[szkoła] sala III

___Nie do końca wiedziałem, jak się tutaj znalazłem. Albo raczej... wiedziałem aż za dobrze. Dostrzegając ogłoszenia na temat akademii w Aloli, nie zwlekałem długo i namówiłem swoich rodziców. Byłem pewien, że na tych wyspach znajdę masę świetnych graczy i będę mógł grać w kosza, ile wlezie! W końcu co innego można robić w takim miejscu? Niestety, prawda wyszła na jaw, gdy wszystko było już umówione. Okazało się, że nie jest to akademia sportowa, ale Pokemon. Moi rodzice byli tym faktem zachwyceni. Wiedzieli, że to okazja, żebym się poduczył, jak ogarniać ich hodowlę. Ale ja chciałem grać!
___Siedziałem w ławce, słuchając dwójki jakiś dziwnych, przebranych osób. Dookoła mnie byli ludzie mniej więcej w moim wieku, a przynajmniej tak mi się wydawało. Zmarszczyłem brwi, widząc kajdanki na rękach jednego chłopaka. To na pewno była szkółka letnia, czy jakiś obóz dla trudnej młodzieży? Pośród ludzi dostrzegłem też Stellę, dziewczynę, którą poznałem jakiś czas temu, gdy braliśmy udział w sesji zdjęciowej dla młodych, obiecujących sportowców. Była trochę chłodna, ale jednocześnie bardzo opanowana, za co całkiem ją polubiłem.
___Rozkojarzyłem się na tyle, żeby nie do końca ogarniać, o czym mówią prowadzący... Zaraz, czemu ten Meowth gadał?! Zanim zdążyłem cokolwiek zrobić, ludzie dookoła zaczęli otwierać Pokeballe, które znaleźli w pakunkach na ławkach. Zrobiłem dokładnie to samo i moim oczom ukazał się niewielki, nieznany mi Pokemon. Wyglądał jak herbata w filiżance. Może i nie byłem ekspertem, jak mój ojciec, ale od razu domyśliłem się, że jest to duch. Widząc, jak wyciąga w moją stronę uchwycik, uśmiechnąłem się szeroko do Pokemona i złapałem go w palce. Nie spodziewałem się jednak, że kawałek porcelany mi w nich zostanie. Zamrugałem, widząc, jak duch piszczy i poczułem narastającą panikę.
___ - To... to nie było Twoje ciało, prawda?! - zapytałem głośno, podnosząc się z miejsca i rozglądając szybko dookoła. Porcelana... Co się robiło z potłuczoną porcelaną? Po krótkiej chwili wpadłem na pewien pomysł. Rozejrzałem się po innych ludziach i zapytałem głośno. - Ej, ma ktoś z was super glue?! Nagła sytuacja, błagam!

@Easy R Ramuda Amemura

Sama twoja obecność sprawiła, że Jessie się uśmiechnęła. Jej uwaga była jednak bardziej skupiona na rozpłakanym maleństwie, które od czasu do czasu ciumkało sobie lizaczka.
- Wygląda na szczęśliwego... - Przyznała rozczulona.
- Trochę za bardzo. - Wtrącił się James. - W każdym razie to dobry pomysł. Meowth? - Zerknął na kotka, który niezgrabnie wdrapał się na biurko.
- Robi się. - Powiedział ludzkim głosem i skupił się na maleństwie. Rozwinęła się między nimi krótka konwersacja, która ze strony Sobble w większości była chlipaniem.
- Ok, już wszystko jasne. - Meowth pokiwał głową. - Nie mam pojęcia. - Wzruszył ramionami i spojrzał na ciebie.
- Zrozumiałem tyle, że jesteś najmilszym człowiekiem, jakiego poznał i... - Zastanowił się chwile, łącząc skrawki wiadomości, które dostał. - Chyba martwi się już teraz, że będziecie musieli się rozstać. - wzruszył ramionami. - Albo że skończy mu się lizak...

@"Garret B" Garret Bradford
Dokładnie to wystarczyło zrobić, by fioletowa mgiełka na nowo połączyła uszko z filiżanką. Niestety nawet jeśli cała to Sinistea wyglądała na mocno poruszoną tym, co się wydarzyło. Wydała z siebie cichutki, pełen smutku pisk, bo było jej zwyczajnie głupio, że musiałeś się nasłuchać dość nieprzyjemnych słów ze strony innego trenera. Zdecydowała się schować przed całym światem pod twoją koszulką.

@Makoto Makoto Kobayashi
To był dobry pomysł. Lisek został spacyfikowany i zajął się jedzeniem. Zachłanny sposób, w który jadł mógł świadczyć, że dawno nie miał niczego w pyszczku (albo po prostu uwielbia batoniki). W tym stanie mogłeś go schować z powrotem do Pokeballa, choć nawet poszedłby za Tobą, gdybyś go zawołał. Mieliście chwilowy rozejm.

