innymi. Blondyn wkrótce zniknął ci z oczu, a ty, zamiast zainteresować się przedstawicielami własnego gatunku, postanowiłeś się zająć pokemonami leżącymi na uboczu.
_____Honedge wyszedł z pokeballa, rozglądając się po otoczeniu. W pierwszej chwili wyglądał na gotowego do działania, pewnie walki, widząc zamieszanie, ale wkrótce wytłumaczyłeś mu rolę, która była mniej ekscytująca. Twój podopieczny podporządkował się.
_____Znajdując się bliżej Trapinchów, dostrzegłeś więcej. Starszy z nich wyglądał źle, nie ruszał się i nie byłeś nawet pewien, czy żyje. Młodszy wciąż się przy nim trzymał, nie zważając na swoje rany, stróżki krwi. Miał problemy ze szczęką - jeden z "zębów" wyglądał na wyłamany, dolna szczęka wyglądała, jakby nie była na swoim miejscu, co wskazywało na możliwą dyslokację. Jedno z oczu miał zasłonięte karmazynową kurtyną, lecz nie byłeś w stanie powiedzieć, czy jest uszkodzone, czy zabrudzone. Oceniając jego wielkość, mniejszy z pokemonów spokojnie zmieściłby ci się na ręce.
_____Honedge przystąpił do prób wytłumaczenia sytuacji, ale nie wpłynęło to w znaczny sposób na zachowanie Trapincha. Kontynuował bezowocne próby przepchnięcia ciała swojego towarzysza dalej - w stronę uszkodzonego ogrodzenia, które teraz najlepiej nie spełniało swojej roli - wciąż płacząc, nie tylko nad losem kompana, ale również z rozrywającego, nieznośnego bólu, z którym próbował walczyć.

_____Trudno powiedzieć, czy staranowane. Przejście miało wielkość metra, może trochę więcej i nie wydawało się wygięte w sposób, jakby ktoś w nie szarżował. Na pewno trudno dopasować je pod działanie Trapinchów, lecz to nie jedyne pokemony, które mogły tego próbować. Nie wiedziałeś od jak dawna ta dziura robiła za niezauważony wcześniej problem.
_____Samochody powoli zostały zabierane, podobnie jak odpowiednie służby zajmowały się usuwaniem szkła lub innych części aut, żeby choć jeden pas nadawał się do użytku.
_____Zdołałeś sprawdzić puls, choć gdy dotknąłeś szyi istoty, która okazała się martwą, Trapinch skoczył bardziej na swojego przyjaciela, jakby w obawie, ze zostanie zabrany lub skrzywdzony w jakiś sposób. Nie zostałeś zaatakowany, prędzej niewielka kreatura wyglądała na przestraszoną i zdezorientowaną, tak samo jak nie chciała zostać rozdzielona oraz samotna. Jej żałosny płacz nie ustawał nawet na chwilę, odkąd go usłyszałeś, dźwięk stawał się dość zdeformowany przez ciągłe zdzieranie sobie gardła.

_____Jak mogłeś się spodziewać, Deerling zareagowała na sytuację bardziej emocjonalnie niż Honedge. Widok krwi zaalarmował ją, choć pierwszym jej odruchem była ucieczka, nie walka. Sarna rozejrzała się po otoczeniu, szukając zagrożenia i ewentualnej drogi ucieczki, gdy jej serce gwałtownie przyspieszyło. Potrzebowała chwili, zanim dotarło do niej, że żadnego nie było... przynajmniej nie w zasięgu wzroku. Co zobaczyła, prócz oczywistego widoku trenera i towarzysza z drużyny, to dwa pokemony, które potrzebowały pomocy, podobnie jak ona niedawno. Nieprzyjemne wspomnienia z pogoni wróciły, lecz wraz z tym znalazła się zadziwiająca empatia.
_____Podeszła bliżej, najpierw trącając większego z osobników nosem, jakby samej sprawdzając, czy jest dla niego szansa. Niestety, podobnie jak ty, ona też się zorientowała, że dla niego nie było już ratunku. Zaśpiewała kojącą melodię, która powoli wyciszała Trapincha i mimo jego usilnych prób utrzymania przytomności, ostatecznie zmęczenie wzięło górę. Podobnie ze znajdującym się obok Honedge.

_____Trapinch nie stawiał oporów. Schował się do pokeballa, nie mając więcej sił na walkę, zmuszony do opuszczenia drugiego z pokemonów, który nie posiadał tyle szczęścia. Deerling odsunęła się od ciała, wykonując twoje polecenie tylko częściowo - nie trzymała się blisko, jak wierny piesek przy nodze, w zamian odchodząc parę kroków, by obserwować grupę Machampów, które teraz pomagały z załadowaniem zniszczonych samochodów. Wciąż pozostawała w zasięgu wzroku.
_____Wkrótce znalazł się również Vast. Chłopak kończył rozmowę z jakimś mężczyzną, kolejną ofiarą, patrząc na odpowiednio unieruchomiony kawałek szkła w jego ręce; wykorzystał go również jako kartę przetargową, żeby dowiedzieć się paru informacji od tutejszych służb, lecz nie usłyszałeś przebiegu rozmów.
_____Blondyn do ciebie dołączył, już sam. Mogłeś dostrzec, że jedną z rąk miał delikatnie uciapaną krwią, ale towarzysz nie wyglądał na specjalnie przejętego - tylko tyle, że starał się nią nigdzie nie dotykać.
_____- Wygląda na to, że powoli ogarniają sytuację - złożył ci raport. - Za niedługo powinni udostępnić lewy pas. Może zdążymy nawet na podwieczorek - dodał lekko, nie poruszony tutejszymi wydarzeniami.