Ciężki trening Chmurka

Budzę się z uśmiechem i błogim spokojem. Prince pojawił się moim śle w bardzo przyjemny sposób. Siedzieliśmy razem na niskim, murowanym płotku, który otaczał nasz blok i wygrzewaliśmy się w słońcu. Siedział zwinięty w kłębek na moich kolanach, a ja go głaskałem. Rozmarzony, po wybudzeniu przytulam pokemona i podaję mu dwa czerwone pokeblocki. Zasłużył na małą przekąskę. W tym czasie ja idę do Rosie, aby sprawdzić jej postępy.
- Widzę, że paprocie stawiają opór - śmieję się, widząc zmarszczoną twarzyczkę Rosette, która próbuje wyssać energię z zielonych, skręconych na końcu liści. - Nic na siłę, Rosie. Uspokój się, zrelaksuj, oczyść umysł. Musisz się wczuć w roślinę, zobaczyć jak życiodajne płyny szumią wewnątrz naczynek. Postaraj się je przyzwać i wchłonąć po trochu, ale stabilnie. Kiedy to wyczujesz i poczujesz więź wzmocnij wysysanie - tłumaczę, po czym ponownie wracam do Glameow, który zjadłszy smakołyki, siedzi, oblizując łapki.
- Koniec przerwy - śmieję się, klaszcząc w dłonie i siadając ponownie pod drzewem. - Czas wznowić trening. Teraz będziesz musiał postarać się, aby kierować snem. Kiedy już uzyskasz połączenie i dostęp do moich snów, postaraj się je kształtować i formować swoją wolą. Chcesz, abyśmy polatali w kosmosie? Zobaczyli koloseum? Poszli na pyszną kolację? Wyobraź to sobie, a to wszystko powinno stać się prawdą! - mówię, po czym głaszcząc kotka, zamykam oczy i powoli odpływam w objęcia Morfeusza. Po tym treningu chyba nie będę spał przez tydzień.

Flabebe Giga Drain 15+20+15  +15% bonusu=103%
Glameow Dream Eater 5+10+7% +15% bonusu=37%

Wybacz za skromnośc graficzną :_:

Budzę się gwałtownie, kiedy mój sen gwałtownie znika. W jednej chwili zajadam się pizzą, a w drugiej nie otacza mnie nic więcej poza przytłaczającą ciemnością. Strach szybko wyciąga mnie na zewnątrz, gdzie biorę głęboki wdech i spoglądam na uśmiechniętego Prince'a. Udało mu się. "Zjadł" mój sen. Rozpromieniam się.
- Widzisz? Udało ci się, wiedziałem, że dasz radę! - tulę pokemona, po czym dodaję. - Zaraz będziemy kontynuować trening, bo jeszcze trochę przed nami, ale najpierw zajrzę do Rosie, która zmuszona jest ćwiczyć samotnie - wzdycham, po czym idę do Flabébé tylko po to, aby przekonać się, że już opanowała ruch. Łapię ją w ramiona i przytulam. Jestem z niej taki dumny. Nawet pomimo tego, że trenowała niemal w samotności, poradziła sobie wyśmienicie!
- Jestem pod ogromnym wrażeniem, Rosie - mówię, po czym razem wracamy do Glameow. - Od teraz będziemy znów trzymać się w jednym miejscu, aby było bezpieczniej. I chciałbym, aby Rosie nauczyła się teraz jeszcze jednego ruchu, a mianowicie Heal Bell - mówię, wyjmując Pokedex i pokazując pokemonom na czym polega ruch. Kiedy zobaczą filmik instruktażowy, mówię.
- Rosie, wyobraź sobie delikatny dźwięk dzwonka. Spokojną, niemal jednostajną melodię, która roznosi się po całej łące w swoim kojącym klimacie - zaczynam. - Na razie skup się tylko na tym. Nie oczekuję niczego innego. Chciałbym, abyś go usłyszała i postarała się, abyśmy też go usłyszeli - wyjaśniam i siadam pod drzewem.
Nim jednak zasnę, mówię do Prince'a.
- Tym razem postaram się stawiać opór, a twoje zadanie się nie zmieni. Musisz postarać się "zjeść" mój sen. Teraz już nie będzie tak łatwo. Będę się ciebie spodziewał i bronił przed zabraniem mi snu o smacznej pizzy - dodaję półżartem, po czym zamykam oczy i staram się być gotowy na to co nastąpi.

