Gra Mabh Liddel

Dziękuję <3

***

Choćby jakaś część Mabh liczyła na możliwość wzięcia udziału w konkursie to pora jego rozpoczęcia była zbyt późna i skutecznie rozwiała jej marzenia. Było mnóstwo powodów dla których nie powinna była tego robić i tylko jeden argument przemawiał za nim - po prostu chciała. Tak samo jak chciała tego ostatnim razem i jak to się dla niej skończyło? Ale Bugsy z pewnością wziąłby udział, gdyby tylko mógł. Mabh uśmiechnęła się rozmarzona nad swoim talerzem, jej pokemony wraz z psyduckiem pożywiały się na podłodze w pobliżu. W końcu przyszła pora ruszyć w dalszą drogę i dziewczynka nie marnowała czasu, zmotywowana bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Czuła, że była już tak blisko! Nic więc dziwnego, że na stojące jej na drodze stado czarnych ptaszysk popatrzyła na nie srodze. - A kysz! - Nie lubiła ptaków, mroczne pokemony przyprawiały ją zaś o gęsią skórkę. Słowem, zaraz ktoś będzie miał zły dzień. - Moru, użyj Shock Wave na tym największym i niech uciekają - wydała rozkaz pewnym siebie tonem. Ćwiczyły z meowth ten ruch właśnie na takie okazje i Mabh była pewna, że przestraszy on ptaki na tyle, że te po prostu uciekną zostawiając je w spokoju.

O nie, nie było mowy o wypuszczeniu metapoda do tych fruwających szarlatanów. Nawet o Rydzyka się obawiała, niestety jej jedyną bronią przeciwko Murkrowom była Moru. Robak i ptak to nie było dobre połączenie i to niestety dla tego pierwszego.
- Moru, metapod i Rydz mogą nie przeżyć tego spotkania. Postaraj się osłabić je na tyle na ile możesz - poprosiła kotkę Mabh. Obie bardzo nie lubiły ptaków stąd wiedziała, że ta nie będzie miała jej tego za złe. Prawdopodobnie nie będzie mogła długo utrzymać tej walki w tym stanie i będzie musiała się ugiąć i wypuścić robaki. Starała się to jednak odwlec w czasie. - Rzuć się jeszcze raz na tego największego z Fury Swipes, a gdy już będzie w twoich pazurach nie przerywaj ataku Shock Wave! Wsparcie niedługo się pojawi!

Persian wyglądał tak majestatycznie, że Mabh nie mogła powstrzymać się od gapienia się na niego. Czy w jej malutkiej Moru naprawdę drzemał taki potencjał? Było coś dziwnie ekscytującego w możliwości posiadania tak dużego i silnego pokemona. Meowth z pewnością również była pod wrażeniem... chociaż kto wie, może było jej przykro? Wszak została porzucona przez matkę, która mogła być persianem.
- Bardzo dziękujemy - powiedziała w imieniu swoim i swoich pokemonów. Metapodowi się upiekło, bo takiego lania długo by nie zapomniał. Rydz jakoś by to przetrwała. Z drugiej strony to nie był głupi pomysł potrenować zielonego stworka, lecz z pewnością nie na takim przeciwniku. To było zbyt duże ryzyko. Po dotarciu na skraj lasu, za którym według mapy znajdować się miało miasto Ecruteak, Mabh zatrzymała się. Wyglądało na to, że to właśnie na tym niewielkim odcinku zaginął scyther jednak dziewczynce nie chciało się wierzyć, że pokemon obrałby leśną ścieżkę uczęszczaną przed trenerów. Jeśli tak by się stało to pewnie szybko zostałby odnaleziony. Studiując mapę starała się więc odnaleźć najkrótszą bezpośrednią trasę pomiędzy parkiem oraz Ecruteak szukając przejść będących wystarczająco dużych, by sama mogła się przez nie przedostać.

