Jeszcze im wszystkim pokażę!

Shine postanowiła spokojnie podziękować swoim pokemonom, a potem odesłać je do mechanizmów, żeby sobie trochę odpoczęły. Ucieszyła się z przebiegu walki i szczerze mówiąc to nie sądziła, że poradzi sobie z tak mądrymi ludźmi jak Marcus i Tośka! Hihi.
- Dzięki, wiedziałam, że wygram - rzuciła do Marcusa, a potem wysłuchała słów swojej psiapi. - Nie możemy też mówić o tym, że ewidentnie widziałam jakiegoś ducha. Nie chcę trafić do wariatkowa na sesję terapeutyczną z użyciem Haunterów i Gastlych... - westchnęła. - Może powiedzmy po prostu, że uciekaliśmy przed tymi Beedrillami, trafiliśmy na niego, zgodnie z prawem sprawdziliśmy czy żyje, a potem po nich zadzwoniliśmy?

Dość szybko ustaliliście wspólną wersję wydarzeń. Wiedzieliście, co macie powiedzieć, a czego raczej nie wspominać. Żadnych dowodów na to, że okradłaś zwłoki nie było, bowiem miałaś na sobie lateksowe rękawiczki. Byliście względnie bezpieczni. Na policję nie musieliście długo czekać, bowiem zjawili się kilkanaście minut po tym, jak skończyliście walkę. Zajęli się zabezpieczaniem miejsca zbrodni, ale w końcu jeden z funkcjonariuszów poprosił was pojedynczo do swojego radiowozu, aby spisać wasze zeznania. Byliście raczej na tyle wiarygodni, że nie podejrzewali was o nic złego. Ciało leżało już tutaj na tyle długo, że nie mogliście być zabójcami, a o ewentualne straty w dorobku tego chłopca obwinili zbrodniarza. Dobra twoja. 
Panowie policjanci byli też na tyle mili, że po skończonej akcji (no, kilku śledczych jeszcze zostało, ale ktoś musiał wrócić na komisariat) podrzucili was do miasta, skoro i tak tam jechali. Dzięki temu byliście w Eternie koło godziny 17, więc mieliście jeszcze trochę czasu, zanim się ściemni. 
- Udało nam się załapać na podwózkę, ale jestem zmęczona po wydarzeniach dnia dzisiejszego. Pójdę nas zarejestrować w Centrum Pokemon i trochę odpocznę. Gothicie też przyda się chwila oddechu - odezwała się Antosia, po czym odłączyła się od grupy, zostawiając ciebie i Marcusa samych. 
- Eterna słynie głównie z tego, że jest miastem doskonale pamiętającym przeszłość. Łączy ją z teraźniejszością, a na ulicach można napotkać wiele pomników i innych takich, które są prawdopodobnie pozostałością po jakichś świątyniach. Moglibyśmy odwiedzić muzeum historii albo przejść się po jednym z okolicznych parków, żeby odpocząć - wyczytał na prędce z Pokenetu szczątkowe informacje o atrakcjach w Eternie. No, nie było tego wiele. Oprócz tego, co wymienił, nieodzownym punktem do odhaczenia na liście każdego trenera był Gym, ale chyba z góry założył, że zostawicie to już na jutro. Czy słusznie?

Na szczęście wszystko układało się jak najbardziej w porządku i policjancji połknęli haczyk. O ile można nazwać to haczykiem, bo sama Shine nie znała się na tych wszystkich powiedzonkach i głupotkach! No ale nieważne! Panowie okazali się tak mili, że odwieźli ich do samego miasta i... super!
- Dziękujemy, kochani - rzuciła na odchodne do policjantów, którzy pewnie wcale nie byli przystojni i kochani. - Ech, ja też jestem już trochę zmęczona. Uratowałam dzisiaj ciało biednego chłopca od zapomnienia, czy ja jestem już bohaterką? - rzuciła bardziej w powietrze, występując przed towarzyszy i spoglądając prosto w niebo, jak rasowa bohaterka. - Chyba tak. Ale nie będę nosiła kostiumu, bo nie do twarzy mi w takich brzydalskich rzeczach.
No a potem Tosia poszła, a Marcus zaczął coś czytać i Shine go wcale nie słuchała, ale jednak trochę słuchała i wyrwała kilka słów z monologu. Zamarzył jej się romantyczny wypad i zamierzała zmusić Marcusa do zabrania jej na jakąś kiczowatą randeczkę.
- Wiesz co, Marcus? - spytała nagle, zbliżając się do niego i powoli się do niego przytulając. - Dawno nie spędzaliśmy czasu tylko we dwoje. Możemy iść do muzeum, zrobisz mi przy okazji zdjęcia na instagrama - stwierdziła, składając na jego ustach szybki pocałunek. Następnie szybkim krokiem ruszyła w kierunku muzeum. Co z tego, że nie znała drogi?