Wyciągam się pod drzewem, budząc się z zadowoleniem. Prince'owi nie udało się ukraść mojego snu, bo dzielnie z nim walczyłem. Zauważyłem, że można wyczuć oznaki jego nadejścia i nauczyłem się wychwytywać. Kiedy na niego spoglądam, ma smutną minę.
- Nie przejmuj się, Prince! - mówię szybko z uśmiechem. - Na tym przecież polega trening. Teraz, kiedy będę zasypiał, będziesz wiedział, że musisz włożyć więcej wysiłku. Potem jednak, kiedy przyjdzie do prawdziwej walki będziesz bez problemu zjadał sny przeciwników i uzdrawiał się. Pamiętaj, że zależy nam na kombinacji ataków Hypnosis + Dream Eater - wyjaśniam, choć wiem, że pomimo tego, że kombinacja ta jest świetna, zastosowanie jej jest niezwykle trudne ze względu na problemy z wycelowaniem hipnozą. Najpierw trzeba zatrzymać przeciwnika w miejscu. Inaczej jest zbyt duża szansa, że on po prostu ucieknie.
Kiedy milknę, przypominam sobie o Rosette i nie słyszę dzwonków. Miałem nadzieję, że usłyszeć, ale z drugiej strony chyba zbytnio przyzwyczaiłem się do jej sukcesów i teraz wymagam zbyt wiele. Ostatecznie dopiero zaczęła trening i nigdy nie widziała tego ataku na żywo. Dlatego uśmiecham się do niej i łaskoczę ją chwilkę.
- Widzę, że ty też dajesz z siebie wszystko, Rosie! Jak idzie ci przyzywanie dźwięku dzwonków? Musisz sobie je wyobrazić bardzo mocno. Zupełnie jakby ktoś dzwonił ci koło uszka. Uchwyć się tego wyobrażenia i spróbuj go urzeczywistnić! Na pewno dasz radę, wiem, że potrafisz to zrobić - zachęcam swojego wróżkowego pokemona.
Kiedy oba pokemony wiedzą jak działać, opieram się z powrotem o pień i zamykam oczy. Czas na walkę we śnie z Glameow. Muszę być gotowy!

Po raz kolejny wybudzam się z małej drzemki. Tym razem wiem, że Glameow udało się przejąć mój sen. Z treningu na trening stawał się coraz silniejszy, a jego moce rosły. Za chwilę nie będę dla niego żadnym przeciwnikiem i odrobinę martwię się, że przez to nie opanuje ataku. Nie mogę jednak się załamywać. Na widok dumnej miny pokemona, uśmiecham się i głaszczę go po główce. Przytulam także Rosie, zdając sobie sprawę z tego, że ze snu wybudził mnie delikatny dźwięk dzwonka. Był słaby i pochodził jakby z daleka, ale dało się go usłyszeć.
- Idzie wam coraz lepiej - chwalę pokemony głośno, po czym tłumaczę dalszą część treningów. Trzeba kuć żelazo póki gorące. - Rosette ty musisz się skupić, aby dźwięk był wyraźniejszy. Jest idealnie kojący, ale człowiek się zastanawia czy na prawdę go słyszy czy też po prostu wiatr gra w listowiu. Zamknij więc oczy i wyobraź sobie, że stoisz w otoczeniu tysięcy dzwonków, które dzwonią niemal unisono. Następnie wyobraź sobie, że hałas ten przenosi się na zewnątrz twoje umysły. Usłysz je wszystkie wokoło siebie głośno i wyraźnie - proszę, po czym podaję jej trzy niebieskie pokebloki, świeżo zrobione. - To dla wzmocnienia, Rosie.
Następnie spoglądam na Prince'a.
- My nadal będziemy ćwiczyć razem i obiecuję, że będę starał się jak mógł, aby utrudnić ci zjadanie snu, ale wiesz, że jesteś już dość silny w tym ataku i mogę nie dać rady kompletnie cię zatrzymać. Będę się natomiast starał ze wszystkich sił, aby cię opóźnić. Zamknij oczy, połącz się z moim umysłem i działaj - dodaję, po czym zamykam oczy i znów zapadam w drzemkę.

