Szkolenia Jacqueline

___Jackie przyglądała się, jak Minccino uderza ogonkiem o kawałki drewna. Brała rozbieg, obracała się w powietrzu by plasnąć miękką kitą o pieńki – nie było to zbyt efektowne, ale jak w przypadku Aqua Tail, uczyły się najpierw samego ruchu na sucho, podstawowych gestów, które dadzą jej znać jak ma działać gdy już ogon stanie się jak stal. Byłoby trudno, gdyby mając już ten atak w użyciu, nie wiedziałaby co z nim zrobić i tylko biegałaby z metalowym ogonem po sali treningowej. Co to, to nie! W tym przypadku poruszała bioderkami podobnie do Aqua Tail, ale wtedy ten ruch był bardziej elegancki i jednocześnie wymagał kontrolowania przepływu wody, a tutaj walczyła samym ogonem. Wychodziło jej to całkiem zwinnie, w końcu to żywe srebro – podskakiwała, obracała się i plaskała co jakiś czas ogonem o ustawione w rzędzie pnie. Jacqueline uśmiechnęła się lekko na ten widok, patrząc jak Cinnamon szaleje, ćwicząc odpowiednie ruchy.
___ - Wiem, że to trening na sucho Cynamonko, ale na pewno pomoże Ci zrozumieć jak trzeba się poruszać z tym ogonkiem. - przysiadła na podłodze, po turecku i zerknęła na wpis w PokeDexie. Czy ten ruch nie był dla małej troszeczkę za mocny? Nie wydawała się zniechęcona, wprost przeciwnie, tryskała ekscytacją i energią chcąc wszystkiego spróbować. I jak tu nie iść w jej ślady i nie wspierać jej przy tych działaniach? Nie da się~ - Idzie Ci świetnie~ Pomyśl, że jesteś w stanie ogonem przeciąć drewno i spróbuj machać nim w ten sposób. Albo inaczej, wyobraź sobie, że Twój ogonek będzie mieczem, którym walczysz jak wojownicy na tych starych filmach, które oglądaliśmy z Sansonem w domu, pamiętasz~? - przypomniało się jej. Starszy brat miał słabość do filmów walki, każdego rodzaju, z bronią czy nie. Była to całkiem sprawna analogia to tego ruchu. Cinnamon przytaknęła główką i z bojowym wyrazem pyszczka zaczęła ćwiczyć.

Minncino skupiła się na ruchach ogonkiem w stylu, który znała z filmów oglądanych z trenerką i jej bratem dawno temu. Niestety choć ciosy były silne i precyzyjne, ogon nie zamienił się w stal, a drewno choć nosiło ślady uderzeń, nie wydawało się, żeby miało się poddać. Pot wystąpił na czole małej szynszyli, ale ta nie zamierzała odpuścić. Ze stalą nie miał to wiele wspólnego, ale ... ogon w odpowiednim świetle zabłysnął metaliczną poświatą.