_____Po tym, jak tylko nauczyciele się przedstawili, każdy z uczniów otrzymał nowego towarzysza, z którym będzie musiał współpracować. Na każdej ławce znajdowało się pudełko, a w każdym z nich znajdował się czerwony Ball, to właśnie w nich kryły się Pokemon'y. Victor z zaciekawieniem przyglądał się zawartości i chwycił kulę w ręce, potarł chwilę, po czym skierował ją tak, by promień wystrzelił dokładnie na ławkę. Można powiedzieć, że wszyscy członkowie klasy zrobili to prawie jednocześnie. W każdym razie w sali zrobiło się znacznie głośniej, niż wcześniej, wszystko za sprawą pojawienia się małych stworków o zróżnicowanych charakterach. Kto znajdował się przed Nikiforov'em? Mime Jr.
-Cześć, mały, jestem Victor. Miło mi cię poznać. - uśmiechnął się w stronę kompana.
_____W tej samej chwili jakiś Pokemon z ławki obok zaczął głośno krzyczeć, jasnowłosy bohater chyba automatycznie spojrzał w tamtą stronę. Na szczęście nic takiego się nie działo, to chyba po prostu taki typ, płacz był rzeczą normalną, bo nikomu nie działa się krzywda, właściciel Poksa powinien sam sobie poradzić z problemem. Wrócił wzrokiem na Mime'a Jr.'a i zobaczył w jego małych rączkach banknot.
-Eeeej! - wyrzucił z siebie, po czym uśmiechnął się szeroko. -Chyba będziesz kłopotliwym towarzyszem, co?
_____Pogłaskał towarzysza po główce i zaczął się rozglądać po innych ławkach. W sali było paru przystojnych chłopaków, jednak bardziej niż na nich, chciał się teraz skupić na pozostałych Pokemon'ach. Aaah, nie ma co się oszukiwać, to chłopcy wzbudzali w nim większe zainteresowanie, jednak co jakiś czas na linii jego wzroku pojawił się jakiś stworek. Wyglądało na to, że każdy ma styczność z podstawowymi formami Pokemon'ów, które jeszcze nie ewoluowały, ale to i dobrze, szanse są w ten sposób wypośrodkowane. O ile oczywiście miało dojść do konfrontacji, a biorąc pod uwagę fakt, że właśnie tak działają szkoły w świecie Poków, pewnie tak będzie.
_____Jak się okazało, teraz mieli dostać trochę czasu wolnego i skorzystać z chwili odpoczynku. Victor wcale nie zamierzał rezygnować z takiej szansy. Był bardzo zmęczony po podróży, musiał pokonać dużo kilometrów, by móc uczyć się w tej szkole. Wcześniej już udało mu się zauważyć na korytarzu kartkę z przydziałem pokojów i wiedział, do którego miał się udać, zauważył listę w drodze do klasy. Miał dzielić pokój z jakimś Garret'em.
-Ciekawe, który to. - myślał, rozglądając się.
_____Liczył oczywiście na to, że to któryś z tych najprzystojniejszych, ale mniejsza. Wstał, usadził Mime'a Jr.'a na ramieniu i udał się w kierunku akademika, a konkretnie pokoju, który mu przydzielono.

[z/t -> Królestwo, Dolne Miasto, Eventy, [akademik] pokój nr 69]

___Zobaczyłem, jak w moją stronę zbliża się chłopak z kajdankami na rękach. Nie wiedziałem, o co mu chodzi. Moje ciało automatycznie się spięło, spodziewając się z jego strony zagrożenia. Odetchnąłem w duchu, gdy sięgnął po uszko Sinistea i po prostu przystawił je do jej ciałka. Zamrugałem ze zdziwieniem, gdy okazało się, że było to tak łatwe. Poczułem ukłucie wstydu, które szybko zamieniło się we frustracje, gdy nieznajomy wytknął mi błąd. Chciałem odpowiedzieć w równie niemiły sposób, ale ugryzłem się w język. Nie chciałem wszczynać burd już pierwszego dnia.
___Skupiłem swoją uwagę na Pokemonie, który wyglądał na przejętego tym, co się stało. Uśmiechnąłem się do niej ciepło i w końcu skierowałem na nią zegarek, który założyłem na rękę.
- Och. Więc jesteś Sinistea. Dobrze wiedzieć. Chciałabyś jakieś imię? - zapytałem, gdy Pokemon schował się pod moją koszulkę. Nie miałem nic przeciwko. Osłoniłem ją tylko ręką, żeby przypadkiem nic się nie stało, posyłając znów szeroki uśmiech. Wziąłem swoje rzeczy i, śladem innych osób, opuściłem klasę, chcąc rozejrzeć się trochę po okolicy.

z/t

@Minty Katsuhiro Maeda
Pokemon nieustannie wlepiał w ciebie spojrzenie, niezależnie co robiłeś i mówiłeś. Z jego oczu nie mogłeś wyczytać nic konkretnego. Były martwe i niepokojące.
- Nie przejmuj się nim. - Usłyszałeś głos gdzieś z dołu. Jeśli za nim podążyłeś, dostrzegłeś Meowtha. - Nikt nigdy się nie dowiedział o co mu chodzi, więc i pewnie tobie się to nie uda. - Wzruszył ramionami. - Podobno reaguje na komendy i lubi aportować. To wystarczy w czasie zadań.