The Golden Dragon

No cóż, zaklęcie dało idealny i pożądany efekt czystego cięcia. Sarna szybko padła martwa, doświadczając jedynie pośmiertnych konwulsji przez kilka kolejnych minut... I możesz oprawiać. W sumie to też nie masz porządnego narzędzia by to robić, ale jakoś dajesz sobie radę z tym by ją oprawić, w sumie to jakbyś to dobrze upiekła i wysuszyła to byś miała zapas jedzenia na najbliższe trzy dni, tylko musiałabyś poświęcić resztę dzisiejszego dnia na to.

Cóż, najwyżej dotrzemy do celu dzień później... Nie chcemy, by tyle mięsa się zmarnowało. Zabieram się za to, przy okazji zbierając owoce dla Taikiru. A potem zabieram się za całą tą "zabawę", co jakiś czas podrzucając Serpentowi kawałek mięsa.
- Ciekawe... - mruknęłam sama do siebie. Ciekawe, co tam porabia Tom... No i ciekawe, jak idzie innym z mojej klasy. Mimo wszystko parę osób nadal ze mną gadało. Cóż. Nie mam chwilowo jak się dowiedzieć, a społeczność czarodziejów uważa mnie za wyrzutka. Trzeba się więc będzie do tego dopasować...

Pewnie ruszyli dopiero dzisiaj.. Znając życie wczoraj leczyli kaca, wieczorem były małe poprawiny i dopiero dzisiaj wyruszyli, tak z reguły kończą się imprezy zakańczające edukację w Hogwarcie. Nie dziwisz się w sumie, że tak jest, w końcu się wszyscy rozchodzą i niektóre więzi budowane całe te lata zostaną mocno ograniczone, szczególnie jeśli są osoby o innych aspiracjach niż walki trenerskie czarodziejów... A są i takie osoby, na przykład jedna dziewczyna napieprzająca o pokazach... Ale jej nie żal, że się oddzieli od reszty.

Cóż, pewnie i tak będzie... Uśmiechnęłam się delikatnie na myśl o dziewczynie. Ma ambicję, skubana... Mnie jakoś pokazy nie interesowały specjalnie. Dużo zamieszania praktycznie o nic. Może kiedyś spróbuję, dla rozrywki, ale... Wolę się jednak skupić na walkach.
Czyli jesteśmy dwa dni przed nimi... Mamy sporo szans na wyprzedzenie większości, jeżeli maluchy nadal będą tak trenować i jeżeli uda się znaleźć kolejnych zażartych członków zespołu. Kończę to suszenie i zabieram się za zrobienie kolacji dla nas wszystkich

Kolacja pachnie bardzo aromatycznie, szczególnie że Wooper przyniosła Ci zioła, które pachną interesująco i są jadalne... I efekt jest genialny, gdy dodałaś do siebie odpowiednie ilości... Po tym wszystkim jesteś kulką. Słyszysz wkrótce jednak szmery, chyba zwabiłaś jakiegoś pokemona tymi zapachami i usłyszałaś cichy warkot... Zobaczyłaś małe iskierki ognia... To Houndour! Pokemon mroczno-ognisty pies! Patrzy na was bojowo i wyzywająco.

No nie no, teraz? Westchnęłam ciężko. Jestem zbyt najedzona, żeby się na niego rzucać. Serpent i Taikiri pewnie też. Zresztą, mamy tyle jedzeni, że możemy się chyba podzielić z jednym przybłędą, który może zjarać cały las, nie?
- Chodź, starczy i dla Ciebie - macham na niego ręką - Smacznego - dodaję. Tego się zapewne nie spodziewał... Poza tym zawsze uwielbiałam psiaki. Naje się, to sobie pójdzie, a może i zostanie, a nawet jak się będzie upierał przy ataku, to Wooper zna wodne i ziemne ataki i może go łątwo spacyfikować

O nie, zdecydowanie się tego nie spodziewał. Wyraz jego mordeczki sugeruje zdecydowanie ogromnyszok i typowego derpa, który ma laga systemu w mózgu... Po chwili podchodzi niepewnie, nieufnie i po łuku. Węszy czy na pewno nie ma żadnych pułapek tutaj. Wooper jest czujna i obserwuje go. Doskonale wiesz, że wystarczy jedna komenda od Ciebie i nie zawaha się go zaatakować by go stąd wykurzyć. W końcu psiak jest metr od ras i węszy przygarbiony i z uniesioną łapką.