___Jackie klasnęła z uciechą, widząc jak Minccino szło to coraz sprawniej. W zamyśle miała właśnie to, ćwiczenie samego ruchu ogonkiem, bowiem podstawy były najważniejsze. Wyskok, obrót i uderzenie, wyskok, fikołek i plaśnięcie ogonem o drewno~ Mała z zapałem ćwiczyła, pokazując swojego walecznego ducha, chcąc nadrobić na sucho to, z czym później mogłaby mieć problem. Z takim sposobem myślenia ich wspólny trening powinien pójść jak najlepiej~! Dziewczyna przyglądała się jak Cinna, niemalże baletowym zrywem skacze, dokazuje i obraca się wokół własnej osi – były to jednocześnie ruchy taneczne i gesty pokemona, który atakuje. Coś w tym było, że piękno nie zawsze jest bezpieczne... Jacqueline uśmiechnęła się do siebie. Nieprawda, jej Cinnamon była uroczym pokemonem, który miał jednak swoją dumę, upór oraz zapał. Widać to było po tym, jak niestrudzenie ćwiczyła ataki! Nic tylko chwalić ten entuzjazm~ Wtem, jej ogon rozjarzyła poświata przywodząca na myśl refleks światła na metalicznej powierzchni. Jackie zamrugała zdziwiona. Przecież... Jeszcze nie prosiła Cinnamon by się skupiły na samym utwardzaniu ogona. Ba, chciała zacząć to dopiero za chwilę, jak będzie pewna, że z uderzeniami radzi sobie jak najlepiej, a tu pojawił się taki błysk... Może to był znak? Dziewczyna pokiwała do siebie głową w zastanowieniu, po czym klasnęła w dłonie zadowolona.
___ - Cinnamon, może teraz skup się na zmienianiu ogonka w twardy metal? – zwróciła jej uwagę Jackie. - Skup się na nim, wyobraź sobie, że staje się ostry i przecinasz nim drewno~ Dobrze~? – uśmiechnęła się, a pokemon przytaknął, unosząc obie łapki i wydając z siebie okrzyk zgody. Bo przecież, na tym to polegało. Zamienić miękkie, puszyste futerko, kawałek ciała i kości w solidny metal, którym można zadać bardzo skuteczny cios. Nie było to łatwe, ale Jackie nie oczekiwała od razu cudów, przecież, lepiej dojść do czegoś po trochę, razem, przez trud, rozumiejąc tego wartość, niż dostawać wszystko na tacy!

Minccino przystąpiła do treningów, zgodnie z poleceniami trenerki. Musiała zmienić ogon w metal, ale nie była w stanie. Wydawało się, że całą energię traci na atakowaniu drewna, a zapomina kompletnie o jej kumulowaniu i zmienieniu ogon w metal. Niemniej jej atak był coraz bardziej skuteczny, na zasadzie siły uderzenia. W drewnie pokazało się wyraźne wgniecenie.

___Z niespożytą energią mała radziła sobie z ustawionymi naokoło pniakami. Skakała, dokazywała, lecz oprócz tych kilku momentów, gdy jej ogon zabłysł metaliczną poświatą, rzucił wokoło refleksy światła, zdawało się, że nie udało się zrobić nic więcej. Jackie przyglądała się jej badawczo, pilnując uważnie każdego ruchu. Minccino ćwiczyła dzielnie, słuchając jej słów, co bardzo ją cieszyło. Miała do tego najwyraźniej talent, ponieważ spokojnie radziła sobie nawet z najdziwniejszymi zadaniami swojej trenerki - czy było to poruszanie biodrami czy machanie kitą. Dziewczyna aż nieco się przez to rozczuliła. Pokemon wspaniale się zachowywał. Trochę się obawiała, że im dalej w las, im trudniejszych rzeczy się podejmą, tym może być gorzej w ich komunikacji, lecz tak samo jak kochała swoją puchatą przyjaciółkę, tak ona została przy niej. I ufała jej słowom, co sprawiało, że robiło się jej ciepło na sercu. Wyraźnie dziewczyna odpłynęła nieco myślami, bo nie zdała sobie sprawy, że Cinnamon trochę zacieklej zaczęła używać swojego ogona... Trzask, nagły, cichy, ale wyraźny, zwrócił jej uwagę.
___ - Cinnamon, poczekaj chwilkę... - Jackie podniosła się z podłogi i podeszła do pokemona, by zrobić inspekcje wgniecenie w drewnie. Minccino przerwała ćwiczenia i z cichym plaśnięciem łapek skoczyła na posadzkę, gdy fioletowowłosa przyglądała się całej scenie. W pniakach powstały ślady uderzenia, lecz oczywiście, że mięciutki ogon nie byłby w stanie tego dokonać. Bo jak? Drewno wyglądało jakby ktoś uderzył w nie czym twardym, lecz z niewielką czy też raczej średnią siłą. Dziewczyna spojrzała na pokemona, machającego spokojnie ogonkiem i uśmiechającego się do niej dumnie. Czyżby..? Puchata kita wyglądała tak samo jak wcześniej, ale nie mogło się jej zdawać, gdyż przed sobą miała pewien dowód. Mała była z siebie dumna, choć przed nimi jeszcze daleka droga... Jacqueline uśmiechnęła się w odpowiedzi do Cinny i przykucnęła obok niej, wskazując ogonek. - Dobrze, na chwilę teraz się wstrzymamy. – pogłaskała ją po głowie. - Spróbujesz jeszcze raz sprawić, by Twój ogonek zrobił się twardy jak metal? Pomyśl o tym, odetchnij i skup się, Ma Mie~