- Oczywiście, dla mojej własnej bohaterki wszystko - odpowiedział zadowolony Marcus, odwzajemniając twój pocałunek. Włączył na szybko mapę, aby zorientować się, gdzie tak właściwie iść do tego muzeum (bo kto w dzisiejszych czasach korzysta ze znaków drogowych?). Jako, że szłaś przodem, kilka razy musiał cię nawrócić, mówiąc krótkie zwroty typu: "Teraz w lewo, nie, to drugie lewo" i "Tam dalej jest ścieżka do jakiegoś domu a nie droga". Koniec końców dotarliście przed okazały budynek. Zgubić się nie zgubiliście, bowiem Eterna nie była jakimś wielkim miastem. Bilet na godzinę kosztował 10$, ale jako, że była to randka (którą co prawda wymusiłaś na Marcusie), twój chłopak pokrył ten koszt. Gdy tylko weszliście za bramkę, pojawiła się przed wami dziewczyna.
- Witam, będę was dzisiaj oprowadzać po naszym wspaniałym muzeum. Jest ono skarbnicą naszej bogatej historii, dlatego proszę, powiedzcie, co interesuje was najbardziej. Chcielibyście posłuchać o naszej legendarnej Trójcy Stworzenia, czy może bardziej zaciekawi was historia Obrońców Jezior? Mamy też kilka świetnych eksponatów ze skamielinami zebranymi z najróżniejszych zakątków świata, a naszym prawdziwym powodem do dumy jest złoty posąg Arceusa - przedstawiła wam głosem pełnym zafascynowania aktualną ofertę muzeum, chociaż możliwe, że coś pominęła. W końcu budynek był strasznie duży i krążyło już po nim kilka wycieczek zwiedzających. Marcus wydawał się być zaciekawiony wszystkim po trochu, dlatego ostateczną decyzję zostawił tobie.

Shine zdążyła już stracić zapał randką, bo po prostu cała wędrówka za długo trwała, a poza tym Marcus wkurzył ją tym, że tak wolno odczytywał wskazówki telefonu, ot co, głupolek z niego. No ale koniec końców dotarli na miejsce, a przed ich oczyma pojawiła się dziewczyna z fryzurą w kształcie grzyba. Blondynka zachichotała cicho i dopiero po chwili zabrała głos, wyraźnie ożywiona informacją o znajdującym się w środku ZŁOTYM posągu.
- Chcę zobaczyć ten posąg. A potem skamieliny, czy istnieją jakieś skamieliny, które można stąd wykupić i nosić jako ozdobę na szyi? Gdy tylko wrócę do domu, mój tatuś wykona pani przelew - poinformowała ją poważnym tonem, po chwili jednak zmierzając za tą wywłoką. - Ale możemy przy okazji posłuchać o tej całej Trójcy.