Decyzja wydawała się oczywista i tak skrajnie odmienna od tej, którą podjęła będąc ostatni raz w podobnej sytuacji. Wówczas spanie w środku lasu było absolutnie wykluczone, wolałaby błądzić w nim całą noc niż zmrużyć oczy w otoczeniu tej dziczy. Tym razem jej to tak nie przerażało... z pewnością gorsze było bezczynne czekanie. Miała jeszcze trochę czasu i nie chciała stać w miejscu. Poza tym z odznaką ligi Johto czuła się znacznie pewniej jako trenerka. Albo też budził się w niej masochizm.
- Moru, wejdziemy teraz do lasu, ale niedługo zacznie się robić ciemno... dlatego nie oddalaj się zbytnio i nie zgub. Gdzieś tutaj zaginął jednak scyther dlatego miej oczy i uszy otwarte na wszelkie poszlaki.

Mabh starała się nie przejmować ciemniejącym otoczeniem i odgoniła myśli sugerujące, że to mógł nie być najlepszy pomysł. Miała przy sobie Moru i czuła się wystarczająco pewnie, że nie musiała trzymać jej w ramionach. Co tam, ciemność i chmury. Jedyne co mogło ją skrzywdzić to dzikie pokemony, a przecież miała swoje własne... które zdobyły dla niej odznakę ligi. Zakładając, że nie napadnie ją znowu stado ptaków to powinno być ok. No cóż, nic nie było w stanie przygotować jej na widok jaki zastała w głębi niewielkiego lasu... widok, który sprawił że kolana się pod nią ugięły. Zaczęła się cofać najciszej jak potrafiła, bicie jej serca zdawało jej się za głośne w tej sytuacji. Wtem dziwny twór otworzył oczy i Mabh krzyknęła rzucając się do ucieczki. Przez nieuwagę zaczepiła jednak o korzeń i potknęła się chwytając w ostatniej chwili pobliskiego drzewa i ratując od upadku. Z przestrachem obróciła się, by spojrzeć ponownie na wisielca. Czy to mógł być pokemon? Człowiek??

Dobrze, że ktoś tutaj był gotowy do walki, bo Mabh była w stanie co najwyżej posikać się w majtki. Sytuacja rozwinęła się do stanu krytycznego i wyglądało na to, że ucieczka nie wchodziła w grę. O tej porze też nie było pewnie co liczyć na pomoc strażnika...
- Moru, użyj Shock Wave! - Zawołała dziewczynka. Nie chodziło jedynie o zadanie obrażeń, miała nadzieję że elektryczny atak rozświetli potwora i ukaże jego prawdziwą formę. Nadal bowiem wmawiała sobie, że sytuacja nie mogła być tak tragiczna na jaką wyglądała... to po prostu nie mogło się dziać. W innym wypadku chyba by umarła ze strachu. - Potem jeszcze raz! - For a good measure.

Fakt, że zjawa okazała się być pokemonem duchem pomógł, ale nie wiele. Mabh i tak się bała, takie stworzenia ją przerażały. Z drugiej strony nie chciała robić nikomu krzywdy, bo była empatyczną osobą i płacz ghastly'ego dotknął ją do głębi.
- Nie nie, proszę nie płacz już - powiedziała szybko wystawiając swoje dłonie w geście poddania przed małą chmurką. Takiego malucha nawet ona nie mogła się przestraszyć. Z drugie strony, co jeśli gdzieś tutaj była jego mama? I czy pokemony duchy miały rodziców? - Nie chciałyśmy zrobić ci krzywdy, ale przestraszyłeś nas... - Po tych słowach wyciągnęła z torby garść karmy i podarowała mu ją. Stworek wydawał się być w naprawdę kiepskim stanie, a ona niestety nie zakupiła żadnych medykamentów. Może uda im się znaleźć tutaj jakieś jagody tak jak ostatnim razem? Ale robiło się już ciemno, więc to było dość ryzykowne. - Przepraszam, to wszystko co mamy...