Cinnamon i trenerka postanowiły zmienić taktykę. Teraz zamiast na samym atakowaniu, skupiły się na etapie pierwszym, czyli zamianie ogon w stal. Po krótkiej instrukcji Minccino przystąpiła do dzieła. Zamknęła oczy, skupiła się i ... nic. Jednak nie zamieszała się poddać. Po dłuższym czasie, w jednej sekundzie, ogon zrobił się cały metalowy, a biedny pokemon przewrócił się na plecy pod jego ciężarem, nie przyzwyczajony do obciążenia. Będzie trzeba na tym popracować.

___Pierwsza, druga próba... Jedenasta... Bez pracy nie ma kołaczy, jak to się mówi i obie to doskonale wiedziały. Jackie uśmiechem i słowami wsparcia zagrzewała pokemona do ćwiczeń, mówiąc, by nie zrażała się niepowodzeniami i skupiła na ćwiczeniach. Nic nigdy nie przychodzi łatwo, a jeśli tak, to nie jest do końca warte swej ceny... Czy to było gotowanie czy wspólny trening, wiedziała, że nie może pozwolić sobie na zniechęcenie. Ile to razy robiły coś, co za pierwszym razem okazało się porażką? Do czego nie podchodziły metodą prób i błędów, ile razy uczyły się na własnych pomyłkach? To było praktycznie to sam. Szczerze, Jacqueline nie spodziewała się, że tak pełną determinacji istotką Cinna się okaże. Może zamiast spróbować pokazów, powinny skupić się na treningach do walk? Nie spodziewała się też tego, że gwałtownie ogon zabłyśnie barwą metalu i opadnie ze zgrzytem sugerującym ogromną wagę. Pokemon pisnął zaskoczony, gdy został pociągnięty w dół.
___ - Ojej! - Jackie wykazała się refleksem, łapiąc Cinnamon nim opadła całkowicie na podłogę. Przytrzymała pokemona w powietrzu, jakieś kilka centymetrów nad posadzką, przekrzywiając głowę by spojrzeć na ciężki, metaliczny ogon pod spodem, opierający się o ziemię. To ci dopiero... Trwało to ledwie moment, bo zaraz stalowa barwa zniknęła, powracając do pierwotnego stanu puchatej, miękkiej kity. Wyglądało to zjawiskowo, ale i niebezpiecznie. Hmm... Jacqueline zerknęła na Cinne, która uniosła łapki ze śmiechem. Widocznie całe zdarzenie tylko trochę ją rozśmieszyło zamiast, jaką miała obawę, przestraszyć. Posadziła ją na ziemi, zastanawiając się poważnie co teraz zrobić. Fakt, jakoś miała wrażenie, że ten ruch i kontrola przyjdzie małej naturalnie, ale najwyraźniej nie tędy droga. Ogonek był za ciężki w tej formie dla nieprzyzwyczajonej Minccino, więc dziewczyna podeszła do rzędu pieńków i wzięła najmniejszy z nich, który praktycznie był płaskim krążkiem drewna. Podsunęła go Cinnamon, jednocześnie delikatnie obracając pokemona, by ogon opierał się bez trudu na małym pieńku. W ten sposób, zaskoczona nagłą przemianą, Cinna nie zostanie pociągnięta w dół przez wagę ataku, ponieważ drewno go przytrzyma. Rozumiejąc, dlaczego to zrobiła, pokemon zastrzygła uszami z zadowoleniem, a Jackie przycupnęła nieopodal. - Spróbujesz jeszcze raz Skarbie? Damy radę, małymi kroczkami~

Cinnamon wróciła do ćwiczeń, zachęcona słowami trenerki. Już w kilka chwil ponownie stała na nogach, skupiając energię na zamianie ogona w stal. Początkowo kończyło się to głównie upadkiem w tył, ze względu na ciężar, ale im dalej w las, tym było lepiej. Po kilku ćwiczeniach w asyście swojej trenerki udało się jej utrzymać równowagę, choć wymagało to wiele wysiłku i uniemożliwiało na razie ruchy.