- Niestety, muszę cię zasmucić, ale skamieliny nie mają użycia w jubilerstwie. Byłaby to czysta profanacja i marnotrawstwo, bowiem zawsze można je wykorzystać do ożywienia pokemonów, które żyły na naszej planecie tysiące, a nawet miliony lat temu. Oczywiście, jeśli posiadają materiał genetyczny danego pokemona. Niestety, często zdarza się tak, że jest go niestety za mało, aby zaszedł ten proces - wyjaśniła kobieta, prowadząc was powoli do prawego skrzydła budynku.
- Po co obwieszać się jakimiś starymi, wyrytymi kamieniami, które nawet nie świecą. Nie wolałabyś diamentów, szmaragdów czy czegoś podobnego? - zapytał Marcus, na co wasza przewodniczka przyklasnęła dłońmi. 
- Szczera prawda. Nie nadają się do szlifowania ani żadnej innej obróbki. Nie miałyby żadnego szczególnego wyglądu - dopowiedziała. Szliście długim korytarzem po czerwonym dywanie ze złotymi zdobieniami, na którego ścianach wisiały różne obrazy. Wszystkie wykonane w stylu realistycznym, przedstawiały niemalże batalistyczne sceny. Na większości z nich pojawiały się te same stworzenia, wielkie i pełne majestatu. 
- Właśnie te obrazy prezentują historię Trójcy Stworzenia. Widzicie, na samym początku nie było nic, a w tej nicości pojawiło się jajko, z którego wykluł się Arceus, Stworzyciel wszystkiego. To on powołał do życia dwójkę strażników, którzy reprezentowali czas i przestrzeń. Dialga odpowiada za czas, a Palkia za przestrzeń. Pomagały one Arceusowi ukształtować świat. Dialga i Palia miały jednak rodzeństwo, a było nim Giratina. Nie miała jednak w sobie nic ze szlachetności, jaką cechował się jej Stwórca, była nikczemna i zepsuta. Odpowiadała za antymaterię i była prawdziwą kością niezgody pomiędzy pozostałymi bóstwami. W końcu Arceus wygnał Giratinę do Dimension World, tak zwanego Świata Odwróconego, w którym podobno czas nie płynie, a przestrzeń jest niestabilna...
- Podobno? - wtrącił się Marcus, wyraźnie zaciekawiony tym, co opowiada wam kobieta.
- Tak, dokładnie. Wielu nie wierzy, że Dimension World naprawdę istnieje, ponieważ jest się do niego strasznie trudno dostać. Giratina bowiem nie gustuje w gościach i nie zaprasza do swojego świata nikogo. Zawsze jednak znajdzie się jakiś śmiałek, który odkryje tajemnicze przejście. Niestety, każdy, kto próbował, nigdy nie powrócił, a słuch o nim zaginął. Dlatego teorie co do świata Giratiny to tak naprawdę hipotezy bez żadnych potwierdzeń. Jedna z nich mówi, że Dimension World jest właśnie taki, aby Palkia i Dialga nie miały w nim żadnej władzy, co niesie w sobie sporo prawdy - dokończyła, stając przed sporymi, dwuskrzydłowymi zamkniętymi drzwiami. 
- Jesteście gotowić zobaczyć prawdziwe cudo? - zapytała, ale było to pytanie retoryczne, bowiem chwilę po nim pchnęła z całych sił drzwi, które się otworzyły. Przed wami znajdowało się spore pomieszczenie, przez którego wysokie okna wpadało bardzo dużo promieni słonecznych. Te natomiast rozpraszały się w jego centralnym punkcie, na którym stał ponad trzymetrowy pomnik stworzenia stojącego na czterech łapach. Już od jego samej postawy bił pełen majestat. 
- Prawda, że jest piękny? - zapytała was, sama podziwiając jego okazałość. W tym świetle zdawać by się mogło, że bije od niego jakaś mistyczna aura. 
- Łaaaał, jest nieziemski! - skomentował to twój chłopak, nie bardzo wiedząc jak wyrazić to, co teraz czuł względem tego, co zobaczył.