- No przecież Cię nie zjem - zaśmiałam się cicho na jego zaskoczenie - Dopóki nie będziesz próbował nas usmażyć, możesz jeść do pełna - dodałam, układając się wygodnie na moim kocyku. W sumie można by użyć skóry sarny, żeby był bardziej miękki po wewnętrznej stronie... Zabiorę się za to z rana. Na razie obserwuję Houndoura. Zje, czy nie? I co zrobi potem? Intrygujące są dzikie pokemony. Zwłaszcza, gdy głód im gra marsza żałobnego w kiszkach. Czy coś w tym stylu. Zerkam na Taikiru
- Spokojnie, mała. Chodź - sadzam ją sobie na kolanach, żeby przypadkiem nie zrobiła "falstart" i nie opryskała go niepotrzebnie

W sumie to skóra sarny jest ość twarda a sierść krótka... Aż tak mega miękkie to to nie jest, chyba że znasz się na garbarnictwie i całym procesie... Po chwili poke-pies porwał spory kawał mięsa, odbiegł z nim jakieś 2 metry od was i żuje mięsko, obserwując was czujnie ale nie ma zamiaru się za bardzo oddalać, widząc tu okazję by się naprawdę najeść na zapas... I może widzi w was okazję do tego by bezpiecznie pożyć przez jakiś czas, kto wie? Wszyscy wiedzą, że dzikie pokemony mają sporą selekcję.

To fakt... Może jednak to olać. Rozmiękczanie tego zajmie pewnie wieki, poza tym znam się na tym jak Grumpig na lataniu. Zajmuję się moimi pokemonami, już nie zwracając uwagi na Houndoura. Niech się naje w spokoju, być może pierwszy raz w życiu. W dziczy psowate konkurują o terytorium i mięso... Ciekawe, czy tacy jak on zbierają się w stada jak wilki, czy raczej podróżują samotnie. Jeśli są stadne, to czy jego wataha go wygnała? I dlaczego? Hm... Tego się pewnie nie dowiem. Niańczę na razie Taikiri

To jest młody samiec, więc może dlatego. Trzymają się w sporych stadach o strukturze haremowej, czyli zupełnie inaczej niż na przykład takie Mightyeny, prawda? Mały niedługo ma bardzo okrągły brzuch, położył się pod sporym drzewem, wtulony między jego korzenie. Położył się tak, że ma łebek skierowany w waszą stronę, zapewne po to by was obserwować na spokojnie w razie czego i by wiedzieć czy jednak nie zmieniacie nagle zdania w jego kwestii... Bardzo nieufny. I po dłuższej chwili dopiero dostrzegasz bliznę po wnykach na jego łapce. Pewnie długo to leczył.

Ajć... To pewnie dlatego jest taki nieufny... Biedny malec. Zrobiło mi się go szkoda. Wyciągam różdżkę i robię jeszcze jeden mały kocyk, po czym kolejnym zaklęciem przysuwam powolutku bliżej niego
- Masz, będzie Ci cieplej - powiedziałam, przymykając oczy. Czas spać, jutro trzeba ruszać dalej... Wtulam się w mój żywy grzejniczek, czyli w Serpenta i zamykam oczy. Jeszcze tylko trochę... Mamy zapas jedzenia, mamy cel i przede wszystkim jesteśmy silniejsi niż wczoraj. I o to chodzi!

Pokemony wkrótce leżą zadowolone na swoich pozycjach, nawet wasz dziki towarzysz chętnie skorzystał z tego od Ciebie i śpi po chwili, ale widzisz że ma bardzo lekki sen... I Ty zasypiasz wkrótce, jednak nie obchodzi się bez snów... Widzisz mrok.... Wielką salę... I smoka... Złotego potężnego smoka. Jednak coś się musiało stać nim się tu pojawiłaś, jakby przez rozpoczęciem snu... Bestia wydała z siebie przeraźliwy pisk i zaczęła zmieniać się w kamień, stwór zdawał się być przerażony... A po tym kamień zaczął się rozpadać w drobny pył.

Co tu się... Jak, co? Podbiegam tam. Niby to tylko sen... I wiem, że to sen, ale i tak ten pisk... Był przerażający. Rozglądam się uważnie po całym pomieszczeniu. Coś jest mocno nie tak... Smoki tak po prostu nie rozpadają się w pyłek, nie zmieniają się w kamień! Czyżby tu bazyliszek? Nie, nawet bazyliszek nie byłby w stanie pokonać w ten sposób smoka, są odporne na magię... Więc co? Cofam się o krok unosząc różdżkę. Niby sen, więc nic mi się nie może stać... Czy może...?

Po chwili masz wrażenie, że coś Ci wbiło sztylet w plecy.... Obudziłaś się chyba z nieziemskim krzykiem, z okropnym bólem w tamtym miejscu... Ale nie masz rany, czujesz tylko ból... To zdecydowanie nie był zwyczajny sen, sny nie są bolesne, w ogóle nie są bolesne.... A to boli jak cholera i póki co nie ustępuje zbyt chętnie. Twoje pokemony od razu spojrzały zaniepokojone na Ciebie i próbują jakoś Ci ulżyć... Ale nie wiedzą jak. Wooper po chwili po prostu Cię przytula.