___Cinnamon radziła sobie z każdą chwilą coraz sprawniej, Jackie ze zdziwieniem i dumą przyglądała się jak pokemon niezłomnie trenuje, nie dając za wygraną. Dusza wojownika, co tu kryć. Minccino zamykała oczy, zaciskała łapki i skupiała się, by sprawić by jej ogonek zamienił się w ostrą stal – by pokrył się metaliczną powłoką, stał żywym żelazem, którym będzie w stanie walczyć. Trudne zadanie, ale bez pracy nie ma kołaczy, jak to się mówi. Cinnamon z przymkniętymi powiekami odetchnęła i oparła kitę o kawałek drewna za sobą, gotowa do działania. Ogon powoli zmieniał kolor i strukturę, stając się metalową bronią, raz łatwiej lub raz trochę trudniej. Miał swoją wagę i sprawiał, że Cinna kiwała się w przód i w tył, ciągnięta ciężarem za sobą. Pieniek nieźle się spisał, hamując większość upadków, ale nie obyło się bez kilku przewrotów na plecy i zaskoczonych, komicznych piśnięć. Za każdym razem Jackie pomagała małej wstać i otrzepywała futerko, przyglądając się postępom. Minccino potrząsnęła głową, uniosła kitę i opierając o kawałek drewna jeszcze raz zmieniała ją w ten trudny atak, powlekając w metalową formę. Jackie lekko pogłaskała ją po głowie z delikatnym, dumnym uśmiechem. Po wielu próbach, pokemon w końcu przestał się chwiać z doczepionym ciężarem w miejsce ogona. Minęło jeszcze nieco czasu i Cinnamon stała pewnie na dwóch łapkach, będąc w stanie nawet lekko unieść żelazny ogon i spojrzeć na Jacqueline z dumą.
___ - Wspaniale Skarbie~ - radośnie klasnęła w dłonie dziewczyna, która rozpromieniła się, widząc wzrok Cinnamon – Teraz, utrzymaj proszę ogonek w tej formie... Wiem, że Ci ciężko, ale na pewno zaraz się przyzwyczaisz~ - uśmiechnęła się dziewczyna i wstała, robiąc w tył dwa kroki. Przykucnęła jeszcze raz i wyciągnęła ręce w stronę pokemona. - Podejdź do mnie Ma Cannelle~ Powolutku i spokojnie~ - bo na początku ważne będzie stawianie małych kroczków, dosłownie. Niech przyzwyczai się do wagi ogona, tego jak leży i jak się z nim poruszać. Zaczną od niewielkiego spacerku, czyli przejścia pół metra. Cały czas Jackie miała wysunięte dłonie, gotowa złapać i podtrzymać pokemona, gdyby się zachwiał i ponownie stracił równowagę. A później będą zwiększać dystans, a znając Cinne, jak tylko poczuje się pewniej w tej sytuacji, zacznie podskakiwać i się obracać, a kto ją wie, może i spróbuje zrobić fikołka~?

Pokeszynszyli bardzo spodobał się sposób, jaki zaproponowała jej trenerka, w celu przyzwyczajenia się do dodatkowego obciążenia. Z radością szła raz w jedną, raz w drugą stronę, wprost w objęcia swojej trenerki. Początkowo szło jej ciężko i każdy krok był walką o utrzymanie równowagi, lecz zanim obie się obejrzały, Minccino śmigała już z metalowym ogonem niemal tak dobrze, jak ze swoim zwykłym, puchatym.