Budzę się ciężko dysząc. Przegrałem walkę o sen, ale ... walczyłem dzielnie i długo. Widzę, że Glameow także ciężko dyszy, więc uśmiecham się pod nosem chytrze.
- To się nazywa pojedynek, prawda? - głaszczę go po główce i wstaję, prostując się i przeciągając. Mam już dość snu, ale wiem, że dopóki Prince nie opanuje ataku, muszę. W powietrzu słychać już wyraźnie dzwonki, a to oznaka, że Flabébé także sobie radzi wyśmienicie.
- Brawo mała - całuję ją w nosem i rozpływam się pod dźwiękiem, który roztacza się wokoło. Jest piękny, delikatny i pozwala się zrelaksować. - Rosie dzwonki nie tylko mają być relaksem, ale także mają usuwać negatywne statusy sojuszników na polu walki. Wiem, że teoretycznie Prince nie jest ani zatruty ani sparaliżowany, ale ... ja często śpię. Spróbuj więc delikatnie mnie obudzić tym słodkim dźwiękiem dzwonków i spraw, abym obudził się wypoczęty i gotowy do ataku - chichoczę, po czym zwracam się do Glameow.
- Jak słyszałeś Rosie będzie starała się przeszkodzić mi we śnie, a więc teraz będziesz musiał walczyć nie tylko ze mną, ale także z czasem. Jeżeli wybudzę się przed "zjedzeniem" snu, będziemy musieli zaczynać od nowa. Bądź więc szybki, zdecydowany i nachalny! Zapomnij na chwilę, że walczyć ze mną. Wyobraź sobie, że jestem twoim największym wrogiem. O! Przymnij sobie Akamaru i wyobraź sobie, że wchodzisz do jego głowy i kradniesz sny. Na pewno sobie poradzisz - uśmiecham się, siadam pod drzewem i zasypiam, trzymając kciuki za oba pokemony. Idealny scenariusz to taki, że Prince ukradnie mój sen, nim Rosette mnie wybudzi. Jak wyjdzie w praktyce? Zobaczymy.

Nie jestem pewien co mnie obudziło, ale po zaciętych minach moich pokemonów wnioskuję, że to mogło by każde z nich, a być może ich oboje jednocześnie. Wygląda na to, że pokemony konturowały ze sobą kto szybciej mnie wybudzi. Uśmiecham się do nich i gratuluję obojgu za dobrze wykonaną robotę.
- Świetnie wam idzie - chwalę pokemony, po czym dodaję. - Nie wiem które z was mnie obudziło, ale to nie ważne, oboje świetnie się spisaliście i już niedługo z pewnością opanujecie swoje nowe ataki - zapewniam, przeciągając się i ziewając. W ten ciepły, przyjemny dzień z przyjemnością drzemię i czuję, że znów chce mi się spać. Nim jednak poddam się tamu, staram się przedstawić dalsze ćwiczenia pokemonom.
- Prince, pamiętaj, aby nie naciskać zbyt mocno. Tutaj najefektywniejszy będzie spryt i szybkość. Musisz się podkraść do snu, delikatnie wsunąć do głowy przeciwnika, po czym kiedy ten będzie się najmniej spodziewał, przystępujesz do ataku. Szybko i celnie, przejmujesz sen, porywasz go i "zjadasz", przekształcając w cenne punkty życia - mówię do Glameow, po czym przenoszę wzrok na Flabébé.
- Rosie, nadal będziesz ćwiczyła na mnie - zaczynam. - Kontynuuj wzywanie dzwonków, których celem będzie uzdrowienie mnie - zdjęcie mojego statusu, snu. Ściągaj się nadal z Princem, ale postaw przede wszystkim na dokładność - polecam, po czym znów wyciągam się pod drzewem. Drzemka, tak.