Shine trochę się tą informacją o niemożliwości zakupienia skamielin zasmuciła, ale... nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło! Okazało się, że i tak nie nadają się do żadnej obróbki, więc nie miała czego żałować. Noszenie takich tandetnych rzeczy wolała zostawić swojej głupiej kuzynce, która na pewno chętnie by sobie taką biżuterię sprawiła, hihi.
- Diamentów i szmaragdów tatuś mi już w życiu nakupował. No, ale teraz pora na ciebie, w końcu będę miała urodziny - zachichotała, zwracając się do chłopaka. Następnie kontynuowała wędrówkę, cały czas obserwując z zazdrością figurę tej głupiej zdziry - może i miała brzydką fryzurę, ale na pewno coś ćwiczyła! Wywłoka! Na szczęście chwilę później zainteresowała się czymś innym, a mianowicie przepięknymi obrazami, które niesamowicie jej się spodobały. - Kiedyś chciałam zdawać egzamin z historii sztuki, ale jakoś przestałam się tym interesować - stwierdziła. Teraz było już trochę za późno na ponowne podjęcie się nauki, ale cóż... Coraz chętniej słuchała słów przewodniczki, zasłaniając jednak sobą jej tyłek, bo Marcus na pewno się na niego patrzył.
- Ech, zawsze wiedziałam, że osoby wyróżniające się z tłumu nie są rozumiane. Tak naprawdę Giratina była po prostu sobą, na pewno mówiła, co myśli, np. powiedziała Palkii, że ma szerokie bary, a ta się wkurzyła i odesłała ją do tego świata. Szkoda mi jej, na pewno zostałybyśmy psiapsiami - uśmiechnęła się, bo wyobraziła sobie, że Giratina zaprasza ją do swojego świata i opowiada plotki na temat wszystkich znanych Shine ludzi. - A tak w ogóle to znaleźli się kiedyś jacyś wariaci twierdzący, że dostali się do Świata Odwróconego? - na pewno był jakiś ćpun, który tak gadał, na pewno.
No cóż, zaraz potem dotarli pod te wrota, a ta zdzira zadała głupkowate pytanie.
- No, tylko bez cyrków, otwieraj! - pisnęła podekscytowana i trochę rozdrażniona, chwilę później zaś popadając w zachwyt i podbiegając do wielkiego złotego posągu. ZŁOTEGO. - O mój bosz, Marcus, zrób mi zdjęcie na Pokegrama - rzuciła, podała telefon chłopakowi i ustawiła się jakoś seksi, żeby nie wyglądać na taką płaską jaka była. - Kiedy on został stworzony? To prawdziwe złoto czy jakaś podróba? Ile czasu go tworzono, ile waży i jak dużej ciężarówki potrzeba, żeby go przenieść? - zasypała ala Gardenię pytaniami.

- Oczywiście, że tak. Wielu nieudaczników próbuje się wybić, kłamiąc na temat swojej podróży od i z Dimension World. Większość z nich jest jednak szybko demaskowanych. Ci wiarygodniejsi mają realną koncepcję, ale nie potrafią odtworzyć swojego domniemanego przejścia, dlatego dalej utrzymuje się, że jeszcze nikt nie dostał się do świata Giratiny i bezpiecznie z niego wrócił. Jeden z nich żyje nawet w naszym mieście - odpowiedziała na twoje pytanie, kiedy już znaleźliście się w sali z posągiem Arceusa. Tobie oczywiście odbiło na punkcie tak wielkiego złoża metalu szlachetnego i niemal urwałaś Marcusowi dłonie, wciskając w jego palce swój telefon. Zrobiłaś kilka ciekawych póz, a ten wszystko udokumentował, rzucając tylko jakieś krótkie wskazówki, żebyś się bardziej uśmiechnęła bądź nie mrużyła tak oczu. Wasza przewodniczka wydawała się tą całą sesją lekko zażenowana, aczkolwiek rozumiała, że dla nietutejszych jest to nie lada gratka. 
- Widzisz, jego powstanie wiąże się w kolejną ciekawą historią. Nie jest to oryginał. Jego pierwowzór powstał ponad trzy tysiące lat temu i był trzy razy większy. Jak zapewne wiecie, na samym początku Arceus stworzył legendy, które zajęły się kształtowaniem naszego świata, który był oczywiście zgoła inny, niż to, co znamy dzisiaj. Kiedy powstała już nasza planeta, pojawiły się w końcu pokemony i to one przez bardzo długi czas jako jedyne zamieszkiwały to miejsce. Podczas jednego ze swoich wybudzeń, Arceus dostrzegł, że czegoś mu brakuje i w końcu stworzył pierwszych ludzi. Na znak przymierza postawili właśnie jego pomnik w złocie, a jego budowa zajęła im podobno kilka dobrych lat. Niestety, oryginał w pewnym momencie historii zniknął i nigdy nie udało się ustalić, co się z nim właściwie stało. Coraz więcej ludzi zaczęło podejrzewać, że był to świadomy spisek przeciwko ludzkości, aby rozzłościć Arceusa, dlatego szybko zabrano się do odbudowy posągu, na znak dalszego przymierza ze Stwórcą. Ten nie jest już niestety tak okazały, aczkolwiek sam w sobie waży kilkanaście ton. Został oczywiście wykonany z prawdziwego złota około tysiąc dwieście lat temu - wyjaśniła genezę powstania tego arcydzieła, wpatrując się z nieukrywaną dumą w posąg. - Historia jest naprawdę pasjonująca i jeśli kiedyś myślałaś nad tym na poważnie, może powinnaś do tego wrócić? Nigdy nie jest za późno na zgłębianie pasji - dodała, już bardziej w twoją stronę.