___Jackie z dumą przyglądała się krokom Cinnamon, która walcząc z grawitacją i ciężkim ogonem, kierowała się w jej stronę. Co prawda, to chwiała się z początku strasznie - gdy unosiła nogę by zrobić ruch do przodu, musiała komicznie machać górnymi łapkami by nie upaść. Z trudem łapała równowagę, stawała prosto i zdecydowanie robiła następny krok. Szło to wolno, ale nikt ich przecież nie popędzał. Na samym początku, trzy kroki. Potem pięć. Później więcej. Jacqueline zwiększała dystans za każdym razem gdy Cinna się do niej zbliżyła, pokonując odległość między nimi w towarzystwie ciężkiego i metalowego ogona. Oczywiście nie zapominała przy okazji nagrodzić jej czułym uściskiem oraz pogłaskaniem po głowie, by zadowolona mogła zamruczeć i z chęcią podejmować dalsze ćwiczenia. Z czasem ze spokojnego, miarowego chodu, Minccino zaczęła nagle biec. Potrafiła z żelazną kitą podbiec do dziewczyny i nawet lekko podskoczyć, by pokazać dumnie, jakie zrobiła postępy, domagając się po swojemu słów uznania, których Jackie jej oczywiście nie szczędziły. Bo jakby miała? Nic nie powiedzieć, widząc jej ciężką pracę?
___ - Ślicznie Ma Mie~ Biegasz jak zawsze~ - uśmiechnęła się na widok Cinnamon, która krążyła naokoło niej z metalicznie błyszczącym ogonem. Waga musiała jej trochę ciążyć, ale przyzwyczaiła się do niej na tyle, że wyczuwała środek ciężkości i wiedziała, jak ma się z nim poruszać. Choć, póki co, było to tylko bieganie... Hm... Jackie zastanowiła się i klasnęła w dłonie. - Wiem~ Zrobimy małe zawody. - wyjęła z kieszeni pudełeczko a z niego słodki bloczek i przykucnęła przy pokemonie, podając mu smakołyk. Cinna włożyła go do pyszczka, opierając łapki na policzkach i rozsmakowując się pokebloczkiem zadowolona. Dziewczyna się rozczuliła. - To było na zachętę~ Teraz, czy pokażesz mi Cinnamon, jak pięknie skaczesz i robisz fikołki w powietrzu~? Oczywiście z Iron Tail. Biegasz już naokoło mnie jakby nic nie ważył, ale teraz trzeba nauczyć się z nim dokazywać, jak to zawsze robisz~ - małe kroczki już poczynione, teraz pora na trudniejsze rzeczy. A, że Minccino była żywym srebrem i z gracją potrafiła wspinać się na wszystko, skakać i fikać, teraz musiała opanować to z dodatkowym ciężarem. Jackie trzymała za nią kciuki!

___Podanie Cinnamon jednego słodkiego pokebloczka~

Cinnamon skakała i biegała po całej arenie. Ćwiczyła poruszanie się w towarzystwie swojego nowego, stalowego ogonka. Z uśmiechem spałaszowała danego jej pokeblocka, robiąc fikołki i kręciołki. Mała psotnica. Bardzo szybko nauczyła się poruszać w nowy sposób.

___Cinnamon wróciła do swojej pierwotnej sprawności, dodając do tego jej ciężki ogonek, bardzo szybko. Jackie nie była pewna, czy łatwo jej pójdzie przyzwyczajania się do nadprogramowej wagi metalowej kity, ale mała szybko rozwiała jej wątpliwości. Śmigała naokoło jak błyskawica, podskakując to tu, to tam. Robiła przewroty, podskakiwała jakby ogon nic nie ważył i po swojemu zrobiła kilka fikołków w powietrzu, prezentując jak ładnie jej to wychodzi. Nie zawahała się nawet obrócić na jednej łapce w ślicznym piruecie i zadowolona machać ogonem, który świszczał w taki sposób, jaki to robi żelazna blacha na wietrze. Jackie mogła tylko jej przyklasnąć, szczerze uradowana jej szybkimi postępami. Lecz poruszanie się z ogonkiem to nie to samo co przeprowadzanie ataku... Za sobą mają już tworzenie żelaznego ogonka, poruszanie się z nim, bardziej wymagające akrobacje, lecz pozostało to, do czego został stworzony – czyli ciosy. Dziewczyna obróciła się w stronę pniaków drewna, które dalej stały w równym rządku z boku sali. Wskazała je dłonią i Cinnamon rozumiejąc o co chodzi, od razu podbiegła w tamtą stronę, unosząc wysoko uszy i ogon.
___ - Pamiętasz, jak na początku prosiłam, byś ćwiczyła uderzenie w drewno samym ogonkiem? Skoro szło Ci to bez kłopotu i skoro teraz świetnie sobie radzisz w poruszaniu metalowym ogonem, spróbuj połączyć jedno w drugie. - Jackie jeszcze raz policzyła ilość drewnianych pniaków i zastanowiła się przez chwilę. Pomysł wpadł jej do głowy i pstryknęła palcami. - Cokolwiek zrobisz, na sam początek będzie dobrze~ Czy uderzysz w pniak, czy go przetniesz ogonem, czy wyśle pięknym lotem na ścianę, ćwicz jak chcesz~ - uśmiechnęła się do Minccino, dając jej nie tylko dowolność wyboru w ćwiczeniach, ale sobie możliwość obserwacji, co będzie wychodziło jej najszybciej. Jeśli jedna rzecz, to oznaczało, że nad resztą trzeba będzie popracować, ale bez wiedzy, na czym się skupić, daleko nie zajdą. Cinnamon z bojową minką na pyszczku pobiegła w kierunku pniaków, szykując się do ataku. O rety, rety, co z tego wyniknie~?

