Jeck trenuje

Znów przychodzę na swoje wysłużone miejsce treningowe. Tym razem jednak nie muszę obawiać się o swoje życie. Wypuściłem z Pokeballa swój świeży nabytek, Gible.
- Cześć, mały. Dzisiaj trochę potrenujemy, żebyś stał się silniejszy! Co Ty na to? - zapytałem podopiecznego, uśmiechając się do niego szeroko. Następnie wyjąłem z plecaka Pokedex, by sprawdzić, co takiego może nauczyć się Gible. Przez moment przyglądałem się różnym nazwom i zastosowaniom.
- Dobra, co Ty na to, żeby nauczyć się Iron Head? Myślę, że to będzie dość przydatny atak, patrząc na to, co już potrafisz. Według opisu, musisz zaatakować przeciwnika swoją twardą jak stal głową. W takim razie powinniśmy zacząć od nauki wzmocnienia tej części ciała, żebyś nie zrobił sobie krzywdy. Spróbuj porządnie się skupić i wyobrazić sobie, że na Twoim czole pojawia się twarda stal.

Gible przyglądał się trenerowi oczami wielkimi jak pięć pokedolarów, kiedy ten opowiadał mu o tym jakim silnym pokemonem może się stać i jak będzie wyglądał ich wspólny trening. Podszedł do trenera i uderzył głową w jego nogę. Miał zamknięte oczy. Chyba wyobrażał sobie tę stal na głowie.

Zamrugałem kilka razy, spoglądając z zaskoczeniem na Gible, który naprawdę wziął sobie do serca te wszystkie teksty o wyobrażaniu sobie. Poczułem uderzenie na nodze i skrzywiłem się z bólu, jednak starałem się siedzieć cicho, żeby go nie zniechęcić. Skubany, miał naprawdę twardy łeb.
- T-tak. O to chodziło! Tylko proszę, przenieś się na manekina, dobrze? - zapytałem z szerokim uśmiechem, schylając się lekko, by poklepać go po głowie. Następnie wskazałem mu małe tarcze, stojące całkiem niedaleko. Były na tyle nisko, by mógł bez problemu w nie trafić. - Tutaj możesz uderzać, ile tylko chcesz. Ale pamiętaj! Najpierw postaraj się wzmocnić głowę, bo zrobisz sobie krzywdę!

Gible nieufnie spojrzał na tarcze, po czym skierował w nie swoje kroki. Jego chód był nieco komiczny i uroczy. Kiedy namierzył cel pochylił głowę, przyśpieszył i ... upadł. Jego główka mignęła jednak srebrnym blaskiem.

Uważnie obserwowałem kolejne poczynania swojego podopiecznego. Był jeszcze praktycznie dzieckiem, więc spodziewałem się po nim dosłownie wszystkiego. Przyglądałem się, jak maluch gotuje się do ataku. Uniosłem brwi, widząc, jak jego czaszka zajaśniała stalowym blaskiem, po czym Gible... wywalił się. Westchnąłem lekko i z rozbawieniem pokręciłem głową, po czym podszedłem do Pokemona i pomogłem mu wstać.
- Było naprawdę dobrze! Zaczynasz już łapać tą część ze wzmocnieniem. Nie wiem, czy zauważyłeś, ale Twoja głowa na moment zajaśniała takim blaskiem. To dobry znak! Spróbuj to zrobić jeszcze raz, tym razem bez żadnego atakowania. Po prostu skup się na tym, żeby jak najbardziej się wzmocnić. Wtedy Ty będziesz bezpieczny, a Twojego przeciwnika zaboli jeszcze bardziej. - wyjaśniłem, po czym, wiedziony doświadczenie, odsunąłem się na bezpieczną odległość.

Gible zamknął oczy, skupił się i wyglądając przy tym, jakby nadepnął na gwóźdź i starał się nie krzyknąć, gromadził moc na czubku głowy. Jego ciężka praca została nagrodzona, kiedy głowa rozbłysła srebrną poświatą, która jednak zaskoczyła smoczego pokemona. Jej ciężar sprawił, że smoczek przewrócił się na bok. I leżał, dalej skupiając moc.

Z uśmiechem obserwowałem, jak Gible gromadzi energię, zupełnie jak jakiś bohater filmów o superbohaterach. Widziałem, że powstrzymuje się przed krzyczeniem, przez co prawie się roześmiałem, jednak nie chciałem go w żaden sposób zniechęcić. Widząc, jak jego głowa rozbłyska stalowym światłem i wyraźnie się wzmacnia, aż zaklaskałem z wrażenia. Wtedy jednak Gible stracił równowagę, przewrócił się... i dalej ładował.
- Hej, hej! Dokładnie o to mi chodziło, ale musisz trzymać się w pionie, wiesz? Teraz trzeba nauczyć się atakować. Odsuń się trochę, znów skup siłę w głowie, po czym rozbiegnij się i z całych sił uderz manekina! - poinstruowałem malucha, choć przy jego problemach z równowagą może to być dość ciężkie zadanie.