Budzę się z krzykiem na ustach, po czym niemal natychmiast koi mnie dźwięk dzwonków, który rozbrzmiewa dokoła. Serce uspokaja się, oddech zwalnia, a tętno wraca do normy. Ataki Glameow stają się tak silne, że obawiam się, że jeśli wkrótce nie opanuje ataku, nie będę w stanie pomagać mu w dalszych treningach.
- Jesteście niesamowici! - mówię, tuląc ich obydwoje. - Jeszcze trochę i dołączycie nowe ataki do swojego wachlarza ruchów. Musimy się teraz skupić, bo czuję, że jesteśmy już bliżej niż dalej i wystarczy wykonać jeszcze jedno "pchnięcie" - wstaję, aby rozprostować kości i myślę nad dalszą strategią. Niestety nic nowego nie przychodzi mi na myśl. Pokemony doskonale wiedzą jak wyglądają ruchy, jak je wykonać i czego oczekiwać. Dlatego mogę prosić je jedynie o kontynuowanie i dawanie z siebie stu procent, choć wiem, że one zawsze dają z siebie wszystko.
- Prince, ty skupiaj się nadal na moich snach! Poczekaj, aż "urosną" do jak największych rozmiarów. Wtedy pożryj je zachłannie i ulecz swoje punkty zdrowia - polecam, po czym zwracam się do wróżki.
- Ty Rosie nadal kontynuuj przyzywanie dzwonków i przeszkadzanie mi w śnie, a Prince'owi w wykonaniu ruchu - mówię.
Kładę się pod drzewem, zamykam w oczy i czekam na wynik końcowy, mając nadzieję, że trening przyniesie spodziewane efekty.

Dream Eater(3-15): 15% + 13% +14% + 15% (bonus WQ)
Atak opanowany


Heal Bell(10-30): 25% +30% +20% +15%
Atak opanowany!

(Podsu z opisami od następnego treningu, żeby były pojedyńczo :__:)

Cały wieczór świętujemy opanowanie nowych ruchów przez Rosie i Prince'a. Kiedy wreszcie się kładziemy jest już dość późno i doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że jutro będziemy niewyspani. Należała nam się jednak zabawa i nie mam żadnych wyrzutów sumienia. Przynajmniej do rana ... kiedy budzimy się po jedenastej i zamiast śniadania jest obiad.


Siedzimy w słońcu, przyglądając się jak kwiatki delikatnie kładą się pod naciskiem wiatru. Spoglądamy na bawiące się w lesie dzikie pokemony. Przeglądam ataki, jakich mogą nauczyć się moje pokemony i natrafiam na taki, który mogą opanować oboje. Secret Power. Silny ruch typu normalnego. Proszę stworki o uwagę, a następnie pokazuję im filmik instruktażowy. Czytam także na głos opis ataku. "Secret Power jest atakiem zadającym obrażenia i mającym 30% szans na wywołanie dodatkowego efektu (statusu) w zależności od środowiska, w którym został użyty".
- Ten atak na pewno nie jest łatwy do opanowania, ale nie oszukujmy się, uczyliście się trudniejszych i oboje lubicie wyzwania - uśmiecham się do pokemonów, po czym wstaję z trawy i ustawiam przed nimi dwa olbrzymie, papierowe drzewka, które przypominają nieco choinki. - Kiedy ruchu tego używano to tworzenia drzwi do tajnych baz, gdyż w zależności od miejsca potrafił wybijać dziury w skale, rozcinać listowie czy tworzyć przejścia w wodzie. My skupimy się dziś na tnięciu. Waszym zadaniem będzie sprawienie, aby w tekturowej choince pojawiła się w środku dziura. Trenujecie oboje, więc możecie się wzajemnie dopingować i ścigać. Kto pierwszy to zrobi, wybiera co będziemy jeść na kolację - uśmiecham się, po czym obserwuję jak radzą sobie pokemony.

