The Golden Dragon

Przygryzłam wargę. Co to, do cholery, było? Przytulam małą do siebie
- Już... Jest okay... - syknęłam. Co to było? Dlaczego...? Nie, nie dlaczego. Jak? Przecież to niemożliwe... Chyba... Skrzywiłam się z bólu. Nie rozumiem... Może po prostu jakiś skurcz, czy coś... Nie, to by było zbyt proste
- Jest okay - powtarzam, podnosząc się - Chodźmy dalej, nie ma czasu do stracenia - mruknęłam chowając nasze kocyki. Houndour pewnie zwiał przy tym wrzasku... Biedaczek, znowu będzie głodował

To racja, nie widzisz go tutaj... A nie, po chwili niesie jakieś jagódki. Dobrze je znasz, działają jak maść przeciwbólowa. Pewnie doskonale zna ich zastosowanie... Zostawił gałązkę z jagodami jakieś 2 mestry od was. Seviper po chwili przyniósł Ci tą gałązkę i zasyczał cicho, zmartwiony. Ból minimalnie ustępuje, ale te jagody będą nieocenioną pomocą i faktycznie tak się okazało. Słońce dopiero zaczyna wschodzić, ale już droga jest na tyle widoczna, że nie będzie problemów z trasą.

Spojrzałam zaskoczona na psiaka
- Hej... Dzięki, przyjacielu - powiedziałam cicho. Jagody bardzo się przydadzą... Co to wszystko mogło oznaczać? Niewiele z tego rozumiem. Dlaczego ktoś chciałby mi wbijać sztylet w plecy? To znaczy, nie licząc tych ludzi, którzy znienawidzili moją rodzinę po tym, co się stało... A tych jest zdecydowana większość... Ale to przecież nie moja wina. Westchnęłam cicho
- Ruszajmy - powiedziałam, kierując się dalej i rozmyślając o tym wszystkim. Może w mieście znajdę coś na temat obrony przed takimi dziwnymi snami?

W sumie to jest coś takiego jak eliksir spokojnego snu, na zamówienie wykonają Ci go w każdym lepszym sklepie z eliksirami... I poke-pies trzyma się za wami, na dystans ale zmierza za wami, chyba stwierdził, że tak najwięcej skorzysta a widzisz po nim, że musiał mieć z powodu tej łapki chude czasy za sobą w pewnym okresie, bardzo chude... Może nawet dlatego stado go zostawiło jako takiego szczeniaka, w końcu jest za młody, to widać.

Być może... Biedny maluch. Koło południa robimy przestój i przygotowuję obiad. Psiaka oczywiście nie pomijam, niech się naje. W końcu chciał pomóc, nie? Potarłam skroń delikatnie, zamyślając się nad garnkiem
- Cholera... - mruknęłam cicho, wyciągając książki z torby. Może znajdę jakieś tymczasowe "lekarstwo"? Albo przepis? Albo cokolwiek na ten temat? Jak to się powtórzy, to mnie trafi szlag. Pokemony zresztą też, a niespecjalnie bym chciała to oglądać... Zwłaszcza wystraszonego ofensywnego węża

I w sumie to masz przepis, ale nie zdobędziesz tutaj wszystkich składników.... Więc nie ma szans być miała spokojne dalsze noce, jeśli to ma się powtórzyć... Może to pokazuje co się stało po objęciu przez Twojego brata czempionatu? W końcu chodzi tutaj o złotego smoka... Obiad jest wkróce gotowy i każdy pokemon je swoje wyraźnie zadowolony, Houndour znowu je pod korek i w dystansie od was, ciągle mocno nieufny, ale i tak trzyma z wami.

Nie, to niemożliwe. Smoki są odporne na magię, to raz, a dwa... Ten ból był zbyt realny, nawet jak na takie coś. A może... Może to było widziane z oczu poprzedniego czempiona? Albo po prostu sen wywołany moimi złymi myślami? Albo... cholera wie co to było, ważne, żeby już się nie powtórzyło, bo inaczej szlag mnie trafi. Zerknęłam na psiaka po chwili
- Wiesz, że nie musisz się aż tak bać? Jakbyśmy chcieli zrobić Ci krzywdę, to byśmy Cię nie karmili. I nie dostałbyś kocyka - mówię do niego spokojnie sprzątając po jedzeniu. Podnoszę się
- No, jeszcze trochę zostało... Chodźcie, dzieciaki

Widzis, że to dało szczeniakowi trochę do myślenia... Po tym idzie trochę blizej was a pokemony wędrują obok Ciebie zadowolone i w ogóle widzisz, że naprawdę mocno zdążyły CIę polubić przez te dni... Aż następuje noc, obóz jest, Ty padasz, szczególnie że nie wyspałaś się przez koszmar.... Może tej nocy nie będzie tak źle. Widzisz, że pokemony mocno się martwią o Ciebie i Seviper wtula Łeb w Ciebie. To bardzo miłe z jego strony... I jesteście na sporej łące.

Głaszczę pokemona po łbie
-Nie martw się, Serpent. Będzie dobrze - uśmiecham się delikatnie do niego, ale oczy zamykam z lekką obawą. Nie chcę, żeby to się przydarzyło drugi raz. Właściwie, czemu, cholera, zawsze ja? Wzdycham ciężko
- Jeszcze trochę i dotrzemy do pierwszego Mistrza... Poradzimy sobie, nie, maluchy? Nie jest w stanie nas niczym zaskoczyć. Damy radę - powiedziałam do nich pewna siebie. Po tym jednak próbuję usnąć, mając w duchu nadzieję, że jednak nic mi się nie przyśni

Twoje pokemony położyły się z dwóch Twoich stron i wtulają się w Ciebie szczelnie... Zasypiają szybko i budzisz się następnego dnia dość późno, ale jesteś zadowolona i wyspana i w ogóle... Yay! Czyli nie każda noc musi być jakimś tam koszmarem. I widzisz houndoura, który śpi całkiem blisko, czujesz nawet ciepło od niego... I zasnął dość twardym snem, więc lepiej byś go nagle nie obudziła w razie czego. Wooper po chwili podniosła się i spojrzała także na niego.

Odetchnęłam z ulgą. A więc to był jednak tylko zwykły sen... Gdyby ktoś chciał mnie dręczyć, robiłby to co noc, abym nie miał sił na nic. Zerkam na Houndoura, a potem na Taikiri
- Co o tym myślisz, mała? - pytam cicho, zerkając na łapę psiaka[/b] - będzie miał ciężko sam w lesie. Stado go z powrotem raczej nie przyjmie...[/b] - mruknęłam, nie chcąc zbudzić malucha. W sumie, po co? Mamy jeszcze chwilę zanim będzie trzeba się podnieść i ruszać dalej w podróż. Nie musimy się aż tak spieszyć...

- Woop-woop - stwierdziła pokemonica, w sumie to ciula z tego wszystkiego rozumiesz niestety.... Ale mała po chwili pokazała Ci na pustego balla w Twoich zasobach, chcąc chyba pokazać, żebyś może spróbowała przekonać tego pokemona na dołączenie się do was. Na pewno też będzie cennym dodatkiem do waszej drużyny, szczególnie że tyle przetrwał to jednak świadczy, że bardzo wytrzymały z niego egzemplarz. Poke-pies natomiast wkrótce się obudzi.