Odebrałem sobie bonus za urodzin, więc dzisiaj powinienem dostać max. za trening. Tak powiedział Miszek i Tea xD

Gible skupił moc ponownie. Jego głowa rozbłysnęła srebrnym blaskiem, a pokemon ruszył na przeciwnika. Biegł, pochylajac się do przodu i zamykając oczy. Biegł i ... minął manekina, po czym potknął się i wylądował z głową w ziemi. Był przeuroczy.


* - bonus urodzinowy

Trzymałem kciuki naprawdę mocno, bo widziałem, jak bardzo Gible zależy na tym, żeby jak najlepiej wykonać polecenia. Czułem, że maluch szybko stanie się naprawdę potężnym Pokemonem i ważnym członkiem mojej drużyny. Nie mogłem się już doczekać tego momentu. Obserwowałem, jak Pokemon rozpędza się, a jego głowa zaczyna lśnić białym blaskiem, po czym... ominął on manekina
- Dobry rozbieg, mały! Ale możesz już otworzyć oczy, wiesz? W ten sposób na pewno będzie Ci łatwiej wycelować w manekina. - dodałem z uśmiechem i po raz kolejny pomogłem mu wygrzebać się z ziemi. Co za uroczy bąbel.

Gible wysłuchał cię, a jego oczy rozbłysły blaskiem. Zastanawiał się, dlaczego sam na to nie wpadł. Przytaknął po czym spróbował jeszcze raz tym razem otwartymi oczami. Biegł, biegł i ... uderzył. Po czym odbił się i niczym zabłąkana opona poturlał się w tył wprost pod nogi trenera. Rozłożył się na glebie, a jego głowa zalśniła na srebrno.

Zaśmiałem się pod nosem, gdy zobaczyłem, jak styki w głowie Gible nagle zaskakują, a on w końcu zrozumiał, o co tak naprawdę chodziło! Nie sądziłem, że maluch naprawdę będzie cały czas biegał z zamkniętymi oczami, ale mogłem o to winić tylko siebie i moje niedokładne polecenia. Obserwowałem jego kolejne działania i już wydawałoby się, że wszystko będzie okej, gdy Pokemonowi ewidentnie brakowało koordynacji.
- Trochę spóźnione to wzmocnienie, co, mały? - zapytałem z uśmiechem i po raz kolejny pomogłem mu wstać. - Pamiętaj, zanim zaczniesz biec, już musisz być wzmocniony. W innym wypadku zrobisz sobie krzywdę. Jeszcze raz!

Gible przytaknął, przycisnął łapki do ciała, skupił się, aż jego głowa zalśniła na srebrno, po czym ruszył w stronę manekina z otwartymi oczami. Z rozpędu wpadł na kukłę, łamiąc ją i przewracając na ziemię. Zadowolony z efektu swojego ruchu wgryzł się z pozostałości manekina.


Gible opanowuje Iron Head!

I znów wracam na plac treningowy. Ostatnimi czasy panowały takie upały, że wolałem nie narażać na nie żadnego z moich podopiecznych, więc odpuściliśmy sobie treningi. Teraz jednak najwyższa pora wziąć się do roboty. Wypuściłem z Pokeballa Gible. Tak, znów miałem zamiar go wymęczyć. Przywitałem malucha szerokim uśmiechem.
- Cześć! Dziś znów bierzemy się do pracy. Tym razem nad niezwykle potężnym atakiem typu kamiennego. - siadłem na ziemi i wyciągnąłem Pokedex. Wyszukałem w nim materiał o Stone Edge i odtworzyłem go, by pokazać, na czym atak w ogóle polega. Miałem nadzieję, że zrobi on wrażenie na Pokemonie i tym samym przekona go do dawania z siebie 100%.
- Fajnie, nie? To zaczynamy! Ustaw się na środku placu. Musisz skupić się na ziemi, by móc stworzyć głazy. Na razie po prostu spróbuj poczuć to, co kryje się pod powierzchnią. Wiem, że wydaje się to trudne, ale dasz radę!

Gible z niegasnącym zapałem pobiegł na środek placu, gdzie skupił się, w sumie nie wiadomo na czym. Stał tam chwilę, po czym przewrócił się na bok i leżał tak chwilę. Kiedy otworzył oczy, był zdziwiony, że nie leży na olbrzymim kamieniu.

Tooo... będzie naprawdę długa nauka. Wiedziałem, ze Stone Edge nie należy do najłatwiejszy ataków. Obserwowałem, jak Gible staje na środku pola, stoi tam przez krótka chwile, po czym najzwyczajniej w świecie pada na bok w kompletnym zdziwieniu. Kamienia jednak nigdzie nie było widać. I zapewne jeszcze długo takowego nie zobaczymy.
- Taaak... to nie będzie takie proste, mały. Stone Edge jest naprawdę potężnym atakiem, a to oznacza, że musisz się naprawdę mocno przyłożyć do treningu. - oznajmiłem z szerokim uśmiechem, podchodząc do malca i siadając obok niego na ziemi. - Siądź obok mnie i postaraj się rozluźnić. Poczuć wszystko, co znajduje się pod ziemią. Wiem, ze kamienie to nie Twoje środowisko, ale  ile wydaje mi się, żebyś miał z tym problem. Oddychaj głęboko i wysłuchaj się w świat dookoła.