Zarówno Rosie jak i Prince radzą sobie doskonale. Widzę, że ich przyjacielska rywalizacji mobilizuje ich bardziej niż ja czy moje słowa dopingu. Śmieję się chwilę, tulą obojga, po czym zbieram zniszczone, kartonowe choinki na kupkę, aby później je wyrzucić albo oddać na skup. Papier jest dla nich zbyt miękki. Spróbujemy zrobić tajną bazę w skale. To powinno trochę im zająć, a jednocześnie przetestować siłę woli.
- Widzicie te dwa wielkie głazy? - pytam, wskazując ręką na kamienie leżące na trawie jakby ktoś je rzucił i zapomniał o nich. Otoczone były od dawna kwiatami, a pod nimi na pewno zadomowiły się jakieś pokemony. - Waszym zadaniem będzie wydrążenie w nich otworów na wzór tego co robiliście w kartonie. Skała na pewno będzie trwalsza i będzie stawiała większy opór, ale nie martwcie się tym, poradzicie sobie. Zamknijcie oczy, oczyście umysł, weźcie wdech i wydech, dech i wydech, po czym wyobraźcie sobie w głazie otwór.to jest wasz cel i musicie do niego dążyć! Jestem pewien, że poradzicie z tym sobie doskonale. - wyjaśniam, po czym obserwuję jak pokemony przygotowują się do ćwiczeń.
Wiem, że Rosette nie lubi walczyć i jest to dla niej stresujące, jednak cieszę się, że w ferworze rywalizacji zapomina o tym trochę i chce pokonać Prince'a, mojego najlepszego przyjaciela i jej nowego. Wyjmuję z plecaka pokeblocki, które upiekłem i podaję pokemonom. Trzy czerwone dla Prince'a i pięć niebieskich dla Flabébé.
- To w nagrodę i jako doping, abyście dali z siebie wszystko! - dodaję, uśmiechając się i przyglądając pokemonom. Z Glameow od pierwsze dnia byłem blisko, ale cieszy mnie niezwykle, że moja więź z Rosie wzrasta z dnia na dzień i oboje to czujemy.

Osobiście badam wydrążone w skałach bazy, sprawdzając jak pokemony sobie poradziły. W tym czasie Glameow i Flabébé mogą chwilę odpocząć, zaczerpnąć tchu i napić się zimnej wody. Ściany bazy nadal nie są idealnie gładkie, ale za to miejsca jest sporo i gdyby jakiś dziki pokemon chciał tutaj zamieszkać, może bez przeszkód wykorzystać jamkę. Dla mnie będzie tutaj odrobinę za ciasno. Uśmiecham się, po czym rozglądam się za kolejnymi głazami.
Chwilę zajmuje mi wypatrzenie skały na skraju lasu. Jest jedna, ale za to dostatecznie duża, aby wewnątrz, po wydrążeniu, zmieścił się człowiek. Nie jestem pewien czy mojego pokemony są gotowe na taki test, ale warto spróbować. Idziemy zatem do olbrzymiego głazu.
- Teraz zmienimy odrobinę sposób ćwiczenia. Na ten etap treningu połączycie siły i postaracie się wydrążyć w tej skale tajną bazę dla całej naszej trójki. Nie wygląda na to, abyśmy mieli w najbliższym czasie opuścić Eternę, więc dobrze będzie mieć miejsce, gdzie będziemy mogli sobie schować wodę, jedzenie czy koce. Oszczędzi nam to biegania co chwilę do miasta – mówię, dotykając zimnego kamienia. - Pamiętajcie więc, aby wejście by było zbyt duże, abyśmy mogli zakryć je jakimś krzakiem, ale wewnątrz musi być już dużo więcej miejsca. W pojedynkę jesteście niesamowicie silni, więc razem bez trudu zbudujecie nam fantastyczną bazę wypadową! – uśmiecham się zachęcając pokemony do pracy.
Sam odsuwam się kilka kroków w tył, aby nie oberwać zabłąkanym kamieniem. Przyglądam się jak Rosie i Prince współpracują, jednocześnie monitorując okolicę czy nikt nas nie podgląda i nie zechce odebrać kryjówki.