Minccino wróciła do ćwiczenia, od którego zaczęła trening. Tym razem efekt był jednak znacznie lepszy, a na pewno inny. Kawałki drewna albo rozpadały się na połówki albo wręcz były miażdżone. Ogon Cinnamon zamienił się w prawdziwy metalowy młot.

___Wyglądało na to, że wszystko szło w dobrym kierunku! Kto by pomyślał jak sprytna jest ta mała~ Cinnamon szybko podbiegła go kawałków pnia, w ekscytacji unosząc wysoko nie puchaty, ale stalowy ogonek. A przecież jakiś czas temu, nie była w stanie unieść go w tej formie, ani tym bardziej nim poruszać! Teraz nieświadomie kiwała nim na boki, przyzwyczajona do wagi, która wcale nie tak dawno temu, sprawiała, że dochodziło do jej bliskiego kontaktu z podłogą. Jackie przyglądała się jej z uwagą, jak mała znajdowała się przed pniami i zadowolona planuje skok w górę. I... Podskoczyła, obracając się błyskawicznie, tworząc na drewnie solidne wgniecenie, jakby ktoś uderzył w kloc siekierką. Tak, zostawił atak na nim spory znak. Dziewczyna aż otworzyła lekko usta ze zdziwienia, widząc całą tą sytuację, a zadowolona Cinnamon, zaczęła podskakiwać, chwaląc się jej tym co zrobiła. Przyklasnęła jej delikatnie, uśmiechając się, a Minccino naraz zaczęła skakać i fikać, uderzając ogonem w drewno. Tu zaraz słychać było trzask drewna, gdy stworzyła kolejną wyrwę, tu nawet odgłos upadku, gdy pniak przecięła na dwoje i kawałki spadły na posadzkę z głuchym łoskotem.To było naprawdę niesamowite... Ale czegoś tu chyba brakowało. Cinna chwaliła się swoją zdolnością i metalicznym ogonkiem, ale jeszcze nad czymś powinny potrenować. Jackie podeszła do przycisku na ścianie, po którego przełączeniu, z otworu w suficie zjechał kawałek drewna na grubej linie. Kilka mu podobnych czekało w pogotowiu, ale cel był jeden...
___ - Spróbuj teraz uderzyć w cel, gdy ten się porusza~ - zawołała Jackie i jak na zawołanie, lina zaczęła się bujać w prawo i w lewo, a potem trochę krzywo, na ukos i jakoś tak dziwnie, by utrudnić pokemonowi złapanie rytmu. Miało to za zadanie pomóc Cinnamon w nabraniu takiej pewności ruchów, by w trakcie walki czy potyczki mogła zwinnie skakać i gonić czy uciekać przed przeciwnikiem. Słupy drewna stały jak te słupy, a skoro była bardzo aktywnym pokemonem, to zadanie powinno jej pomóc w wykorzystaniu tej zwinności i zdolności akrobatycznych. Nikt nie będzie oczekiwał w bezruchu aż zostanie trafiony ogonem, dlatego należy się i taki trening!