Shine głośno się zaśmiała. Sama pseudoGardenia nazwała tych nieudaczników nieudacznikami i w sumie to tylko dlatego ją nawet polubiła.
- Gardenia, myślę, że powinnyśmy zostać przyjaciółkami. Wyobraź sobie, ty i ja wkraczamy do świata Giratiny. Ona wita nas w swoim wielkim ogrodzie i częstuje bezkofeinową dyniową latte bez dyni z mlekiem grzanym w dwustu dziesięciu stopniach celsjusza. A potem... potem wychodzimy ze świata, ale Giratina informuje nas, że wyjść od niej może tylko jedna z nas. Ty się dla mnie poświęcasz, a ja, przyszła dziedziczka fortuny, wychodzę do ludzi i mówię o naszej sławie, o tym jak bardzo cierpiałam, gdy mnie zostawiałaś. Wtedy nie muszę już kontynuować podróży, a tatuś przywraca mnie do łask. I zostajemy zapamiętane jako bohaterki. Wspaniała wizja, co? - spytała tej zdziry, ale potem akcja już wróciła do odpowiedniego czasu, czyli tego w pomieszczeniu ARceusa.
Trochę się zawiodła, że to nie oryginał, ale był równie cenny. A może powinna spróbować kiedyś ten oryginał znaleźć? Chociaż skoro był tak duży to pewnie już dawno zostałby znaleziony. No cóż, na razie była na początku swojej podróży, więc wszystko przed nią.
- Ech, Gardenio, Gardenio... dziękuję ci za opowiedzenie całej tej historii. Jest naprawdę ciekawa i jestem pewna, że dzięki tobie kiedyś tatuś mi ten pomnik kupi, ale teraz mam kilka kolejnych pytań. Co jeszcze ciekawego mogę zrobić w tym mieście? Niedługo chcę walczyć z tobą o odznakę... przydałyby się jakieś wskazówki?

No to poleciałaś. Twoja historia jak zwykle okraszona była takim wyczuciem i humorem, że przewodniczka odebrała to jako zwykły żart i tak też na niego zareagowała. Śmiechem. Stwierdziła, że masz niezwykłe poczucie humoru, ale jak na razie jest przywiązana do tego miasta pewnymi zobowiązaniami. 
- Celowo nie przedstawiłam się na początku. Myślałam, że nietutejsi mnie nie poznają, ale widzę, że w dobie internetu ciężko zachować anonimowość. Gardenia, liderka sali pokemonów trawiastych w Eterna City do waszej dyspozycji - uśmiechnęła się, w końcu się przedstawiając. - Jeśli chodzi o ciekawsze miejsca, warto odwiedzić pomniki we wschodniej części miasta. Może nie są tak imponujące jak ta statua Arceusa, ale można się o nich dowiedzieć ciekawych rzeczy z tabliczek. Wydaje mi się, że tutejsze sklepy i butiki na pewno przyciągną twoją uwagę. A jeśli chodzi o walkę ze mną... W godzinach wieczornych oprowadzam turystów po naszym muzeum, jako prawdziwa pasjonatka historii, ale serdecznie zapraszam do mojej sali, praktycznie w każdy dzień do południa.
- A co z tymi małymi wskazówkami? - pociągnął za ciebie temat Marcus, mając nadzieję, że jednak uda wam się coś od liderki wyciągnąć. 
- Hm... powiedzmy, że coś wam powiem, jeśli rozwiążecie mały quiz. Pytania pokrywają się z tym, co tutaj zobaczyliście i o czym wam opowiadałam, więc nie powinniście mieć najmniejszych problemów z ich rozwiązaniem - zaproponowała, czekając głównie na twoją odpowiedź. Marcus wydawał się zadowolony z takiego dealu.